Εκπαίδευση και ηθική

Στα ψιλά γράμματα των περισσότερων κυβερνητικών ΜΜΕ πέρασε η εξάμηνη καταδίκη με αναστολή του Περιφερειακού Διευθυντή Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κρήτης. Και τα υπόλοιπα μἐσα όμως γρήγορα την προσπέρασαν, καθώς περισσότερο πουλάει το ηχηρότερο όνομα του "άτυπου" πρωθυπουργικού συμβούλου. Οι εκπαιδευτικοί του νομού Ηρακλείου εξέδωσαν ανακοινώσεις, αλλά πρέπει να ψάξει κανείς αρκετά για να τις βρει.

Ενώ όμως τον "σύμβουλο" τον απομάκρυναν από τα καθήκοντά του, ο Περιφερειακός Διευθυντής παραιτήθηκε μόνος του δύο (2) μέρες αργότερα για "λόγους ευθιξίας".

Πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν: Γιατί, ενώ άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι τίθενται αμέσως σε διαθεσιμότητα όταν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική υπόθεση, ο συγκεκριμένος παρέμεινε ανενόχλητος στη θέση του; Γιατί δεν υπήρξε καμιά υπηρεσιακή κίνηση εκ μέρους του ΥΠΕΠΘ, έστω και μετά την καταδίκη του εν λόγω υπαλλήλου; Αρκεί το ότι ο υπουργός Παιδείας έκανε αποδεκτή την παραίτησή του;

Αυτονόητο σε μια δημοκρατία είναι το τεκμήριο της αθωότητας. Εξίσου αυτονόητη, ωστόσο, είναι και η ισονομία και η απαίτηση των πολιτών να αντιμετωπίζονται όλοι με τα ίδια μέτρα και σταθμά.

Ακολουθούν και άλλα ερωτήματα: Ποια "ευθιξία" μπορεί να επικαλεστεί κάποιος, όταν το δικαστήριο τον έχει κρίνει ένοχο; Ποια συνέχεια και τίνος αγώνα ακριβώς υπόσχεται αυτό το άτομο;

Τέλος: Πώς τεκμηριώνεται το επικοινωνιακότατο (αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, φαίνεται) σύνθημα του υπουργού Παιδείας "γιατί όλα είναι θέμα παιδείας¨;

Εγώ, πάντως, τις απαντήσεις τις φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι, όπως έλεγε και ο Μ. Αναγνωστάκης το 1973:

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας...

...Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Λιγότερο ξένος

Σ' ένα χωριό της Αιγύπτου στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο δεκάχρονος Γιώργος, γιος πολύτεκνου ράφτη, είναι στενοχωρημένος. Ο τσαγκάρης της γειτονιάς τον βλέπει και τον ρωτά τι του συμβαίνει.

- Εγώ θέλω το απόγευμα να παίζω μπάλα, αλλά ο μπαμπάς μου θέλει να με στείλει να μάθω αγγλικά.

Η ελληνική κοινότητα είχε εξασφαλίσει με έξοδά της έναν δάσκαλο της αγγλικής για τα παιδιά του χωριού. Ο τσαγκάρης χαμογέλασε στον μικρό και του ανακάτωσε χαϊδευτικά τα μαλλιά.

- Άκουσέ με τώρα σ' αυτό που θα σου πω. Όσο περισσότερες γλώσσες μάθεις, τόσο λιγότερο ξένος θα νιώθεις, όπου και να βρεθείς στη ζωή σου.

Ο μικρός μεγάλωσε. Μιλούσε πια, εκτός από τη δική του γλώσσα, αγγλικά, γαλλικά και, βέβαια, αραβικά. Η γυναίκα που παντρεύτηκε, Ελληνίδα κι αυτή, μιλούσε τα γερμανικά σαν μητρική γλώσσα, τα αγγλικά και τα γαλλικά και χειριζόταν ικανοποιητικά τα αραβικά.

Η λέξη "παγκοσμιοποίηση" δεν είχε ακόμα γεννηθεί.

Γιατί, ε; Γιατί;

Η Α. σήκωσε τα μάτια από το βιβλίο της, καθώς το κινητό της Μ. χτύπησε για τρίτη φορά μέσα στην τελευταία μισή ώρα. Πήρε από το τραπεζάκι δίπλα της την κούπα και κατέβασε μια γουλιά καφέ που είχε αρχίσει να κρυώνει. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να ταξιδέψει στη γεμάτη ακόμη παραλία κάτω από το μπαλκόνι τους. Μετά σηκώθηκε, πήρε την πετσέτα της θάλασσας που είχε στεγνώσει και μπήκε στο δωμάτιο σαν να έψαχνε κάτι. Πιο πολύ ήθελε ν' απομακρυνθεί από τον ήχο μιας ακόμη συζήτησης που μόνο ασύνδετα θραύσματά της άκουγε. Η Μ. όμως συνήθιζε να πηγαινοέρχεται όταν μιλούσε στο τηλέφωνο κι έτσι σε λίγο μπήκε κι εκείνη στο δωμάτιο συνεχίζοντας τη συνομιλία της. Η Α. κοίταξε απελπισμένη το ταβάνι και ξαναβγήκε στο μικρό μπαλκονάκι. Στο βάθος του ορίζοντα ο ήλιος κατακόκκινος πλησίαζε πια να φιλήσει τη θάλασσα. Πήρε το βιβλίο της κι επιχείρησε να ξαναβυθιστεί στν κόσμο του. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Η φωνή της Μ. από μέσα μια δυνάμωνε και μια χαμήλωνε σαν να 'παιζε κάποιο παιδί με το κουμπί του ραδιοφώνου. Η Α. παραιτήθηκε από την πιθανότητα να συνεχίσει το διάβασμα. Σηκώθηκε, πήρε το μικρό της σημειωματάριο, έψαξε για το στιλό της και τράβηξε την καρέκλα της πιο κοντά στο τραπεζάκι. Έμεινε με το χέρι μετέωρο να κοιτάζει με απλανές βλέμμα την άδεια σελίδα. Ήταν το τελευταίο φύλλο που είχε μείνει λευκό στο μπλοκάκι της και είχαν έρθει στο νησί μόλις πριν από πέντε μέρες. Από το δωμάτιο η φωνή της Μ. ξαναδυνάμωσε.

- Γιατί μιλάει τόσο πολύ; αναρωτήθηκε η Α.

- Εσύ γιατί γράφεις; την κορόιδεψε ένα διαολάκι μέσα της.

Παιδεία και νέες τεχνολογίες

Ένα πολύ σοβαρό θέμα, που σηκώνει πολλή συζήτηση, παρουσιάζει το Πειραματικό με μια εμπεριστατωμένη πρώτη προσέγγιση στην πρώτη του ανάρτηση.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η παράγραφος που αναφέρεται στην εγγραμματοσύνη και συσχετίζει τους ρόλους της γραφής και του η/υ. Αντιγράφω από την καλή συνάδελφο: "Ο Ong σκιαγραφώντας τις απαρχές της εγγραματοσύνης (literacy) χαρακτηρίζει τη γραφή ως την «τεχνολογία που έδωσε μορφή και δύναμη στη νοητική δραστηριότητα του σύγχρονου ανθρώπου». Σήμερα στην κοινωνία της πληροφορίας ο υπολογιστής όχι μόνο ως μέσο πληροφόρησης και επικοινωνίας αλλά κυρίως ως δυναμικό νοητικό εργαλείο (Ραρert, S., 1991) διεκδικεί έναν ανάλογο ρόλο στη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης και επιδιώκει να εισαχθεί στην εκπαίδευση αξιοποιώντας αυτά τα χαρακτηριστικά του. Θα τα καταφέρει;" (Η υπογράμμιση δική μου)

Και επαναλαμβάνω το ερώτημα: Θα τα καταφέρει;

Σιωπές

Υπάρχει η σιωπή η αιδήμων. Είναι η σιωπή αυτού που γνωρίζει ότι έσφαλε και οφείλει να το αναγνωρίσει. Υπάρχει η σιωπή της άγνοιας. Είναι η σιωπή αυτού που δεν έχει τίποτε να πει και την επιλέγει από την άνευ περιεχομένου φλυαρία (ἤ κρεῖττον τῆς σιγῆς λέγε ἤ σίγα). Υπάρχει η σιωπή της ανημπόριας. Είναι η σιωπή αυτού που αδυνατεί να εκφράσει τον πόνο και την απόγνωση, το θυμό που τον πλημμυρίζει ή την αγάπη που τον ξεπερνά. Υπάρχουν πολλές σιωπές.

Υπάρχει όμως και μια σιωπή, που μόνο το επίθετο αισχρός της ταιριάζει. Είναι η σιωπή που φέρνει ντροπή σ' όποιον παγιδεύεται στα πλοκάμια της. Είναι η σιωπή που τηρείται από συνήθεια, που πηγάζει από την αδιαφορία, που γεννιέται, καμιά φορά, από το φόβο.

Τελευταία σιωπούμε πολύ. Έχουμε σταματήσει να διαμαρτυρόμαστε. Έχουμε συνηθίσει ν' ανεχόμαστε οποιαδήποτε αυθαιρεσία χωρίς ν' αντιδρούμε. Δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα και δεν ανοίγουμε καν το στόμα μας. Αγγίζουμε το έσχατο σημείο της υποταγής, της αλλοτρίωσης και, το κυριότερο, του εκμαυλισμού.

Όλα αυτά με αφορμή κάποια επιμόρφωση που έχει ως ρητό στόχο το x, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της ασχολείται με το y. Ανεξάρτητα από το πόσο χρήσιμο ή ελκυστικό μπορεί να είναι το y, θεωρώ ότι με εξαπατούν, όταν με καλούν να εκδηλώσω ενδιαφέρον για επιμόρφωση στο x, αλλά μου "σερβίρουν" από το παράθυρο το y. Αν ήθελα ή θεωρούσα ότι χρειάζομαι το y, αυτό και θα ζητούσα. Με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι για ψυγείο και, όταν απάντησα καταφατικά, μου πρόσφεραν καταψύκτη!

Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι υπήρχε αδυναμία να προσφερθεί επαρκής και πρακτικά ουσιαστική επιμόρφωση στο x. Για ν' απορροφηθούν, λοιπόν, τα εξασφαλισμένα από την Ε.Ε. κονδύλια, παρέχεται επιμόρφωση με αντικείμενο y στο τετράγωνο με ολίγο x, σαν αλατοπίπερο.

Πρέπει να το δεχτώ; Πρέπει να αλλοτριωθώ από τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, από τα δικαιώματά μου; Πρέπει να υποκύψω στη διαδικασία εκμαυλισμού μου, κατά την οποία μια προσφερόμενη πιστοποίηση εξαγοράζει τη σιωπή μου;

Υπάρχουν πολλά είδη σιωπής. Η (συν)ένοχη σιωπή είναι από τις χειρότερες, γιατί εκβιάζεται από μια στρεβλή εφαρμογή του "ὁ ἀναμάρτητος τόν λίθον βαλέτω".

(Λοξά) βλέμματα

Μέσα στη ζέστη και την υγρασία της αποψινής βραδιάς, κάποια στιγμή το βλέμμα μου προσπάθησε να δραπετεύσει προς τα πάνω κι αναζήτησε λίγο ουρανό. Σκόνταψε όμως στη μουντάδα του. Η σκέψη μου το ακολούθησε, αλλά απέφυγε το πηχτό εμπόδιο κάνοντας ένα μικρό άλμα πίσω στο χρόνο, στην τελευταία πανσέληνο του Αυγούστου.

Μια βραδιά, που καταβλήθηκε πολλή προσπάθεια να αξιοποιηθεί με τις αρκετές και ενδιαφέρουσες, ίσως, εκδηλώσεις που οργανώθηκαν σε κάποιους αρχαιολογικούς τόπους. Μια βραδιά που διαφημίστηκε τόσο, ώστε έχασε την αξία της.

Πολλοί έσπευσαν να βρεθούν στα επιλεγμένα σημεία. Αναρωτιέμαι ποιο ποσοστό από αυτούς έχει βιώσει κάποια συγκίνηση επισκεπτόμενο -και αν- αυτά τα μέρη κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ή αν σκέφτηκε ποτέ να οργανώσει εξόρμηση για ν' απολαύσει τη φεγγαράδα -θαρρείς και κάτι τέτοιο σηκώνει προγραμματισμό. Πάντως, μαζί με το κοινό έσπευσαν, βέβαια, και οι δημοσιογραφίσκοι.

Ξαφνικά οι θεατές είχαν πλέον μετατραπεί σε θέαμα. Περισσότερο ενδιέφερε το ποιοι έβλεπαν παρά αυτό που υποτίθεται ότι έβλεπαν! Και η μαγεία χάθηκε. Και η ποίηση χάθηκε.

Δεν έχει πια σημασία το τι βλέπεις, αλλά να σε δουν ότι βλέπεις , να μπορείς μετά να πεις ότι ήσουν από αυτούς που είδαν. Ένα ακόμα αλληθώρισμα των ημερών μας.

Και το φεγγάρι γλιστράει και χάνεται μακριά από το βλέμμα μας, κάνοντας περιπαικτικά τις βόλτες του γύρω μας και περιμένοντας κάποτε να το κοιτάξουμε και να το δούμε.

Νήπιος Παιδεία

Νομίζω ότι η Πολιτεία φροντίζει συστηματικά και μεθοδικά ώστε να γίνεται όσο το δυνατόν πιο νωρίς η γνωριμία των πολιτών με τους ρυθμούς, τους τρόπους και τις αρχές λειτουργίας της. "Οργάνωσε" λοιπόν τον τομέα της Παιδείας με αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο στόχο ήδη από την πρώτη βαθμίδα της.

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά το μπάχαλο που γίνεται αυτή την εποχή με τα νηπιαγωγεία στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα.

Κατά τα άλλα, ο πεντάχρονος ανιψιός μου, που περιμένει να δει αν θα κληρωθεί η κατά ένα χρόνο μικρότερη αδελφή του από τη λίστα αναμονής για τα προνήπια του Νηπιαγωγείου του, με ρώτησε τι ψηφίζω!

Η πόλη μου με πληγώνει (1)

Ξεκίνησα να γράψω για την πόλη μου και, όπως είναι ανθρώπινο, πρώτα αναδύθηκαν τα παράπονά μου. Και τα ονομάζω παράπονα, γιατί παρ' όλες τις ασχήμιες και τις στραβοξυλιές της την αγαπώ την Αθήνα.

Στη συνέχεια, συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρκούσε ένα μόνο σημείωμα. Έτσι, συμπλήρωσα τον αριθμό 1 στον τίτλο της ανάρτησης. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα σταματήσω ούτε στον αριθμό 7 (κατά τις επτά πληγές του Φαραώ). Έστω.

Αρχή σχολικής χρονιάς, λοιπόν. Στα περισσότερα σχολεία οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά, ευαισθητοποιημένοι κάπως σε ζητήματα περιβάλλοντος, έχουν κάνει κι εξακολουθούν να κάνουν όσες κινήσεις περνούν από το χέρι τους. Φρόντισαν, λόγου χάρη, να προμηθευτούν τις ειδικές στήλες για την ανακύκλωση των μπαταριών. Αλλού συγκεντρώνουν τις άχρηστες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές μικροσυσκευές και τις προωθούν επίσης για ανακύκλωση.

Το ίδιο επιχειρούν να κάνουν και με το χαρτί. Εδώ όμως προκύπτουν προβλήματα.

Κάποιοι Δήμοι τοποθετούν, μετά από αίτημα μιας σχολικής μονάδας, έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης μπροστά στην είσοδό της. Όχι όμως παντού. Άλλοι Δήμοι αδιαφορούν και το όλο πρόβλημα επαφίεται στην οικολογική ευαισθησία παιδιών και εκπαιδευτικών που κουβαλάνε σε μεγάλες αποστάσεις τους σεβαστούς όγκους ανακυκλώσιμου χαρτιού (παλιά βιβλία, διαγωνίσματα, τεστ, τετράδια, σημειώσεις, φωτοτυπίες, υλικό που ανά σχολικό έτος καταστρέφεται κ.λπ.) που παράγει το σχολείο τους.

Πόσο δύσκολο είναι για τους Δήμους να τοποθετήσουν μπλε κάδους μπροστά σε κάθε σχολική μονάδα; Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο. Δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος "υπεύθυνος". Δύσκολο να το οργανώσει κάποιος "αρμόδιος".

Εδώ δεν το σκέφτηκε κανείς για τα super market! Στη γειτονιά μου, σε ακτίνα πέντε οικοδομικών τετραγώνων υπάρχουν τέσσερα τέτοια μεγάλα καταστήματα. Ούτε ένα δεν έχει στην είσοδό του κάποιον κάδο ανακύκλωσης! Και τόσα υλικά συσκευασίας τι γίνονται; θα ρωτούσε κάποιος αφελής. Ας αναζητήσει απάντηση από κάποιον αρμόδιο ανευθυνοϋπεύθυνο!

Ευθύνη δική μας όμως είναι ότι τους αναδείξαμε ως τέτοιους με την "πανίσχυρη" ψήφο μας!!!

Αξιοπιστία στο Διαδίκτυο

Το Συμβούλιο Γονέων και Καθηγητών της Σκοτίας προσάπτει στη Wackypedia την ευθύνη για τη χαμηλή βαθμολογία των Σκοτσέζων μαθητών και μαθητριών και προβάλλει ως επιτακτική την ανάγκη να διδαχθεί η ορθή και έγκυρη χρήση του Διαδικτύου στα σχολεία.
Πηγή: The Inquirer

Ποδαρικό

Μια πρώτη προσπάθεια στις διαδικτυακές τεχνολογίες.
Θα μπορέσουμε να τις αξιοποιήσουμε;