Ενύπνιες εκπλήξεις

Έβλεπε πάντα πολλά όνειρα. Σ’ άλλα απ’ αυτά συμμετείχε ενεργά, αγωνιώντας ή διασκεδάζοντας –συνήθως το πρώτο, αλλά καθόλου σπάνιο και το δεύτερο. Σε άλλα όνειρα παρακολουθούσε τη δράση προσώπων οικείων ή αγνώστων, με έντονη ωστόσο την αίσθηση της προσωπικής παρουσίας στο χωροχρόνο της εξέλιξης σαν καλός θεατής που αντιδρά συναισθηματικά ή και εγκεφαλικά στην υπόθεση του έργου που διαδραματίζεται μπροστά του.
Κάτι που συνειδητοποίησε αργά ήταν το ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτά τα όνειρα ήταν έγχρωμα. Κι αυτό το αντιλήφθηκε, όταν με έκπληξη σε μια συζήτηση έμαθε πως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν μόνο ασπρόμαυρα όνειρα. Σχεδόν τους λυπήθηκε. Φαινόταν τόσο φυσιολογικό να βλέπει έγχρωμα όνειρα! Θυμήθηκε χρωματικές αποχρώσεις απαλές και ποικίλες σαν αυτές της φύσης που δεν τη στρέβλωσε ακόμη η ανθρώπινη παρουσία. Γεύτηκε χρώματα έντονα κι εκρηκτικά, πίδακες φωτός και λάμψης. Υπήρξαν και χρώματα καθαρά, σκέτα, χωρίς αποχρώσεις, σαν αυτά που προτιμούν τα παιδιά στις πρώτες τους ζωγραφιές. Δεν έλειψαν, βέβαια, και χρώματα πρόστυχα, που μύριζαν αποστροφή ή επίκριση ή ενοχή. Τα χρώματα ήταν πάντα εκεί, τόσο αναμενόμενα που δεν τα πρόσεχε.
Αυτό που πραγματικά ξάφνιασε ήταν ένα όνειρο γεμάτο μουσική, ένα όνειρο με πρωταγωνίστρια τη μουσική. Για πρώτη φορά –τουλάχιστον απ’ όσα η μνήμη είχε καταγράψει– η κυριαρχία της όρασης υποχωρούσε αφήνοντας στο προσκήνιο την ακοή. Και όχι μόνο. Δεν ήταν οι συνηθισμένοι ήχοι ή κρότοι, οι συνηθισμένες κουβέντες ή κραυγές ή, έστω, τα ψιθυρίσματα, που συχνά πυκνά επιβίωναν μετά το ξύπνημα. Αυτή τη φορά ήταν μια πανδαισία μουσικής και τραγουδιού, που διέγειρε τ’ αφτιά κι έπαλλε τις φωνητικές χορδές. Ρυθμός και μελωδία, ένταση και τρυφερότητα. Και συμμετοχή. Γιατί ήταν ταυτόχρονα ακροατής προσεκτικός αλλά και ενθουσιώδης παραγωγός αυτής της αρμονίας, ιδιότητες βιωμένες μοναχικά αλλά και συλλογικά.
Ξύπνησε με τ’ αφτιά πλημμυρισμένα και το λαιμό κουρασμένο και όλο το είναι κατακτημένο από νότες.
Ένα αναπάντεχο μουσικό δώρο. Γεμάτο χρώματα κι αυτό!