Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Γυναικεία ψήφος

Μία από τις βασικότερες επιδιώξεις του φεμινιστικού κινήματος ήταν από παλιά η προώθηση γυναικών στα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων. Στόχος δεν ήταν μόνο η διεύρυνση της ισότιμης συμμετοχής των γυναικών στη δημόσια σφαίρα, αλλά και -κυρίως- η ουσιαστική συνεισφορά της γυναικείας εμπειρίας. Επομένως, για να προκύψουν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα, πάντα απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση ήταν ότι αυτό θα έφερνε τη γυναικεία προσέγγιση στην αντιμετώπιση των κοινών.
Δυστυχώς, είναι πολλά τα παραδείγματα στη διεθνή ιστορία (Γκόλντα Μέιρ, Ίντιρα Γκάντι, Μάργκαρετ Θάτσερ, Μάντλιν Ολμπράιτ, Κοντολίζα Ράις) που χαιρετίστηκαν μεν σαν νίκες στον αγώνα των γυναικών για συμμετοχή στα δημόσια πράγματα, στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για φορείς της ανδρικής πολιτικής αντίληψης "με φουστάνια".
Είναι γεγονός ότι οι εκλογικοί μηχανισμοί ανά τον κόσμο παίρνουν πια πολύ σοβαρά υπόψη την ψήφο των γυναικών, στους υπολογισμούς που κάνουν για τις κατηγορίες του εκλογικού σώματος στις οποίες απευθύνονται (target groups) και τις οποίες προσπαθούν να κερδίσουν. Η υποψήφια αντιπρόεδρος των ρεπουμπλικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρεται ως υπόθεση εργασίας προς διερεύνηση.
Μια τέτοια υποψηφιότητα πόσο προωθεί τη γυναικεία οπτική; Μια οπτική που είναι κατά του πολέμου, γιατί γνωρίζει καλύτερα τις συνέπειές του. Μια οπτική που είναι υπέρ της δικαιοσύνης και της ισότητας, γιατί βίωσε επί αιώνες τη στέρησή τους. Μια οπτική που υποστηρίζει την ελεύθερη αυτοδιάθεση ατόμων και λαών, γιατί ξέρει πολύ καλά τον αγώνα για επιβίωση σε περιβάλλον ανελευθερίας.
Τέτοιες υποψηφιότητες επιχειρούν να κολακεύσουν τις γυναίκες ψηφοφόρους. Ωστόσο στην πραγματικότητα υποτιμούν απροκάλυπτα την πολιτική νοημοσύνη τους.
Κυρίως όμως είναι επικίνδυνες!

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Άνθρωποι του "ναι" - Άνθρωποι του "όχι"

Πώς μπορείς να γελάσεις με καταστάσεις, δράσεις και αντιδράσεις, σε σκηνές που δεν γελοιοποιούν την ανθρώπινη ύπαρξη;
Η τελευταία ταινία του Mike Leigh, Happy-Go-Lucky (ελληνική απόδοση του τίτλου: Τυχερή κι ευτυχισμένη), μας χαρίζει μια τέτοια ευκαιρία. Το βασικό πρόσωπο, η Poppy, με εξαιρετική άνεση δοσμένο από τη χαρισματική Sally Hawkins, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας γελώντας ανυποχώρητα χωρίς να ξεπέφτει ούτε στιγμή στην ευκολία του χαζοχαρούμενου ανθρώπου. Σ' όλες τις σχέσεις της, προσωπικές, συγγενικές, φιλικές, συναδελφικές, λειτουργεί με γνώμονα την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την κατανόηση και το ακατάλυτο χιούμορ, που ποτέ όμως δεν στρέφεται κατά προσώπων. Είναι άνθρωπος που νοιάζεται για τα προβλήματα των άλλων -ακόμη κι αν είναι άγνωστοι με τους οποίους περιστασιακά έρχεται σ' επαφή- και που δεν μένει αδρανής απέναντι σ' αυτά. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι είναι δασκάλα. Αρνείται να αποδεχθεί και να υποκύψει στην ασχήμια και την κακία και προσπαθεί με το γέλιο της να γιατρέψει τα αίτιά τους.
Μια ταινία κατάφασης στη ζωή. Μια ταινία αντίστασης στη μιζέρια!

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Ποιος παρανομεί;

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι κάθε προϊόν που αγοράζουμε και κάθε υπηρεσία που χρησιμοποιούμε έχουν και το αντίτιμό τους, εκτός αν είναι δημόσιο αγαθό που παρέχεται δωρεάν, επειδή το κόστος παραγωγής του καλύπτεται από τη φορολογία των πολιτών. Σ' αυτό το πλαίσιο χαρακτηρίζουμε "παράνομο" όποιον αρνείται ή αποφεύγει να πληρώσει την απόκτηση ενός προϊόντος ή τη χρήση μιας υπηρεσίας.
Πώς όμως πρέπει να χαρακτηρίσουμε αυτόν που απαιτεί αντίτιμο (και μάλιστα υψηλό) για υπηρεσία που οφθαλμοφανώς και αποδεδειγμένα δεν παρέχει, εκμεταλλευόμενος την άγνοια του καταναλωτή σχετικά με τα δικαιώματά του;
Το ερώτημα αφορά τα διόδια της εθνικής (;) οδού Αθήνας - Πάτρας.
Αντιδρούμε; Πώς;
Διεκδικούμε; Πώς;
Έχω την αίσθηση ότι οι υπεύθυνοι κατασκευαστές αυτού του δρόμου -και απαιτούντες το αντίτιμο αυτών των διοδίων- δεν έχουν μόνο την οικονομική υποχρέωση επιστροφής αυτών των εισπράξεων. Αντίθετα, έχουν και την ηθική (αν όχι και την ποινική) ευθύνη για τους ουκ ολίγους τραυματισμούς και θανάτους που μετράει κάθε τόσο η κοινωνία μας σ' αυτή την καρμανιόλα που ονομάζουν εθνική οδό!

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Συνθήματα

Διάβασα σε τοίχο σχολείου: "Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν;"
Έχει χιούμορ; Ναι! Είναι εύστοχο; Ναι! Ακόμη κι από την πλευρά του δασκάλου ή του καθηγητή που το διαβάζει, χαμογελάει πικρά και ματώνει. Ματώνει γιατί ξέρει πολύ καλά από πού πηγάζει το συναίσθημα που γέννησε το σύνθημα.
Ὀπως ματώνει κάθε φορά που ένα παιδί στην τάξη χασμουριέται γιατί βαριέται. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει μέσα στην τάξη απλανή βλέμματα και μηχανικά παπαγαλάκια, αντί ζωντανούς εφήβους που ρωτούν κι αμφισβητούν. Όπως ματώνει κάθε φορά που πρέπει να βαθμολογήσει τα παιδιά σε μια διδακτέα ύλη και μ' έναν τρόπο που κάποιοι -πολύ μακριά από τις σχολικές αίθουσες- ορίζουν. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει στην τάξη την άδεια θέση που αφήνει πίσω του το παιδί που πρέπει να δουλέψει ή το παιδί που απογοητεύεται και παραιτείται αποδεχόμενο την πρώτη του ετικέτα της αποτυχίας και της απόρριψης. Όπως ματώνει κάθε φορά που παραπέμπεται από τους Άννες στους Καϊάφες για να βρει λύση στα σχολικά προβλήματα. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει τους Πόντιους Πιλάτους να πλένουν τα χέρια τους, όταν τους ζητάει περισσότερα, ακόμη κι αυτονόητα, μέσα για την παιδεία (δεῖ δή χρημάτων..., λένε). Όπως ματώνει κάθε φορά που δεν προλαβαίνει να μιλήσει με τα παιδιά, γιατί πρέπει να διεκπεραιώσει τα γραφειοκρατικά του καθήκοντα (η τεχνολογία μπήκε στη διοίκηση του ελληνικού σχολείου ως επιπρόσθετο καθήκον των εκπαιδευτικών και όχι για να τους ανακουφίσει από τον όγκο των γραφειοκρατικών διαδικασιών: όλα όσα γίνονταν παλιότερα χειρογράφως, τώρα γίνονται και ηλεκτρονικώς!!!).
Ο δάσκαλος και ο καθηγητής του ελληνικού σχολείου δέχεται καθημερινά ένα καρφί στις παλάμες του, μία λόγχη στα πλευρά του. Και ματώνει. Μόνο που το αίμα που στάζει δεν φαίνεται, γιατί κρύβει τα πλήγματα και τις πληγές του.
Και η κοινωνία γύρω του φωνάζει: Σταύρωσον! Σταύρωσον!

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Πρόλογοι

Ένας υπάλληλος παραπονιέται για το χαμηλό επίπεδο των επιμορφώσεων που έχει παρακολουθήσει και ξεκινάει να αφηγηθεί ένα παράδειγμα:
- Μπαίνει, που λέτε, στην αίθουσα μια κοπελιά. Θα 'ταν δε θα 'ταν 26-27 Μαΐων. Φορούσε τη φούστα μέχρι εδώ. Καθόμουν στα πρώτα θρανία, οπότε καταλαβαίνετε... Μα πού πας, κοπέλα μου; Απευθύνεσαι σε σοβαρούς ανθρώπους...
Ερωτήσεις φιλολόγου:
1) Πόσο η εισαγωγή του εν λόγω υπαλλήλου ανταποκρίνεται στο αίτημα "ο πρόλογος πρέπει να σχετίζεται με το κύριο θέμα και να κατατοπίζει για τα όσα θα ακολουθήσουν";
2) Πόσο ισοδύναμος με τον προηγούμενο θα ήταν ένας αντεστραμμένος από άλλα χείλη πρόλογος με τη μορφή "Μπαίνει, που λέτε, στην αίθουσα ένας πιτσιρικάς. Θα 'ταν δε θα 'ταν 26-27 χρονώ. Φορούσε τζιν και πολύχρωμο μπλουζάκι...";
Ας μείνει ασχολίαστη η ιδιότητα του υπαλλήλου ως εκπαιδευτικού.
Κατά τα άλλα -περί ισότητος, δηλαδή-, σπεύδει ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός να αλλάξει διατάξεις του οικογενειακού δικαίου, μεταξύ των οποίων και αυτή που αφορά το επώνυμο της συζύγου. Όλοι πράττουν το κατά δύναμιν ώστε να προχωρήσει η κοινωνία μας ολοταχώς προς τα ...πίσω.
Γυναικείες φωνές βοῶσαι ἐν τῆ ἐρήμῳ!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...