Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Στερήσεις

Η πόρτα του θαλάμου ανοίγει σιγανά κι ένας άντρας, στα ογδόντα και κάτι, εμφανίζεται με διστακτικό βλέμμα. Ο κατά δύο χρόνια μικρότερος αδελφός του τον αναγνωρίζει από το κρεβάτι του πόνου. Κλείνει το μάτι στην κόρη του και γυρίζει προς τον νεοφερμένο επισκέπτη:
— Πάλι τη φάτσα σου θα βλέπω;
— Πάψε εσύ! Σιγά μην ήρθα για την αφεντιά σου! Έφερα δυο γλυκά στην ανιψιά μου που γιορτάζει. Και να μην ανακατεύεσαι, μικρέ, εκεί που δε σε σπέρνουν!
Ο ασθενής χαμογελώντας με τα οικεία κωδικοποιημένα πειράγματα ξαναβυθίζεται στο λήθαργό του. Η κόρη του κοιτάει το θείο της κι εκείνος με νοήματα τη στέλνει για ένα σύντομο διάλειμμα καφέ και τσιγάρου.
Όταν εκείνη πείθεται και φεύγει, τραβάει την καρέκλα κολλητά στο κρεβάτι του αδελφού του. Κάθεται εκεί, του πιάνει το χέρι και δεν το αφήνει παρά για να φτιάξει, τάχα μου, κάθε τόσο ένα ανυπότακτο τσουλούφι από τα μαλλιά του αρρώστου. Πιο πολύ το κάνει για να μπορέσει κλεφτά να του χαϊδέψει το μέτωπο. Κι εκείνος, σαν να το καταλαβαίνει, χαλαρώνει το συσπασμένο του πρόσωπο.
Μερικές ώρες αργότερα ανοίγει ξανά τα μάτια και το πρόσωπό του φωτίζεται στη θέα του γιου του. Εκείνος παίρνει το δίσκο με το φαγητό από τα χέρια της αδελφής του και αρχίζει με υπομονή και έγνοια, που κρύβει πίσω από άσχετα σχόλια για το χτεσινό παιχνίδι του Μουντιάλ, να τον ταΐζει. Ο άρρωστος ξεχνιέται και δέχεται μερικές μπουκιές, αλλά μετά από λίγο δηλώνει ότι δεν μπορεί να φάει άλλο. Ο γιος του ακουμπάει το πιρούνι κι αρχίζει να του διηγείται, πιο γλαφυρά απ’ ό,τι συνηθίζει, τα κατορθώματα των εγγονών του. Ο πατέρας του διασκεδάζει και δεν φέρνει αντίρρηση σε μερικές μπουκιές ακόμα. Τελικά ο γιος, όταν κρίνει ότι δεν μπορεί να τον ξεγελάσει άλλο, του δίνει προσεκτικά λίγο νερό και του σκουπίζει το πρόσωπο με επιμέλεια που δύσκολα κρύβει την τρυφερότητα ενός καμουφλαρισμένου χαδιού.
Πόσα χάδια στερήθηκαν αυτοί οι άντρες στην ώριμη ζωή τους; Χάδια που φοβήθηκαν να δεχθούν και χάδια που ντράπηκαν να δώσουν. Η αντίληψή τους για την αντρική ιδιότητα λογόκρινε αυτό που η κοινωνία ονομάζει διαχύσεις και δεν είναι παρά το άπλωμα της ψυχής προς τα έξω, προς τα αγαπημένα πρόσωπα. Πόσο υποχρεώθηκαν να κουτσουρέψουν το συναισθηματισμό τους;
Τα κοινωνικά στερεότυπα βλάπτουν και τους άντρες!

10 σχόλια:

  1. Το έμαθα από τη Λίτσα προ μερικών εβδομάδων. Είχα μπει στο μπλογκόσπιτο σου κι είχα δει ότι η ανάρτηση του Κισλόφσκι δεν είχε αλλάξει...Τώρα που ξαναμπήκα διάβασα τα απανωτά σου posts. Μια φορά τον είχα δει προ αμνημονεύτων χρόνων, μα το χιούμορ, η πλάκα που θέλησε να κάνει σε μερικούς μαθητές της κόρης του, ειλικρινά θα μου μείνει αξέχαστη. Ψηλός, ευθυτενής, με τα γυαλάκια του, σαν Αμερικανός διανοούμενος της δεκαετίας ΄50- ΄60 έμοιαζε. Έτσι έχω την μορφή του. Δε σου λέω να τον θυμάσαι για πάντα, είναι τόσο αυτονόητο...Κουράγιο; Ο χρόνος θεραπεύει- λένε- τον πόνο, αν κι εγώ, όπως κι άλλοι, πιστεύω πως ο πόνος σε τέτοιες περιπτώσεις απλώς καταλαγιάζει. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω, απλώς σε νιώθω- όσο παράδοξο κι αν σου ακούγεται. Καλό του ταξίδι του ανθρώπου και μακάρι κάποια στιγμή να κάνω ταινία μικρού μήκους τις ενδονοσοκομειακές, φαινομενικά περιγραφικές, αλλά αρκούντως ποιητικές στιγμές/ιστορίες σου.
    νά 'σαι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είμαι υπέρ των υπερβολικών ή των συχνών διαχύσεων όπως λες, εναγκαλισμών, ασπασμών κλπ....έτσι θα έχαναν το νόημά τους...έτσι δε θα ήταν τόσο έντονες και οι σκηνές που τόσο όμορφα περιγράφεις, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω ότι οι κινήσεις των ανδρών αυτών αποκτούν βαρύνουσα σημασία επειδή ακριβώς δε γίνονται ποτέ ή σχεδόν ποτέ.... Πάντως έχεις δίκιο, τα κοινωνικά στερεότυπα μας βλάπτουν όλους τελικά!

    Γράφεις πολύ ωραία, οι περιγραφές σου είναι παραστατικότατες και το ύφος σου λογοτεχνικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αντώνη μου,
    Έχεις φοβερό μνημονικό! Τι μου θύμισες!
    Είχατε έρθει καμιά ντουζίνα απόφοιτοι και όλοι θέλατε καφέ φραπέ, και μάλιστα πολύ γλυκό. Προσποιήθηκε λοιπόν ο πατέρας μου ότι κατέβαινε ν' αγοράσει ζάχαρη γιατί τάχα δεν θα μας έφτανε. Θυμάμαι τις φάτσες σας, γεμάτες αμηχανία και ντροπή, μέχρι να καταλάβετε ότι σας πείραζε ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας που σας έβλεπε για πρώτη φορά! Πολύ καλά τον θυμάσαι και έτσι ήταν μέχρι το τέλος.
    Περιμένω την επόμενη ταινία σου, με πιο αισιόδοξο όμως περιεχόμενο.
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

    Ανεράιδα,
    Μεγάλωσα σ' ένα περιβάλλον, γεύση του οποίου έδωσα και στην ανάρτηση, όπου οι υπερβολικές διαχύσεις και τα περιττά υποκοριστικά θεωρούντο, στην καλύτερη περίπτωση, σπατάλη και, στη χειρότερη, πρόθυρο της υποκρισίας. Έτσι μάθαμε να διαβάζουμε εκφράσεις προσώπων, ανεπαίσθητες χειρονομίες και μετρημένες κουβέντες.
    Ωστόσο, αυτοί οι άντρες (που εξάλλου περιφρονούσαν και περιφρονούν βαθιά τον τύπο του άντρα του πολλά βαρύ) κάτι παραπάνω θα έπρεπε να επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκφράσει από τον συναισθηματικό τους κόσμο.
    Χαίρομαι όταν καταφέρνω να περάσω στους αναγνώστες με τις λέξεις αυτά που σκέφτομαι και νιώθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εντελώς τυχαία βρέθηκα στη μπλογκόσφαιρά σου και με συγκίνησε ιδιαίτερα η γραφή σου και τα συναισθήματα που αποτυπώνει. Ιδιαίτερα αυτή η απάντησή σου παραπάνω "Μεγάλωσα σ' ένα περιβάλλον ... μετρημένες κουβέντες." αντανακλά πλήρως και τις δικές μου οικογενειακές αναμνήσεις...

    Ήθελα απλώς να σ' ευχαριστήσω και με τη σειρά μου να σου "χαρίσω" μία από τις πιο όμορφες παραμυθίες για το πέρασμά μας απ' αυτή τη ζωή (ελπίζω τα αγγλικά να μην αποτελούν εμπόδιο), όποτε βρεις χρόνο, ρίξε μια ματιά εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=OOlXMCoAeXg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν άκουσα ποτέ τις λέξεις σε αγαπώ,δεν πήρα ποτέ φιλιά, αγάπη όμως πήρα τα λόγια ήταν περιττά.
    Ακόμη και σήμερα που τα φιλιά στον αέρα είναι συνηθισμένο φαινόμενο δεν εναγκαλιζόμαστε δεν ασπαζόμαστε,αγάπη όμως υπάρχει ,τη κρύβουμε επιμελώς είναι τόσο πολύτιμη που δεν τη βγάζουμε σε δημόσια θέα είναι απόλυτα προσωπικό μας θέμα.
    Ανύπαρκτη στέρηση η διαχυτικότητα.
    Θα στερηθώ τη παρουσία της.
    Γεια σου μάνα είναι αρκετό!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε,
    Καλωσόρισες, έστω και τυχαία (πώς αλλιώς άλλωστε;)!
    Το "δώρο" σου ήταν εξαιρετικής ευαισθησίας και σηκώνει μια ξεχωριστή ανάρτηση μόνο με αυτό ως θέμα. Σ' ευχαριστώ θερμά γι' αυτό.
    Τέτοιες παρεμβάσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες, οπότε ελπίζω να ξαναβρεθείς από αυτά τα μέρη!

    α Κενταύρου,
    Είναι τόσο ευανάγνωστες, ακόμη και στη γραφή σου, οι αντιλήψεις σου για το θέμα όσο ο διακριτικός συναισθηματικός σου πλούτος, που ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη η συμφωνία σου με αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
    Γεια σου, καλέ μου φίλε!
    (είναι αρκετό;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα και χρόνια σου πολλά.
    πιστεύω πως δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστεί απο την ελληνική κοινωνία ειδικά στην επαρχία αυτό το ταμπού και είναι κρίμα γιατί ο πατέρας μου π.χ. δεν μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει απέναντι στα παιδιά του λόγω του οτι είναι ¨αντρας¨.Κι όμως κυρία μου και οι άντρες κλαίνε όπως λέει και το τραγούδι. Ωραία γραφή. Χαίρομαι που σε ανακαλυψα.
    Πολύ καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. vasiliki,
    Καλησπέρα, καλωσόρισες και συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση! Οι μέρες, βλέπεις...
    Έχεις δίκιο για τα ταμπού και, δυστυχώς, όχι μόνο για την επαρχία. Το τραγούδι που αναφέρεις συγκίνησε γιατί ακριβώς αναφέρεται σε σπάνια περιστατικά!
    Σύντομα θα περάσω κι από το μπλογκόσπιτό σου που, με μια πρώτη ματιά, μου χάρισε άρωμα έμπνευσης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εγώ που έλειπα χωράω εδώ μέσα , στην τόσο γνώριμη για μένα ανάρτηση σου ?
    Περιττά τα λόγια , εικόνες γνώριμες που ξεπροβάλλουν πασπαλισμένες με μυρωδιές και δάκρυα , σε ευχαριστώ για όσα μου θύμησες !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. marilise,
    Κοινές οι μνήμες και οι εμπειρίες των ανθρώπων και, όπως μπορεί ο καθένας, προσπαθεί να τις διαχειριστεί!
    Welcome back!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...