Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Η διάρκεια του εφήμερου

Υπάρχουν κάποια έντομα που ζουν μόνο είκοσι τέσσερις ώρες. Σε κάποιο ντοκιμαντέρ άκουσα να τα αποκαλούν εφήμερα. Η λέξη με τσίμπησε και, ξαφνικά, ο χρόνος της ζωής και η ζωή του χρόνου πήραν άλλες διαστάσεις.
Συνηθίσαμε εμείς, μες στη μακρόχρονη(!) ζωή μας, να χρησιμοποιούμε τον όρο «εφήμερο» συγκαταβατικά, σχεδόν περιφρονητικά. Δεν εκτιμούμε τα εφήμερα, γιατί δεν έχουν διάρκεια, μέγεθος μέσα στο χρόνο. Έχουμε γενικά την τάση να προκρίνουμε το πολύ και το μεγάλο.
Αναζητούμε το ελιξίριο της ζωής. Παλεύουμε να υποτάξουμε την αιωνιότητα. Αλλά, επειδή δεν μπορούμε –ακόμη(;)– να την κατακτήσουμε, εφευρίσκουμε την αιώνια μετά θάνατον ζωή. Βαυκαλιζόμαστε, από την άλλη πλευρά, με μια άνεση μακροβιότητας, την οποία συχνά δεν διαθέτουμε, παραμελώντας και περιφρονώντας τα πολύτιμα μικρά και στιγμιαία. Πολύτιμα, γιατί ακριβώς είναι φευγαλέα. Και, ενώ η ζωή μάς προσφέρει επανειλημμένα την ευκαιρία να διορθωθούμε, εμείς, παρερμηνεύοντας αυτές ακριβώς τις επαναλήψεις, θεωρούμε δεδομένο ότι θα είναι επ’ άπειρον και ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή μας. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πάει, έφυγαν δια παντός οι πολύτιμες φευγαλέες στιγμές. Τότε πια είναι αργά.
Το στιγμιαίο όμως αποκτά την αξία του από τη σπανιότητα ή και τη μοναδικότητά του. Πώς θα ήταν αν στη ζωή μας βλέπαμε μόνο μία ανατολή και μόνο μία δύση του ήλιου; Πώς θα ήταν αν η νεότητα και η ακμή μας διαρκούσαν μόνο μερικές ώρες; Πώς θα ήταν αν τρώγαμε μόνο μία φορά και δεν κοιμόμαστε ποτέ στη ζωή μας; Πώς θα ήταν αν στη ζωή μας δεν υπήρχαν οι λέξεις «χτες» και «αύριο»; Πώς θα ήταν αν κάναμε μόνο μία φορά στη ζωή μας έρωτα; Πώς θα ήταν αν πεθαίναμε αμέσως μετά τη γέννα των παιδιών μας;
Πώς θα ήταν αν ολόκληρη η ζωή μας συμπυκνωνόταν σε μία μέρα;

2 σχόλια:

  1. ΥΠΑΤΙΑ μου χαιρε!!!

    Θελω στην αρχη να εκφρασω την ευχαριστηση μου για την εμπνευσμενη συμμετοχη σου στο blogaki μου, μετην προτοπη του κοινου μας φιλου Α-KENTAVROY.

    Το εφημερο ΣΑΝ ΑΙΣΘΗΣΗ,ΣΑΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ,διεκδικει στη ζωη μας ,θα λεγε κανεις ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

    ...ενω οταν ...το οριζουμε περιεχει τον χωροχρονικο περιορισμο....

    Μπορει οταν το ζησουμε το ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΜΕ να πληρωσει,γεμισει το ΑΤΟΜΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΝ!!!

    ...Να σαν τις μερες του 1903 του Καβαφη
    ευχαριστιες,για την γλυκεια αισθηση που το κειμενο σου διαχεει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μ αρεσει που σε τσιμπουν οι λεξεις. Ετσι τσιμπας κι αφυπνιζεις μςτα εμας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...