Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Προσέλθετε

Ξέρω, είναι λίγο τετριμμένα. Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, εννοώ, που συνοδεύουν τις ευχές μας στις αναρτήσεις των ημερών. Έλεγα να τα προσπεράσω φέτος. Έλα όμως που έπεσα πάνω σ’ αυτό το φιλμάκι. Και φυσικά θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.
Τι ήχος!
Ακόμη κι αν κάποιος δεν γνωρίζει λατινικά, θα καταλάβει… Ακόμη κι αν δεν πιστεύει σε θεό, θα πιστέψει στον Άνθρωπο…
Την εσωτερική γαλήνη, που τόσο απρόσμενα μου πρόσφερε, σας εύχομαι από καρδιάς!


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Χωρίς σύνορα

Το έχουμε αναφέρει πολλές φορές: η καλή μουσική, όπως και όλες οι τέχνες, διακρίνεται μόνο από το κατά πόσο αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή. Δεν γνωρίζει σύνορα γεωγραφικά ούτε τελωνεία ταξινομήσεων. Σχίζοντας κάθε ετικέτα, απλώνεται και συγκινεί, εκφράζει κι ενθουσιάζει όλες τις ανοιχτές ψυχές, αυτές που πετάνε ελεύθερες πέρα και πάνω από «κουτάκια», γιατί κι αυτά μια μορφή μισητού εγκλεισμού είναι.
Τα είχαμε ξαναπεί αυτά κάποτε συζητώντας την έννοια της λαϊκότητας. Αφορμή για το σημερινό σημείωμα είναι ένα βίντεο που βρήκα στην ιστοσελίδα «Όγδοο, Το τραγούδι αλλιώς» με όλες τις απαραίτητες συνοδευτικές πληροφορίες.
Θα παρακολουθήσετε την Emmy Storms, νεαρότατη βιολονίστα με διεθνή αναγνώριση, να παρουσιάζει δεξιοτεχνικά με τη συνοδεία της Ορχήστρας Νέων της Ολλανδίας το έργο Tzigane του Maurice Ravel. Η έκπληξη όμως κρύβεται στο μπιζάρισμα, καθώς επιλέγει τα «Ωραία του Τσιτσάνη» για να ευχαριστήσει το κοινό που την επαναφέρει στη σκηνή. Απολαύστε την!


Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Κυριακάτικο ξύπνημα

Πολύ πρωινό κυριακάτικο ξύπνημα. Μαχμουρλίδικο. Καφές βιαστικός και δεύτερος, για ενίσχυση, στο θερμός. Βιαστικό περπάτημα μέχρι το σταυροδρόμι του ραντεβού με το μυαλό ακόμα μουδιασμένο.
Τι το ’θελες κυριακάτικα, μονολογώ. Μόνο αυτό πρόλαβα. Το αυτοκίνητο σταματάει μπροστά μου. Η καλημέρα μου ακούγεται βραχνή ακόμη. Στο πίσω κάθισμα όμως οι δύο ανιψιοί έχουν αρχίσει ήδη τις αδελφικές φάπες και τα τσιμπήματα. Σε τρία λεπτά τα πειράγματα περνάνε και στο μπροστινό κάθισμα.
— Πότε είχαμε πανσέληνο;
— Χτες, νομίζω.
— Και προχτές.
— Βρε, μία μέρα κρατάει η πανσέληνος!
— Όχι, δύο!
— Μία μέρα!
— Δύο μέρες!
— Η πανσέληνος κρατάει μία νύχτα, διορθώνει το μπροστινό κάθισμα και το πίσω ψάχνει νέο θέμα διαφωνίας…
Ο μεγάλος κρυώνει ακόμα από τη νύστα. Σιγά που δεν θα ξενυχτούσε σαββατιάτικα ο πρωτοετής μας. Ο μικρός ωστόσο έχει κέφια και λογοδιάρροια. Σήμερα, βλέπεις, είναι αυτός ο πρωταγωνιστής. Έχει εξασφαλίσει το κοινό του. Πατέρας, αδελφός και θεία θα παρακολουθήσουν τον δεύτερο αγώνα του με την καινούργια του ομάδα.
Τα πλαστικά καθίσματα στο γήπεδο είναι ακόμα βρεμένα από την πρωινή υγρασία. Μέχρι να τελειώσουν όμως το ζέσταμα οι παίκτες, ο ήλιος τα έχει στεγνώσει και μπορούμε επιτέλους να καθίσουμε. Ο διαιτητής σφυρίζει κι ο αγώνας ξεκινάει.
Τα παιδάκια ακόμα δεν έχουν πάρει μπρος. Το τρέξιμό τους είναι αργό και οι φάσεις ελάχιστες. Σαν να τα βλέπω όλα στην τηλεόραση σε αργή κίνηση. Οι οδηγίες των δύο προπονητών καλύπτονται από τις φωνές των πατεράδων που προσπαθούν να ταρακουνήσουν τους κανακάρηδές τους. Μια που δεν μπορούν να παίξουν οι ίδιοι, αναλαμβάνουν το ρόλο του προσωπικού προπονητή! Χάος!
Μετά το πρώτο πεντάλεπτο όμως η ομάδα «μας» έχει ξυπνήσει για τα καλά. Ντρίπλες, γρήγορες πάσες, τριγωνάκια, ξεμαρκαρίσματα. Ειδικά ένα πιτσιρίκι, που η μπάλα τού φτάνει σχεδόν στο γόνατο, κεντάει στο γήπεδο. Το γκολ έρχεται λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου.
Στο δεύτερο ημίχρονο η υπεροχή της ομάδας «μας» είναι πασιφανής. Το δεύτερο γκολ μπαίνει από συγγενικό πόδι! Χαμόγελα! Οι αντίπαλοι κατορθώνουν από στημένη φάση να μειώσουν τη διαφορά, αλλά ακολουθούν δύο δικά «μας» γκολ και το ματς τελειώνει χωρίς κανένας να τα βάλει με τον διαιτητή! Οι ομάδες χαιρετιούνται αθλητικότατα μεταξύ τους και αποχωρούν. Στο δρόμο της επιστροφής είναι αναμενόμενη η ανάλυση των φάσεων, η κριτική και τα σχετικά πειράγματα.
— Μάλλον χρειαζόσουν περισσότερες φάπες για να ξυπνήσεις…
— Λέγε ό,τι θέλεις… Πάντως έβαλα δύο!
Σ’ όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να θυμηθώ ποια είναι αυτή η μουσική που τριβελίζει σαν υπόκρουση τ’ αφτιά μου από τη στιγμή που άρχισε ο αγώνας. Χαμηλόφωνη στην αρχή, όσο οι προσπάθειες των παικτών ήταν ακόμα υποτονικές, και στη συνέχεια επιταχυνόμενη, με αύξουσα ένταση, σαν σάλπισμα για επίθεση.
Εμ βέβαια, Rossini! Το δεύτερο μέρος της εισαγωγής στον Γουλιέλμο Τέλλο! Άει στο καλό, πια!

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Στο λιμάνι


Πέμπτη απόγευμα κι ο ήλιος χρωματίζει πια με τα απαλά χρώματα της παλέτας του τη ζεστή ακόμη ατμόσφαιρα του Πειραιά. Η γνωστή όμως υγρασία δεν εμποδίζει δύο περίπου χιλιάδες ανθρώπους να μαζευτούν στην πύλη Ε9 του μεγάλου μας λιμανιού. 
Είναι μια συγκέντρωση με διαφορετικά αιτήματα, μια συγκέντρωση διαφορετικής αντίστασης. Είναι άνθρωποι που αιτούνται την τέχνη, που έχουν ανάγκη την ποιότητα, που αντιστέκονται στην ασχήμια. Η Εθνική Λυρική Σκηνή κάνει εδώ μια ανοιχτή πρόβα και τους δίνει την ευκαιρία να γυρίσουν για λίγο την πλάτη στη μιζέρια. 
Σ’ αυτό το υπέροχα παράδοξο σκηνικό η ορχήστρα και οι σολίστ της Ε.Λ.Σ. κάνουν δοκιμή σε αποσπάσματα από τα τρία πρώτα έργα που θα παρουσιάσουν στη φετινή σεζόν. Ο Ροσίνι μάς κερνάει ολίγη Σταχτοπούτα. Ο Βέρντι μάς προσφέρει λίγο Ριγκολέτο. Ο Τσαϊκόφσκι μάς λικνίζει με Καρυοθραύστη. 
Τα καράβια, μεγάλα και μικρά, πιάνουν χωρίς δυσκολία το ρυθμό του βαλς κι εμείς… Εμείς… χαμογελάμε! Χαμογελάμε μόνοι μας, χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, γενικώς… χαμογελάμε!

Η Ε.Λ.Σ. στον Πειραιά 

Ελπίζω πως η Ε.Λ.Σ. έχει πια καταλάβει ότι έχει πολύ περισσότερους φίλους απ’ ό,τι νόμιζε μέχρι τώρα και ότι την έχουμε ανάγκη… Ζωτική ανάγκη!

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Συνομιλώντας με τον Σοφοκλή


Σε πολλούς Έλληνες η τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή είναι κάποιο αρχαίο κείμενο που διδάχτηκαν —όπως διδάχτηκαν— στο σχολείο και από το οποίο δεν θυμούνται τίποτε απολύτως. Για κάποιους λειτουργεί υποβοηθητικά για τη μνήμη τους η ταινία της Βουγιουκλάκη που τους έμαθε το «Ἔρως ἀνίκατε μάχαν», χωρίς να καλοκαταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό και… μέχρι εκεί.
Για μένα όμως, που είχα την τύχη να έχω μια εξαιρετική φιλόλογο, το έργο αυτό σημαίνει πολύ περισσότερα. Και στη διάρκεια της ζωής μου πολύ συχνά οι στίχοι του μου μιλούν, μου εξηγούν, με παρηγορούν, μου δίνουν κουράγιο, μου θυμίζουν το σωστό και το λάθος.
Αυτές τις μέρες —και όλοι καταλαβαίνετε το γιατί— δύο κυρίως στίχοι φωτίζονται στο μυαλό και την ψυχή μου και δεν μπορώ να τιθασεύσω το επίμονο τριβέλισμα στο οποίο με υποβάλλουν, αν δεν τους βάλω στο χαρτί ή, έστω, στην οθόνη.
Η υπόθεση, λίγο ως πολύ, στους φίλους και τις φίλες είναι γνωστή: Τα δυο αδέλφια της Αντιγόνης αλληλοσκοτώνονται στην πολιορκία της Θήβας, καθώς ο ένας προσπαθεί να διατηρήσει την εξουσία του, ενώ ο άλλος διεκδικεί τη σειρά του. Η διάδοχη κατάσταση φέρνει στην εξουσία τον απολυταρχικό Κρέοντα, που με την πρώτη του διαταγή επιβάλλει την εν τιμή ταφή του αδελφού που υπερασπίστηκε την πόλη (και το θρόνο του), αλλά και την εγκατάλειψη του κουφαριού του άλλου αδελφού που, αποσιωπώντας τα κίνητρά του, τον χαρακτηρίζει προδότη, καθότι στράφηκε κατά της πόλης του. Η ποινή για την παραβίαση αυτής της διαταγής είναι ο θάνατος δια δημοσίου λιθοβολισμού. Για την Αντιγόνη, αντίθετα προς την αδελφή της Ισμήνη, δεν υπάρχει δίλημμα. Πρέπει να αποδίδονται οι νεκρικές τιμές σ’ όλους τους νεκρούς, γιατί αυτό ορίζει ο άγραφος νόμος, που είναι ισχυρότερος της όποιας ανθρώπινης εξουσίας.
Στη μάταιη προσπάθεια της αδελφής να τη μεταπείσει υπενθυμίζοντάς της το βαρύ τίμημα, εκείνη στο στίχο 72 απαντά:
καλόν μοι τοῦτο ποιούσῃ θανεῖν
(μου φαίνεται ωραίο να πεθάνω κάνοντας αυτό, δηλαδή το χρέος μου)
Όταν μετά την πράξη της συλλαμβάνεται και οδηγείται μπροστά στον Κρέοντα, ο Σοφοκλής δημιουργεί μια αριστουργηματική σκηνή, στην οποία συγκρούονται, μέσω των λόγων των δύο προσώπων, οι ιδέες και η στάση ζωής που το καθένα τους εκπροσωπεί. Εκεί λοιπόν, στο στίχο 523, η Αντιγόνη μεταξύ άλλων επιχειρημάτων δηλώνει:
Οὔτοι συνέχθειν ἔφυν, ἀλλά συμφιλεῖν
(δεν γεννήθηκα, δεν είναι στη φύση μου να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη)

Οι συνειρμοί δικοί σας 

Σημείωση: Οι ταινίες συμπληρώθηκαν χάρη στην ευγενική συμβολή της πάντα εύστοχης Άστριας

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Σε τι ρυθμό χορεύεις;


Ξέρω ’γώ; Είναι φορές που δεν με καταλαβαίνω…
Κατακαλόκαιρο, χαλάρωση, ανθρώπινοι ρυθμοί, λιακάδα, χαρά θεού…
Κι εγώ; Ψιχάλα


Και τώρα; Τώρα φθινοπωριάζει, τα μανίκια ανασκουμπώνονται και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και τι πάγκο, ε; Μ’ ένα βαρύ σύννεφο ο καθένας πάνω από το κεφάλι του. Δικό του, κατάδικό του. Σαν να κάνει παραγγελιά τη δική του προσωπική μπόρα…
Κι εγώ; Εγώ… Είπαμε, αλλουνού παππά ευαγγέλιο… Αλλού γι’ αλλού, σου λέω…


Άντε να βγάλεις άκρη… Μιλάμε για τον ορισμό της λόξας…
Σε καλό να μου βγει, που ’λεγε κι η γιαγιά μου.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Καλή σχολική χρονιά στα παιδιά και τους γονείς τους!
Άντε… και στους δασκάλους τους…

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Αναρτημένη


στον τοίχο η επόμενη μέρα της ζωής σου!
 
Δούλεψες ή δεν δούλεψες, σκληρά ή χαλαρά, συστηματικά ή περιστασιακά, με δική σου επιλογή ή με έξωθεν επιβολή ή, ίσως, επειδή έτσι κάνουν όλοι. Προσπάθησες ένα, δύο, τρία ή περισσότερα χρόνια. Χτες στήθηκες από το πρωί μαζί με τους φίλους σου να περιμένεις την ανάρτηση.
Πριν δυο μήνες και κάτι μέρες είχες πάρει ήδη μια πρόγευση. Ήσουν προετοιμασμένος. Έτσι τουλάχιστον νόμιζες. Χτες το πρωί κατάλαβες ότι τελικά δεν ήσουν. Περίμενες λοιπόν. Αυτοί όμως αργούσαν. Κι εσύ μετρούσες τα λεπτά με τους χτύπους της καρδιάς σου. Γελούσες —με το στόμα μόνο— με τα νευρικά, αυτοσαρκαστικά αστεία που αντάλλασσες με τους φίλους σου, αλλά μέσα σου σιωπούσες. Ο μικρός σου αδελφός συμμετείχε στην παρέα, χωρίς όμως να σε χάνει από το κοφτερό του βλέμμα…
Η ανάρτηση των αποτελεσμάτων έγινε!
Κοιτάς και ξανακοιτάς, για να βεβαιωθείς. Κοιτάς το επώνυμό σου, το όνομά σου, ακόμη και το πατρώνυμο και το μητρώνυμό σου, για να το πιστέψεις. Στη σχολή που θέλεις! Σε άλλη πόλη βέβαια, αλλά όχι τόσο μακρινή όπως φοβόσουν και… στη σχολή που θέλεις!
Οι φωνές σου, κράμα χαράς, έκπληξης και ανακούφισης, ξαφνιάζουν τον αδελφό σου, που μοιραζόταν τις στιγμές σου προσπαθώντας να τα καταλάβει όλα, αλλά που δεν σε είχε δει ποτέ να εκφράζεσαι εκρηκτικά. Φωνές, αγκαλιές, φιλικές καρπαζιές μεταξύ των επιτυχόντων και πολύ γρήγορα, είναι αλήθεια, πλησίασμα μετρημένο και υποστηρικτικό σε όσα πρόσωπα δεν χαμογελούν τόσο πλατιά ή και καθόλου. Η φιλία είναι ιερή για σένα…
Από το απόγευμα ήδη αρχίζουν τα σχέδια για τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο δεν λείπει η αυστηρή αυτοκριτική. Τι δεν έκανες, τι έκανες λάθος, τι δεν πρόσεξες… Μα, είναι ώρα για τέτοια λόγια; Απόλαυσε την επιτυχία σου, που μέχρι τώρα την εισέπραττες σαν αποτυχία! Σε καταλαβαίνω όμως και δεν σε διακόπτω. Σέβομαι το χαρακτήρα σου και, στο κάτω-κάτω, είναι απαραίτητη αυτή η αυτοκριτική. Θα σε κάνει καλύτερο, θα σε δυναμώσει, θα σε καθοδηγήσει στα επόμενά σου βήματα.
Η ανάρτηση των αποτελεσμάτων είναι η πρώτη σου χειραφέτηση. Καμαρώνω τον μετρημένο τρόπο που τη χειρίζεσαι. Μου δίνεις ελπίδες, συντηρείς την πίστη μου στους νέους και το αύριο!
Τώρα αρχίζεις πραγματικά… Καλή σου επιτυχία και στη ζωή!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γ.Ν. και στους ομοίους του
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...