Υπάρχουν μερικές παρέες που δεν είναι πια παρέες, αλλά αθροίσματα ανθρώπων. Κάποτε τους ένωναν δεσμοί φιλικοί, επαγγελματικοί, ιδεολογικοί, κάποια κοινά βιώματα ή απλώς κάποια κοινά ενδιαφέροντα. Το πέρασμα του χρόνου, οι προσωπικές επιλογές, η ίδια η ζωή επέδρασαν φυγόκεντρα και τώρα, όταν ξαναβρίσκονται, αντιλαμβάνονται ο καθένας ξεχωριστά πόσο μεγάλη απόκλιση έχει διαμορφωθεί από την αρχική κοινή αφετηρία. Είτε το ομολογούν είτε όχι. Ωστόσο, ξανασυναντιούνται στο όνομα και σε ανάμνηση αυτού που κάποτε τους ένωνε ή, ακόμη χειρότερα, αυτού που κάποτε νόμιζαν ότι τους ένωνε.
Η αίσθηση που αποκομίζει ο καθένας κυμαίνεται από την αδιαφορία μέχρι και την πικρία· και, ανάλογα, αντιδρά. Άλλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και συνεχίζουν σαν να μην άλλαξε τίποτε, προσκολλημένοι σε μια εικόνα του παρελθόντος που την προβάλλουν, νοσταλγικά αλλά και βολονταριστικά, στο σήμερα. Άλλοι ανασηκώνουν απλώς τους ώμους και προχωράνε πάρα πέρα. Άλλοι προβληματίζονται κι αναζητάνε τα αίτια αυτής της μετάλλαξης, πιθανόν και τις δικές τους ευθύνες. Άλλοι -λιγότεροι αυτοί- προσπαθούν να αξιολογήσουν αν και πόσο κοστίζει στη ζωή τους αυτή η φθορά και, αναλόγως, επιχειρούν μοχθώντας να την αναστρέψουν ή να συμφιλιωθούν με την αλγεινή ιδέα ότι είναι αναπόφευκτη και να την αποδεχτούν.
Αυτό που μετράει τον άνθρωπο είναι η περισυλλογή, ο στοχασμός, η αναζήτηση επιλογών και -το πιο τραγικά ανθρώπινο- η τελική απόφαση.
Η αίσθηση που αποκομίζει ο καθένας κυμαίνεται από την αδιαφορία μέχρι και την πικρία· και, ανάλογα, αντιδρά. Άλλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και συνεχίζουν σαν να μην άλλαξε τίποτε, προσκολλημένοι σε μια εικόνα του παρελθόντος που την προβάλλουν, νοσταλγικά αλλά και βολονταριστικά, στο σήμερα. Άλλοι ανασηκώνουν απλώς τους ώμους και προχωράνε πάρα πέρα. Άλλοι προβληματίζονται κι αναζητάνε τα αίτια αυτής της μετάλλαξης, πιθανόν και τις δικές τους ευθύνες. Άλλοι -λιγότεροι αυτοί- προσπαθούν να αξιολογήσουν αν και πόσο κοστίζει στη ζωή τους αυτή η φθορά και, αναλόγως, επιχειρούν μοχθώντας να την αναστρέψουν ή να συμφιλιωθούν με την αλγεινή ιδέα ότι είναι αναπόφευκτη και να την αποδεχτούν.
Αυτό που μετράει τον άνθρωπο είναι η περισυλλογή, ο στοχασμός, η αναζήτηση επιλογών και -το πιο τραγικά ανθρώπινο- η τελική απόφαση.