Επιστροφή στα θρανία

Έτσι, σιγά-σιγά ή γρήγορα-γρήγορα –τα πάντα είναι σχετικά, σαν το γνωστό ποτήρι με το νερό–, τελειώνει το καλοκαίρι και κάθε κατεργάρης ετοιμάζεται να καθίσει στον πάγκο του, στο θρανίο του, στην έδρα του.
Κάθε καινούργια αρχή κουβαλάει τις δικές της προσδοκίες και ελπίδες. Η πικρή πείρα όμως που συσσώρευσαν με τα χρόνια κάνει τους παλιούς να κρατάνε κάθε χρονιά και μικρότερο καλάθι. Κάθε νέα σχολική χρονιά που ξεκινά επιχειρεί να βάλει το λιθαράκι της ώστε να μετατραπεί η αισιόδοξη προσδοκία σε απλή περιέργεια και μετά σε… τι;
Όταν μια πρώτη του Σεπτέμβρη ξυπνήσω το πρωί και διαπιστώσω ότι ξεκινάω από απλή περιέργεια, τότε θα πρέπει ν’ αρχίσω να σκέφτομαι την έξοδό μου.
Για την ώρα, ετοιμάζω πάλι το καλαθάκι μου για αύριο. Πού ξέρεις; Μπορεί η φετινή χρονιά να μην είναι και τόσο άσχημη. Κάποιο νεανικό βλέμμα μπορεί να βρεθεί πάλι να με καρφώσει διαπεραστικό, κάποιο αυθόρμητο σχόλιο να με κολλήσει στον τοίχο με την ειλικρίνειά του, κάποια ευθεία ερώτηση να με αμφισβητήσει και να με θέσει σε εγρήγορση, κάποια τυχαία κουβέντα μέσα στην αίθουσα να κάνει και πάλι το αίμα να κυλήσει ζωντανό στις φλέβες…
Πού ξέρεις;