Το 'χουμε ξαναδεί το έργο

Πάλι η φωτιά βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα της, τις χιλιάδες γλώσσες της, στους πυροσβέστες που τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Πάλι οι φλόγες της κολάσεως στήσανε τον τρελό χορό τους γύρω από την απόγνωση κατοίκων που τα σπίτια τους καίγονται ή κινδυνεύουν. Πάλι τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης άργησαν να επέμβουν ή είναι πολύ λίγα για να μπορέσουν ν’ αναχαιτίσουν τις πολλαπλές και σε διαφορετικά σημεία πύρινες επιθέσεις. Πάλι το ρίξαμε στις προσευχές μπας και σταματήσουν τα μελτέμια στην εποχή ακριβώς των μελτεμιών. Πάλι οι οθόνες μας γέμισαν καπνούς και φλεγόμενα δέντρα και ανθρώπους με κουβάδες και λάστιχα. Πάλι τα «ανεπεξέργαστα πλάνα» μαζί με τις κραυγές απελπισίας ήρθαν να καλύψουν «χωρίς κόστος»(!) τα κενά που φέρνει η θερινή ραστώνη στο πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών. Πάλι ανεύθυνοι υπεύθυνοι και αναρμόδιοι αρμόδιοι και πρωτοκλασάτοι πολιτικάντες και δημοσιογράφοι με εισαγγελικό ύφος βουτήξανε τα μικρόφωνα. Πάλι θα χορτάσουμε βαθυστόχαστες αναλύσεις και θλιβερούς απολογισμούς και γενναιόδωρες υποσχέσεις και παχιά λόγια και αυστηρές εξαγγελίες και… και…
Μωραί παρθένοι κι αυτοί κι εμείς.
Το ’χουμε ξαναδεί το έργο. Ξανά και ξανά και ξανά. Φτάνει πια!
Δεν έχουμε πια το δικαίωμα να μην απαιτήσουμε ν’ αλλάξουν όλοι, μα όλοι, και οι πρωταγωνιστές και η υπόθεση και η έκβαση της πλοκής. Δεν έχουμε πλέον κανένα άλλοθι και καμιά δικαιολογία.
Γιατί καταστρέφεται το σπίτι των παιδιών μας. Η γη.
Έτσι, απλά.