Στις κοινωνικές συναθροίσεις πολύ συχνά -και αυτό συνέβαινε από παλιά- η συζήτηση για τον καιρό έρχεται να καλύψει την αμηχανία που προκαλεί η απουσία θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος. Κοινού ενδιαφέροντος που θα μπορούσε να μετατρέψει τη συνάθροιση σε ομήγυρη, σε παρέα.
Αν δε οι κανόνες αυτών των συναντήσεων ανθρώπων δεν καθορίζονται από το ψυχρό πρωτόκολλο μιας υποχρεωτικής κοινωνικής επαφής, τότε επιστρατεύεται εναντίον αυτής της αμήχανης βουβαμάρας ένας καταιγισμός ανεκδότων με θεματολογία περισσότερο ή λιγότερο προσεγμένη. Δεν απαιτείται συζήτηση, δεν απαιτείται προσπάθεια. Μόνο γέλιο. Γέλιο αυθόρμητο ή απλώς τυπικά ευγενικό.
Κοινωνική αφασία όμως μπορεί να προκύψει και μεταξύ ανθρώπων οικείων, αλλά που η οικειότητά τους αναδύεται μόνο από τη χρονική διάρκεια της γνωριμίας τους και όχι από τους -ανύπαρκτους- παρόντες δεσμούς τους. Σ' αυτή την περίπτωση τα πράγματα μπορεί να γίνουν σκληρά. Συμβαίνει αρκετές φορές να επιβάλλεται κάποιος ως πρωταγωνιστής, να επιλέγει από τους παρευρισκόμενους ένα θύμα και, μεταξύ αστείου και σοβαρού, να αρχίζει να το πυροβολεί με τις πληροφορίες που συσσώρευσε στο οπλοστάσιό του ο χρόνος της γνωριμίας. Προς μεγάλην τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, των υπολοίπων δηλαδή που, ανακουφισμένοι που δεν βρέθηκαν οι ίδιοι στο στόχαστρο των "πειραγμάτων", απολαμβάνουν τον κατασπαραγμό του θύματος, καμιά φορά εκδηλώνοντας εκ του ασφαλούς τη μικρότητα ή και τη χαιρεκακία τους. Η αρένα έχει στηθεί κανονικά. Υπάρχει ο βάρβαρος μονομάχος, υπάρχει ο αιχμάλωτος, υπάρχει και ο όχλος στις κερκίδες. Ο καθένας με το ρόλο του. Ο καθένας με τις ευθύνες του.
Τι δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει η ανθρώπινη επαφή. Απουσιάζει η ανθρωπιά!
Αν δε οι κανόνες αυτών των συναντήσεων ανθρώπων δεν καθορίζονται από το ψυχρό πρωτόκολλο μιας υποχρεωτικής κοινωνικής επαφής, τότε επιστρατεύεται εναντίον αυτής της αμήχανης βουβαμάρας ένας καταιγισμός ανεκδότων με θεματολογία περισσότερο ή λιγότερο προσεγμένη. Δεν απαιτείται συζήτηση, δεν απαιτείται προσπάθεια. Μόνο γέλιο. Γέλιο αυθόρμητο ή απλώς τυπικά ευγενικό.
Κοινωνική αφασία όμως μπορεί να προκύψει και μεταξύ ανθρώπων οικείων, αλλά που η οικειότητά τους αναδύεται μόνο από τη χρονική διάρκεια της γνωριμίας τους και όχι από τους -ανύπαρκτους- παρόντες δεσμούς τους. Σ' αυτή την περίπτωση τα πράγματα μπορεί να γίνουν σκληρά. Συμβαίνει αρκετές φορές να επιβάλλεται κάποιος ως πρωταγωνιστής, να επιλέγει από τους παρευρισκόμενους ένα θύμα και, μεταξύ αστείου και σοβαρού, να αρχίζει να το πυροβολεί με τις πληροφορίες που συσσώρευσε στο οπλοστάσιό του ο χρόνος της γνωριμίας. Προς μεγάλην τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, των υπολοίπων δηλαδή που, ανακουφισμένοι που δεν βρέθηκαν οι ίδιοι στο στόχαστρο των "πειραγμάτων", απολαμβάνουν τον κατασπαραγμό του θύματος, καμιά φορά εκδηλώνοντας εκ του ασφαλούς τη μικρότητα ή και τη χαιρεκακία τους. Η αρένα έχει στηθεί κανονικά. Υπάρχει ο βάρβαρος μονομάχος, υπάρχει ο αιχμάλωτος, υπάρχει και ο όχλος στις κερκίδες. Ο καθένας με το ρόλο του. Ο καθένας με τις ευθύνες του.
Τι δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει η ανθρώπινη επαφή. Απουσιάζει η ανθρωπιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου