…ας προσπαθήσω ν’ αρθρώσω κι εγώ τις λέξεις μου…
Το θέμα των ημερών είναι η πλατεία. Το ζητούμενο των σκέψεών μου είναι το τι γυρεύουμε στην πλατεία, τι διεκδικούμε.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι, όταν πρωτοξεκίνησε αυτή η ιστορία, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Αισθάνθηκα ν’ αλαφραίνει η βαριά κατάθλιψη. Οι υψωμένοι ώμοι χαλάρωσαν και τεντώθηκαν προς τα πίσω. Το σκυμμένο κεφάλι άρχισε να υψώνεται. Ένιωσα πιο ζωντανή. Πλατεία, λοιπόν.
Έχω —όπως πολλοί άλλωστε από μας— γύρω μου δικούς μου ανθρώπους που είναι άνεργοι. Και οικογενειάρχες στο κατώφλι της ανεργίας. Και ανίψια να κοντοστέκονται στις τελευταίες τάξεις του λυκείου ή να πελαγοδρομούν με το πτυχίο στο χέρι. Και γέροντες συγγενείς που η σύνταξή τους εξανεμίζεται προτού κλείσουν οι λογαριασμοί των φαρμάκων και των παγίων εξόδων. Πληρώνοντας ενοίκιο και με μοναδικό έσοδο το μισθό μου προσπαθώ να ζήσω αξιοπρεπώς. Δυσκολεύομαι, αλλά τα καταφέρνω. Είμαι σε καλύτερη μοίρα από κείνους. Επομένως, για χάρη τους, η θέση μου είναι στην πλατεία.
Στην πλατεία λοιπόν βλέπω καινούρια πρόσωπα. Σε μερικά από αυτά αναγνωρίζω τις ιδιότητες των δικών μου ανθρώπων. Γλυκαίνομαι κι αναθαρρώ. Είμαστε πολλοί. Και μαζί. Κάτι αλλάζει.
Ωστόσο… Υπάρχουν και άλλα πρόσωπα. Είναι αυτά που διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στο δάνειο για το εξοχικό τους. (Γιατί το πήραν;) Είναι αυτά που διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν να ξεπληρώσουν το αυτοκίνητο του δεκαοκτάχρονου γιου τους. (Ήταν τόσο απαραίτητο;) Είναι αυτά που χώθηκαν από κάποια χαραμάδα στον δημόσιο τομέα σε θέση πορτιέρη και, με μοναδικό έργο ν’ ανοιγοκλείνουν την πόρτα της υπηρεσίας τους, παίρνουν τον ίδιο μισθό με τους επί οκτάωρο κοπιάζοντες, συχνά πτυχιούχους, «συναδέλφους» τους. Και τώρα διεκδικούν να μην υπάρξει καμία σύνδεση μεταξύ αμοιβής και παραγωγικότητας. Είναι τα πρόσωπα που αποποιήθηκαν τον σκληρό μόχθο των γεωργικών εργασιών με αντάλλαγμα τις άκοπες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ώστε ν’ αγοράζουμε σκόρδα Κίνας και να τρώμε αχλάδια Ισπανίας. Άκουσα γύρω μου πρόσωπα να εξανίστανται στην προοπτική της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας με αντικειμενική αξία από 100.000 €, τη στιγμή που νεαρά ζευγάρια δεν μπορούν ν’ ανοίξουν σπιτικό ούτε με νοίκι και οι άστεγοι κρύβονται στα σπίτια συγγενών στην καλύτερη περίπτωση ή στα σκοτεινά παγκάκια στη χειρότερη.
Στην πλατεία λοιπόν… Αλλά για ποιο λόγο; Γιατί νιώθουμε να μας κλέβουν τη ζωή, τη δική μας και των παιδιών μας, σκέφτομαι. Μόνο που είδα πρόσωπα που βρέθηκαν εκεί γιατί είναι ο πιο in νέος τόπος συνάντησης. Η επανάσταση, βλέπεις, είναι trendy!
Στην πλατεία λοιπόν… Αλλά για να διεκδικήσουμε τι; Περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα και αλληλεγγύη, σκέφτομαι. Μόνο που ακούω γύρω μου πρόσωπα να διεκδικούν την επιστροφή στην προ της «κρίσης» εποχή και ως «κρίση» έχουν κατά νου τους τελευταίους 18 μήνες. Ξεχνούν όμως ότι το σπυρί, που έσπασε και ζέχνει τώρα, μάζευε το πύον του εδώ και 30 χρόνια. Χρόνια εύκολου δανεισμού (τα «κλεμμένα» άλλωστε ήταν δανεικά) και νεοπλουτισμού! Χρόνια μωρίας!
Στην πλατεία λοιπόν… Για να διεκδικήσουμε τι; Περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία, σκέφτομαι. Μόνο που βλέπω πρόσωπα γύρω μου να μουντζώνουν τη Βουλή. Το κτήριο που στεγάζει αυτό που διεκδίκησε ο λαός μας από την ίδια πλατεία τον Σεπτέμβρη του 1843. Α, ώστε δεν μουντζώνουμε τη δημοκρατία, αλλά τους βουλευτές, ε; Μα εμείς δεν τους ψηφίσαμε; Μας ξεγέλασαν, ε; Ήμασταν δηλαδή μωροί; Συγγνώμη, μωρά, ήθελα να πω. Τελικά, είμαστε υπεύθυνοι πολίτες ή όχι; Έχουμε ή όχι την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας; Γιατί η δημοκρατία θέλει υπευθυνότητα και εγρήγορση και συνέπεια λόγων και πράξεων.
Στην πλατεία, λοιπόν… Αλλά πώς και με ποιο σκοπό; Για τις προϋποθέσεις παραπέμπω στην τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ανάρτησης.
Παρ’ όλα αυτά, ναι. Στην πλατεία!
Γιατί τα λάθη που κάναμε δεν είχαν όλα την ίδια βαρύτητα.
Στην πλατεία!
Γιατί το τίμημα των σφαλμάτων δεν ισοκατανεμήθηκε.
Στην πλατεία!
Γιατί αρνούμαι τη «συλλογική ενοχή» που δεν οδηγεί παρά στη μαζική μοιρολατρική απραξία.
Στην πλατεία!
Αλλά με τα μάτια ανοιχτά και τους καθρέφτες να λάμπουν.
Στην πλατεία! Οπωσδήποτε!
ΥΓ: Η πληθώρα από ελληνικές σημαίες σε κάποια στιγμή με ανατρίχιασε σχεδόν όσο και η θέα των κομματικών πανό παλιότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…