Κυκλοθυμίες

Το ημερολόγιο δείχνει Μάη. Κοντεύει μάλιστα να διαγράψει όλα τα τετραγωνάκια του με τον κόκκινο μαρκαδόρο της.

— Γιατί διάλεξα αυτό το χρώμα; Αφού δεν μου αρέσει. Φωτεινό, ανοιξιάτικο χρώμα, σου λέει ο άλλος. Πού την είδα την άνοιξη;

Έξω συννεφιάζει. Ξανά. Πιάνει ψιλόβροχο. Ξανά. Ο ουρανός χαμηλώνει και της πλακώνει το στήθος. Περισσότερο.

Αναστενάζει κι ανασηκώνεται βαριά. Βγαίνει στο σκοτεινιασμένο μπαλκόνι. Δυο γαρίφαλα φωτίζουν το βλέμμα της. Και τα πουλιά, που μαζεύονται να προφυλαχτούν απ’ τη βροχή στα γύρω δέντρα, φλύαρα και ξετρελαμένα, την κάνουν να χαμογελάσει χωρίς να το καταλάβει.

Έχω καιρό ν’ ακούσω μουσική, συνειδητοποιεί μεμιάς.

Σκύβω το κεφάλι

...πρώτα απ’ όλα με ντροπή μπροστά στους νεκρούς των Καλαβρύτων, του Διστόμου, της Υπάτης και των υπόλοιπων μαρτυρικών πόλεων, αλλά και μπροστά σου, Μανώλη Γλέζο, γι’ αυτούς που έστειλαν οι συμπολίτες μου να βρεθούν στην ίδια αίθουσα με σένα! (Για πλάκα άραγε;)

Και μια απορία: γιατί στο διαβόητο πλέον στρατιωτικό πρόσταγμα προς τους δημοσιογράφους ακούστηκε μόνο μια γυναικεία φωνή να διαμαρτύρεται; Το όνομά της είναι Νάντια Αλεξίου και καλό είναι να το καταγράψουμε. Δεν είναι, βλέπετε, από τις πρωτοκλασάτες τηλεοπτικές περσόνες!