Η πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης ήταν κάτι
που περιμέναμε κάθε χρόνο με ευχάριστη προσμονή να παρακολουθήσουμε —μια από
τις ωραιότερες επιλογές της κρατικής τηλεόρασης. Η εορταστική ατμόσφαιρα, τα
οικεία έργα κι ένα είδος επισημότητας, που απρόσμενα αποβάλλει κάθε ψυχρότητα,
είναι τα στοιχεία που γοητεύουν σ’ αυτή την εκδήλωση.
Επιλέγω κάποιο από τα λιγότερο δημοφιλή έργα του ρεπερτορίου της: το Αιγυπτιακό Εμβατήριο του Γιόχαν Στράους του
Νεότερου (Johann Strauss II, Ägyptischer Marsch). Ξέρω ότι κάποιοι θα βιαστούν να υποστηρίξουν
ότι το κάνω λόγω καταγωγής! Αλλά…
…Πόσο τρυφερά ανοίγουν τα ξύλινα πνευστά το δρόμο! Πόσο παιχνιδιάρικα
σπεύδουν τα έγχορδα να συμμετάσχουν! Πόσο ορμητικά διεκδικούν τα κρουστά την
πρωτοκαθεδρία! Και πόσο επιθετικά μπαίνουν στο πλευρό τους τα χάλκινα!
Γρήγορα καταλαγιάζει ο ενθουσιασμός της εισόδου καθεμιάς ομάδας,
συγκροτούνται σε σύνολο κι αρχίζουν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Ύστερα όμως
αποτραβούν την έντασή τους για ν’ αφήσουν μες στη μέση τις ανθρώπινες φωνές να
τραγουδήσουν χαρούμενα. Στο τέλος παιανίζουν και πάλι, σαν να θέλουν να
υπογραμμίσουν την ξενοιασιά αυτών των φωνών, αγκαλιάζοντας με το κύκλο τους το
χαρμόσυνο μήνυμα!
Βέβαια έχει το δικό του ενδιαφέρον το πώς ο ρομαντικός Ευρωπαίος του 18ου αιώνα
νομίζει ότι αποδίδει τα ηχοχρώματα της Ανατολής…
Ευχή μου:
Μια καλύτερη και δημιουργικότερη χρονιά σε όλες και όλους!