…οι πολλές εικόνες της
…η φωνή της
Ζωή Καρέλλη, Η άνθρωποςΕγώ γυναίκα, η άνθρωπος,ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,ήταν ως τώρα του ανδρόςκαι δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.Ποιος είναι και πώςπιο πολύ μονάχος,παράφορα, απελπισμένα μονάχος,τώρα, εγώ ή εκείνος;Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,όμως πότε υπήρχα δίχως τουκαι τώρα,πώς στέκομαι, σε ποιο φως,ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;Ω, πόσο διπλά υποφέρω,χάνομαι διαρκώς,όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα ιδώ το πρόσωπό μου,την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,όταν τόσο παλεύωκαι δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.«Ότι δια σου αρμόζεταιγυνί τω ανδρί.»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικότου απρόσωπου, ούτε κι εγώδεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.Τι θα γίνει που τόσο καλά,τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωποςκαι μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουνκαι τώρα είμαι και μπορώκι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνοςκι εγώ, έχω το δικό μου φως,εγώ ποτέ, σελήνη,είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιοκι έχω τόσην υπερηφάνειαπου πάω τη δική του να φτάσωκαι να ξεπεραστώ, εγώ,που τώρα μαθαίνομαι και πλήρωςμαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώκαι δεν θέλω από κείνον τίποτανα δεχτώ και δεν θέλω να περιμένω.Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μουξέσκισμα που τοιμάζω,για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού,για να πω το λόγο δικό μου,εγώ που ως τώρα υπήρξαγια να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,εγώ πια δεν του ανήκωκαι πρέπει μονάχη να είμαι,εγώ, η άνθρωπος.Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)