Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Εσωτερικές και εξωτερικές θερμοκρασίες

Emma Shapplin, La notte etterna
Έμεινες καιρό να κοιτάς με το βλέμμα ακίνητο τον άδειο τοίχο απέναντί σου. Κάποτε δεν σ’ ενοχλούσε το κενό του. Εύκολα το γέμιζες με τις δικές σου εικόνες, έγχρωμες ή ασπρόμαυρες, ανάλογα με τη διάθεσή σου. Τώρα ο τοίχος παραμένει αδυσώπητα βουβός, ακίνητος.
Είπες: Φτάνει πια. Όχι άλλο!
Αλλά δεν κουνήθηκες. Βούλιαξες πιο βαθιά στην απραξία σου. Τα άβουλα χέρια σου περιμένουν από το παράλυτο μυαλό σου να πάρει την πρωτοβουλία. Χα!
Από χιλιόμετρα μακριά, ένα ξέμπαρκο τζιτζίκι ξελαρυγγιάζεται: Καλοκαίρι! Ξέπνοος σβήνει ο ψίθυρός του, πριν αγγίξει τ’ αφτιά σου.
Λες: Εντάξει. Άντε! Φτάνει πια!
Αλλά κρυώνεις, κρυώνεις πολύ. Κάνει τόση παγωνιά!
Χτυπά το τηλέφωνο. Η παιδική φωνή στο ακουστικό αστράφτει, λαμπυρίζει και κομματιάζει το σκοτάδι.
— Τι χρειάζεσαι, καρδιά μου;
— Τίποτε. Έτσι πήρα. Οι άλλοι κοιμούνται ακόμα…
Ο οκτάχρονος είχε όρεξη για κουβέντα πρωί πρωί. Ήθελε να πει πώς πέρασε στην κατασκήνωση. Για τον άλλο πιτσιρικά που του πέταξε μια πέτρα κι εκείνος πόνεσε. Να ρωτήσει τα νέα για τις μεταγραφές της ομάδας του. Να ενημερώσει ότι χτες άργησε πολύ η παραγγελία της πίτσας και τελικά την ακύρωσαν κι έφαγαν σουβλάκια. Κάποια στιγμή ρώτησε και γιατί δεν πήγες να τους δεις στην τελετή αποχαιρετισμού της κατασκήνωσης…
Το εικοσάλεπτο τηλεφώνημα επανέφερε το δωμάτιο στην πραγματική του θερμοκρασία. Σηκώθηκες επιτέλους. Περνώντας μπροστά από τον καθρέφτη, κατέβασες με ντροπή το βλέμμα σου και μπήκες στο μπάνιο.
Τώρα, ετοιμάζεσαι να βγεις.
Φτάνει πια! Νισάφι!

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Ένα κάποιο φάρμακο

Μελαγχολία τοῦ Ἰάσωνος Κλεάνδρου
ποιητοῦ ἐν Κομμαγηνῇ· 595 μ.Χ.

Τό γήρασμα τοῦ σώματος καί τῆς μορφῆς μου
εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαίρι.
Δέν ἔχω ἐγκαρτέρησι καμιά.
Εἰς σε προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές, ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.

Εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαίρι. —
Τά φάρμακά σου φέρε Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάμνουνε —γιά λίγο— νά μή νιώθεται ἡ πληγή.
Κωνσταντνος Καβάφης (1921)

Μπορώ βέβαια ν’ αντικαταστήσω την Τέχνη της Ποιήσεως με την Τέχνη της Μουσικής και να διαπιστώσω ότι ισχύει το ίδιο. Το τεκμηριώνει επαρκέστατα, νομίζω, το ακόλουθο τραγούδι στη συγκεκριμένη εκτέλεση!
Διαφωνείτε;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...