Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Χωρίς πολλά λόγια

Επειδή η επικαιρότητα τρέχει και πολύ με τρώει η γλώσσα μου, είπα σήμερα να της βάλω φίμωτρο και να κάνω λακωνικά —χωρίς μουσική, χωρίς ταινιούλα— μόνο δύο παραπομπές, που είναι όχι απλώς αλληλένδετες μεταξύ τους, αλλά και στην ουσία τους άρρηκτα συνδεδεμένες με την ύπαρξή μας.
Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς αντιδρούν οι χορωδίες και οι ορχήστρες που ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού στον τρόπο με τον οποίο η πολιτεία αντιμετωπίζει την Τέχνη γενικώς, ειδικότερα όμως τη μουσική τέχνη. Διαβάστε Nelly’s Κι αυτά κι εκείνα και δηλώστε παρόντες και παρούσες! Μας αφορά όλους ως πολίτες αυτής της έρμης χώρας!
Η δεύτερη σας στέλνει σε μια παλιά μου ανάρτηση και σχετίζεται με την πιο πρόσφατη απώλεια του ελληνικού κινηματογράφου. Ο θάνατος του καλού μας ανθρώπου, του Θανάση μας, δεν είναι απώλεια μόνο για την ελληνική έβδομη τέχνη. Είναι μεγάλη απώλεια για την ανθρωπιά μας. Για τον Πολιτισμό μας!

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Παίρνοντας τα βουνά

σε μια ολιγοήμερη πασχαλινή δραπέτευση από το άστυ και τον αγχωμένο εαυτό σου, ανακτάς την επαφή σου με τη μάνα-φύση και ξαναβρίσκεις ένα «εγώ» πρόθυμο ν’ απλωθεί στο «εμείς» και από κει ν’ αγκαλιάσει τη ζωή ολάκερη.
Το πράσινο, κυρίαρχο μ’ όλες του τις αποχρώσεις κι επιτρέποντας μόνο λεπτές πινελιές στα υπόλοιπα χρώματα, κατρακυλάει από ψηλά
και σκαρφαλώνει από χαμηλά,
λες και θέλει να διασχίσει —ή να καλύψει;— την άσφαλτο.
Ρίχνεις μια κλεφτή ματιά προς τα κάτω, στην πεδιάδα, και νιώθεις λίγο πιο κοντά στον ουρανό.
Έχει άλλη χάρη να μπορείς να χαζέψεις αφ’ υψηλού τις κουτσουπιές να σπάνε το πράσινο μονοπώλιο!
Πάνω σε μια στροφή —και με πρόσφατη στο μυαλό σου την επέτειο του πραξικοπήματος του ’67— το θέαμα ομολογουμένως σε τρομάζει.
Πλησιάζεις και διαβάζεις προσεκτικά την αναμνηστική πλάκα κι αναστενάζεις. Από ανακούφιση για τον εσφαλμένο συνειρμό σου. Από συγκίνηση και με σεβασμό για την ιστορία του τόπου που σε υποδέχεται.
Οι πρώτες στέγες των σπιτιών σου παίζουν κρυφτό μες τις κορφές των δέντρων.
Πλησιάζοντας καταμεσήμερο κι έχοντας διανύσει 235 χιλιόμετρα η Οίτη σε κερνάει λίγη δροσιά.
Μπαίνεις στο ορεινό κεφαλοχώρι και το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι είναι η σιωπή από ανθρώπινες φωνές. Μια σιωπή Μεγάλης Παρασκευής που διακόπτεται μόνο από το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας και που σου επιτρέπει ν’ απολαύσεις το πολυφωνικό τραγούδι των πουλιών που έχουν τις δικές τους χαρές να γιορτάσουν.
Κάθε που κοντοστέκεσαι στις απότομες ανηφόρες, όλο και κάπου βρίσκει το βλέμμα σου ν’ ακουμπήσει και να ξελαχανιάσει.
Εδώ, την πασχαλιά τη λένε Απρίλη!
Στις μέρες που ακολουθούν κάνεις μια προσπάθεια να συνεχίσεις το δρόμο πάρα πέρα, προς τη Μονή Αγάθωνος. Το θέαμα όμως που αντικρίζεις, καθώς κοιτάς πίσω σου, σε κάνει ν’ αναβάλεις την επίσκεψη και να επιστρέψεις στη μικρή κωμόπολη.
Στο πανηγύρι, μετά το κάψιμο του Ιούδα τη Δευτέρα του Πάσχα, θα χορέψουν μικροί και μεγάλοι. Κι ας ήτανε φέτος λιγότεροι από άλλες χρονιές οι επισκέπτες.
Τα παιδιά πάντως συνεχίζουν να κρατάνε τις δικές τους (μόνο;) παραδόσεις!
Τη μέρα της αναχώρησης, ο ουρανός και το βουνό αγκαλιάζονται για να μοιραστούν με το δικό τους τρόπο τη στενοχώρια τους (μας)!
Άντε, γεια! Το καλοκαίρι πάλι!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...