Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Άνθρωποι του "ναι" - Άνθρωποι του "όχι"

Πώς μπορείς να γελάσεις με καταστάσεις, δράσεις και αντιδράσεις, σε σκηνές που δεν γελοιοποιούν την ανθρώπινη ύπαρξη;
Η τελευταία ταινία του Mike Leigh, Happy-Go-Lucky (ελληνική απόδοση του τίτλου: Τυχερή κι ευτυχισμένη), μας χαρίζει μια τέτοια ευκαιρία. Το βασικό πρόσωπο, η Poppy, με εξαιρετική άνεση δοσμένο από τη χαρισματική Sally Hawkins, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της καθημερινότητας γελώντας ανυποχώρητα χωρίς να ξεπέφτει ούτε στιγμή στην ευκολία του χαζοχαρούμενου ανθρώπου. Σ' όλες τις σχέσεις της, προσωπικές, συγγενικές, φιλικές, συναδελφικές, λειτουργεί με γνώμονα την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την κατανόηση και το ακατάλυτο χιούμορ, που ποτέ όμως δεν στρέφεται κατά προσώπων. Είναι άνθρωπος που νοιάζεται για τα προβλήματα των άλλων -ακόμη κι αν είναι άγνωστοι με τους οποίους περιστασιακά έρχεται σ' επαφή- και που δεν μένει αδρανής απέναντι σ' αυτά. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι είναι δασκάλα. Αρνείται να αποδεχθεί και να υποκύψει στην ασχήμια και την κακία και προσπαθεί με το γέλιο της να γιατρέψει τα αίτιά τους.
Μια ταινία κατάφασης στη ζωή. Μια ταινία αντίστασης στη μιζέρια!

1 σχόλιο:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...