Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Πρωινές μουσικές εικόνες

Στην πρωινή διαδρομή για το σχολείο το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου είναι σχεδόν πάντα συντονισμένο στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έχει διαπιστώσει ότι, αποφεύγοντας τις ενημερωτικές εκπομπές, ξεκινάει κάπως πιο ήρεμα η μέρα της.
Έτσι και σήμερα, πριν ξεκινήσει, το χέρι της μηχανικά άναψε το ραδιόφωνο. Ο ουρανός φορούσε ακόμα την γκρίζα υγρή φορεσιά του και περίμενε τον ήλιο να τη στεγνώσει. Το μυαλό της, μουδιασμένο από το βιαστικό ξύπνημα, τανυόταν αργά αργά ξεφυλλίζοντας τα θέματα της ημέρας που την περίμενε: πώς θα εξοικειώσει χωρίς τραυματισμούς τα μικρά με τους υποθετικούς λόγους, πώς θα διευκρινίσει με σαφήνεια στα μεγάλα τις έννοιες της λαϊκότητας, του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της εκλαΐκευσης, πώς θα στηρίξει τα παιδιά της κατεύθυνσης που εμφανίζουν ορατά πλέον τα συμπτώματα του άγχους για τις εξετάσεις που πλησιάζουν…
Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν με το δεύτερο μέρος από τη Μικρή νυχτερινή μουσική του Mozart και κάποια μαζούρκα του Chopin. Βυθισμένη στις σκέψεις της δεν τους έδωσε τη συνηθισμένη προσοχή, γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι φιλτράρισαν πολύ αποτελεσματικά τον εκνευρισμό της οδήγησης στην πρωινή κίνηση.
Όταν είχε διανύσει τα δύο τρίτα της διαδρομής, ο ήλιος είχε πια σηκωθεί για τα καλά και πάλευε με τα σύννεφα. Στην αρχή είχε δυσκολευτεί και έμοιαζε να υποκύπτει στη μουντάδα τους. Τώρα όμως τα αντιμετώπιζε επί ίσοις όροις. Ξαφνικά κατάλαβε ότι όλο αυτό το παιχνίδι του φωτός με το γκρι στο γαλανό φόντο γινόταν με μουσική υπόκρουση την εισαγωγή του Κουρέα της Σεβίλλης του Rossini.
Τα κρουστά είχαν υποδεχτεί επιβλητικά την εμφάνιση του ήλιου. Τα πνευστά ευγενικά του άνοιξαν το δρόμο με τη διακριτικά ρυθμική συνοδεία των εγχόρδων. Τα σύννεφα επέστρεφαν βλοσυρά ανεβάζοντας την ένταση της ορχήστρας με αυστηρότητα. Ο ήλιος μαλάκωνε την πίεση και τα βιολιά συνόδευαν μελωδικά την προσωρινή του υποχώρηση. Ύστερα, σαν να μοιράστηκαν τα έγχορδα. Κάποια έπαιρναν κρυφά, χαμηλόφωνα στην αγκαλιά τους το φως, ενώ τα άλλα υπογράμμιζαν με την έντασή τους την γκρίζα απειλή. Σε λίγο όμως ενώθηκαν πάλι σ’ έναν κυματισμό σαν να πήγαιναν άλλοτε με τη μία πλευρά κι άλλοτε με την άλλη. Σ’ αυτή την αναποφασιστικότητα συμφώνησαν και τα πνευστά, που έπρεπε πια να εκδηλωθούν κι αυτά. Ανέλαβαν στην αρχή τους σκοτεινούς τόνους. Γρήγορα όμως σάλπισαν αιφνιδιαστική επίθεση. Ωστόσο το φως τεντώθηκε κι άρχισε μικρά πηδηματάκια προς τα εμπρός. Πού και πού κάποια ακτίνα του ήλιου ξεγλιστρούσε παιχνιδιάρικα και τα βιολιά έριχναν κοροϊδευτικά το αισιόδοξο σύνθημα παρασέρνοντας στο πλευρό τους τα υπόλοιπα έγχορδα και τα πνευστά. Σε λίγο ο ξεσηκωμός γενικεύτηκε. Τα κρουστά έδιναν το σήμα και όλα μαζί τα όργανα έσπρωχναν το φως. Και, καθώς κάποια σύννεφα ακόμη αντιστέκονταν, οι ήχοι δυνάμωναν. Φούσκωναν σαν κύμα ανοιξιάτικο που κυρτώνει την πλάτη, ορμάει, σκάει στην αγκαλιά της ακτής και αποτραβιέται για να πάρει δυνάμεις, να ξαναφουσκώσει, να κάνει την επόμενη δροσερή του έφοδο. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα κύματα δινόταν η ευκαιρία ν’ ακουστεί το χαρούμενο κελάηδισμα της Άνοιξης που πλησιάζει χοροπηδώντας ανέμελα. Τα πνευστά συνόδευαν τα διπλά πηδηματάκια της παιδούλας προς τα μπρος και τα βιολιά την ντροπαλή της οπισθοβασία. Και να, πάλι τα κύματα. Και να, πάλι το σύνθημα. Και να, πάλι το παιδικό χοροπηδητό. Ώσπου το παιχνίδι μετατρέπεται πια σε σοβαρή —την τελική— επίθεση του φωτός μέχρι την οριστική νίκη.
Αυτήν περίμενε, έχοντας τραβήξει το χειρόφρενο στο χώρο στάθμευσης του σχολείου, για να βγει από το αυτοκίνητο, να μπει χαμογελώντας στο κτήριο και ν’ απολαύσει τη μέρα της ανάμεσα σε νεανικά πρόσωπα.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Φασκόμηλο

Σηκώθηκε για να κυκλοφορήσει λίγο το αίμα στα πόδια της. Σχεδόν δεν ένιωθε τα δάχτυλά της. Τόσην ώρα ακίνητη, καθισμένη στο γραφείο, απορροφημένη, είχε παγώσει χέρια πόδια. Τρίβοντας τα χέρια της σαν να τα σαπούνιζε πλησίασε το τζάμι. Έξω χιόνιζε. Μπορεί να μην έριχνε κοτόφτερα, όπως περιέγραψε ο πατέρας ενός φίλου τις νιφάδες που έπεσαν στη Λαμία, ωστόσο χιόνιζε και μάλιστα πυκνά.
Πώς θα μπορούσε να περιγράψει τον ήχο του χιονιού; Δεν είναι ακριβώς μουντός ούτε βέβαια αθόρυβος. Μμ… βουβός είναι, σκέφτηκε. Σαν να φιλτράρεται μέσα από βαμβάκι. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να πλανηθεί στη σιωπή του κι αυτή απλώθηκε μέχρι μέσα της, απαλή, τρυφερή, λεπτό λινό σεντόνι στην ψυχή της.
Το ανθισμένο ζουμπούλι στη ζαρντινιέρα είχε λυγίσει από το βάρος του χιονιά. Τότε πρόσεξε τη γωνία της κάμψης. Το λουλούδι είχε γείρει προς το διπλανό του, μικρό μπουμπούκι αυτό. Διόρθωσε τη σκέψη της: και τα φυτά ακόμη προστατεύουν τα μικρά τους!
Κίνησε για την κουζίνα. Καφέ δεν άντεχε να πιει άλλο. Το στόμα της, φαρμάκι από τα τσιγάρα. Έβαλε νερό στο βραστήρα να φτιάξει ένα βραστικό, όπως το ’λεγε η γιαγιά της. Άνοιξε το ντουλάπι και το χέρι της πήγε μηχανικά σ’ ένα νάιλον σακουλάκι. Το είχε πάρει από τη λαϊκή, όχι τόσο επειδή το χρειαζόταν, όσο γιατί είχε χρόνια να δει φυσικό φασκόμηλο. Τα συσκευασμένα φακελάκια ούτε που τα πλησίαζε. Τώρα το χιόνι την οδήγησε κατευθείαν σ’ αυτό.
Η φωτογραφία από εδώ
Έκοψε μερικά φυλλαράκια στο τρυπητό και το στήριξε στο χείλος της κούπας. Άρχισε να σταλάζει αργά το ζεστό νερό πάνω στο βότανο. Ο αρωματικός αχνός γαργάλισε αμέσως τη μύτη της. Έσκυψε πάνω από την κούπα και τον εισέπνευσε βαθιά, αφήνοντάς τον να της θολώνει τα γυαλιά. Έτσι κι αλλιώς, τα μάτια της είχαν θολώσει.
Ταξίδευε. Βρισκόταν σε κείνο το παγωμένο απόγευμα στη σχολική αυλή του Δημοτικού της γειτονιάς της. Τότε που πρωταντίκρισε χιόνι στη ζωή της. Εδώ πια, στην Ελλάδα. Γιατί πριν, εκεί, κάτω, μόνο χαλάζι είχε δει. Όλα τα παιδιά έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους. Έτρεχαν, φώναζαν, πετούσαν χούφτες το χιόνι το ένα στο άλλο. Εκείνη είχε μείνει ακίνητη, εκστατική, να κοιτάει το θαύμα που ξετυλιγόταν μπροστά της. Ένιωθε σαν να είχε ξαφνικά με μαγικό τρόπο μεταφερθεί μέσα στις σελίδες των παραμυθιών που τόσο αγαπούσε. Κάποια στιγμή επιτέλους ζωντάνεψε και όρμησε στο παιχνίδι με τόσο ζήλο, σαν να ήθελε μονομιάς να ρουφήξει συσσωρευμένη όλη την απόλαυση από τις χιονισμένες μέρες που τα άλλα παιδιά είχαν ήδη γνωρίσει, ενώ εκείνη όχι.
Εκείνο το απόγευμα γύρισε στο σπίτι κάπως αργοπορημένη, πολύ μουσκεμένη και παγωμένη ως το κόκκαλο. Ο ενθουσιασμός και η έκσταση στο βλέμμα και τα λόγια της έπνιξαν κάθε πρόθεση της μητέρας της να τη μαλώσει για την αργοπορία της επιστροφής της. Έβγαλε τη βρεγμένη ποδιά, τα παπούτσια και τις κάλτσες που έσταζαν, τιτιβίζοντας ακόμη, ανατρέποντας την εικόνα του λιγομίλητου παιδιού.
Τότε της έφερε η γιαγιά ένα φλιτζάνι αχνιστό φασκόμηλο με δυο σταγόνες μέλι. Μέχρι τότε πίστευε ότι το ρόφημα αυτό, το αγαπημένο της γιαγιάς της, ήταν για τους μεγάλους. Για την ακρίβεια, για τους γέρους. Η ζεστασιά του όμως χαλάρωσε την ένταση που έσφιγγε τους μυς της και το άρωμά του ηρέμησε τον ξεσηκωμό της. Κούρνιασε στην αγκαλιά της γιαγιάς πίνοντας γουλιά γουλιά το ζεστό κι αφήνοντας τη σημαδιακή μέρα να καταλαγιάσει μέσα της.
Τώρα, στην κουζίνα της, σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της για να σφίξει, με την ίδια κίνηση που την είχε δει άπειρες φορές να κάνει, το σάλι της γιαγιάς της που είχε ριγμένο στους ώμους της. Αγκάλιασε με τα δυο της χέρια τη ζεστή κούπα, τη σήκωσε και άφησε το άρωμα να την τυλίξει.
Το φασκόμηλο μυρίζει γιαγιά, αποφάνθηκε…

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Παγκόσμιες Ημέρες

Όσοι τόλμησαν χτες να μου ευχηθούν Χρόνια Πολλά, εισέπραξαν ένα άγριο βλέμμα ή μια κοφτή απάντηση «Δε γιορτάζω σήμερα!» ή μια χαλαρή φραστική διόρθωση «Χρόνια Καλύτερα» ή μια συγκαταβατική σύντομη ιστορική ενημέρωση ή μια εκτεταμένη κοινωνική και πολιτική ανάλυση.
Επειδή οι Παγκόσμιες Ημέρες δεν είναι μέρες εορτασμού, αλλά μέρες υπενθύμισης για προβλήματα που ταλανίζουν την παγκόσμια κοινότητα, είπα να θυμίσω σήμερα, συνειδητά μια μέρα αργότερα, ότι η 8η Μαρτίου είναι αφιερωμένη στη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες.
Αυτή τη φορά δεν θα πω τίποτε περισσότερο, αφήνοντας την Αφροδίτη Μάνου ν’ αποδώσει το κείμενο της Άννας Παναγιωτοπούλου σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη για την εξαιρετική εκείνη θεατρική παράσταση «Το τραμ το τελευταίο» του Ελεύθερου Θεάτρου. Θα σας παραπέμψω όμως με εμφαντική παρότρυνση
στην υπέροχη από πολλές πλευρές ανάρτηση της Roadartist εδώ
και
στην όντως πολύ κατατοπιστική ιστορικά ανάρτηση της Γητεύτριας εδώ.
Επιφυλάσσομαι βέβαια να ξανατσιγκλήσω πριν από την επόμενη 8η Μαρτίου το ζήτημα —γιατί ζητούμενο είναι ακόμα το θέμα της ισότητας των φύλων, ακόμη και στις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες!

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Καθαρά (;) Δευτέρα

Βάλατε μπουγάδα, καλέ; Μέρα που ’ναι, δεν πρέπει να φροντίσουμε να είναι κυριολεκτικό το όνομά της; Εγώ πάντως ξεκίνησα νωρίς την καθαριότητα.
Πρώτο έπλυνα το πορτοφόλι μου. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε και τίποτε σπουδαίο μέσα. Χρήμα δεν είχε, πόσω μάλλον βρώμικο, για να το ξεπλύνω. Κάτι κάρτες μαγαζιών με χαμηλές τιμές που έχουν όμως κλείσει. Ένα χαρτονάκι με τον κωδικό του μελανιού του εκτυπωτή μου, περιττό πια αφού οι εκτυπώσεις σχεδόν μηδενίστηκαν. Μια λίστα με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ που, αφού την τσέκαρα ξανά και ξανά, διαπίστωσα ότι δεν τη χρειαζόμουν. Το μυαλό μου μπορεί ακόμη να συγκρατήσει τα τρία πραγματάκια που θα με βγάλουν στη βδομάδα.
Μετά σκέφτηκα ότι είναι ευκαιρία να καθαρίσω το ψυγείο. Δεν υπάρχει φόβος να χαλάσουν τα πράγματα· η θερμοκρασία με κλειστό το καλοριφέρ είναι ό,τι πρέπει. Τα ντουλάπια της κουζίνας δεν με κούρασαν. Έτσι κι αλλιώς, δεν τ’ ανοίγω συχνά, οπότε γλιτώνω και το μόνιμο βραχνά του τι θα μαγειρέψω σήμερα. Στο κάτω κάτω μπορώ να χαζέψω κάποια από τις εκπομπές υψηλής κουζίνας. Εξάλλου γι’ αυτό τελευταία έχουν πολλαπλασιαστεί. Κοινωνικό ρόλο επιτελούν και τις είχα παρεξηγήσει!
Στόλισα και το βαζάκι με τα αποξηραμένα, που είναι και οικονομικά. Δεν ζητούν κάθε τρεις και λίγο νερό.
 
Τέλειωσα γρήγορα.
Ώρα να ξαραχνιάσω το μυαλό μου. Μμ… αυτό θα μου φάει χρόνο.
Το αναβάλλω για λίγο και ξεφυλλίζω ηλεκτρονικά τις εφημερίδες των τελευταίων ημερών. Η πένα της Έλενας Ακρίτα το Σάββατο είχε κέφια.
Άντε και καλή Σαρακοστή!
Αν και έχω την αίσθηση ότι φέτος και αυτή η λέξη θ’ αλλάξει περιεχόμενο: μάλλον θα κρατήσει πολύ παραπάνω από σαράντα μέρες!

Να δω πότε θα πάρουμε την απόφαση να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου που μολύνει την ατμόσφαιρα της πατρίδας μας… Η επόμενη διαδήλωση δεν πρέπει να γίνει με άδειες κατσαρόλες, όπως πριν λίγα χρόνια στην Αργεντινή, αλλά με σκούπες, σκουπάκια και, κατά προτίμηση, με ταβανόσκουπες. Εκεί, στα ταβάνια, μαζεύονται οι αράχνες και στήνουν τον ιστό τους!

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Φυτολογίας το ανάγνωσμα

Όταν μετακόμισα στο καινούριο σπίτι, το τελευταίο που με απασχολούσε ήταν η πρασινάδα. Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες έγινε η μετακόμιση, δεν μου επέτρεπαν να δω ότι τα φυτά σ’ ένα σπιτικό δεν είναι καθόλου μα καθόλου πολυτέλεια. Εξάλλου στη βεράντα είχαν μείνει από τους προηγούμενους ενοίκους μερικές ζαρντινιέρες.
Τα γεράνια τους με ανακούφισαν ως αδαή περί την κηπουρική. Ένα άλλο φυτό, που δεν ξέρω το όνομά του αλλά που μου είναι εξαιρετικά οικεία η θέα του, ταίριαξε το χρώμα του με την ψυχική μου διάθεση. Δεν μπορούσα όμως να αναγνωρίσω αυτό.
Ούτε αυτό.
Σκέφτηκα την πιθανότητα να είναι απλώς αγριόχορτα…
Καθώς τα χαρτάκια του ημερολογίου φυλλορροούσαν προς την άνοιξη, θυμόμουν όλο και πιο συχνά πόσο ζήλεψα τις φωτογραφίες από τα φυτά πολλών φίλων από αυτόν εδώ το χώρο. Της Margo, του Κένταυρου, του Ξωτικού, της Θαλασσένιας…
Άρχισα να μπαινοβγαίνω συχνότερα στη βεράντα, να σκαλίζω, να ποτίζω, να πετάω μαραμένα φύλλα. Και, βέβαια, να ρωτάω το τι και το πώς. Από θεωρίες, άλλο τίποτε! Ο τονισμένος άτονος Ανώνυμος, μάλιστα, φρόντισε να μου δώσει φυλλαράκι από ένα φυτό που το λουλούδι του φωτογράφισε ζηλευτά το Ξωτικό και το θαυμάζετε στο δεξί side bar. Το όνομά του μου διαφεύγει κι αυτό. Καλά, είμαι ανεπίδεκτη!
Όμως προχτές βγήκα πάλι έξω και είδα αυτό!!!
Έπαθα, σας λέω! Έμεινα μες στο κρύο να το χαζεύω. Να το χαϊδεύω —με το βλέμμα μου, καλέ! Ανεπίδεκτη ναι, αλλά όχι και βάναυση! Είπαμε… Του ψιθύριζα και δεν ήξερα πώς να το πω. Υιοθέτησα το «αγγελούδι» από το συμφυρμό του αγγελιαφόρου της άνοιξης με το λουλούδι.
Περιττό να σας πω ότι αποφάσισα να ανατρέψω την οικτρή μου κηπουρική κατάσταση και πάσα συμβουλή και βοήθεια είναι ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτη, αρκεί να λαμβάνει υπόψη την ομολογουμένη ασχετοσύνη μου!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...