Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Και το σώμα θυμάται


Θυμήσου, Σώμα…

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή —  και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
Κ. Π. Καβάφης

Ακούμπησε το βιβλίο ανοιχτό πάνω στο τραπεζάκι δίπλα της και το βλέμμα της χάθηκε στα μολυβένια σύννεφα του Οκτώβρη. Καθώς σήκωσε την κούπα με τον καφέ, κοίταξε το μπράτσο της. Πότε χτύπησε; Παρατήρησε τα πόδια της. Πώς έγιναν όλες αυτές οι μελανιές; Κάποιες ξεθώριαζαν ήδη κιτρινωπές, αλλά πολύ κοντά τους είχαν εμφανιστεί καινούργιες, κατάμαυρες ακόμη.
Θυμήθηκε ότι τη νύχτα είχε σηκωθεί να πιει νερό κι από συνήθεια δεν άναψε το φως. Μέχρι να φτάσει στην κουζίνα δυο πόμολα την άδραξαν από το μπράτσο και το χαμηλό ντουλαπάκι του διαδρόμου σταμάτησε το αριστερό της γόνατο. Πάντα στα ίδια εμπόδια. Α, και το τραπέζι του σαλονιού έδειχνε αδυναμία στη δεξιά της γάμπα. Αν και κείνο ήταν πιο ψυχοπονιάρικο. Με στρογγυλεμένες γωνίες τη μελάνιαζε χωρίς να τη γδέρνει. Κάτι ήταν κι αυτό.
Αναρωτήθηκε γιατί αυτά τα χτυπήματα, ξανά και ξανά. Θαρρείς και γύρισε στην άγαρμπη εφηβεία! Έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να επαναλάβει νοερά αυτές τις μικρές οδυνηρές μετακινήσεις. Και τότε κατάλαβε.
Το σώμα της έκανε τις παλιές του γνώριμες διαδρομές. Θυμόταν κι ακολουθούσε το χάρτη του σπιτιού που το αγκάλιασε για τριάντα, και βάλε, χρόνια. Τώρα, στον καινούργιο χώρο, λειτουργούσε σαν τον τυφλό που του άλλαξαν τη διάταξη των επίπλων χωρίς να τον ειδοποιήσουν.


Μετά τη μετακόμισή της, τη ρωτούσαν συχνά αν βολεύτηκε στο καινούργιο σπίτι. Η απάντηση έβγαινε διστακτική και ασαφής:
— Είναι η νέα μου κατοικία. Δεν έχει γίνει ακόμη σπίτι μου.
Δεν μπορούσε να το εξηγήσει καλύτερα. Μια πολύ καλή φίλη με ευαισθησία σχολίασε ότι πρέπει να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις κι εκείνη βρήκε πολύ εύστοχη αυτή την παρατήρηση. Ναι, χρειάζεται χρόνος, ζωή βιωμένη στον εκάστοτε χώρο για να γίνει οικείος κι αυτός.
Τώρα σκεφτόταν ότι η νέα της κατοικία θα έχει γίνει σπίτι της, όταν θα μπορεί να κινηθεί με κλειστά τα μάτια χωρίς να κουτουλήσει πουθενά.
Οι μελανιές είναι ο πόνος του σώματος που ακόμα θυμάται…

22 σχόλια:

  1. Την προηγούμενη εβδομάδα χτύπησα καθώς ανέβαινα μια μεγάλη ξύλινη σκάλα (όχι του σπιτιού μου) και έκανα μια μελανιά στο χέρι... Γκρρρ :) Τι υπέροχο αυτό το ποίημα του Καβάφη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανυπομονώ, νάρθει και για μένα αυτή η ώρα της μετακόμισης...λες τότε να μελαγχολήσω?
    ----
    Οι μελανιές στο σώμα μου τείνουν να γίνουν πλέον χαρακτηριστικά μου...(όλα παράσημα απο τα έπιπλα του σπιτιού και κυρίως του γραφείου μου)
    Συνοδεύονται δε, με καψίματα στα χέρια απο τον φούρνο και το σίδερο!
    25 χρόνια σιδερώνομαι σαν την Σπυριδούλα! χαχαχαχχαχαχχαχαχαχα!
    Καλήσου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για άλλη μια φορά καταπληκτικοί οι συνειρμοί σου Υπατία μου!
    Και πολύ έδενε δίπλα σ' αυτούς το βίντεο της επιλογής σου, "unfogettable"

    Ο άνθρωπος νομίζω ότι δένεται μοναδικά με αυτό που θεωρεί σπίτι του. Είναι οι μνήμες του, οι μικρές καθημερινές και οι μεγάλες που πέρασε σ' αυτό, οι ανυπέρβλητοι δεσμοί που κρατούν αυτό το σπίτι πάντα μέσα του.
    Ή μητέρα μου, ένιωθε πάντα σπίτι της αυτό που μεγάλωσε και παντρεύτηκε και μεγάλωσε κι εμάς, και ήθελε σ' αυτό να γυρίζει όποτε και όσο μπορούσε, και ποτέ αυτό που έζησε δίπλα μας τα τελευταία της 20 χρόνια.

    φιλιά, καλημέρα!
    (και μια εβδομάδα ασκουντούφλετη..:)) αν υπάρχει τέτοια λέξη:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γέμισα τρυφεράδα κι ερχόμουν να γράψω ,όταν με άρπαξε το "ασκουντούφλετη" της Άστριας κι άστραψε ένα γέλιο γεμάτο αγάπη και για τις δυό σας.
    Σκεφτόμουν τα μικρά που προσωποποιούν τα έπιπλα πολλές φορές ,με πόση αγάπη δένονται με την φωλιά τους και γίνεται τραυματική εμπειρία μια μετακόμιση....
    μα πιο πολύ σκεφτόμουν πόσες φορές προσπάθησε το μυαλό μου να...(με) εξαπατήσει, να ξεγελάσει... για να φτάνω πάντα εκ των υστέρων να ξαναδιαπιστώνω : Το σώμα μου ήξερε πάντα πριν απο μένα.....
    Τώρα πια το ακούω προσεκτικότερα....

    Καλό βράδυ τρυφερή μου Υπατία !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Roadartist,
    Λυπάμαι για τη μελανιά, σκέψου όμως πόσες περισσότερες θα είχες αν κατέβαινες -κουτρουβαλούσες- αυτή τη σκάλα! :)
    Σ' αυτό το ερωτικό του Καβάφη μ' εντυπωσίαζε πάντα ο αισθησιασμός του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κένταυρε,
    Καλησπέρα! Τα είπαμε κι από τα μέρη σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάρυ,
    Η μετακόμιση μπορεί να είναι και η χαρά μιας καινούργιας αρχής και, εφόσον ανυπομονείς, χαρά θα σου προσφέρει! Εκτός από την κούραση Χα χα!
    Τα παράσημα της νοικοκυροσύνης (καψίματα, γδαρσίματα κ.λπ.), όπως βλέπεις τα παρέλειψα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άστρια,
    Το δέσιμο του ανθρώπου με αντικείμενα και χώρους είναι κάτι το ανεξήγητο, ειδικά αν προσπαθήσει κανείς να το ερμηνεύσει λογικά.
    Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο στο καινούργιο σπίτι, το χέρι μου εξακολουθεί ν' αναζητεί σε λάθος μέρος το διακόπτη του φωτός. Καταλήγω να πιστεύω ότι αυτό που ονομάζουμε πολύ επιπόλαια "δύναμη της συνήθειας" είναι τελικά μια σωματική μνήμη!
    Ενθουσιάστηκα από την ευχή για "ακουντούφλητη" εβδομάδα! Ελπίζω να επεκταθεί και πέραν αυτής :)
    Καλό σου βράδυ, φωτεινό αστέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξωτικό μου,
    Ευτυχώς υπάρχει πάντα κάποιο σχόλιο που αλαφρώνει λίγο την ατμόσφαιρα και τα πράγματα ανακτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις!
    Ωστόσο, επιμένω ότι το σώμα θυμάται, αλλά και σκέφτεται. Χρειάζεται λοιπόν πού και πού να το ακούμε. Όχι μόνο για τις συμβουλές του, που τις περισσότερες φορές είναι σοφές, αλλά και για να το παρηγορούμε... Τόσα και τόσα ἀλλωστε μας προσφέρει κι εκείνο :)
    Καληνύχτα κι από μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απ' ότι διαπιστώνω όχι μόνο άλλαξες σχολείο αλλά και σπίτι! Εύχομαι όλο αυτό να δώσει νέα πνοή στη ζωή σου!
    Εμένα όμως, δεν μου αρέσουν οι μετακομίσεις, δεν μου αρέσουν οι αλλαγές... ακόμα και οι μελανιές μου δε λεν να φύγουν! Λες να γέρασα;
    Σκεφτόμουν πως αν είναι να φύγω από το ξύλινο μου σπίτι όπου ζω τα τελευταία 20 χρόνια, θα πάρω μόνο μια βαλίτσα...
    Απόλαυσα ακόμα μια φορά τον τρόπο που με μετέφερες στο σπιτικό σου!
    ΑΦιλιά με μια υπέροχη δύση, από το σπιτικό μου! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. από μελανιές έχουμε όλοι συλλογή!
    όσο για τα σπίτια, αν τα έχουμε αγαπήσει, πάντα θα θυμόμαστε τις γωνιές τους, πάντα στα όνειρά μας δεν βλέπουμε το σπίτι που μεγαλώσαμε σαν παιδιά;
    η ανανέωση είναι φρέσκο αεράκι, θέλει χρόνο η εξοικείωση. τελευταία φορά μου πήρε τρία χρόνια μέχρι να αποφασίσω πού θέλω να βάλω τί μέσα στο σπίτι!!!
    αντικειμενικά είναι καλό όμως το νέο σου σπιτάκι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν παντρεύτηκα και μετακόμισα στο νέο μου σπίτι (δίπλα ακριβώς από το πατρικό μου!), τα πρώτα χρόνια δε μπορούσα να το νιώσω δικό μου! Περνούσα τις περισσότερες ώρες στο "παλιό" σπίτι μου. Τώρα πια, 16 χρόνια μετά, με το "καινούριο" σπίτι γεμάτο φωνές παιδικές, μυρωδιές, αναμνησεις, ελπίδες, αναμονές νιώθω κάθε φορά που μπαίνω σαν να με τυλίγει μια ζεστή αγκαλιά...

    Καλημέρα Υπατία μου! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλή μου Μάγισσα,
    Ο Ιούλιος του 2010 έκανε επιτακτική τη μετακόμισή μου και αυτή οδήγησε και στην αλλαγή σχολείου. Ούτε τη μία ήθελα ούτε την άλλη. Γιατί κι εγώ δεν αγαπώ καθόλου -μα καθόλου- τις αλλαγές! Απαιτούν ένα είδος τόλμης που συχνά δεν διαθέτω :(
    Οι μελανιές μας καμιά φορά είναι παράσημα μάχης (με τα έπιπλα, με το λάστιχο του αυτοκινήτου, με τον κήπο ή τις γλάστρες) και, γι' αυτό, τις κρατάμε :)
    ΑΦ με μια λαμπρή σαββατιάτικη ανατολή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Summertime Blues,
    Πολύ ισχυρό το επιχείρημά σου για το σπίτι που βλέπουμε στα όνειρά μας! Όπως επίσης αναγνωρίζω και την ανάγκη μας για ανανέωση. Μόνο που αυτή η ανανέωση θα πρέπει να προκύπτει από πραγματικά δική μας εσωτερική ανάγκη και να μη μας επιβάλλεται. Χρειάζεται δύναμη ψυχική να μετατρέψει κανείς μια επιβεβλημένη αλλαγή σε μια πηγή ανανέωσης.
    Ομολογώ όμως ότι και το καινούργιο σπιτάκι και το νέο σχολικό περιβάλλον κάνουν αντικειμενικά ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν στην εξοικείωσή μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λένα μου,
    Επιβεβαιώνεις αυτό που μου είπε και η καλή μου φίλη, ότι δηλαδή χρειάζεται χρόνος ώστε να δημιουργηθούν καινούργιες αναμνήσεις στο νέο χώρο!
    Ελπίζω μόνο να μην απαιτηθούν 16 χρόνια, γιατί δεν νομίζω ότι έχω τέτοια χρονικά περιθώρια :)
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ήρθα να σου πω πως άλλαξα στέκι μιας και ο πάροχος με τρέλλανε στα προβλήματα θάναι χαρά μου να σε ανταμώσω στην καινούρια μου αυλή
    http://katitmou.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Υπατία μου έφυγα και εγώ από το σπίτι που γεννήθηκα, μεγάλωσα, παντρεύτηκα και ενώ τον πρώτο καιρό ήθελα να αλλάξω, καθώς έχω ένα σύνδρομο φυγής, αργότερα το πρώτο μου σπίτι ερχόταν συνέχεια στο όνειρό μου και μου έπαιζε απίστευτα παιχνίδια. Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει 18 χρόνια δεν μπορώ να αποκοπώ από αυτό κι ας έχω αλλάξει ριζικά ζωή.

    Εύχομαι να γίνει γρήγορα το νέο σου σπιτικό αληθινά "δικό σου" :-)

    Καλή εβδομάδα να έχουμε
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Marilise,
    Τα είπαμε ήδη στο καινούργιο "σπιτικό" σου. Πάντως, εύχομαι καλορίζικο κι από εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Margo μου,
    Όπως φαίνεται, οι εμπειρίες όλων μας είναι κοινές όσον αφορά αγαπημένους χώρους, είτε θέλαμε ν' απομακρυνθούμε απ' αυτούς είτε όχι.
    Με τους ρυθμούς που κινούμαι τελευταία, σου εύχομαι κι εγώ καλή -επόμενη- εβδομάδα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Υπατία μου

    Έλειπα από το σπίτι μου σε τούτες τις αναρτήσεις σου και σ΄εχασα.

    Θέλει τον χρόνο της η κατοικία να γίνει "σπίτι". Να μάθεις τους θορύβους και τις μυρωδιές του όπως έλεγα, όταν ήρθαμε εδώ στο σπίτι μας, πριν 19 ακριβώς χρόνια.

    Πολλές φορές διαβάζοντάς σε μου δίνεις έμπνευση. Στο κενό του χρόνου θα την αξιοποιήσω.

    Κι έτσι πηγαίνοντας προς τα πίσω σε βρήκα πάλι:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Θαλασσένια μου,
    Ναι, ακριβώς αυτό! Οι μυρωδιές και οι θόρυβοι, φαντάζομαι, κάποια στιγμή θα πάψουν να με φοβίζουν ή, έστω, να με ξαφνιάζουν!
    Καλωσόρισες και πάλι, καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...