Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Αιτία θανάτου: τα ψώνια

Η "Μαύρη Παρασκευή", που ακολουθεί τη γιορτή της Ημέρας των Ευχαριστιών, είναι η μέρα κατά την οποία παραδοσιακά αρχίζουν στις ΗΠΑ οι χριστουγεννιάτικες αγορές και τα καταστήματα συνηθίζουν να ξεκινούν με μεγάλες προσφορές. Σ' ένα πολυκατάστημα γνωστότατης αλυσίδας, το πλήθος που όρμησε στο πρώτο πρωινό άνοιγμα της πόρτας ποδοπάτησε και προκάλεσε το θανάσιμο τραυματισμό του υπαλλήλου, που είχε την ατυχία να ανοίξει αυτή την πόρτα, αλλά και τον τραυματισμό τεσσάρων τουλάχιστον άλλων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και μιας εγκύου που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Όταν έγινε γνωστό το τραγικό συμβάν, πάρα πολλοί ήταν οι πελάτες που αρνήθηκαν να σταματήσουν τα ψώνια τους προβάλλοντας ως επιχείρημα την πολύωρη αναμονή τους μέχρι την έναρξη της λειτουργίας του καταστήματος.
Δεν ήταν πλήθος λιμοκτονούντων που συνωστίζονταν για ένα καρβέλι ψωμί. Δεν ήταν πλήθος αγωνιστών για την ελευθερία. Δεν ήταν πλήθος διαμαρτυρομένων για την αδικία.
Ήταν πλήθος - όχλος ανυπόμονων καταναλωτών!
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αλλοτριωτική δύναμη του οικονομικού μας συστήματος; Σε ποιο χειρότερο βαθμό απανθρωποποίησης θα καταπέσουμε;

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Οι ταμπάκοι, οι πίθηκοι και το καινούργιο

Με τη φράση "Κάθε νεωτερισμός ήταν ξιπασμός" περιγράφει ο Δημήτρης Χατζής τη νοοτροπία των μελών της συντεχνίας των ταμπάκων (= βυρσοδεψών) στο διήγημά του "Ο Σιούλας ο ταμπάκος" από την περίφημη συλλογή του Το τέλος της μικρής μας πόλης. Στο διήγημα μάλιστα οι ταμπάκοι προγκάρουν άγρια αυτόν που τόλμησε να βγει παραέξω και να τους μεταφέρει όσα θαυμαστά γνώρισε εκεί.
Αντιγράφω από τη στήλη του Διον. Γουσέτη "Αχάριστος φωνή" της εφημερίδας ΑΥΓΗ κάποιου Σαββάτου:
"Η ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ * Μία ομάδα επιστημόνων τοποθέτησε 5 πιθήκους σε ένα κλουβί και στη μέση έβαλε μία σκάλα με μερικές μπανάνες στην κορυφή. Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι επιστήμονες κατέβρεχαν τους υπόλοιπους πιθήκους με παγωμένο νερό. Μετά από λίγο, κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι υπόλοιποι ορμούσαν και τον ξυλοκοπούσαν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, κανένας πίθηκος δεν ανέβαινε πια στη σκάλα παρά τον έντονο πειρασμό.
Τότε οι επιστήμονες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τον έναν από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε αυτός ο νέος πίθηκος ήταν να ανέβει στη σκάλα. Αμέσως οι υπόλοιποι τον ξυλοκόπησαν. Μετά από μερικά ξυλοκοπήματα, ο νεοφερμένος έμαθε να μην ανεβαίνει στη σκάλα παρότι δεν ήξερε γιατί. Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε και 2ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο, όπου ο πρώτος πίθηκος συμμετείχε στο ξυλοκόπημα του δεύτερου. Άλλαξε και τρίτος πίθηκος και συνέβη το ίδιο. Ήρθε και 4ος και το ξυλοκόπημα συνεχίστηκε και τέλος αντικαταστάθηκε και ο 5ος. Αυτό που είχε απομείνει, ήταν μια ομάδα πιθήκων που, παρότι δεν είχαν δεχτεί ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε να ξυλοκοπά όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει στη σκάλα.
Το πείραμα δίνει μιαν απάντηση στο ερώτημα γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουμε, αν και υπάρχει και άλλος τρόπος, πιθανόν καλύτερος. Αν, δηλαδή, μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους πιθήκους γιατί ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να ανέβει, είναι φανερό ότι θα ελάμβανε μια από τις εξής απαντήσεις:
`Δεν ξέρω, αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ` ή `αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων` ή `είναι η παράδοσή μας από πάππου προς πάππου` ή `έτσι τα βρήκαμε από τους γονιούς μας, δε θα μας τ' αλλάξεις εσύ τώρα` κ.λπ."
Κοιτάω γύρω μου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθαριότητα των δημόσιων χώρων και το φυσικό περιβάλλον βλέπω ταμπάκικες αντιλήψεις, στα γρανάζια του δημόσιου μηχανισμού βλέπω γαντζωμένους πιθήκους να αιωρούνται μακριά από τις μπανάνες. Στις σχολικές αίθουσες κυριαρχούν οι ταμπάκοι, στα συνδικάτα βασιλεύουν οι πίθηκοι. Παντού ταμπάκοι και πίθηκοι! Σε μεγάλους αριθμούς.
Ξαναγυρνάω στο διήγημα του Δ. Χατζή. Εκεί οι ταμπάκοι κάποια στιγμή υποχρεώνονται υπό την πίεση της ίδιας της ζωής να ανοιχτούν σε νέους δρόμους και να υιοθετήσουν καινούργιες συμπεριφορές. Ήταν πλέον θέμα επιβίωσης γι' αυτούς.
Εμείς για πόσον καιρό ακόμη θα λειτουργούμε στις βασικές, τις ζωτικές μας επιλογές σαν τους πιθήκους του πειράματος;
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...