Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Εκπαιδευτική άπνοια

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών σχολικής ηλικίας στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν και βιώνουν την επαφή τους με τον σχολικό χώρο ως μία αυστηρά επιβεβλημένη διαδικασία με έντονα περιοριστικά, μέχρι και καταναγκαστικά, χαρακτηριστικά.
Δεν εννοώ βέβαια το εξωτερικό, τυπικό πλαίσιο που διαμορφώνει το σχολικό περιβάλλον. Με ενδιαφέρει περισσότερο εκείνος ο κώδικας συμπεριφοράς και λειτουργίας που επιβάλλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε όλα τα μέλη αυτού του μικρού κοινωνικού υποσυνόλου. Είναι ένας κώδικας, αδιόρατος δυστυχώς σε αρκετούς, που εξοβελίζει την περιπέτεια της από κοινού αναζήτησης της γνώσης και της εφαρμογής της και την υποκαθιστά με ένα στεγνό, διαδικαστικό «πάρε-δώσε» πακέτων έτοιμων πληροφοριών. Οι «δότες» και οι «λήπτες» αυτής της διαδικασίας αφομοιώνουν σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα τους κανόνες της, για να φτάσουν στο τέλος να εγκολπωθούν την «αναγκαιότητά» της, αναγνωρίζοντας τη «χρησιμότητά» της. Δεν αντιλαμβάνονται βεβαίως, όσο θα ’πρεπε τουλάχιστον, ότι είναι «αναγκαία και χρήσιμη» μόνο στο πλαίσιο του συγκεκριμένου εξετασιοκρατικού μας συστήματος, και μάλιστα με το συγκεκριμένο είδος εξετάσεων. Έτσι, υποτάσσονται στον καταναγκασμό του σε βαθμό σχεδόν ψυχαναγκαστικό.
Η φυσική περιέργεια στομώνεται, η κοινωνική εμπειρία εξορίζεται, η ατομική δεξιότητα και κλίση παραγράφεται, η αισθητική ανάγκη περιφρονείται, η αναλυτική και η συνθετική ικανότητα αγνοείται ή και υπονομεύεται. Οπότε τα παιδιά, μπαίνοντας στο σχολικό κτήριο, αφήνουν τις περισσότερες φορές απέξω το μυαλό τους και σημαντικότατα κομμάτια της προσωπικότητάς τους, κάτι που ακυρώνει την ολόπλευρη ανάπτυξή τους, που (θα έπρεπε να) είναι ο στόχος της εκπαίδευσης.
Τις σκέψεις αυτές μου προκάλεσε κάποιο άρθρο για ένα παιδί στην Αφρική, που στα δεκατέσσερά του χρόνια υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο, για να βοηθήσει οικονομικά την με άλλα 6 παιδιά οικογένειά του. Στο μαστιζόμενο από ξηρασία χωριό του όμως φρόντισε, δανειζόμενο βιβλία και βρίσκοντας υλικά από μάντρα, να προσφέρει ηλεκτρισμό, υδροδότηση και άρδευση αξιοποιώντας την ηλιακή και την αιολική ενέργεια. Η δράση του τράβηξε την προσοχή και τώρα συνεχίζει τις σπουδές του σε λύκειο του Γιοχάνεσμπουργκ, ενώ προσκαλείται σε συνέδρια σχετικά με την τεχνολογία. Έτσι η περίπτωσή του είχε, εντελώς απροσδόκητα, αίσιο τέλος.
Δέχομαι προφανώς ότι το παιδί αυτό εγκατέλειψε –προσωρινά, ευτυχώς– το σχολείο για λόγους «ανωτέρας» (βλέπε οικονομικής) βίας. Παρόλο που ο οικονομικός παράγοντας έχει σοβαρότατη συμμετοχή στα ποσοστά της σχολικής διαρροής και στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο προσανατολισμός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος έχει και αυτός το μερίδιό του. Αν όχι τόσο στη σχολική διαρροή, σίγουρα όμως στη σχολική αποτυχία. Πόσες φορές δεν βλέπουμε οι δάσκαλοι παιδιά με εξαιρετικές κλίσεις, που δεν τους δίνεται το περιθώριο να τις ξεδιπλώσουν μέσα στα σχολικά όρια, ή παιδιά με εξαιρετικά μυαλά, που είτε αυτοκαταπιέζονται να «αποστηθίσουν» είτε παραιτούνται εν τέλει από την προσπάθεια. Και το χειρότερο είναι ότι το σύστημα δεν αφήνει σ’ αυτά τα παιδιά ούτε καν το αίσθημα της αξιοπρέπειας του ανθρώπου που αρνείται να υποκύψει σε κάτι στρεβλό. Αντίθετα, τα στιγματίζει με την ετικέτα του αποτυχημένου.
Ποια είναι η προοπτική ενός ελληνόπουλου με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά της περίπτωσης που αναφέρθηκε;

4 σχόλια:

  1. Έτσι βιώσαμε και εμείς το σχολείο έτσι και τα παιδιά μας και απ' ότι φαίνεται έτσι θα συνεχίζεται δυστυχώς. Το σχολείο είναι η αρχή των απανωτών απογοητεύσεων που θα ακολουθήσουν στη μετέπειτα ζωή των παιδιών. θα ξεχωρίσει μόνο το παιδί που είναι κάτι ιδιαίτερο και που η οικογένειά του το βοηθά να βρει τον δρόμο του, ή αυτό που θα έχει την τύχη να βρει ένα δάσκαλο που θα το βοηθήσει να αναδείξει αυτό που ήδη του έχει χαριστεί. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί η οικογένεια να εναντιωθεί. Πολλά τα εμπόδια, η χαμένη αξιοπρέπεια και η ετικέτα του αποτυχημένου πιστεύω ότι ακολουθεί τους περισσότερους.

    Καλημέρα Ιπατία μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. H φωτο είναι χαρακτηριστική ,στο κείμενο τι να προσθέσω τα ζω.
    Ο Επιτάφιος πιο κάτω με καλλιέργησε αισθητικά αλλά στο τέλος με προβλημάτισε στο πόσο μακριά από τη πραγματική ζωή είναι η επίσημη θρησκεία που λατρεύει την αποκαθήλωση του θεανθρώπου, δεν αγωνίζεται όμως να σταματήσει τη σταύρωση και αποκαθήλωση του καθημερινού ανθρώπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναρωτιέμαι αν είναι άπνοια...

    το καράβι που έχεις στην κορυφή ταιριάζει πάρα πάρα πολύ, γιατί το άλλο καραβάκι τουλάχιστον δεν είναι τσακισμένο ενώ στην πραγματικότητα...
    Έτσι όπως τα λες είναι και, θες να το πω και λίγο πιο "γαλλικά";;;
    ΣΚΑΤΑ!

    Μπαρδόν παρεκτράπειν..
    Καλησπέρα Υπατιούλα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Margo μου
    Το ότι εμείς οι μεγαλύτεροι είδαμε τα στραβά του ελληνικού σχολείου δεν μας φορτώνει περισσότερες ευθύνες; Ο καθένας από το μετερίζι του δεν θα 'πρεπε να κάνει αυτό που μπορεί ώστε κάτι ν' αλλάξει;

    @ α Κενταύρου
    Στο κείμενο προφανώς τον πόνο μου (μας) βγάζω. Απλώς, αν ρίξεις μια ματιά στο άρθρο της παραπομπής, θα καταλάβεις τι μ' έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά. Πόσα τέτοια προικισμένα παιδιά μένουν έξω από το σχολείο μας; Και πόσα παιδιά με θέληση και μυαλό ακυρώνονται μέσα σ' αυτό;
    Όσο για την παρουσίαση του Επιταφίου είσαι ο πρώτος που τη σχολιάζει πραγματικά. Είχα αρχίσει ν' ανησυχώ ότι δεν προβάλλεται κανονικά (πρώτη φορά, βλέπεις, επιχειρώ κάτι τέτοιο)

    Κατακουρασμένο ταλαντούχο φωτοφτερούλι,
    Δεν ήθελα πάλι να σε θυμώσω και μάλιστα πάνω στην άξια κερδισμένη ανάπαυσή σου. Μόλις μίλησα με κάτι συγγενείς που επισκέφτηκαν αυτές τις μέρες το όμορφο νησί σου και τους έκανα την έξυπνη με τσου μπότηδες. Τώρα πρέπει να ελέγξω μία μία τις φωτογραφίες σου μήπως και τσου ξετρυπώσω CcCcC

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...