Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Η γοητεία του



Ξέρω… Ξέρω… Τα ’χουμε πει και ξαναπεἰ... Η γοητεία του φεγγαριού μάγευε τον άνθρωπο από τότε που πρωτοσήκωσε το βλέμμα του ψηλά. Του απέδωσε μέχρι και θεϊκές ιδιότητες, όπως και σε κάθε τι που τον τρόμαζε ή τον σαγήνευε. Στην εικόνα του νιογέννητου φεγγαριού ο αρχαίος μας πρόγονος έβλεπε το τεντωμένο τόξο της Άρτεμης.
Στο πέρασμα των αιώνων ενέπνευσε δημιουργούς που υπηρέτησαν όλες σχεδόν τις τέχνες, ζωγραφική, μουσική ποίηση, κινηματογράφο… Πέρσι μιλήσαμε τη «συνομιλία» του Ρίτσου με τον Μπετόβεν. Φέτος θ’ αναφερθώ σ’ ένα παλιό τραγούδι που είχα ακούσει μόνο από τα χείλη της μητέρας μου και που γέμιζε την ψυχή μου κάθε φορά που βρισκόμουν σε παραλία φωτισμένη από τη σελήνη. Τώρα που το ξαναβρήκα, ανακάλυψα ότι κι αυτό έχει αφετηρία τη γνωστή μας Σονάτα του Σεληνόφωτος!


Θα θυμηθώ όμως και τη σκηνή που με ορθάνοιχτα από το θαυμασμό μάτια ο θείος της Cher περιγράφει τη δύναμη της πανσελήνου στην ταινία Moonstruck, που χάρισε Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα δεύτερου ρόλου στην εξαιρετική Olympia Dukakis.


Κρατάω για το τέλος το έργο που, κατά τη γνώμη μου, χειρίζεται με τον μαγευτικότερο –κι εδώ κυριολεκτώ– τρόπο το φως της σελήνης. Εννοώ τη Φεγγαροντυμένη στον Κρητικό του Διονυσίου Σολωμού.

Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ

 

1 [18]
Εκοίταα, κι ήτανε μακριά ακόμη τ’ ακρογιάλι·
«Αστροπελέκι μου καλό, για ξαναφέξε πάλι!»
Τρία αστροπελέκια επέσανε, ένα ξοπίσω στ’ άλλο,
Πολύ κοντά στην κορασιά με βρόντημα μεγάλο·
Τα πέλαγα στην αστραπή κι ο ουρανός αντήχαν,
Οι ακρογιαλιές και τα βουνά μ’ όσες φωνές κι αν είχαν.
 
2 [19]
Πιστέψετε π’  ό,τι θα πω είν’ ακριβή αλήθεια,
Μα τες πολλές λαβωματιές που μόφαγαν τα στήθια,
Μα τους συντρόφους πόπεσαν στην Κρήτη πολεμώντας,
Μα την ψυχή που μ έκαψε τον κόσμο απαρατώντας.
(Λάλησε, Σάλπιγγα! κι εγώ το σάβανο τινάζω,
Και σχίζω δρόμο και τς αχνούς αναστημένους κράζω:
«Μην είδετε την ομορφιά που την Κοιλάδα αγιάζει;
Πέστε, να ιδείτε το καλό εσείς κι ό,τι σας μοιάζει.
Καπνός δε μένει από τη γη· νιος ουρανός εγίνη
Σαν πρώτα εγώ την αγαπώ και θα κριθώ μ’ αυτήνη.
—Ψηλά την είδαμε πρωί· της τρέμαν τα λουλούδια
Στη θύρα της Παράδεισος που εβγήκε με τραγούδια
Έψαλλε την Ανάσταση χαροποιά η φωνή της,
Κι έδειχνεν ανυπομονιά για να μπει στο κορμί της·
Ο ουρανός ολόκληρος αγρίκαε σαστισμένος,
Το κάψιμο αργοπόρουνε ο κόσμος ο αναμμένος·
Και τώρα ομπρός την είδαμε· ογλήγορα σαλεύει·
Όμως κοιτάζει εδώ κι εκεί και κάποιονε γυρεύει»).
 
3. [20]
Ακόμη εβάστουνε η βροντή .........................
Κι η θάλασσα, που σκίρτησε σαν το χοχλό που βράζει,
Ησύχασε και έγινε όλο ησυχία και πάστρα,
Σαν περιβόλι ευώδησε κι εδέχτηκε όλα τ’ άστρα·
Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση
Κάθε ομορφιά να στολιστεί και το θυμό ν’ αφήσει.
Δεν είν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας
Ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας,
Όμως κοντά στην κορασιά, που μ’ έσφιξε κι εχάρη,
Εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι·
Και ξετυλίζει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει,
Κι ομπρός μου ιδού που βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.
Έτρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της,
Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.
 
4. [21]
Εκοίταξε τ’ αστέρια, κι εκείνα αναγαλλιάσαν,
Και την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν·
Κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει,
Κυπαρισσένιο ανάερα τ’ ανάστημα σηκώνει,
Κι ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη,
Κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη.
Τότε από φως μεσημερνό η νύχτα πλημμυρίζει,
Κι η χτίσις έγινε ναός που ολούθε λαμπυρίζει.
Τέλος σ’ εμέ πού βρίσκομουν ομπρός της μες στα ρείθρα,
Καταπώς στέκει στο Βοριά η πετροκαλαμίθρα,
Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει·
Την κοίταζα ο βαριόμοιρος, μ’ έκοίταζε κι εκείνη.
Έλεγα πως την είχα ιδεί πολύν καιρόν οπίσω,
Καν σε ναό ζωγραφιστή με θαυμασμό περίσσο,
Κάνε την είχε ερωτικά ποιήσει ο λογισμός μου,
Καν τ’ όνειρο, όταν μ’ έθρεφε το γάλα της μητρός μου·
Ήτανε μνήμη παλαιή, γλυκιά κι αστοχισμένη,
Που ομπρός μου τώρα μ’ όλη της τη δύναμη προβαίνει·
Σαν το νερό που το θωρεί το μάτι ν’ αναβρύζει
Ξάφνου οχ τα βάθη του βουνού, κι ο ήλιος το στολίζει
Βρύση έγινε το μάτι μου κι ομπρός του δεν εθώρα,
Κι έχασα αυτό το θεϊκό πρόσωπο για πολλή ώρα,
Γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου,
Που ετρέμαν και δε μ’ άφηναν να βγάλω τη μιλιά μου·
Όμως αυτοί είναι θεοί, και κατοικούν απ’ όπου
Βλέπουνε μες στην άβυσσο και στην καρδιά τ’ ανθρώπου,
Κι ένιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου
Πάρεξ αν ήθελε της πω με θλίψη του χειλιού μου:
«Κοίτα με μες στα σωθικά, που φύτρωσαν οι πόνοι
…………...................……….
……….....................………….
Όμως εξεχειλίσανε τα βάθη της καρδιάς μου·
Τ’ αδέλφια μου τα δυνατά οι Τούρκοι μού τ’ αδράξαν,
Την αδελφή μου ατίμησαν κι αμέσως την εσφάξαν,
Τον γέροντα τον κύρην μου εκάψανε το βράδι,
Και την αυγή μού ρίξανε τη μάνα στο πηγάδι.
Στην Κρήτη .........................               
Μακριά
πό κείθ’ εγιόμισα τες φούχτες μου κι εβγήκα.
Βόηθα, Θεά, το τρυφερό κλωνάρι μόνο να χω·
Σε γκρεμό κρέμουμαι βαθύ, κι αυτό βαστώ μονάχο».
 
5. [22]
Εχαμογέλασε γλυκά στον πόνο της ψυχής μου,
Κι εδάκρυσαν τα μάτια της, κι εμοιάζαν της καλής μου.
Εχάθη, αλιά μου! αλλ’ άκουσα του δάκρυου της ραντίδα
Στο χέρι, που χα σηκωτό μόλις εγώ την είδα.—
Εγώ από κείνη τη στιγμή δεν έχω πλια το χέρι,
Π’ αγνάντευεν Αγαρηνό κι εγύρευε μαχαίρι·
Χαρά δεν του ναι ο πόλεμος· τ’ απλώνω του διαβάτη
Ψωμοζητώντας, κι έρχεται με δακρυσμένο μάτι·
Κι όταν χορτάτα δυστυχιά τα μάτια μου ζαλεύουν
Αργά, κι ονείρατα σκληρά την ξαναζωντανεύουν,
Και μέσα στ’ άγριο πέλαγο τ αστροπελέκι σκάει,
Κι η θάλασσα να καταπιεί την κόρη αναζητάει,
Ξυπνώ φρενίτης, κάθομαι, κι ο νους μου κινδυνεύει,
Και βάνω την παλάμη μου, κι αμέσως γαληνεύει.     
Τα κύματα έσχιζα μ’ αυτό, τ’ άγρια και μυρωδάτα,
Με δύναμη που δεν είχα μήτε στα πρώτα νιάτα,
Μήτε όταν εκροτούσαμε, πετώντας τα θηκάρια,
Μάχη στενή με τους πολλούς ολίγα παλληκάρια,
Μήτε όταν τον μπομπο-Ισούφ και τς άλλους δύο βαρούσα.
Σύρριζα στη Λαβύρινθο π’ αλαίμαργα πατούσα.
Στο πλέξιμο το δυνατό ο χτύπος της καρδιάς μου
(Κι αυτό μου τ’ αύξαιν’) έκρουζε στην πλεύρα της κυράς μου.
…………....................
………..................…..
Αλλά το πλέξιμ’ άργουνε και μου τ’ αποκοιμούσε
Ηχός, γλυκύτατος ηχός, οπού με προβοδούσε.
Δεν είναι κορασιάς φωνή στα δάση που φουντώνουν,
Και βγαίνει τ’ άστρο του βραδιού και τα νερά θολώνουν,
Και τον κρυφό της έρωτα της βρύσης τραγουδάει,
Του δέντρου και του λουλουδιού που ανοίγει και λυγάει·
Δεν είν’ αηδόνι κρητικό, που σέρνει τη λαλιά του
Σε ψηλούς βράχους κι άγριους όπ’ έχει τη φωλιά του,
Κι αντιβουίζει ολονυχτίς από πολλή γλυκάδα
Η θάλασσα πολύ μακριά, πολύ μακριά η πεδιάδα,
Ώστε που πρόβαλε η αυγή και έλιωσαν τ’ αστέρια,
Κι ακούει κι αυτή και πέφτουν της τα ρόδα από τα χέρια·
Δεν είν’ φιαμπόλι το γλυκό, οπού τ’ αγρίκαα μόνος
Στον Ψηλορείτη όπου συχνά μ’ ετράβουνεν ο πόνος
Κι έβλεπα τ’ άστρο τ’ ουρανού μεσουρανίς να λάμπει
Και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι·
Κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθεριάς ελπίδα
Κι εφώναζα: «ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα!»
Κι άπλωνα κλαίοντας κατ’ αυτή τα χέρια με καμάρι·
Καλή ν’ η μαύρη πέτρα της και το ξερό χορτάρι.
Λαλούμενο, πουλί, φωνή, δεν είναι να ταιριάζει,
Ίσως δε σώζεται στη γη ήχος που να του μοιάζει
Δεν είναι λόγια· ήχος λεπτός ... ...
Δεν ήθελε τον ξαναπεί ο αντίλαλος κοντά του.
Αν είν’ δεν ήξερα κοντά, αν έρχονται από πέρα·
Σαν του Μαϊού τες ευωδιές γιομίζαν τον αέρα,
Γλυκύτατοι, ανεκδιήγητοι ... ...
Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος.
Μ’ άδραχνεν όλη την ψυχή, και να μπει δεν ημπόρει
Ο ουρανός, κι η θάλασσα, κι η ακρογιαλιά, κι η κόρη
Με άδραχνε, και μ’ έκανε συχνά ν’ αναζητήσω
Τη σάρκα μου να χωριστώ για να τον ακλουθήσω.
Έπαψε τέλος κι άδειασεν η φύσις κι η ψυχή μου,
Που εστέναξε κι εγιόμισεν ευθύς οχ την καλή μου·
Και τέλος φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη,
Την απιθώνω με χαρά, κι ήτανε πεθαμένη.

Ένα ακόμα έργο που ο Σολωμός μάς άφησε αποσπασματικό στην αγωνιώδη επιδίωξή του, όπως πάντα, για το τέλειο. Μέχρι σήμερα οι μελετητές του έργου δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το ποια είναι τελικά η Φεγγαροντυμένη. Είναι το πνεύμα της αρραβωνιαστικιάς του ήρωα; Είναι η Ελευθερία; Η μάνα; Είναι η Αφροδίτη; Η Παναγία; Η Ελλάδα; Η ίδια η φύση; Για όλες αυτές τις εκδοχές μπορούν να αντληθούν επιχειρήματα μέσα από το ίδιο το έργο.
Προσωπικά δεν νιώθω καθόλου την ανάγκη να πάρω οριστική απάντηση στο ερώτημα «τι εννοεί ο ποιητής;». Αρκούμαι και στην αχνή άποψη: είναι το τέλειο θήλυ, έτσι όπως προσπάθησε να το προσεγγίσει ο μεγάλος μας ποιητής και απολαμβάνω. Εσείς;

30 σχόλια:

  1. Kαλέ γοητευτική κυρία
    είναι ώρα αυτή να βάζετε τέτοιο μάθημα .
    Ούτε ν'ακούσω μου επιτρέπεται ούτε να διαβάσω μπορώ όοοοοοολο αυτό με μισόκλειστο μάτι.

    Άντε φιλάκι και νάνι τώρα ναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κυρία, κυρία,
    θα αφήσετε στο blog του παλιού μαθητή σας ένα τηλέφωνο για να σας προσκαλέσει στην πρεμιέρα του, χωρίς να το δημοσιεύσει (το τηλ. σας);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tι ωραίο ποίημα, δεν το είχα ξαναδιαβάσει!
    Φεγγαροπαρμένος ο ποιητής μας, την Ελλάδα του έβλεπε σαν κόρη ασημοφεγγαροντυμένη και την ερωτευόταν...
    Μέσα στην Ελλάδα του χωρούσε η Ελευθερία, η Μάνα, η Παναγία, η Αφροδίτη, η αγαπημένη του, γι'αυτό πες στους μελετητές πως άδικα ψάχνουν! Ολα τα παραπάνω πρόσωπα περικλείονταν μέσα στην Ελλάδα.
    Καλό Φθινόπωρο Υπατία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τεράααστιο το ποίημα!! Και υποθέτω ότι θα έχουν γραφτεί και ακόμα πιό τεράααστια γιά την γοητεία του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για να προλάβω κι άλλα παράπονα:
    Ναι, το ξέρω ότι το ποίημα είναι μακροσκελές! Από την αρχή με προβλημάτισε η έκτασή του.
    Είχα σκεφτεί αρχικά να παραπέμπω τους αναγνώστες με τη διαδικασία του συνδέσμου. Ύστερα όμως επέλεξα να το αναρτήσω εδώ με την ελπίδα ότι όλο και κάποιος θα το διαβάσει, αν του αφαιρούσα την πρόφαση "πού να πατάω link τώρα... άσ' το γι' αργότερα...".
    Από την άλλη, το θέμα που μας απασχολεί εδώ αρχίζει περίπου στη μέση του 3ου αποσπάσματος και τελειώνει στην αρχή του 5ου. Αν θέλετε, εστιάστε εκεί κυρίως. Αν και δεν πιστεύω ότι θα αρκεστείτε σε κάτι τέτοιο!
    Και, στο κάτω-κάτω, δεν μπορούν όόόόλες οι αναρτήσεις να είναι λακωνικές! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ καλά έκανες και το δημοσίευσες Υπατία μου. Είναι εξαιρετικό!
    Εγώ διάβασα με δόσεις. Χθες την υπόλοιπη ανάρτηση και σήμερα το ποίημα το οποίο είχα ξεκινήσει εχθές και γλυκάθηκα :-)
    Σαν μουσική οι λέξεις αν το διαβάσει κανείς δυνατά.
    Γοητευτική ανάρτηση ;-)

    Καλή σου νύχτα Υπατία μου..
    Φιλιά σου πολλά!

    υ.γ. μαθητής σου ο Bosko;(!) :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το διάβασα όλο το εξαιρετικό ποίημα και αυτό μονορούφι (!)...και με συνοδεία τη μουσική των νιάτων μου...απαπα! που το θυμήθηκες αυτό το άσμα; Και το φινάλε της ταινίας (που δεν θυμάμαι αν την είδα!)τι να πω...με κάλυψες απόλυτα!
    Με τέτοια ανάρτηση, σίγουρα το φεγγάρι θα έμεινε ικανοποιημένο!

    ΑΦιλάκια Υπατίτσα μου και καλό Φθινόπωρο χαμογελαστό να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πρώτα απ'όλα (και πάνω απ΄όλα μάλλον)
    μέλωσε η ψυχή μέχρι δακρύων με την φωνή που ακούς στις φεγγαρόλουστες παραλίες.....

    Το έργο δεν το έχω δεί ,μπήκε στα υπ'όψην.

    Το ποίημα το διάβασα (δίς παρακαλώ)

    Εντελώς μα εντελώς όμως....φεγγαροχτυπημένος ε !!!

    Καλύτερη φιλολογική ανάλυση δεν έχω όπως κατάλαβες :))

    Όμορφα και πλούσια την τίμησες Υπατιοτάτη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξωτικούλι,
    Έδωσα, όπως διαπίστωσες, μια πίστωση χρόνου -σαν καλή δασκάλα που είμαι!
    Χα χα Έτσι μεταμφιέζεται τώρα η αμέλεια! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αντώνη,
    Μιλήσαμε και θα τα ξαναπούμε εκεί που μου είπες! Θα το μεταφέρω και στις υπόλοιπες δασκάλες σου ;)
    Πάντως, κι από εδω, εύχομαι καλή πορεία στην ταινία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κάρυ μου,
    Εσύ πρώτη δείχνεις το δρόμο: back to the basics!
    Πέρα από τη (αγγλοελληνική) γλωσσική πλάκα, πολλοί από μας αμελήσαμε να μελετήσουμε τους Μεγάλους μας, γιατί τους πρωτογνωρίσαμε με τον πειθαναγκασμό του σχολείου!
    Πόσα έχουμε να ανακαλύψουμε και να απολαύσουμε, αν ξανασκύψουμε στο έργο τους!
    Καλή επιστροφή, εύχομαι εγώ, γιατί για φθινόπωρο ακόμη δεν το βλέπω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κωνσταντίνε,
    Υπάρχουν και τεραστιότερα!!! :0
    Και πού να δεις πόσο μελάνι έρρευσε και εξακολουθεί να ρέει για τα αποσπάσματα που λείπουν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Margo μου,
    Τόσο μακροσκελείς αναρτήσεις όντως μόνο σε δόσεις αντιμετωπίζονται.
    Κοίταξε όμως τον συνειρμό: βρίσκομαι για πολλοστή φορά να χάσκω μπροστά στην ομορφιά του γιομάτου φεγγαριού, θυμάμαι σχεδόν σαν μόνιμη υπόκρουση το συγκεκριμένο τραγούδι, έρχονται στο μυαλό κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές αυτής της ταινίας. Προσπαθώντας να μεταφράσω μέσα μου τον τίτλο της, κάτι σαν "φεγγαροχτύπημα", να σου, εμφανίστηκε ανάερα και η Φεγγαροντυμένη...
    Ήξερα ότι εσύ ειδικά θα εκτιμούσες τη μουσικότητα του σολωμικού λόγου. Κρατάει και αξιοποιεί τον 15σύλλαβο της δημοτικής μας ποίησης και τη ζωντανή γλώσσα, που άκουγε να βγαίνει σπαρταριστή από το στόμα της λαϊκής μητέρας του!
    Καλό σου βράδυ, καλή μου
    ΥΓ: Για τη σχέση μου με τον bosko ρίξε μια ματιά εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλή μου Μαγισσούλα,
    Εσύ και το Ξωτικό μας νομίζω ότι θα μπορούσατε, λόγω ειδικότητας, να έχετε την καλύτερη επικοινωνία με τη Φεγγαροντυμένη!
    Για τη μουσική επιλογή δεν χρειάζονται τα "α πα πα!". Μικρά παιδάκια ήμασταν, ακούγαμε το άσμα από τους μεγάλους και μας άρεσε. N'est ce pas?
    Σε χαμογελοφιλώ γλυκά περιμένοντας λίγη δροσιά πριν μιλήσω για φθινόπωρο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ξωτικούλιον,
    Αντε πάλι! Τον πρώτο λόγο έχει η μουσικός με το ευαίσθητο υδραυλικό σύστημα :)
    Το έργο να μπει με αστερίσκο στα υπόψη για μια ευχάριστη βραδιά (εύστοχο, ελαφρό χιούμορ, καλή μουσική, προσεγμένη ηθοποιία από όλους).
    Το ποίημα, σαν το καλό κρασί, θέλει το χρόνο του -ίσως και το χαρτί του ;)
    Εξάλλου το είπα και στην ανάρτηση: προσπερνάμε το σχολικό ερώτημα "τι εννοεί ο ποιητής;" και απολαμβάνουμε όποτε και όπως και όσο μπορούμε!
    Για περαιτέρω φιλολογικές και άλλες αναλύσεις υπάρχουν άλλοι, ειδικότεροι χώροι. Εδώ αρκούμαι να μοιράζομαι αυτά που με αγγίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και, αν χρειαστεί -και μπορώ, φυσικά- να απαντώ σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, αν βεβαίως υπάρξουν...
    Δεν την "τίμησα"... απλώς της ανταποκρίθηκα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Στα καινούργια λοιπόν φεγγάρια ας ευχηθούμε και ας ρίξουμε την ελπίδα μας, για τα καλύτερα ...που χρειάζεται νάρθουν!

    Θέλω να σ'ευχαριστήσω Υπατία μου για την ξεχωριστή παρέα που μου κράτησες τόσα χρόνια εδώ, να σου ευχηθώ καλή σχολική χρονιά(να μου προσέχεις τα μαμούνια μας) και να σου δώσω το πιο δυνατό φιλί μου!

    Μόλις τελειώσω τις υποχρεώσεις μου, να γνωρίζεις ότι θα περάσω να σε δω το δίχως άλλο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. πολύ γοητευτική ανάρτηση:)
    με κράτησε αρκετή ώρα εδώ:) ξεχωριστές οι επιλογές στη μουσική και στη ποίηση, όπως πάντα ποιοτικές.

    Σου στέλνω μια πολύ αγαπημένη μουσική με τη φωνή του φεγγαριού του Piocani από την γνωστή ταινία του Fellini
    http://www.youtube.com/watch?v=yasDz-0NHZI&feature=related

    φιλιά πολλά, καλό βράδυ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ..το πληκτρολόγιο σαμποτάρισε με c αντί του κοντινού του v το όνομα του Piovani:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ακόμα κι όταν μοιάζεις δάκρυ, νυχάκι μες στον ουρανό,
    το κάλλος σου στο λίγο φως σου, έργο αρχαίο ακριβό.
    Σε περιμένω μες στη νύχτα σαν ένα σύντροφο παλιό,
    διακριτικό στη μοναξιά μου, σίγουρο πάντα και πιστό.

    Αγαπητή συναδέλφισσα σε βρήκα στην αυλή τής εκλεκτής Καρυάτιδας και με «προκάλεσε» το τραγικό όνομά σου να ρθω στο μπλογκ σου. Εκεί βρήκα τη δήλωσή σου για το φανατισμό που εκφράζει κι εμένα απόλυτα. Από κει και πέρα περιδιαβάζοντας αρκετές αναρτήσεις σου, βαθμολόγησα το μπλογκ σου: άριστα για το περιεχόμενο, άριστα και για την αισθητική του εμφάνιση. (τριάντα χρόνια βαθμολογητής, στη σύνταξη πια, μου έμεινε η τάση να βαθμολογώ…).
    Το τετράστιχο που στέλνω ως σχόλιο στη φεγγαροανάρτησή σου είναι η τελευταία στροφή τής ανάρτησής μου «Σελήνη 1».
    Ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω Σολωμό. Εύχομαι καλή συνέχεια.
    Έχω από καιρό έτοιμους στίχους για την Υπατία. Θα είναι η προσεχής μου ανάρτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φοβερή ανάρτηση, ο εκπληκτικός Bosko και η πολύ πολύ αγαπημένη μου Υπατία σε πολλές αποκαλύψεις χαχαχαα!
    Να είστε καλά και οι δύο!

    Καλή σου νύχτα Υπατία μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. εξαιρετικό ποίημα...καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τί όμορφα συνδυασμένα όλα αυτά, μαζί καί οι βασανισμένοι στίχοι τού Σολωμού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Κάρυ μου,
    Εγώ θα σ' ευχαριστήσω για την μαχητική, προβληματισμένη, χιουμοριστική και πάντα απολαυστική παρέα σου!
    (Να 'ναι καλά ο Κένταυρος)
    Περιμένω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την επιστροφή σου!
    Εἰς τό ἐπανιδεῖν, λοιπόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Άστρια μου καλή,
    Έχω πολλές φορές την αίσθηση, όταν κάνω ανάρτηση, ότι κάτι μου λείπει και, μόλις διαβάσω το σχόλιό σου, καταλαβαίνω τι ήταν αυτό το κάτι :)
    Υπέροχη συμπλήρωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Καλωσόρισες, Άρη Άλμπη!
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
    Έκανα μια -ομολογουμένως πολύ σύντομη- επίσκεψη στο ιστολόγιό σου. Δεν είναι απ' αυτά που θα τα προσπεράσει κανείς με μια βιαστική ματιά. Επιφυλάσσομαι λοιπόν να του αφιερώσω το χρόνο που του αξίζει.
    Καλή συνέχεια στις δημιουργίες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Margo μου,
    Μπορείς να καταλάβεις τώρα ότι, αν αντιστρόφως αποφάσιζα να γράψω εγώ για τον Bosko, θα ήταν κατεβατά ολόκληρα ακατάσχετου γέλιου αλλά και ατελείωτων συζητήσεων.
    Ως δείγμα μόνο θα σου αναφέρω κάτι που ίσως ο ίδιος δεν θυμάται: μέχρι την τελευταία μετακόμιση είχα μια κασέτα -από τις πολλές που μου είχε προσφέρει- με περιεχόμενο soundtracks από ταινίες θρίλερ!!!
    Καλό απογευματινό μπανάκι!
    (εγώ τουλάχιστον στη θέση σου αυτό θα έκανα τώρα) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. dodo,
    Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο βασανισμένοι είναι αυτοί οι στίχοι και από πόσους -χωρίς να προσμετρώ και τον ίδιο τον Ποιητή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ευχαριστώ για τους συνειρμούς:
    1. ένα ποιητικό κείμενο για την Πανσέληνο: http://filanagnosias.blogspot.gr/2009/01/blog-post_11.html
    2. Οι παραδόσεις του Δημήτρη Μαρωνίτη (1975-1976 Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης) με θέμα "Εποχές του Κρητικού του Διονυσίου Σολωμού"...
    (είπα εγώ... πολλοί οι κοινοί έρωτες...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ιωάννα Λουλάκη,
    Εξαιρετικό το κείμενο του Γ. Σταματόπουλου! Ένα από τα πολλά αρνητικά του κλεισίματος της Ελευθεροτυπίας είναι ότι χάσαμε και τη δυνατότητα να διαβάζουμε τέτοιες πένες!
    Χαίρομαι για τους ευχάριστους συνειρμούς σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...