Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Γλώσσα και ζωή

Χρόνος κενός. Μυαλό ακίνητο. Ψυχή άδεια. Χέρια άεργα.
Κι όμως. Διαρκές είναι το παράπονο ότι ο χρόνος δεν φτάνει για να κάνει όσα θέλει. Πάρα πολύ συ­χνά το μυαλό, σαν την ακρίδα, πηδάει από ιδέα σε ιδέα κι από στόχο σε στόχο· καμιά φορά, μάλιστα, προ­χωρεί και σε κατάστρωση σχεδίων. Τις πιο πολλές φορές, βέβαια, είναι η ψυχή που ξεχειλίζει από τον πόνο, τη χαρά, τη μοναξιά, το κέφι, το θυμό, τον ενθουσιασμό, τη συμπόνια, τον έρωτα, την αισιοδοξία και την απόγνωση. Ωστόσο, μόνο σε ακραίες στιγμές τα χέρια εγκαταλείπουν την αεργία τους κι επιχει­ρούν ν’ ανοίξουν διέξοδο σ’ όλα αυτά πιά­νοντας μολύβι και χαρτί. Άλλη μια μορφή υπεκφυγής δηλαδή.
Και μετά; Όλη η ενέργεια εξαντλείται στην προκρούστεια διαδικασία της γλωσσικής απόδοσης. Εντυπώσεις, νο­ήματα, σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, βιώματα, επιθυμίες και όνειρα, για να γίνουν συ­γκεκριμένα, πετσο­κόβονται ή ξεχειλώνουν προ­σπαθώντας να χωρέσουν σε γλωσσικά σημεία, φτωχά ή μεγαλόσχημα –εκφυλισμένα και ξεφτισμένα, πάντως, από την πολλή χρήση και τη στρέβλωση (ση­μειωτέον: τα “μεταλλαγμένα” είναι ο trendy όρος της εποχής!). Πόσος μάταιος μόχθος καταβάλλεται για να πραγματοποιηθεί ο μετασχηματισμός όλων αυτών σε λέξεις, το μασκάρεμά τους σε εικό­νες (τι άλλο είναι η γραφή; χαρακτική είναι) και ήχους (κουβέντες: ἔπεα πτερόεντα) που εξαπολύονται ως message in a bottle, με την a priori πικρή επί­γνωση ότι το σημασιολογικό τους φορτίο έχει αλλοιωθεί σαν από μούχλα –ουδεμία ευθύνη, επομένως, φέρουν οι πιθανοί και συμπτωματικοί, εδώ που τα λέμε, δέκτες.
Αποτέλεσμα; Επί της ουσίας, κανένα! Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά μία απόπειρα λε­κτικής αναπαραγωγής, και μάλιστα αποτυχημένη. Ένας μηρυκασμός. Μια ελλιπής γλωσσική αναπαρά­σταση του βιωματικού, του θυμοειδούς και του φαντασιακού. Ένα προσωπικό θέατρο σκιών, δηλαδή. Μία ατέρμονη σκιαμαχία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Εφόσον η γλώσσα λειτουργεί ως πα­ραμορφωτικός καθρέ­φτης, το απότοκο της προσπάθειας δεν μπορεί να αποδώσει ούτε την εσωτερική πραγματι­κότητα, που έχει να κάνει με την αυτόνομη οντότητα, αλλά ούτε και την εξωτερική πραγ­ματικότητα, που ορίζεται από τις σχέσεις με τους άλ­λους, την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό που, σε τελευταία ανάλυση, κάποιοι ονομάζουν ζωή θέλοντας να τη διακρίνουν από την απλή ύπαρξη.
…Και η ζωή να κυλάει φευγαλέα από την άκρη του ματιού σαν το δάκρυ που δρα­πετεύει ανεπίγνωστα μέσα στον ύπνο· και το πρωί γεννάει το ερώτημα: γιατί είναι υγρό το μα­ξιλάρι;

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Γειτονιές ή Κέντρο;

Το άκουσα και το διάβασα αυτές τις καπνισμένες μέρες αρκετές φορές να σχολιάζεται εν συγχύσει. Ότι δηλαδή είναι περισσότερο κατακριτέα η καταστροφή του κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας από τις καταστροφές που είχαν προκαλέσει οι εξεγερμένοι νέοι των βορείων (υποβαθμισμένων) προαστίων του Παρισιού. Δεν το καταλαβαίνω όμως.
Αν οι καταστροφές που έγιναν στο Σύνταγμα ή στην Ακαδημίας ή στη Σκουφά, δεν είχαν γίνει εκεί, αλλά κάπου στο Αιγάλεω ή/και το Χαϊδάρι ή/και την Κυψέλη ή/και το Κερατσίνι ή/και την Πλατεία Κολιάτσου ή/και το Πέραμα, τότε θα ενοχλούσαν λιγότερο;
Ή μήπως θα βόλευαν αυτές οι περιοχές μια εύκολη ερμηνεία του ξεσπάσματος, η οποία θα βασιζόταν μόνο στην οικονομική διαστρωμάτωση; Μήπως επιπλέον εκεί θα μπορούσαν πιο εύκολα να εμπλέξουν, ίσως, και τους μετανάστες; (Είδαμε πόσο εύκολα εστίασαν κάποιοι τις περιγραφές και τις αναλύσεις τους στη συμμετοχή των "αλλοδαπών" στο πλιάτσικο. Καμία αναφορά στην επίσημη "μεταναστευτική" πολιτική που διαμορφώνει και την οικονομική τους εξαθλίωση.)
Ή μήπως θα μπορούσαν σ' εκείνες τις γειτονιές πιο εύκολα να "κουκουλωθούν" (λέξη του συρμού, πια) τα επεισόδια, η ένταση και η έκτασή τους;
Φοβάμαι ότι περισσότερο κυριάρχησε ο φόβος μήπως χαλάσει η τουριστική βιτρίνα μας, η μόστρα μας. Γιατί τότε, αλίμονό μας! Τόσα χρόνια που το εκπαιδευτικό μας σύστημα ετοιμάζει ατελείωτες φουρνιές από ανειδίκευτα γκαρσόνια και καμαριέρες, που άλλα επαγγέλματα ήθελαν να ασκήσουν, θα πάνε χαμένα. Πού θα κρύβουμε τώρα τις στρατιές των ανέργων μας; Και τι θα πουλάμε;

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Λίγη σοβαρότητα, παρακαλώ

- "...Να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα στα σχολεία..." (Η ΑΥΓΗ, 11/12/2008)
- "Ψήφο στα 16 προτείνει ο Αλ. Τσίπρας" (Η ΑΥΓΗ, 12/12/2008)
Γιατί τόση επιπολαιότητα, βρε παιδιά; Γιατί μιλάτε με συνθήματα; Είναι τόσο εύκολο αυτό! Άσε που ταιριάζει σε αλλωνών το στόμα και όχι σε μια αριστερά με στιβαρή σκέψη, με ξεκάθαρους στόχους και, κυρίως, αποφασισμένη να κάνει δύσκολες, ακόμη και σκληρές επιλογές για να οδηγηθεί στην προοπτική που οραματίζεται για την κοινωνία.
Πείτε συγκεκριμένα τι εννοείτε. Αναλύστε διεξοδικά και, προ πάντων, τεκμηριώστε με πολιτικά επιχειρήματα επί του πραγματικού τις προτάσεις σας. Τότε μόνο θα πείθουν οι διαμαρτυρίες σας περί στρέβλωσης των απόψεών σας.
- "Η κρίση, το χάος, η έξοδος" (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 12/12/2008)
Ν' αγιάσει το στόμα σου, Λεωνίδα! Τουλάχιστον, όσον αφορά την προσέγγιση και ανάλυση των παραγόντων που διαμόρφωσαν τη σημερινή κατάσταση. Επειδή όμως πιστεύω ότι η ρίζα αυτών των παραγόντων ανιχνεύεται πολύ παλαιότερα (25 χρόνια και βάλε, θα έλεγα), έχω σοβαρότατες επιφυλάξεις για την πρότασή σου με τα περί "συνάντησης με το ΠΑΣΟΚ", έστω και με τους όρους που πολύ προσεκτικά βάζεις. Το πρόσφατο παρελθόν κάθε άλλο παρά αισιοδοξία μού επιτρέπει. Κάθε άλλο παρά αξιόπιστη φαντάζει μια τέτοια πιθανότητα.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Εκρήξεις

Κοιτάω γύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω. Έχω ανάγκη να αναλύσω, να ερμηνεύσω, να αιτιολογήσω. Μόνο τότε θα μπορέσω να καταλήξω αν θα δικαιολογήσω κιόλας το τι συμβαίνει. Θέλω να πω ότι η αναζήτηση των αιτίων μιας κατάστασης δεν σημαίνει πάντα ότι θα οδηγήσει και στη δικαίωσή της. Μπορεί ναι. Μπορεί όμως και όχι. Όταν δηλαδή μελετάμε τα αίτια ενός πολέμου ή μιας επανάστασης στο μάθημα της ιστορίας, το κάνουμε για να σχηματίσουμε μια, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το γεγονός με στόχο να συνάγουμε κάποια αξιολογικά συμπεράσματα, που είτε θα καταδικάζουν είτε θα δικαιώνουν τα συμβάντα. Και όλα αυτά με απώτερη επιδίωξη να κάνουμε εκείνες τις επιλογές, οι οποίες θα μας ωθήσουν σε δράση που θα μας φέρει σε καλύτερη μοίρα.
Αυτές τις σκέψεις κάνω κάθε φορά που ακούω την επίκριση-επίθεση "Τους δικαιολογείς λοιπόν!", που διατυπώνεται εναντίον όλων όσοι αυτές τις μέρες προσπαθούν (τολμούν) να μιλήσουν για τα αίτια της νεανικής εξέγερσης.
Άλλοι πάλι ένιωσαν έκπληκτοι από το θυμό που εκδηλώνεται τόσο καταστροφικά τούτες τις φλεγόμενες μέρες στις ελληνικές πόλεις. Μα δεν είναι καθόλου πρωτοφανές το φαινόμενο. Τα μόνα καινούργια χαρακτηριστικά αυτού του καταστροφικού θυμού είναι η έκταση και η ένταση της εκδήλωσής του. Τον έχουμε όμως δει άπειρες φορές να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Αλλά τότε κατηγορούμε το ποδόσφαιρο. Μεμονωμένο περιστατικό -συγγνώμη, μεμονωμένες περιπτώσεις, λέμε. Και πάμε παρακάτω. Τον έχουμε δει αυτόν το θυμό σε μικρή ή μεγάλη συχνότητα να εκδηλώνεται μέσα στα σχολικά κτήρια στους λερωμένους τοίχους, στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, στους ξηλωμένους διακόπτες. Πόσοι όμως από μας προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τα συνθήματα στους τοίχους; Πόσοι θελήσαμε να δεχτούμε τα μηνύματά τους; Ωστόσο αυτά κραύγαζαν:
Τα κάγκελα μας πνίγουν!
Η διδακτέα ύλη μάς φιμώνει!
Οι εξετάσεις πυροβολούν τη σκέψη μας!
Το σχολείο σκοτώνει τη νιότη μας!
Η κοινωνία όμως ή, μάλλον, η "συντεταγμένη πολιτεία" χαμπάρι δεν παίρνει. Όντως τα αυτιά της έχουν τοίχους. Και τώρα παριστάνει την κατάπληκτη.
Έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει βαλθεί να παράγει άβουλα και πειθήνια όντα, μελλοντικούς υπηκόους -όχι σκεπτόμενους πολίτες. Όσα παιδιά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσαρμοστούν στις νόρμες του, το σύστημα τα εξοβελίζει. Και μετά έρχεται να κάνει τον τιμητή, όταν η νεολαία αντιδρά εκρηκτικά και ανεξέλεγκτα. Την κατηγορεί ότι στρέφει τον καταστροφικό θυμό της τυφλά και άκριτα επί δικαίων και αδίκων. Βλέπεις, το εκπαιδευτικό μας σύστημα παρέχει παιδεία που καλλιεργεί τον ορθολογισμό και την κρίση, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό!!! Γι' αυτό και δικαιούται, βρε αδελφέ, να απαιτεί από τα παιδιά να επιδεικνύουν ανά πάσα στιγμή αυτές τις αρετές!
Και γύρω-τριγύρω, τι; Μια κοινωνία που καταπίνει, χωρίς χωνευτικό, αυτά που την ταΐζουν: υποκλοπές, κουμπάρους, αποδυνάμωση και διάλυση ανεξάρτητων αρχών, Χριστόδουλους, Siemens, ιδιωτικοποιήσεις, περιφερόμενα DVD, δημοσιογραφίσκους και Δημοσιογράφους, ανεργία και ξετιναγμένα ασφαλιστικά ταμεία, "ζαρντινιέρες" και ενόχους με "πράσινα παπούτσια", βασανισμούς μεταναστών από όργανα της "τάξης", εκπαιδευτικές "μεταρρυθμίσεις", off shore εταιρείες, Βατοπέδια... Ε, πότε πια θα σκάσει;
Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!
ΥΓ: Πάντως ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε: ο ΣΥΡΙΖΑ !
Βολεύει τη ΝΔ, γιατί μόνο από εκείνη την πλευρά υφίσταται την όποια αντιπολίτευση.
Βολεύει το ΠΑΣΟΚ, γιατί έτσι συσπειρώνει ξανά τους φοβικούς νοικοκυραίους του.
Βολεύει το ΚΚΕ, γιατί έτσι μπορεί να κρύψει την αδυναμία του να αναλύσει τη σύγχρονη πραγματικότητα και να παραμείνει πιστό στον κομματικό καθωσπρεπισμό του.
Βολεύει το ΛΑΟΣ γενικά, αλλά και ειδικά για να μπορεί με πιο ευλογοφανή τρόπο να καλύπτει τη δράση των χρυσαυγιτών.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Ένα Σαββατόβραδο

Αχ βαθύπονο, πολύφωνο
Λουλούδι μισάνοιχτο
Εκτελέστηκες
Ξενάκι στην πόλη σου
Ηλικίας δεκαπέντε χρονώ
Σερπετά σε στρίμωξαν

Γόε κάθε μάνας
Ρυάκι κόκκινο έγινες
Ηθικοί αυτουργοί πολλοί
Γυρολόγοι σε τραβολογούν
Ορφάνια της μάνας σου
Ρημαγμένο αύριο
Όνειρο ακυρωμένο
Πυροβολημένη ομορφιά
Ουρλιαχτό της γενιάς σου
Υλακές λύκων παντού
Λέξεις κενές
Οιμωγή του μέλλοντός μας
Σιγή

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Καρφωμένες κραυγές

Με τα χείλη σφιγμένα κάρφωσε το βλέμμα στον αδειανό τοίχο. Είχε ξεκρεμάσει τις φωτογραφίες και τα κάδρα πριν οκτώ χρόνια, όταν είχε βάψει το δωμάτιο, και από τότε δεν αξιώθηκε να πιάσει σφυρί στο χέρι.
Τα μάτια παρέμειναν να κοιτάνε τον κιτρινισμένο ξανά από τα τσιγάρα τοίχο. Δεν ήταν απλανή. Έψαχναν μεθοδικά κι επίμονα, απεγνωσμένα σχεδόν, να βρουν το ακριβές σημείο, το αμυδρό εκείνο ίχνος από το καρφί που συγκρατούσε την ασπρόμαυρη κυρτωμένη Κραυγή. Η εκκωφαντική σιωπή της γέμιζε ακόμα το χώρο. Την ένιωθε πηχτή, υγρή, βαθύφωνη πάνω στο δέρμα. Δεν ήταν στριγκλιά, αλλά κραυγή, πραγματική κραυγή, ατελείωτη κραυγή. Γύρευε να χωθεί μέσα στο σκοτεινό τεράστιο στόμα που όλο και μεγάλωνε, όλο και βάθαινε κάθε που το κοιτούσε. Ένα στόμα που δεν άρθρωνε, αλλά που ξέρναγε απελπισία και, σε αντίστροφη δίνη, κατάπινε το απόλυτο κενό. Ἠθελε να ξαναβυθιστεί στο βάραθρο του άηχου λάρυγγα αναζητώντας το άπειρο της αβύσσου σαν τον ξενιτεμένο που με αγωνία ψάχνει τη συγγενική αγκαλιά στο έρημο λιμάνι.
Όταν η καύτρα του τσιγάρου χάιδεψε με τη φλόγα της τα δάχτυλα, τινάχτηκε. Σηκώθηκε, άνοιξε το ντουλάπι κι έβγαλε το κουτί με τα εργαλεία. Πήρε το σφυρί κι άρχισε να καρφώνει. Τώρα πια υπήρχε ξανά χρώμα. Κόκκινο. Πηχτό. Υγρό. Βουβό.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Απονομή "δικαιοσύνης"

Ιράν. Θάνατος του συζύγου. Ο εραστής καταδικάζεται για το φόνο σε δεκαπενταετή φυλάκιση και σε 100 μαστιγώσεις για την "παράνομη σχέση" του. Η σύζυγος καταδικάζεται σε θάνατο για τη συνέργεια στο φόνο και σε θάνατο με δημόσιο λιθοβολισμό για τη "μοιχεία" της.
Δεν παραγνωρίζω καθόλου τον παράγοντα των πολιτισμικών διαφορών. Στέκομαι όμως περισσότερο στη βαρβαρότητα της θανατικής ποινής και, κατά παραχώρηση αλλά όχι και κατά δεύτερο λόγο, στη στυγερότητα και τη βαναυσότητα του τρόπου επιβολής της θανατικής ποινής (λιθοβολισμός). Πώς μπορούν να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά η ζωή από τη μία και η "τιμή" από την άλλη; Τι είδους ανθρώπινη σύλληψη μπορεί να θεωρηθεί αυτός ο αδιανόητα βασανιστικός θάνατος, τον οποίο καλούνται πολλοί να διαπράξουν;
Για την έμφυλη ανισότητα στην απονομή της "δικαιοσύνης" είναι μάλλον πρώιμο να γίνει οποιοδήποτε σχόλιο σε τέτοιες περιστάσεις. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να γίνουμε άνθρωποι.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...