Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα!

Ξέρω… Ξέρω… Η γερμανική δεν είναι και η πιο δημοφιλής γλώσσα αυτό τον καιρό.
Έλα όμως που αγαπώ πολύ τα γερμανικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια; Χώρια που είναι συνδεδεμένα με τις τρυφερότερες παιδικές αναμνήσεις μου…
Και τι καλύτερο για τις φετινές χριστουγεννιάτικες ευχές από ένα χορωδιακό κομμάτι που, ενώνοντας και εναρμονίζοντας πολλές φωνές, δημιουργεί την προδιάθεση και για ανάλογη ψυχική διαδικασία;
Το τραγούδι που ακολουθεί το έχω σε χιλιοπαιγμένο βινύλιο με την παιδική χορωδία της Βιέννης. Ουράνιος ήχος! Δυστυχώς δεν το βρήκα σε φιλμάκι, αλλά η εκτέλεση που ακολουθεί ήταν από τις πιο σεβαστικές που μπόρεσα να βρω.
Πρόκειται για ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι της Βοημίας, με βάση το οποίο έγραψε το γερμανικό κείμενο στα 1870 ο Carl Rieder, διευθυντής της εκκλησιαστικής χορωδίας της Λειψίας. Οι στίχοι του προσκαλούν τους ποιμένες να δουν τη γέννηση του Σωτήρα και να δοξάσουν όσα ο ουρανός υπόσχεται: επί γης ειρήνη!
Πρόσκληση σε πίστη, λοιπόν!
Η δικιά μου πίστη;
Είναι η πίστη στην αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, την αλήθεια, την αισιοδοξία, την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια, τη μαχητικότητα. Είναι η πίστη που πηγάζει από τον Άνθρωπο και κατευθύνεται στην ανθρωπιά.
Η πίστη στον Γιο του Ανθρώπου!
Έχετε τις θερμότερες ευχές μου!

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Να γιατί εξακολουθώ να ονειρεύομαι...

Σε μια προσπάθεια να καταδείξω ότι δεν είναι ρομαντική ονειροπόληση τα όσα αναφέρθηκαν στην προχθεσινή ανάρτηση παίρνω τη σκυτάλη από την Ginger και αναδημοσιεύω χωρίς πολλά σχόλια ένα μαντάτο που τεκμηριώνει τη βασιμότητα όσων επιμένουν να αισιοδοξούν.
Στον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ψηφιακού Βίντεο της ΕΡΤ, ανάμεσα στα συνολικά 57 σχολεία που πήραν μέρος, το πρώτο βραβείο για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση απονεμήθηκε στη συμμετοχή του 2ου Γυμνασίου Πρέβεζας με το βίντεο του Λουκά Λελόβα που ακολουθεί.
Δεν θα σταθώ στην ποιότητα του έργου. Μπορούμε ο καθένας και η καθεμιά μας να κρίνουμε. Θα στρέψω όμως την προσοχή στον αριθμό των συμμετοχών: 57!
Μόνο;
Ή
Τόσα πολλά;
Θέμα οπτικής, σαν το μισό ποτήρι νερό…
Προσωπικά θα συγχαρώ όχι μόνο τους βραβευθέντες, αλλά και όσους προσπάθησαν με τη συμμετοχή τους να κάνουν το κάτι παραπάνω.

Ωστόσο, θα καταγράψω έναν ακόμη προβληματισμό που μου προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτής της ανάρτησης. Αφού διἀβασα την ωραία ανάρτηση της Ginger, προσπάθησα να συγκεντρώσω περισσότερες πληροφορίες. Η μηχανή αναζήτησης με παρέπεμπε μόνο σε ιστολόγια. Περιόρισα την αναζήτηση στην κατηγορία των ειδήσεων, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια της καχυποψίας. Μπήκα στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ με ανάλογο αποτέλεσμα. Τελικά, χρησιμοποιώντας τα φραγκοχιώτικα (που τώρα τα λέμε greeklish) ανακάλυψα αυτό.
Η ερώτησή μου είναι γιατί, αν εξαιρέσουμε κάποιες τοπικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, τα υπόλοιπα ΜΜΕ έθαψαν την είδηση; Ακόμα και η διοργανώτρια του διαγωνισμού ΕΡΤ την έχωσε κάπου στο βάθος!
Γιατί;

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Έχω ένα όνειρο... (I have a dream...)

Ονειρεύομαι ένα σχολείο όπου τα παιδιά και οι δάσκαλοι θα έρχονται με χαμογελαστά πρόσωπα, ανάλαφρο βήμα και καθάριο βλέμμα, γιατί θα ξέρουν το σκοπό που υπηρετεί. Ένα σχολείο όπου οι δάσκαλοι θα αγαπάνε αυτό που κάνουν και τα παιδιά θα εκτιμούν αυτό που παίρνουν. Ένα σχολείο όπου δάσκαλοι και παιδιά δεν θα στέκονται οι μεν απέναντι στα δε, αλλά θα είναι σύντροφοι σ’ ένα κοινό, συναρπαστικό ταξίδι.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο όπου διαρκώς θα επιδιώκεται η γνώση, θα οξύνεται η κρίση και θα καλλιεργείται η κοινωνικότητα. Ένα σχολείο όπου θα είναι αυτονόητες κάποιες αξίες όπως ο σεβασμός του άλλου, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η ειλικρίνεια, η συνεργασία και η αλληλεγγύη. Ένα σχολείο όπου η ανθρωπιά και η ελευθερία θα ανθίζουν.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο όπου θα φωτίζονται όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού και όλοι οι πολιτισμοί. Ένα σχολείο όπου η καθημερινή συναναστροφή όλων των μελών της κοινότητάς του θα θεμελιώνεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ένα σχολείο όπου οι επιδοκιμασίες και οι προτροπές θα είναι περισσότερες από τις επικρίσεις και τις απαγορεύσεις.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο ανοιχτό για να ξεδιπλώνουν τα παιδιά όλες –τις όποιες– κλίσεις τους και να απολαμβάνουν την ικανοποίηση της αναγνώρισής τους. Ένα σχολείο ανοιχτό για τους δασκάλους που δεν θέλουν μόνο να διδάσκουν, αλλά και να στηρίζουν και να συνεργάζονται και –γιατί όχι;– να μαθαίνουν. Ένα σχολείο ανοιχτό στο μέλλον, γιατί θα σέβεται κριτικά το παρελθόν.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο ανοιχτό στον κόσμο και τη ζωή. Ένα σχολείο ανοιχτό με θέα στους ανοιχτούς ορίζοντες της ψυχής και του πνεύματος.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο ΑΝΟΙΧΤΟ!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...