Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Greek mousaka, foustanella και Μεγαλέξανδρος

Πώς θ' αντιδρούσε -αν μπορούσε, βέβαια, ο καημένος- σήμερα ο Μέγας Αλέξανδρος βλέποντας τον τρόπο, με τον οποίο προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το όνομά του οι "απόγονοί" του; Μάλλον θα εξοργιζόταν και ένας Κλείτος μόνον ξέρει πώς θα εκδήλωνε αυτή την οργή ο εκρηκτικός του χαρακτήρας.
Προσωπικά, αυτό που είδα στην τηλεοπτική οθόνη χτες το βράδυ, μου θύμισε μιαν εικόνα από το αφιερωμένο σ' αυτόν τεύχος των Κλασσικών Εικονογραφημένων των παιδικών μου χρόνων, αλλά αντεστραμμένη. Γιατί σ' εκείνη την εικόνα ήταν οι Πέρσες, οι καθυποταγμένοι πολλαπλώς, αυτοί που, με μακριά γένια και μαλλιά και ποδήρεις χιτώνες, ικέτευαν τον νεαρό βασιλιά των Μακεδόνων!
O tempora! O mores!
Άλλη μια ανερυθρίαστα αναιδής και χαμερπής αρχαιοκαπηλία στην ιστορία των Ελλήνων...
ΥΓ: Πάντως, και ο σύγχρονος ηγεμόνας αποδείχτηκε πολύ κατώτερος του αρχαίου, αφού δεν διέθετε την απαραίτητη μεγαλοψυχία ώστε ν' αποφύγει να χλευάσει τον ξεπεσμό των ικετών.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Πλανήτης Γη vs Τράπεζες

Μιλάμε όλοι για την παγκόσμια κρίση και εννοούμε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αναντίρρητα τραγική για εκατομμύρια ανθρώπων ανά την υφήλιο. Ανθρώπων που υφίστανται ένα οικονομικό σύστημα, με τις περιοδικές κρίσεις του οποίου διαρκώς αυξάνει ο αριθμός όσων βυθίζονται σε όλο και μεγαλύτερη ανέχεια, ενώ παράλληλα πολλαπλασιάζεται η συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερους προνομιούχους.
Ένα οικονομικό σύστημα, που είναι και κοινωνικό και γι' αυτὀ με τους περιοδικούς φαύλους κύκλους του ανακυκλώνει τα αδιέξοδά του, βυθίζοντας τις κοινωνίες σε όλο και πιο απ-άνθρωπες καταστάσεις άκρατου ατομισμού σε όλες τις διαβαθμίσεις του: από την απλή ιδιώτευση μέχρι τον φιλoτομαρισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση του άλλου, του όποιου άλλου, ακόμη και των παιδιών μας. Εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που θεσπίζει τις αρχές και τις αξίες της σύμφωνα με τους "νόμους" αυτού του οικονομικού συστήματος, αδυνατούμε να κοιτάξουμε πραγματικά το μέλλον. Σαν να μην υπάρχει μέλλον. Σαν να πρόκειται να τελειώσουν τα πάντα με το δικό μας θάνατο.
Δανειζόμαστε χρήμα για να καταναλώνουμε και χρεώνουμε τα παιδιά μας. Καταναλώνουμε και καταστρέφουμε τη βασική, την ὧν οὐκ ἄνευ, προϋπόθεση ζωής των παιδιών μας: τον πλανήτη μας, το φυσικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να συνεχίσει την ύπαρξή του το ανθρώπινο είδος.
Η πρόφαση είναι γνωστή: "Δεν γίνεται αλλιώς· το επιβάλλει ο τρόπος της οικονομικής μας ζωής".
Η απάντηση είναι απλή: Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον. Άρα, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα της επιλογής. Καλείται λοιπόν να επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που να επιτρέπει τη συνέχιση της ζωής.
Υπενθυμίζω, επαναλαμβάνοντας εμφαντικά, ότι ο άνθρωπος είναι ένα είδος ζωής. Αυτός και τα υπόλοιπα είδη συναποτελούν το γένος, που ονομάζουμε ζωή στην Υδρόγειο Σφαίρα.
"Αν ο πλανήτης ήταν τράπεζα, θα τον είχατε σώσει από καιρό" λέει το πανό των ακτιβιστών της Greenpeace και τα σχόλια περιττεύουν.
Η ερώτηση είναι απλή: Υπάρχει η βούληση για τον άλλο τρόπο ζωής; Αυτόν που δίνει κάποιες ελπίδες για επιβίωση της ζωής;
Αυτονόητο είναι ότι το ερώτημα δεν απευθύνεται στους "ηγέτες", αλλά στους πολλούς. Σ' αυτούς που βολικά σιωπούν και αδρανούν, σηκώνοντας αμήχανα κι ανήμπορα -τάχα- τους ώμους.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Πόδια

Γύρω από το τραπεζάκι του καθιστικού τα πόδια σχημάτιζαν τη δική τους ομήγυρη και η εικόνα τους ήταν αρκετά διαφοροποιημένη από αυτήν της παρέας που είχαν κουβαλήσει εκεί μέσα.
Στη μιαν άκρη του καναπέ ένα γόνατο χοροπηδούσε σπρωγμένο από έναν αστράγαλο που ξέφρενα ανεβοκατέβαινε. Κάπου αλλού ήθελαν να βρίσκονταν αυτά τα πόδια και καραδοκούσαν την κατάλληλη στιγμή να δραπετεύσουν. Δεν ήταν καθόλου σαφές το πού φαντάζονταν ότι θα βρίσκανε τη βολή τους, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι ανυπομονούσαν να ξεφύγουν... Από τι;
Απέναντί τους, σε μια καρέκλα, πάνω από δύο αστραγάλους δεμένους, θα 'λεγες, οι κολλημένες γάμπες σήκωναν τα σφιχτά ενωμένα γόνατα. Προσπαθούσαν να χτίσουν τοίχο, αδιαπέραστο οχυρό. Δημιουργούσαν τη βεβαιότητα ότι το βλέμμα, λίγο πιο πάνω απ' αυτά, θ' ανακάλυπτε χείλη σφιγμένα σε λεπτή γραμμή τελωνείου που σταματάει οποιαδήποτε κουβέντα δεν έχει στο διαβατήριό της σφραγισμένη άδεια εξόδου... Προς τι;
Στη μέση του καναπέ απλώνονταν στο χώρο δυο πόδια σταυρωμένα με άνεση. Φάνταζαν χαλαρά μέσα στην κυριαρχία τους και η μαλακή γωνία που σχημάτιζαν άλλαζε καμιά φορά απότομα από οξεία σε αμβλεία, σαν να έπαιζαν σαδιστικά με το πόσο χώρο θα παραχωρούσαν στα υπόλοιπα ή πόσο θα τα στρίμωχναν... Σε τι;
Στην άλλη άκρη του καναπέ δυο γόνατα ενωμένα σκιτσάριζαν ένα ιδιόρρυθμο κεφαλαίο δέλτα με τις γάμπες και τους στραβωμένους αστραγάλους ν' ανοίγουν προς τα έξω, επιτρέποντας πια μόνο στις μύτες των ποδιών να ξανασυναντηθούν για να κλείσουν την άμυνα. Προσπαθούσαν να κάνουν αυτό που ντρεπόντουσαν να δείξουν ότι θέλουν να κάνουν τα χέρια: να σηκωθούν με λυγισμένους τους υψωμένους αγκώνες να προστατέψουν... Τι;
Δυο καινούργια μοδάτα παπούτσια συνόδεψαν και τοποθέτησαν με προσοχή απέναντι από τη μέση ακριβώς του καναπέ την άλλη καρέκλα, που γοητευμένη φιλοξένησε δυο πόδια που ξεκουράζονταν φιλάρεσκα το ένα πάνω στη φτέρνα του άλλου με συχνές, μελετημένες εναλλαγές επιδεικνύοντας... Τι;
Μπροστά στη γωνιακή πολυθρόνα, απλωμένα πάνω σ' ένα χαμηλό σκαμνί, προσπαθούσαν να ξεκουραστούν δυο πόδια αδύναμα, χαμηλόφωνα, λεκιασμένα από την ηλικία, σοφά από τα χιλιόμετρα που είχαν διανύσει... Γιατί;
Ένα ζεστό σάλι τα σκέπασε με περισσή φροντίδα, όταν δυο πόδια σούρνοντας πλησίασαν το σκαμνί. Το δέρμα τους άσπριζε από το πρήξιμο -τεκμήριο συχνής και μακράς ορθοστασίας. Μερικά λεπτά αργότερα τα φουσκωμένα πόδια, με το ίδιο σούρσιμο, εμφανίστηκαν ξανά και το τραπεζάκι γέμισε με φλιτζάνια και ποτήρια. Απομακρύνθηκαν και πάλι... Από τι;
Τα άλλα πόδια δεν άλλαξαν στάση. Εξακολούθησαν να χοροπηδάνε, να σφίγγονται, να χαλαρώνουν, να στραβώνουν, να σαγηνεύουν, να αναπαύονται. Συνέχισαν στην ίδια κατάσταση ακόμη κι όταν το τραπεζάκι πλησίασαν απειλητικά δυο ροδαλά ποδαράκια, άρρυθμα και ασταθή, παραπαίοντα, μεθυσμένα, αεικίνητα. Τη μια στιγμή τεντώνονταν μέχρι που τη μόνη τους επαφή με το πάτωμα την εξασφάλιζαν δυο στρογγυλά, απρόσμενα δυνατά δαχτυλάκια. Την άλλη στιγμή λύγιζαν ίσαμε που τα μπουτάκια τους ακουμπούσαν τις τσιτωμένες μικροσκοπικές γάμπες σ' ένα τσαχπίνικο χαμόγελο.
Ένας κρότος ακούστηκε. Γυαλικά έσπασαν. Καθώς τα υπόλοιπα πόδια ξαφνιασμένα, αλλά και ενοχλημένα που χάλασαν τα σχήματά τους, αποσπάστηκαν από το πάτωμα, τα πρησμένα πόδια ξαναφάνηκαν. Πολύ γοργά αυτή τη φορά. Τα ροδαλά ποδαράκια απογειώθηκαν απότομα σαν ελικόπτερο και βρέθηκαν πάνω από τα χοντρά γόνατα. Μακριά από τα επικίνδυνα, διψασμένα για αίμα, λαμπερά αστεράκια που στόλισαν το πάτωμα.
Τα γυμνά ποδαράκια, υψωμένα πάνω απ' όλα τ' άλλα, κλωτσούσαν τον αέρα. Θαρρείς και σκαρφάλωναν. Εκείνα τώρα πρωταγωνιστούσαν. Εκείνα τώρα κυβερνούσαν.
Το παιδικό ξεκάρδισμα εκρηκτικό, καμαρωτό, αχαλίνωτο, απάντησε σε όλα...

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Η πόλη μου με πληγώνει (2)

Όταν οι Αθηναίοι προτείνουν στην παρέα τους να βγουν για λίγο έξω, ποιος προορισμός και ποια χρονική στιγμή της ημέρας έρχονται πρώτα στο μυαλό τους; Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι πρώτες σκέψεις κατευθύνονται σε βραδινή έξοδο -ακόμη και το χειμώνα- και σε κλειστό (με την έννοια του αυστηρά προσδιορισμένου, συνήθως από άλλους, χαρακτήρα) χώρο -ακόμη και το καλοκαίρι.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί από τον ορίζοντα του Αθηναίου λείπει ο ελεύθερος ανοιχτός δημόσιος χώρος, στον οποίο ο κάθε πολίτης μπορεί να ικανοποιήσει ποικίλες και διαφορετικές ψυχαγωγικές ανάγκες ταυτόχρονα.
Έχω στο μυαλό μου -στη φαντασία μου, για την ακρίβεια- χώρο υπαίθριο με ελεύθερη και εύκολη πρόσβαση για όλους και όλες, ανεξάρτητα από φύλο ή ηλικία, σωματικές ή οικονομικές δυνατότητες και ψυχαγωγικές προτιμήσεις. Χώρο όπου μπορεί κανείς να διαβάσει, να τρέξει, να μιλήσει, να παίξει μπάλα ή σκάκι, ν' ακούσει μουσική, να περπατήσει, να φάει το δικό του πρόχειρο φαγητό, να καθίσει ή να κάνει ποδήλατο χωρίς να ενοχλεί ή να ενοχλείται από τις εντελώς διαφορετικές επιλογές των άλλων γύρω του. Ένα χώρο όπου μπορεί να νιώσει το χώμα, την πέτρα ή το γρασίδι στα πέλματα των ποδιών του, να κρυφτεί από την κάψα του ήλιου, να μυρίσει τη βροχή, ν' ακούσει τα φύλλα των δέντρων, να γευτεί αδιαμεσολάβητα την αλλαγή των εποχών μακριά από τα τηλεοπτικά δελτία καιρού.
Μιλάω για μικρούς συνοικιακούς χώρους πρασίνου ή για μεγάλα πάρκα. Μιλάω για χώρους όπου οι συμπολίτες συναντιούνται, καλημερίζονται και συζητούν ή απλώς διασταυρώνονται βυθισμένοι στις σκέψεις και τα προβλήματά τους. Μιλάω για χώρους όπου τα μέλη του δήμου συνυπάρχουν· γι' αυτό και ονομάζονται δημόσιοι.
Είναι προφανές ότι δεν περιγράφω την Αθήνα. Τουλάχιστον όχι την Αθήνα του σήμερα. Αυτή εχθρεύεται οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα. Αυτή έχει "διδάξει" τους δημότες της να αδιαφορούν για την καθαριότητα και την αισθητική, αλλά και για την ύπαρξη καθ' εαυτήν δημόσιων χώρων.
Η έννοια του δημόσιου παραπέμπει στο δήμο, στην κοινότητα ανθρώπων. Και, αν οι άνθρωποι έρθουν κοντά ο ένας με τον άλλο, υπάρχει κίνδυνος ν' αποκτήσουν συνείδηση της συλλογικότητάς τους. Και τότε...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...