Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Ευχές μετά μουσικής


Η πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης ήταν κάτι που περιμέναμε κάθε χρόνο με ευχάριστη προσμονή να παρακολουθήσουμε —μια από τις ωραιότερες επιλογές της κρατικής τηλεόρασης. Η εορταστική ατμόσφαιρα, τα οικεία έργα κι ένα είδος επισημότητας, που απρόσμενα αποβάλλει κάθε ψυχρότητα, είναι τα στοιχεία που γοητεύουν σ’ αυτή την εκδήλωση.
Επιλέγω κάποιο από τα λιγότερο δημοφιλή έργα του ρεπερτορίου της: το Αιγυπτιακό Εμβατήριο του Γιόχαν Στράους του Νεότερου (Johann Strauss IIÄgyptischer Marsch). Ξέρω ότι κάποιοι θα βιαστούν να υποστηρίξουν ότι το κάνω λόγω καταγωγής! Αλλά…
…Πόσο τρυφερά ανοίγουν τα ξύλινα πνευστά το δρόμο! Πόσο παιχνιδιάρικα σπεύδουν τα έγχορδα να συμμετάσχουν! Πόσο ορμητικά διεκδικούν τα κρουστά την πρωτοκαθεδρία! Και πόσο επιθετικά μπαίνουν στο πλευρό τους τα χάλκινα!
Γρήγορα καταλαγιάζει ο ενθουσιασμός της εισόδου καθεμιάς ομάδας, συγκροτούνται σε σύνολο κι αρχίζουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Ύστερα όμως αποτραβούν την έντασή τους για ν’ αφήσουν μες στη μέση τις ανθρώπινες φωνές να τραγουδήσουν χαρούμενα. Στο τέλος παιανίζουν και πάλι, σαν να θέλουν να υπογραμμίσουν την ξενοιασιά αυτών των φωνών, αγκαλιάζοντας με το κύκλο τους το χαρμόσυνο μήνυμα!
Βέβαια έχει το δικό του ενδιαφέρον το πώς ο ρομαντικός Ευρωπαίος του 18ου αιώνα νομίζει ότι αποδίδει τα ηχοχρώματα της Ανατολής…
Ευχή μου:
Μια καλύτερη και δημιουργικότερη χρονιά σε όλες και όλους!

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Χριστός γεννάται σήμερον


και στην ψυχή κάθε παιδιού κρύβεται ένας μικρός Χριστός. Ένας μικρός Χριστός που αγαπάει και χαμογελάει. Ένας μικρός Χριστός όμως που επίσης, όντας κυνηγημένος από τον Ηρώδη, φοβάται και, γι’ αυτό, μιλάει.
Ακούμε τα τιτιβίσματα των παιδιών. Οι καλοί Δάσκαλοι φροντίζουν να τους δώσουν φωνή. Μπορούμε πίσω από το κελάρυσμά της ν’ αφουγκραστούμε το λόγο του μικρού Χριστού;
Το ευοίωνο ταξίδι που είχε ξεκινήσει το 132ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, μετά την ανασταλτική παρέμβαση του κράτους που νικήθηκε στο δικαστήριο, συνεχίζεται με την εμπνευσμένη διευθύντρια Στέλλα Πρωτονοταρίου στο τιμόνι και ακαταπόνητους Δασκάλους στα κουπιά! Αέρας στα πανιά το βραβείο του Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011!

Υπάρχει ελπίδα και κάποιοι της δίνουν φτερά!
Αυτή είναι η φετινή χριστουγεννιάτικη ευχή μου για όλους τους ανθρώπους…

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Μέρες περίεργες


Μέρες που το καλαντάρι θυμίζει ονόματα και αγαπημένους. Μέρες που τα ζαχαροπλαστεία και τα ανθοπωλεία κάποτε έκαναν χρυσές δουλειές.
Τώρα; Τώρα, ευτυχώς, απομένει πάντα ζεστή τουλάχιστον η αγάπη. Ίσως πιο ειλικρινής, πιο άμεση, αφού η κρίση την έγδυσε από τις τυπικότητες.
Μένει όμως και η μνήμη. Ζωντανή ν’ ανασκαλεύει ένα Σαββατόβραδο. Παρανοϊκό. Γεμάτο κρότους. Καπνισμένο και κόκκινο. Σαν το αίμα!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...