Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Ελεύθεροι πολιορκημένοι

Αναρωτιόμουν, λίγο αυτοκριτικά, γιατί αυτή η εσωστρέφεια που μ’ έχει πιάσει τελευταία, γιατί αυτή η καταβύθιση στο κλειστό παρελθόν των παιδικών αναμνήσεων ή η καταφυγή στο μακρινό μέλλον της επιστημονικής φαντασίας. Συνειδητοποίησα ότι ήταν μια αυθόρμητη άμυνα απέναντι στην επικαιρότητα, ένας τρόπος δραπέτευσης από το ζοφερό παρόν.
Ο ανηλεής βομβαρδισμός μας με οικονομικές αναλύσεις εκ μέρους των φορέων του δημόσιου λόγου νιώθω πια ότι υποτιμά τη νοημοσύνη μας. Εντάξει, φωστήρες μας, το καταλάβαμε. Μαντάρα η ιστορία. Το εμπεδώσαμε. Στη χώνεψή του είμαστε. Περνάμε κρίση. Βαθύτατη οικονομική κρίση. Διεθνώς αλλά και, κυρίως, εγχωρίως. Το τι γίνεται, το τι μπορεί να γίνει και το τι θα μπορούσε να γίνει, αλλά και το τι πρέπει ή θα έπρεπε να γίνει, ο καθένας από μας το έχει νιώσει στο πετσί του —ανάλογα βέβαια και με το πετσί που φοράει. Αφήστε μας λοιπόν λίγα λεπτά μέσα στο εικοσιτετράωρο, όχι ν’ ανασάνουμε —δεν ζητάμε τόσα πολλά—, αλλά να ξελαχανιάζουμε.
Από την άλλη, —για αντιπερισπασμό;— δεν ησυχάζουν τ’ αφτιά μας στιγμή από τα άγρια αλυχτίσματα κατά του, ελλιπέστατου ωστόσο, νομοσχεδίου για τους μετανάστες. Εκεί πια νιώθω σαν να με εξορίζει από την ίδια μου την πατρίδα μια μικρή αγέλη από λυσσασμένα αγριόσκυλα. Σαν να μου κλέβουν την ταυτότητά μου.
Κι έχουμε και την περίφημη «μάχη με την εγκληματικότητα», όπου δυο αστυνομικοί αφήνουν να τους πάρουν τον εξοπλισμό τους —και καλά, πολύ καλά κάνουν. Μόνο που ο υπουργός τους, ενώ θα τους στηρίξει λέγοντας ότι αλλιώς «θα χάναμε δυο νέα παιδιά», όταν περνάμε στο επόμενο επεισόδιο του σίριαλ, με την «επιχείρηση» στο Βύρωνα, ως υπουργός «προστασίας του πολίτη» θα εκφράσει βέβαια την οδύνη του για το θάνατο του 25χρονου υδραυλικού, αλλά θα τον χαρακτηρίσει «παράπλευρη απώλεια». Δεν ήταν νέος άντρας, φαίνεται, αυτός. Τι να ’ταν άραγε; Όσο για το όνομά του, και μόνο από το γεγονός ότι δεν αναφερόταν στα δελτία ειδήσεων έβγαινε εύκολα το συμπέρασμα για την εθνικότητά του.
Και τι σημαίνει «παράπλευρη απώλεια»; Μια απώλεια παραδίπλα; Μια απώλεια παραπέρα; Μια απώλεια πέρα μακριά, εκεί όπου τίποτε δεν μας αφορά, τίποτα δεν μας αγγίζει; Μεταφράσαμε τον αγγλοσαξονικό όρο και είναι σαν να υιοθετήσαμε και την αντίστοιχη απάνθρωπη ψυχρότητα.
Τελευταία νιώθω σαν να έκλεψε κάποιος από τα λεξικά μας το περιεχόμενο του λήμματος «πατριωτισμός» και να πρέπει να το αποκαταστήσω. Η αγάπη για την πατρίδα στο σύνολό της. Στο σύνολο των ανθρώπων της, στο σύνολο των αρχών και του πολιτισμού της. Στο σύνολο της ιστορικής πορείας της. Πού είναι ο πατριωτισμός των πολιτικών που στρίμωξαν την πατρίδα τους στον κορσέ του κόμματός τους; Πού είναι ο πατριωτισμός των οικονομικών ιθυνόντων με τις παχυλές αμοιβές και τις προτροπές για λιτότητα (στους υπολοίπους); Πού είναι ο πατριωτισμός των μικρών ή μεγάλων ομάδων «συμπολιτών» μας που με νύχια και με δόντια αγωνίζονται να κρατήσουν τα κατά καιρούς αποκτημένα προνόμιά τους σε βάρος του συνόλου; Πού είναι ο πατριωτισμός των εχόντων; (Οι εθνικοί ευεργέτες του άλλοτε έχουν μετατραπεί σε χορηγούς με δημόσια επιχορήγηση). Πού είναι ο πατριωτισμός των «διανοουμένων»; Πού είναι η πρωτοπορία μας;
Άλλοι καπηλεύονται στρεβλώνοντας τον πατριωτισμό μας και άλλοι προσπαθούν να τον αφανίσουν παρουσιάζοντάς τον ως παρωχημένο. Πάνε να μας κλείσουν στις μικρές κι ασήμαντες ατομικότητές μας σαν να είναι το τελευταίο οχυρό μας, μόνο που εμείς ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι αυτή θα είναι η έσχατη και ολοσχερής ήττα μας. Η ύστατη αντίσταση των τελευταίων «ελεύθερων πολιορκημένων» της εποχής μας έγκειται στη μεγάλη Έξοδο. Την Έξοδο από το εγώ στο εμείς, ξανά. Και όσο πιο πολλοί χωρούν σ’ αυτό το εμείς τόσο το χειρότερο για τους πολιορκητές.

12 σχόλια:

  1. "Άλλοι καπηλεύονται στρεβλώνοντας τον πατριωτισμό μας και άλλοι προσπαθούν να τον αφανίσουν παρουσιάζοντάς τον ως παρωχημένο. Πάνε να μας κλείσουν στις μικρές κι ασήμαντες ατομικότητές μας σαν να είναι το τελευταίο οχυρό μας, μόνο που εμείς ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι αυτή θα είναι η έσχατη και ολοσχερής ήττα μας. Η ύστατη αντίσταση των τελευταίων «ελεύθερων πολιορκημένων» της εποχής μας έγκειται στη μεγάλη Έξοδο. Την Έξοδο από το εγώ στο εμείς, ξανά. Και όσο πιο πολλοί χωρούν σ’ αυτό το εμείς τόσο το χειρότερο για τους πολιορκητές."

    Ακριβώς έτσι. Κι αν σε μερικών τα λεξικά δεν έμεινε κενό περιεχομένου το λήμμα "πατριωτισμός", αυτοί χαρακτηρίζονται γραφικοί και αφελείς. Και παραμένουν διψασμένοι για ένα λόγο ειλικρινή και καθάριο, για μια υπόσχεση που θα γίνει πράξη, για ατομικές ευτυχίες που θα συναθροίζονται σε μία ευρεία συλλογική ευτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. C C C C <0> VvVvV C iii C iii C iii <0> iii CCC iii CCC iii CCCCCCCCC 50+50+50+50+50+50
    <000000000000000> :))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπατία

    για δες μια άλλη άποψη

    Η ύστατη αντίσταση των τελευταίων «ελεύθερων πολιορκητών» της εποχής μας έγκειται στη μεγάλη Είσοδο. Την Είσοδο από το "εμείς" στο "εγώ", ξανά.

    Που σημαίνει, στην απλή Ελληνική:

    Το περιβάλλον (π.χ. Ελλάδα, Γη) ήταν, είναι και θα είναι διεφθαρμένο. Δεν αλλάζει ουσιαστικά. Μόνον φαινομενικά.

    Κοίτα τον εαυτό σου. Διατήρησέ τον σαν διαμάντι ανάμεσα στα κάρβουνα.
    Μην προσπαθείς να κάνεις τα κάρβουνα διαμάντια. Γιατί τότε θα γίνεις κάρβουνο και εσύ.


    Y.Γ. Και βγάλε αυτήν την φρικτή "λεκτική επαλήθευση". Δεν έχει νόημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Νερένια
    Εύστοχα συμπληρώνεις τη σκέψη μου!
    @ Φτερό στον άνεμο...
    Με μια ερωτησούλα (πρόσεξες το υποκοριστικό;) έθεσες τα θεμέλια για μια νέα "εικαστική" γλώσσα!
    Πέρα από την πλάκα, όλοι έχουμε πολλά πρόσωπα -χωρίς αναγκαστικά να είμαστε και υποκριτές. Και αυτό συμβαίνει και "έξω" και εδώ μπροστά στο γυαλί. Γι' αυτό και οι φίλοι μας είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.
    @ IonnKorr
    Δεν την είχα σκεφτεί αυτή την άποψη. Ευτυχώς! Γιατί τη βρίσκω πολύ τρομακτική. Μου θυμίζει τυφλοπόντικα που χώνεται στην τρύπα του.
    Όσο για "το περιβάλλον που ήταν, είναι και θα είναι διεφθαρμένο", ρωτάω: από ποιον; Η παθητική φωνή είναι πολύ ασαφής και, συχνά, απαλλάσσει από τις ευθύνες. Τα δε διαμάντια, κι αυτά κάρβουνα είναι᾿ απλώς γυαλίζουν.
    ΥΓ: Η "λεκτική επαλήθευση" έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Φαίνεται δεν σου έχουν έρθει τυχαία ομαδικά διαφημιστικά μηνύματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπατιούλα μου μπαρδόν...

    Λονκορ..να το πω;;;;;

    Θα το πω!

    Θέλω να σε δείρω!!!!!!!!!!

    Τρέχω τώρα λέμεεεεεεεεεεεεεεεεε
    ;) :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπατία μου, έχεις πιάσει τόσα θέματα μαζί, και το καθένα απαιτεί από μόνο του μια σελίδα σχόλια. Θα αφήσω τα επι μέρους και θα πιάσω το κεντρικό. Πώς να βγούμε στο "εμείς", όταν κάθε φορά που το προσπαθούμε μας πληγώνει; Πώς να βάλουμε μυαλό σε αυτούς που δεν ακούν τη φωνή της λογικής αλλά βαυκαλίζονται με καταστροφολογίες; Με πίκρα διαπιστώνω καθημερινά ότι είναι πολλοί αυτοί. Δίκιο έχεις, αλλά πώς να αλλάξουμε έναν κόσμο που τον βολεύει να παραμείνει ως έχει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλωσόρισες Ηώ
    Με τέτοιο όνομα, τέτοια σκοτεινιά; Γιατί, καλέ; (Άσε, παλιότερες αναρτήσεις μου διαψεύδουν την πρώτη μου αντίδραση)
    Για σκέψου όμως λίγο. Ξεκινώ από την τελευταία φράση σου "έναν κόσμο που τον βολεύει να..."
    Δεν είναι όλος ο κόσμος βολεμένος. Λίγοι είναι οι πραγματικά βολεμένοι. Περισσότεροι είναι οι φοβισμένοι και πάρα πολύ περισσότεροι οι αγνοούντες.
    Όταν συνειδητοποιήσουμε ποια είναι τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία (κι όχι τα με πονηριά κατασκευασμένα), όταν καταλάβουμε πραγματικά τον αριθμό μας και τη δύναμή μας, τότε το "εμείς" θα απέχει μόνο μια δρασκελιά.
    Γνώση λοιπόν χρειάζεται, ένας "νέος διαφωτισμός"! Και τότε να δεις νέες επαναστάσεις!
    Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η εκπαίδευση παγκοσμίως κάνει τη διάκριση: ποιότητα για τους λίγους και "εκλεκτούς" και υποβάθμιση για τους πολλούς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. <000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000>
    ..για το παραπάνω σου σχόλιο :)

    Υγ καλά ε....αυτή η εικαστική γλώσσα πολύ βολεύει σου λέω !!! Σε ευχαριστώ Υπατιούλα :)

    (το Αλεξανδρινή πλέον δεν το βάζω γιατί τώρα με την κατάληξη είναι πλεονασμός ;) Και θα την εμπλουτίσουμε τη γλώσσα έτσι;; :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έδωσα λάθος εντύπωση, μόνο πεσιμίστρια δεν είμαι και πιστεύω ότι στο τέλος θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τον ραγιαδισμό μας. Μάλλον όχι σε αυτή τη γενιά, αλλά κάποια στιγμή θα γίνουμε... άνθρωποι.
    Αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ή την ελπίδα του βολέματος Υπατία μου είναι πολλοί. Τα ρουσφέτια δεν κόβονται γιατί τα ζητάμε. Μακάρι να είχαμε λίγη περισσότερη παιδεία ώστε να αρνηθούμε το προσωρινό μικρό μας προσωπικό συμφέρον έναντι του συλλογικού. Έλα όμως που δεν το κάνουμε. Ευτυχώς τυχαίνει να γνωρίζω αρκετές εξαιρέσεις και παρατηρώ ότι ολοένα πληθαίνουν. Είναι όμως ακόμη λίγες ποσοστιαία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλά σε είπα ΥΠΑΤΙΟΤΆΤΗ !!!!
    Να σου εξομολογηθώ λοιπόν πως σ'αυτήν την ρημάδα την κρίση έχω εναπωθέσει τις ελπίδες μου για
    " Την Έξοδο από το εγώ στο εμείς"
    Και για να συμφωνήσω απολύτως με την απάντησή σου στην ΗΩ έγραψα πριν λίγο στον "βιολιστη στη στέγη"
    (σε μια ανάρτηση που λέει περίπου οτι το 95% είναι οι "κακοί" και το υπόλοιπο 5% οι καλοί)
    :πολλές φορές έχω "θυμώσει" και διαφωνήσει με την άποψη του.... 5% οι καλοί
    Λέω εσύ ανήκεις σ'αυτό;; ναι
    εγώ ; ναι
    Εεε τι στα κομμάτια τόσο μεγάλη εξαίρεση δεν νοιώθω να είμαι ούτε εγώ ούτε εσύ και συνεχώς ανακαλύπτω γύρω μου υπέροχους ανθρώπους(κι εδώ μέσα επίσης)
    άρα λέω δεν είναι δυνατόν δεν είμαστε τόσο λίγοι ανοργάνωτοι είμαστε !!το αιώνιο πρόβλημα των "καλών" νομίζω...
    Το κακό έχει πάντα καλύτερη οργάνωση γι αυτό επικρατεί...

    και να σου πώ αυτήν την αίσθησή μου εξυπηρετεί και η παραμονή μου εδώ μέσα.

    (σου ξαναάφησα ένα χαμένο σχόλιο στην προηγούμενη δεν ξέρω αν το είδες)
    χαίρομαι που είμαι εδώ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Φτερουλάκι
    Εκδηλοτικότατη, όπως πάντα. Αυτός ο ενθουσιασμός σου κάνει πιο απαραίτητη την παρουσία σου μπροστά στην οθόνη.
    Κατά λάθος, πέρασα μια απάντησή μου σε σένα στην προηγούμενη ανάρτηση. Ρίξε μια ματιά -για να μη δίνω και την εντύπωση ότι γεμίζω μόνη μου με σχόλια τις αναρτήσεις μου ΙιΙιΙ (= ώμοι που ανεβοκατεβαίνουν με ντροπαλή αμηχανία)
    @ Ηώ
    Προφανώς και δεν σε θεώρησα πεσιμίστρια. Το παράπονο και η πικρία δεν σημαίνουν καθόλου, μα καθόλου παραίτηση. Ίσα ίσα, όσο πιο έντονα ενοχλημένοι νιώθουμε από τα κακώς κείμενα, τόσο πιο ζωντανοί δηλώνουμε. Και η πίστη στον άνθρωπο δεν είναι πίστη μόνο σε μας, αλλά και στους γύρω μας -κι ας μην τους ξέρουμε- και, κυρίως πίστη σ' αυτούς που έρχονται μετά από μας. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κάνουμε το έργο τους, στο μέτρο των δυνάμεών μας, λιγότερο δύσκολο.
    Σταματώ, γιατί τα λόγια μου ακούγονται στα αφτιά μου κάπως δακαλίστικα και το απεχθάνομαι αυτό όσο δεν φαντάζεσαι.
    @ ξωτικό
    Ναι, είμαστε περισσότεροι και σίγουρα δεν αποτελούμε εξαίρεση. Αν δεν ίσχυε αυτό, τότε το καλό και το ωραίο -μην το ξεχνάμε κι αυτό- δεν θα είχε επιβιώσει στους αιώνες της ανθρώπινης πορείας.
    Ναι, έχεις δίκιο: ανοργάνωτοι είμαστε. Αλλά και χαμηλόφωνοι απένατι σε φωνακλάδες.
    ΥΓ: Διάβασα και το συμπληρωματικό σου σχόλιο και σου απάντησα πριν από λίγο (το καθυστερημένο, εγώ). Τι να σου πω; Δεν περίμενα ποτέ να παραλληλίσω τη συγκίνηση με μπαλάκι του πινγκ πονγκ, αλλά... ας όψεται η μπλογκόσφαιρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 'Ολγα Πανοπούλου7 Ιουλίου 2013 στις 12:54 π.μ.

    Μπορεί καποιος να μου πεί πότε έπαιξε ο Θέμελης τη σονάτα του Μπετόβεν 'Υπό το σεληνόφως' σε μια γωνιά του θεάτρου ή του σταδίου των Δελφών ώστε να γράψω και εγώ όλα αυτά που ένιωσα ως μικρό κοριτσάκι που ο μπαμπάς του το βάφτισε στον κόσμο της μουσικής με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο;
    Όλγα
    e-mail maratou@ath.forthnet.gr
    ή στο facebook Olga Panopoulou

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...