Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Και μετά...



…το σποράκι έβγαλε τα πρώτα φυλλαράκια. Σε αντίθεση με τα άλλα φυτά άρχισε να βγάζει τα πρώτα πράσινα ματάκια από τον Σεπτέμβρη.
Πρώτα με βλέμματα συνωμοτικά. Μετά με χαμογελαστές σπόντες:
— Ωραία ήταν πέρσι, κυρία!
Ύστερα οι φράσεις έγιναν πιο συγκεκριμένες:
— Θα πάμε και φέτος, κυρία;
Στο τέλος τα σπρωξίματα πάρα πολύ σαφή:
— Κοιτάξτε, κυρία, αυτό το φυλλάδιο. Στο Μέγαρο θα έχει ζωντανές αναμεταδόσεις όπερας από το εξωτερικό. Δείτε τα έργα, να μας πείτε τη γνώμη σας…
— Και γιατί να μη δούμε κανονική παράσταση;
Έτσι μαζευτήκαμε η περσινή παρέα —αποδεκατισμένη κάπως από τα διαβάσματα των τελειοφοίτων και, φυσικά, από την οικονομική κρίση. Ωστόσο, υπήρξαν 18 παιδιά, αγόρια και κορίτσια —το σημειώνω αυτό— που μαζί με μερικές δασκάλες κι ένα δάσκαλο παρακολούθησαν την περασμένη Κυριακή στην Εθνική Λυρική Σκηνή την όπερα Μανόν Λεσκώ του Πουτσίνι.
 
Για τη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν η πρώτη τους εμπειρία στο λυρικό θέατρο. Η ανησυχία μου, ότι με τον ανυπόμονο ενθουσιασμό τους έπεφταν σ’ ένα έργο που δεν έχει γνωστές στο πλατύ κοινό άριες ούτε εύθυμη μουσική, διαψεύστηκε και πάλι!
Μετά από δυόμισι ώρες βγήκαν με λαμπερό βλέμμα από την αίθουσα και τιτίβιζαν γοητευμένα μέχρι τη στάση του τρόλεϊ και σ’ όλη τη διαδρομή.
(Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν τους περίμενε το περσινό πούλμαν που ο οδηγός του άλλαξε το κλίμα με τις ατυχείς μουσικές του επιλογές!)
Από αυτό το υπέροχο, από πολλές πλευρές, βράδυ κρατάω και υπογραμμίζω ότι η όλη ιστορία ξεκίνησε από τα ίδια τα παιδιά!

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Η όπερα υπενθυμίζει τις ρίζες της



Δεν ξέρω πόσους πολίτες και επισκέπτες της Αθήνας θα προλάβω με αυτή την ανάρτηση. Έστω όμως και την παραμονή, θα ήθελα κι εγώ να διαδώσω την είδηση.
Η Λυρική μας σκηνή, σε μια ακόμη προσπάθειά της ν’ ανοιχτεί στο ευρύ κοινό και σε συνεργασία με τους atenistas, βγαίνει από την έδρα της στην οδό Ακαδημίας και πάει στη Βαρβάκειο Αγορά. Την Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012, και ώρα 20.00 δίνει με ελεύθερη είσοδο για το κοινό μια διαφορετική παράσταση. Σολίστες της, αναγνωρισμένοι και νέοι, παρουσιάζουν με συνοδεία πιάνου αποσπάσματα από πασίγνωστες όπερες.
Και δεν είναι πρώτη φορά που η Εθνική Λυρική Σκηνή ανοίγεται προς τα έξω. Στις 21 Ιουνίου 2012, Ευρωπαϊκή μέρα της Μουσικής, καλλιτέχνες της βρέθηκαν σε αρκετούς χώρους της πόλης μας.
Το ίδιο έκανε και τον Σεπτέμβριο του 2012, όταν η Μανόν Λεσκό συνάντησε την Κάρμεν στο Μοναστηράκι.
Για την αυριανή «λυρική δράση» η επιλογή του χώρου της Κεντρικής Αγοράς της πόλης μας δεν θα μπορούσε να είναι πιο πετυχημένη. Από τη μια υπογραμμίζει, γι’ άλλη μια φορά, ότι η όπερα ξεκίνησε ως λαϊκό είδος μουσικής και δεν αφορά κάποια περιορισμένη ελίτ –είτε κοινωνική είτε οικονομική είτε ακόμη και μορφωτική! Από την άλλη με αυτή την επιλογή διεκδικείται ξανά ένας σημαντικός κεντρικός χώρος, εγκαταλελειμμένος και υποβαθμισμένος, της ταλαιπωρημένης μας πόλης από τους κατοίκους της.
Όσοι πιστοί –ή και άπιστοι Θωμάδες– αυτών των απόψεων προσέλθετε!

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μαμά! Μα... μαμά!



Στο μικρό συνοικιακό σούπερ μάρκετ η νεαρή μητέρα σπρώχνει με το ένα χέρι το καρότσι με το μωρό, στο άλλο χέρι κρατάει το χαρτί με τη λίστα για τα ψώνια και, καθώς τα συγκεντρώνει σιγά σιγά, μοιάζει να αναρωτιέται γιατί δεν έχει κι άλλα χέρια για να κουμαντάρει ταυτόχρονα και το πεντάχρονο κοριτσάκι της που τρέχει από ράφι σε ράφι για να τη «βοηθήσει».
Η φωτο είναι από την ποιητική ταινία του Βιμ Βέντερς (Wim Wenders) Φτερά του έρωτα (Der Himmel über Berlin: Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο) και είναι παρμένη από εδώ 
Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού ξώφαλτσα τη σκηνή, προσπαθώντας να κρατήσω τις αποστάσεις μου.
— Μαμά, θα μου πάρεις…
— Όχι! Σου πήρα προχτές και τις σκόρπισες τις μπογιές παντού.
— Μαμά, να πάρουμε…
— Όχι! Δεν το χρειαζόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε από κει…
— Μα… μαμά…
— Είπα: δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο. Προχώρα!
Το στόμα μου έχει αρχίσει να καμπυλώνει τις άκρες του προς τα κάτω, σαν ξαπλωμένο άνοιγμα παρένθεσης. Σαν να βλέπω κινηματογραφημένη μεταφορά του δελτίου ειδήσεων.
Ο διάλογος όμως δεν είχε τελειώσει. Το κοριτσάκι είχε φτάσει στο ράφι με τα κουτάκια αναψυκτικών και μπίρας.
— Μαμά, κοίτα! Να πάρουμε αυτό;
— Όχι, δεν είναι για μικρά παιδιά αυτό. Ασ’ το στη θέση του!
— Μα… μαμά…
— Είπα: άσ’ το κάτω! Είναι για μεγάλους μόνο.
— Μα… μαμά… Να το πάρουμε για τους μεγάλους…
— Είπα: όχι!
— Μα… μαμά, ξέρεις… οι μεγάλοι…
— Ξέρω! Αλλά δεν είναι αλήθεια! Δεν βγάζεις στ’ αλήθεια φτερά με αυτό!
Το στόμα μου ξανακύρτωσε, αντίστροφα αυτή τη φορά, και έκλεισε την ξαπλωμένη παρένθεση.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...