Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Το ρολόι

Το ρολόι ήταν του πεθερού του. Ένα εκκρεμές σε μακρόστενο σκούρο ξύλινο κουτί, χωρίς σκαλίσματα, γεωμετρικό, δωρικό. Με αριθμούς ευδιάκριτους από μακριά. Ο ήχος της καμπάνας του καθαρός, χωρίς περιττές περικοκλάδες, δωρικός κι αυτός. Στο κάτω-κάτω, ρολόι ήταν. Την ώρα χρειαζόταν μόνο να σημαίνει.
Το είχε βρει κρεμασμένο στο μικρό καθημερινό δωμάτιο, όταν νιόνυμφος είχε πάει με τη γυναίκα του να μείνουν στο πατρικό της στα πρώτα δύσκολα χρόνια του γάμου τους. Τον συμπαθούσε πολύ τον πεθερό του. Ευγενικός, διακριτικός, δεχόταν πάντα με χαμόγελο και απολάμβανε τα δικά του καλοπροαίρετα πειράγματα, κι ας μην μπορούσε με την ίδια ευκολία να τα ανταποδώσει.
Αυτή του η συμπάθεια τον είχε συγκρατήσει να μη ρωτήσει ποτέ το πώς και το πού είχε αποκτηθεί αυτό το ρολόι. Ήταν απολύτως βέβαιος ότι δεν το είχε πάρει μαζί του φεύγοντας από τη γενέτειρά του, απ’ όπου τον έδιωξε κακήν κακώς η λαίλαπα ενός πολέμου παράλογου —θαρρείς και υπάρχει πόλεμος λογικός! Κρατώντας σφιχτά από το χέρι μόνο το νεαρό κοριτσόπουλο που έγινε γυναίκα του είχε φτάσει στη χώρα καταγωγής του, που όμως σα μεγάλη φτωχομάνα δεν μπορούσε να θρέψει όλα τα παιδιά της. Έτσι πήραν των ομματιών τους, όπως έλεγε, και κατέφυγαν στην τρίτη ήπειρο της ζωής τους, όπου έστησαν το σπιτικό τους και έφεραν στον κόσμο τα δυο παιδιά τους. Εδώ μάλλον θα το πήρε το ρολόι ο πεθερός μου, σκεφτόταν.
Τις πρώτες μέρες το δυνατό τικ-τακ τον ενοχλούσε. Στη δικιά του πολυμελή οικογένεια δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες! Σιγά-σιγά το συνήθισε και σταμάτησε να δίνει σημασία και στους χτύπους των ωρών που κυλούσαν. Λίγο αργότερα άρχισε πού και πού να το κουρδίζει, τουλάχιστον κάθε φορά που έβλεπε τον πεθερό του να δυσκολεύεται να τεντωθεί μέχρι εκεί που το είχε κρεμάσει. Κι όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή, ανέλαβε με συνέπεια το τακτικό του κούρδισμα. Το θεωρούσε δική του δουλειά και δεν άφηνε κανέναν άλλο να το αγγίξει, μη λάχει και χαλάσει.
Το εκκρεμές, μετά από πέντε χρόνια, έκανε μαζί με την υπόλοιπη οικοσκευή το μακρύ ταξίδι για την πατρίδα κι έφτασε αλώβητο. Βρήκε τη θέση του στο νέο σπιτικό και συνέχισε απτόητο να μετράει τις ώρες, σε μια γλώσσα κατανοητή σ’ όλες τις ηπείρους. Να μετράει χαρές και αγωνίες, δυσκολίες και επιτυχίες, αγκαλιές και θυμούς. Να μετράει τα «δόξα τω Θεώ» και τα «βόηθα Παναγιά».
Τα χρόνια κυλούσαν κι αυτά απτόητα, αδιάφορα αν τις ώρες τους μετρούσε το παλιό ρολόι, που άρχισε πλέον να κουράζεται. Εκείνος έκανε πιο προσεκτικές και πιο συχνές τις περιποιήσεις του. Το ξεκρεμούσε, έστρωνε εφημερίδες πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας και το καθάριζε, το λάδωνε, επιμένοντας να το κρατήσει σε λειτουργία.
Ώσπου κάποτε, όταν βγήκε στη σύνταξη, το πήρε απόφαση ότι το ρολόι —έτσι το έλεγαν πια στην οικογένεια— χρειαζόταν φροντίδα από ειδικούς. Ο ρολογάς της γειτονιάς σεβάστηκε το δέσιμό τους και, αντί να προσπαθήσει να τον πείσει να το πετάξει, του πρότεινε ν’ αντικαταστήσουν το μηχανισμό μ’ έναν καινούργιο με μπαταρίες, κρατώντας όμως ανέπαφο το σώμα του εκκρεμούς. Συμβιβάστηκε με το ακαταμάχητο του χρόνου και συμφώνησε. Σκέφτηκε ότι ίσως θα ήταν και καλύτερα, στην ηλικία του πια, να μη χρειάζεται ν’ ανεβαίνει στην καρέκλα κάθε λίγο και λιγάκι για να το κουρδίσει.
Έτσι το ρολόι συνέχισε να μετράει με το τικ-τακ του τα λεπτά και με την καμπάνα του τις ώρες —και τις μισές, μην το ξεχνάμε αυτό— μέχρι που εκείνος μπήκε στο νοσοκομείο. Βγήκε για να περάσει τις τελευταίες μέρες του στο σπίτι του. Το ρολόι συνέχισε να λειτουργεί, αλλά δεν σήμαινε πια τις ώρες, ούτε τις μισές, σαν να προσπαθούσε να μην ενοχλεί.
Τέσσερις μέρες αργότερα, ο γιος του, μετά το τελευταίο φιλί στον ησυχασμένο πλέον πατέρα του, ύψωσε το βλέμμα μηχανικά και με πνιγμένη φωνή και πικρό χαμόγελο παρατήρησε ότι το ρολόι είχε κι αυτό πια σταματήσει…
Η κόρη του πασχίζει τώρα, με κληρονομημένο πείσμα, να το ξαναθέσει σε λειτουργία. Έχει πολλά ακόμη να μετρήσει αυτό το ρολόι…

46 σχόλια:

  1. Είναι απίστευτο πως δενόμαστε συναισθηματικά με πράγματα.. Απίστευτο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ μωρέ Υπατιούλα μου...
    με συγκίνησες και μου θύμισες για μια ακόμη φορά, πως ποτέ δεν θα σταματήσει το μυστήριο, όλη η ζωή ένα μυστήριο και αυτή.
    Τώρα αυτό, να ΄ταν τυχαίο; Ναι, για όσους βλέπουν μόνο με τα μάτια του προσώπου. Τόσες χιλιετίες και ακόμη δεν μάθαμε τίποτε...
    Ε, λοιπόν, ξέρεις τι λέω; Πολύ καλά, πάρα πολύ καλά κάνεις και έχεις πείσμα, αυτό το ρολόι-καντήλι, θα ήταν ωραία, ποτέ να μη σταματήσει να μετρά. Βέβαια, και τα 'άψυχα' όταν θέλουν, καθορίζουν την πορεία τους (είπαμε, έχουμε πολυ ακομη να μάθουμε...)
    Εσύ πάντως προσπάθησε και μπορεί και εκείνο να συμφωνήσει μαζί σου ;) :) (iiii)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραία ιστορία! Ένας κόσμος με ανθρώπους, συναισθήματα, σκεψεις και αντικείμενα δεμενα με τις ζωές των ανθρωπων. Και πώς το ίδιο αντικείμενο περναει απο γενιά σε γενιά, πόσα σημαίνει για τους ανθρώπους που δεθηκαν μαζί του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να της πεις να το "σώσει". Να το προσέχει. Να συνεχίσει να "χτυπά" τις ώρες όπως τότε...Να συνεχίσει να μετρά τα "Βόηθα Παναγιά" και τα "Δόξα το Θεό".
    Να το προσέχει!

    Με συγκίνησες, Υπατία μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στα βιαστικά χτυπήματα των ρολογιών,
    που σου θυμίζουν όσα φέρνουν, κι όσα παίρνουν,
    θα υπάρχει -δεν μπορεί- κάποια μουσική
    κι αυτήν κοίτα να ξεδιαλύνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα σοφή μου φίλη...βασικά ήρθα για να σου ευχηθώ να έχεις μια γαλήνια χρονιά με ψυχική υγεία και χαρά!
    Έχω ξανακούσει παρόμοια ιστορία και πιστεύω ότι κάτι τέτοια "γεγονότα" θέλουν κάτι Άλλο να μας πουν! ΑΦ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ενα όμοιο ρολόι, που τώρα κρέμεται στον τοίχο της αδελφής μου...
    Ο χρόνος είχε ήχο..
    Με τόσο θόρυβο τώρα δεν προφταίνουμε να "ακούσουμε" πόσο γρήγορα περνάει..
    Υπατία μου ευχαριστώ για τις μνήμες και το μήνυμα.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπέροχο! Πραγματικά ωραία γραφή.
    Με έκανες κι ανατρίχιασα στο τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Roadartist,
    Είδες; Κι αυτό το δέσιμο είναι το μόνο που δεν μας προκαλεί, ούτε για μια στιγμή, την αίσθηση του περιορισμού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φτερούλι,
    Δεν θέλω να σου τη σπάσω, αλλά πίσω απ' όλη την -κατά τα άλλα απόλυτα αληθνή- ιστορία κρύβεται κυρίως μια μ...α!
    Μια μπαταρία, καλέ! Ουφ, και συ!
    Πολύ πεζό; Όχι και τόσο... Η συνΚυρία, για την οποία συχνά μιλώ, το 'φερε να σταματήσουν μαζί την πορεία τους. Και αυτό το γεγονός προκαλεί ένα σφίξιμο, όπως και να το κάνουμε!
    Όσο για την προτροπή σου, πρόσεξε καλύτερα τη φωτογραφία! Δεν είναι τόσο στραβή όσο φαίνεται σε πρώτο κοίταγμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα,
    Καλησπέρα! ;)
    και καλωσόρισες!
    Μα... αυτό δεν είναι ο άνθρωπος; Σκέψεις και συναισθήματα που τα προσφέρει στους επόμενους μαζί με τα αγαπημένα του αντικείμενα, ιδιαίτερα τα ευτελή και καθημερινά, γιατί πάνω σ' αυτά κυρίως αφήνει την προσωπική του σφραγίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Liebe me :),
    Θα της το πω, αλλά το κάνει ήδη.
    Κοίταξε πιο προσεκτικά τη φωτογραφία, τώρα που θα σου πω ότι είναι ηλικίας τριών ημερών. Πολύ με παίδεψε, τέσσερις μήνες τώρα! Όχι η φωτογραφία, καλή μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Aldebaran, μακρινέ αστερισμέ!
    Πόσο χαίρομαι που ξαναδιαβάζω την ευαισθησία σου! Τα 65 έτη φωτός απόσταση από τον έρμο τον πλανήτη μας δεν ήταν αρκετά; Έφυγες και πήγες ακόμα πιο πέρα; Όπως και να 'χει, κάθε επιλογή είναι απολύτως σεβαστή...
    Να 'σαι καλά πάντως για τους στίχους! Αυτήν ακριβώς την κρυφή μουσική έχω στήσει αφτί και αφουγκράζομαι. Το αν και πώς θα τη ξεδιαλύνω, είναι ένα ζητούμενο... Όπως και για πολλούς άλλους, φαντάζομαι...
    Χαίρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άιναφετς,
    Καλή μου μάγισσα, βασικά, ευχαριστώ για τις ευχές, αλλά κυρίως για το γέλιο που μας κέρασες! Το προτιμώ από τους κουραμπιέδες! ;)
    Δεν υπαινίσσομαι μεταφυσικές διαστάσεις σ' αυτή την ιστορία. Απλώς οι συμπτώσεις -οι συνΚυρίες, όπως συνηθίζω να τις λέω-, όταν συμβαίνουν σε κρίσιμες, συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές, λειτουργούν περίεργα. Πρόσεξε, δεν λέω σημαδιακά! Εννοώ ότι μας κάνουν να σκεφτούμε κάποια πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος και ν' ανακαλύψουμε "αξία" σε ανύποπτες πηγές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γιαγιά Αντιγόνη,
    Ο χρόνος εξακολουθεί να έχει ήχο! Χρειάζεται μόνο να εστιάσουμε -όπως είπες και συ για τις πεταλούδς- για να τον "ακούσουμε". Και μάλιστα, όχι μόνο όταν περνάει, αλλά και όταν στέκεται. Προπάντων όμως αξίζει να αφουγκραστούμε αυτόν τον αμυδρό, ανεπαίσθητο ήχο του φευγαλέου -ήδη φευγάτου- "τώρα"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καρπουζοκέφαλε,
    Καλωσόρισες κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Η ίδια η αλήθεια της ιστορίας είναι που την κάνει ωραία. Αυτά πήραμε από τους προηγούμενους και παρόμοια θα κληθούμε να προσφέρουμε στους επόμενους.
    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία σου, όλο και κάποιο τραγούδι ξεπετιέται συνειρμικά στα χείλη μου. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις... ;) Καλή χρονιά εύχομαι!

    El Pequeño Reloj

    Το μικρό ρολόι

    Υπάρχει κι άλλος τρόπος μέτρησης
    Και γυρίζει και γυρίζει ο θρήνος χωρίς σταματημό
    Όπως το ροζάριο, όπως ο νερόμυλος, όπως το γρανάζι
    Του τέλειου και αέναου μηχανισμού ενός ρολογιού.
    Το έτος, ο αιώνας, ο χρόνος
    Ο θρήνος κι ο χρόνος μετράνε τα βήματα.
    Μετράμε το χρόνο με τους πικρούς απολογισμούς των δακρύων.
    Το μικρό ρολόι
    Κι επίσης μετράμε το χρόνο με τη θάλασσα.
    Τη θάλασσα που αιώνια κινείται από τον άνεμο
    Γιατί κι η θάλασσα είναι ένα ρολόι.
    Το μεγάλο ρολόι
    Ένα κύμα, δυο κύματα, τρία κύματα
    Περνάνε τα χρόνια κι οι αιώνες
    Και οι ώρες δε σταματάνε
    Υπάρχουν περισσότερα κύματα κι από αστέρια
    Κι από κόκκους άμμου
    Και μετράμε το χρόνο
    Με τα πικρά κύματα στεφανωμένα με αφρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ελένη μου (αν επιτρέπεις την οικειότητα),
    Καλή χρονιά και σε σένα! Τουλάχιστον καλύτερη απ' ό,τι την περιμένεις!
    Όποιος αγαπάει τη μουσική, σκέφτεται και αισθάνεται με τη μουσική! Σ' αυτό το συμπέρασμα με οδηγεί η εμπειρία μου...
    Τι ωραίο, τρυφερά θλιμμένο τραγούδι!
    Μόνο που έχω την εντύπωση ότι οι στίχοι του λένε κι άλλα πράγματα παρακάτω. Ή κάνω λάθος; Αγνοώ τα ισπανικά, μόνο ό,τι μπορεί ν' αρπάξει το αφτί μου μέσω γαλλικών ή λατινικών (!)...
    Όπως και να 'χει, και αυτοί οι στίχοι αρκούν... Η μελωδία κι ο ρυθμός συμπληρώνουν όλα τα υπόλοιπα!
    ...Α ...και η ψυχή!
    Να 'σαι πάντα καλά, καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Φυσικά και σου επιτρέπω, ούτε λόγος... Κι εγώ το ελπίζω γιατί αυτή που μας πέρασε τελείωσε χειρότερα από ό,τι την περίμενα, οπότε ελπίζω η επόμενη να αντισταθμίσει λίγο τα πράγματα.

    Πολύ σωστή η εντύπωσή σου, έκανα ζαβολιά και έβαλα μόνο το πρώτο μέρος. Ουσιαστικά ο Morente έφτιαξε το τραγούδι χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από ένα ποίημα του León Felipe (αυτά που έγραψα παραπάνω), μια στροφή με παραδοσιακά στιχάκια και μια δική του. Ακολουθούν παρακάτω για να διορθώσουμε την αδικία...

    [Popular]
    Εγώ δε φοβάμαι τα κύματα
    ούτε τα μεγάλα χρονικά διαστήματα
    Εγώ φοβάμαι τα ματάκια σου
    όταν σταματούν να με κοιτάζουν

    [Morente]
    Γιατί χτυπάνε δυνατά
    οι καμπάνες της λήθης
    Ελάτε και σβήστε τη φωτιά
    που αυτή η τσιγγάνα μού άναψε

    Εκείνο που με ενθουσιάζει στο κομμάτι -πέρα από τον παραλληλισμό μεταξύ των χτύπων του ρολογιού και των κυμάτων της θάλασσας που πολύ μου άρεσε- είναι το πώς εκτός από το στίχο έχει καταφέρει να μελοποιήσει το "τικ-τακ" του ρολογιού... θεϊκό μου φαίνεται!

    Πάντως ακόμα κι αν δεν καταφέρει αυτό το ρολόι να μετρήσει εκ νέου (το πείσμα σου όμως δείχνει ότι δεν είναι στο χέρι του), τα κύματα της θάλασσας είναι πάντα εκεί... Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ένα ρολόι που μέτρησε τον χρόνο του ανθρώπου που το αγαπούσε και το φρόντιζε?
    Ή ένας άνθρωπος που μέτρησε τον χρόνο ενός ρολογιού που το αγαπούσε και το φρόντιζε?

    Όπως και να έχει, δενόμαστε με αντικείμενα στο πέρασμα της ζωής μας, και τα αποτελέσματα αυτήν της σύνδεσης κατά καιρούς έχουν γεννήσει ιστορίες, σκέψεις και προβληματισμούς.
    Η σύγχρονη επιστήμη δεν έχει πολύ καιρό που άρχισε να μιλά για το ότι όλα δονούνται σε κάποιο βαθμό έτσι ώστε δημιουργούνται συνχρονικότητες και αλληλοεπηρεασμοί.
    Έμψυχα και άψυχα , υλικά και άυλα, κομμάτια του σύμπαντος, που υπόκεινται στους αυτούς φυσικούς νόμους.

    Ίσως κάποια στιγμή, η ανθρώπινη διανόηση καταλήξει στο ότι η μετα-φυσική είναι απλώς φυσική που οι νόμοι της δεν αποδικωποιήθηκαν ακόμη.

    Δεν δίνω μεταφυσική διάσταση στην ιστορία, όσο και αν η συγχρονικότητα που αναφέρεται εδώ είναι έντονη.
    Περισσότερο αναγνωρίζω το ρολόι αυτό, που συντρόφευσε την οικογένεια τόσα χρόνια, σαν σύμβολο της δικής της πορείας ζωής, των δρόμων που πήρε κατά καιρούς και της αγάπης που δένει , χρωματίζει και διαποτίζει όλα, έμψυχα και άψυχα στα βήματα αυτής της πορείας.
    Χαίρομαι που η κόρη θα το προσέχει…

    Και εδώ σταματώ την πολυλογία :)

    Καλημέρα Υπατία μου !!!!
    Τροφή για σκέψη οι αναρτήσεις σου και για περιπλάνηση συναισθημάτων!!!!

    Υ.Γ. να σου πω… με συγκίνησε η ιστορία σου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ε όχι...

    ε όχι.....

    ε ΌΧΙ!

    ΜΕ ΓΕΙΩΣΕΣ!!!!!!

    αχαχααααααααα

    ρε Υπατιούλα, ρε Υπατιούλα...
    αφού το βλέπεις... προσπαθώ να σοβαρευτώ, μα ήμαρτον πια!

    υγ καλά μιλάμε, έχω βρει κάτι μπαταρίες... ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΕΣ!
    ;):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. V,
    Μα ακριβώς αυτή είναι η αρχική σημασία του όρου "μεταφυσική". Μεταφέρω από το Μείζον Ελληνικό Λεξικο: η φιλοσοφία που μελετά τις πρώτες αρχές και αιτίες των όντων / (μτφ.) καθετί το δυσνόητο και αφηρημένο. Από την εποχή του Αριστοτέλη η ανθρώπινη διανόηση προς τα εκεί κατευθύνεται!
    Πολύ μ' αρέσουν αυτές οι "πολυλογίες"!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φτερούλι μου,
    Ε ναι... Ε ναι... Ε ΝΑΙ!
    Δεν έφταιγε όμως μόνο η μπαταρία. Ψαχούλεψα λίγο και το μηχανισμό του...
    Όταν σου ζήτησα να ξανακοιτάξεις τη φωτογραφία λέγοντάς σου ότι δεν είναι και τόσο στραβή, εννοούσα να παρατηρήσεις ότι το εκκρεμές βρίσκεται σε γωνία και όχι κάθετο (κατά το νόμο της βαρύτητος, βεβαίως, βεβαίως!).
    Αυτό σημαίνει ότι το ρολόι λειτουργεί πια ξανά! Στήσε αφτί... Το ακούς τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ελένη, συγγνώμη για την αλλαγή της σειράς των απαντήσεων!
    Χρειαζόταν τελικά η αποκατάσταση της "αδικίας"! Είδες τι ωραία η λαϊκή ψυχή ορθώνεται άφοβη μπροστά στα στοιχεία της φύσης και υποκύπτει μόνο στη γοητεία του έρωτα; Κι έρχεται ο Morente να δέσει τόσο γόνιμα τη λόγια με τη λαϊκή ποίηση!
    Όντως, στο τραγούδι είναι εκπληκτική η ενσωμάτωση του "ήχου" του χρόνου, και μάλιστα με καθαρά "ισπανικά" μέσα!
    Αυτό με γοήτευσε και μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

    μα εσύ δεν παίζεσαι...

    ήμαρτον ξανά πια!!!!

    Είπαμε....
    είμαι ΗΛΙΘΙΑ, είμαι ΣΤΡΑΒΗ αλλά όχι και ΚΟΥΦΗ!!!!!!
    Το ακούω καλέ, νταν, νταν, νταν κάθε τρεις και λίγο, με ξεκούφανε!!
    Φιλιάάάάά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Είπα κι εγώ!!!
    Μην ανησυχείς, θα χαμηλώσω λίγο την ένταση! Είπαμε... όχι όμως και να ενοχλούμε πια!
    Έχουμε και καλούς τρόπους! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. έτσι το 'πα μωρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
    Αμέσως εσύ εκεί, να χαμηλώσεις την ένταση! εεε λοιπόν, ΟΧΙ! Να μην τη χαμηλώσεις! Γιατί εμάς, αν θέλετε να μάθετε, μας αρέσει η ένταση απλώς γκρινιάζουμε και λίγο, έτσι, για να ξεγελάμε εκείνους που δεν μας ξέρουν. Και δεν έχουμε και ΚΑΘΟΛΟΥ καλούς τρόπους!!
    Και πολύ χαιρόμαστε για αυτό!! ;):))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Πολύ μ' αρέσουν αυτές οι "πολυλογίες"!!! :)

    και εμένα :)
    ιδίως όταν εμπλέκονται λεξικά :))))

    φιλιααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. καλη χρονιά Υπατία μου και μέσα σεόλες τις δημιουργίες εύχομαι να αρχίσει να ξαναχτυπά τα λεπτα το ρολοί σου , ευχαριστώ για το άγγιγμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Η ιστορία που μας διηγηθηκες δείχνει πως και τα άψυχα πράγματα,κουβαλούν κατά ένα περίεργο τρόπο, έντονα ζωντανές αναμνήσεις!
    Στην περίπτωση αυτή νομίζω πως το ρολόι κουβαλά ακόμα και την ψυχή των αγαπημένων που έφυγαν...
    Χάρηκα που σε γνώρισα(σε ειδα στον κοινό μας φίλο Κένταυρο), και να! Ήδη ακούω τους χτύπους του ρολογιού που άρχισε να μετρά την γνωριμία μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Πραγματικά πολύ συγκινητικό! Συμφωνώ απολύτως με την τελευταία σου παράγραφο και με το συμβολισμό που περικλείει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φτερούλι,
    Ως οικοδέσποινα, οφείλω να περιποιούμαι τους μουσαφιραίους μου! :)
    ...Άσχετο αν καμιά φορά έχω την παρόρμηση και να τους "περιποιηθώ" ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Marilise,
    Καλή χρονιά και σένα, καλή μου, και σ' όλη την οικογένεια κι από 'δω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Καρυάτιδα,
    Καλωσόρισες!!!
    Όντως έχουν διασταυρωθεί οι ψηφιακοί δρόμοι μας. Σε γνωρίζω όμως από πολύ παλιότερα, όταν σχολιάζοντας μια ανοιξιάτικη ανάρτησή μου ο φίλος μας Κένταυρος ανέφερε την κουβέντα που έλεγε η γιαγιά σου: φουσκοδεντριές!
    Πολύ μου άρεσε!!!
    Εν καιρώ θα πούμε πολύ περισσότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ανεράιδα,
    Ελπίζω οι διευκρινίσεις στα σχόλια να μη χάλασαν την ατμόσφαιρα του κειμένου. Έτσι κι αλλιώς, η σημασία της ιστορίας παραμένει αναλλοίωτη!
    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Eυχομαι να μετραει στο εξης μονο ευχαριστα γεγονοτα και καταστασεις.Να στραφει προς το μελλον αισιοδοξα και να λησμονησει θαρραλεα το παρελθον.

    Ανωνυμος ο ατονος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Δυο ρολόγια τσέπης με αλυσίδα έχω κληρονομιά 1896 και 1916 .Ο 1916 το αγόρασε από ένα Ιταλό τη Κατοχή με αντάλλαγμα μια κότα.Τους είδα και τους δυο πατέρας και γιος να τα κουρντίζουν να βλέπουν το χρόνο να κυλά, πρώτα σταμάτησε το 1896 μετά το 1916.Τώρα σταματημένα κρεμασμένα σε ένα σημείο του σαλονιού,να τώρα δα έπεσε πάνω το βλέμμα μου και μου τους θυμίζουν, και να τώρα δα που βούρκωσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Άντεεεεεεε πια
    ( Μπορώ να χρησιμοποιήσω το ίδιο χαρτομάντηλλο ή η καλή συμπεριφορά απαιτεί άλλο για το κλάμμα κι άλλο ...για το δάκρυσμα... απ'τα γέλια)
    Αυτό το κοκτέιλ πάντως απογειώνει !!!!!!!!

    Να "της" πείς πως.. έτσι που μπορεί και κάνει το εκκρεμές της καρδιάς μας να σταματά ή χορεύει ,σιγά μην της γλύτωνε μια ...απλή μπαταρία !!


    [Ρε συ φτερό αυτό το...κάτι που παθαίνουμε εδώ μέσα λές να είναι...αγαποβόλτ υψιλής τάσης ;;;;; (ααα ξέχασα δε σου μιλάω απεργώ)]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Άτονε Ανώνυμε,
    (εύστοχη η υπογραφή!)
    Σ' αυτή την κατεύθυνση κινείται. Ο επίλογος τουλάχιστον αυτό υπόσχεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αχ βρε Κένταυρε!
    Τι Αρκαδία και Αλεξάνδρεια... Τι Rossini και Μωραΐτικα κάλαντα... Τι βουνό και θάλασσα...
    Η πατρίδα της ψυχής μας είναι κοινή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Ξωτικό μου καλό,
    Άσε κάτω τα χαρτομάντιλα! Αυτό είναι αντιοικολογική συμπεριφορά! Στο κάτω-κάτω η φωτογραφία προετοίμαζε για το χάπι εντ. Τουλάχιστον τους παρατηρητικούς...
    Λες, υποσυνείδητα να το παίζω σε δύο ταμπλό, για να υποχρεώνω τον κόσμο να διαβάζει και τα σχόλια, για να σκάσει λίγο τ' αχείλι του; Λες;
    Χα χα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Oλα στον επιλογο τα ριχνεις και με τον επιλογο με αποπροσανατολιζεις.
    'Ο/Η Υπατια η Αλεξανδρινη ειπε' μου θυμιζει φιλολογο που κανει τις παρατηρησεις του/της κατω απο μια μαθητικη εκθεση. Εισαι υποχρεωμενη να απαντας σε ολους;(ΑΠΟΡΙΑ)
    Ανωνυμος ο ατονος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ατονε ανωνυμε (Thymis)
    Είδες τι κακιά που είμαι; Υποχρεώνω τον αναγνώστη να διαβάζει με προσοχή μέχρι τον επίλογο!
    Ή... μέχρι να βαρεθεί! χα χα!
    Γιατί τα βάζεις με την Υπατία την Αλεξανδρινή που είπε... ; Και συ δεν προσθέτεις τις παρατηρήσεις σου κάτω από την έκθεσή (με όλες τις σημασίες της λέξης!!!) μου;
    Όσο για την απορία σου... Noblesse oblige! Ή αλλιώς η ευγένεια απαιτεί ν' απαντώ σε όποιον κάνει τον κόπο να γράψει δυο λογάκια!
    Άλλωστε, είδες τι συζητήσεις ανοίγουν με αυτή τη διαδικασία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Εγώ δε θα ήμουν σίγουρη ότι είναι συν-κυρία, όπως λες.... Ασφαλώς και δεν ονειροβατούμε, αλλά δεν τα ξέρουμε και όλα.....δεν τα ξέρουμε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Ανεράιδα,
    Θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου ὀτι δεν τα ξέρουμε όλα -με έμφαση στη γνωστική σημασία του ρήματος. Θέλω να πω ότι η ανθρώπινη γνώση έχει να διανύσει μεγάλη πορεία για να δώσει απαντήσεις και σ' αυτά τα ερωτήματα.
    Επειδή λοιπόν οι μυστικιστικές απαντήσεις, όσο κι αν είναι γοητευτικές, δεν με πείθουν, επιχείρησα να χρησιμοποιήσω έναν όρο διαφορετικό, που να μην παραπέμπει σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μοίρα, την τύχη και διάφορες άλλες αόρατες "δυνάμεις".
    Το σφίξιμο που νιώσαμε και το γεγονός ότι κατέγραψα το γεγονός κάτι σημαίνει... δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...