Πες πως βρίσκεσαι εκεί, κοντά στο τέλος της εφηβείας. Πες πως υποφέρεις από μια σοβαρή, αλλά ιάσιμη ασθένεια. Πες πως επί δώδεκα χρόνια κάποιοι σου έδειχναν πρόχειρα γιατροσόφια και σ’ έβαζαν ν’ αποστηθίζεις τα χημικά συστατικά διαφόρων φαρμάκων. Πες πως έφτασε η στιγμή να διεκδικήσεις μια θέση σ’ ένα χώρο όπου ελπίζεις να γνωρίσεις πλέον σε βάθος και σε πλάτος τον τρόπο ή τους τρόπους να θεραπευτείς ή, τουλάχιστον, να βάλεις σε σταθερή πορεία την προσπάθειά σου ν’ αντιμετωπίσεις σοβαρά την κατάσταση της υγείας σου.
Πες, τώρα, πως για να κατακτήσεις αυτή τη θέση, σου ζητάνε να περάσεις από κάποιες δοκιμασίες. Πες λοιπόν πως στην πρώτη δοκιμασία σου δίνουν ένα κείμενο που αναφέρει ότι ο νέος άνθρωπος στη ζωή του θα χρειαστεί ν’ αλλάξει δυο-τρεις ίσως και παραπάνω θεραπείες. Και καπάκι, πες πως σου ζητάνε ν’ αναπτύξεις σ’ ένα άρθρο 500-600 λέξεων (δήθεν για το έντυπο της δωδεκάχρονης θητείας σου, που σημειωτέον δεν είναι και σίγουρο ότι έχεις πιάσει ποτέ στα χέρια σου κάτι τέτοιο) τη σημασία της αυτοθεραπείας και να προτείνεις τρόπους για την πραγμάτωσή της!
Πώς θα ένιωθες;
Εγώ πάντως θα ’λεγα πως είτε με κοροϊδεύουν είτε θεωρούν ότι με δώδεκα χρόνια κομπογιαννιτισμού η ασθένεια με αποβλάκωσε πλήρως είτε μου λένε εμμέσως πλην λίαν σαφώς: «Άκουσε να δεις… Για θεραπεία από μας, μην περιμένεις. Κοίταξε να δεις τι θα κάνεις μόνη σου. Κι αν μέχρι τώρα δεν το είχες σκεφτεί το ζήτημα ώστε να έχεις ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια για αυτοθεραπεία, ε, τι να κάνουμε… Κακό του κεφαλιού σου!»
Εσείς τι θα λέγατε;
Είχα αποφασίσει ότι στη διάρκεια των πανελλαδικών δοκιμασιών (ναι, δοκιμασιών!) δεν θα ’σκαγα μύτη. Ήρθε όμως το θέμα της έκθεσης για τη σημασία της αυτομόρφωσης και τους τρόπους πραγμάτωσής της για νέα παιδιά που διεκδικούν θέση σε ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην τωρινή κοινωνική και οικονομική συγκυρία.
Δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω! Το καταλαβαίνετε;