Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Κι είναι μόλις 12 χρονώ!


Κάποτε πίστευα πως όποιος έχει δυο πατρίδες στην καρδιά νιώθει πιο πλούσιος. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Μόνο που να… το φέρνουν οι καιροί και… πονάς διπλά. Είναι μέρες πολλές τώρα που ματώνει η ψυχή μου και για τα όσα συμβαίνουν στη γενέτειρά μου. Είναι μέρες πολλές που ο λαός της αιμορραγεί!
Ένας λαός που η γη του έγινε αντικείμενο οικονομικών βλέψεων και, φυσικά, πεδίο στρατιωτικών διεκδικήσεων, αλλά ταυτόχρονα και σταυροδρόμι πολιτισμών. Ένας λαός που τους τελευταίους αιώνες πέρασε από 40, 400, 4.000 κύματα: τουρκοκρατία, πασάδες και τσιφλίκια, φαιδρή βασιλεία και σκληρή αποικιοκρατία, στρατοκρατία.
Ένας λαός που στην αρχή της στρατοκρατίας είδε σιγά-σιγά τα θρησκευτικά δικαιώματα ενός ποσοστού του, κυμαινόμενου από 10% μέχρι 20%, να περιορίζονται διοικητικά. Και επιμένω στον όρο «διοικητικά», γιατί από τη μια το σύνταγμά του αναγνωρίζει τις τρεις λεγόμενες αβρααμικές θρησκείες αλλά και, κυρίως, από την άλλη ως λαός δεν θεώρησε ποτέ στις διαπροσωπικές του σχέσεις εμπόδιο τις θρησκευτικές αντιλήψεις του άλλου. Ωστόσο, μια περιθωριοποιημένη κάποτε μειονότητα φανατικών φονταμενταλιστών άρχισε να παίρνει τα πάνω της και να δημιουργεί προβλήματα από τότε που επικράτησε στο Ιράν ο Χομεϊνί.
Παρ’ όλα αυτά, η Αίγυπτος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει σημαντικές διαφορές από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Λόγω της θέσης της, φαντάζομαι, ήρθε συχνά στην ιστορική πορεία της σε επαφή με τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια παλαίστρα των ιδεών. Πολύ νωρίς, στα νεότερα χρόνια της χώρας, εμφανίστηκαν οι αγωνιστές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προόδου. Μόνο που η συντήρηση κατορθώνει πάντα να ριζώνει βαθιά στους κρατικούς μηχανισμούς και να αναπτύσσει απίστευτες δεξιότητες χειραγώγησης. Αν προσθέσουμε και τον θρησκευτικό παράγοντα, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό σε μια βαθύτατα ταξικά δομημένη κοινωνία.
Για κοίτα όμως που σε μια χώρα, όπου ο μισθός του δασκάλου ισούται με την τιμή ενός φουστανιού που αγοράζει η κυρία της ανώτερης τάξης, εμφανίζεται ένας δωδεκάχρονος που μιλάει από το μέλλον. Δάσκαλοι και γονείς, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
 
Το φιλμάκι το πρωτοείδα στο χρονολόγιο της Κάκιας Παυλίδου στο Facebook
(για ελληνική μετάφραση, βλ. εδώ

Στα μάτια μου, η πλατεία Συντάγματος, η πλατεία Ταξίμ και η πλατεία Ταχρίρ μόνο φαινομενικές ομοιότητες έχουν. Οι διαφορές τους δεν είναι σε όλους οφθαλμοφανείς, αξίζουν όμως να αναζητηθούν και να μελετηθούν!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Στο δρόμο


Η φωτογραφία αναρτήθηκε στο χρονολόγιο της Roadartist, επαληθεύοντας τη στάση της, την αισθητική της, το όνομά της εν τέλει.


Ο φακός εστιάζει στην απόγνωση που κουβαλάει ο τοίχος. Το βλέμμα μου όμως γοητεύεται από την ηχηρή απάντηση του φανοστάτη:
— Προχώρα!
Σκαρφαλώνει λίγο πιο πάνω, στην πινακίδα του δρόμου:
ΟΔΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ
Χα!
«Πόλεμος πατήρ πάντων» και «Τά πάντα ῥεῖ» μέσα σε μια φωτογραφία!
Ποιος είπε ότι η, εξοστρακισμένη από τα σχολεία μας, φιλοσοφία δεν έχει θέση στην καθημερινότητά μας;

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Μέχρι και οι πέτρες ανθίζουν...


Πρώτα πήρα ένα μήνυμα για κάποιο εξωτικό φυτό που μοιάζει με πέτρα που ανθίζει —από το ορκισμένο στην αισιοδοξία ξωτικό. Απόμεινα να θαυμάζω το θαύμα της φύσης κάπου στη Νότιο Αφρική.
 

Lithops της οικογένειας των Aizoaceae

Έπειτα το μυαλό μου θέλησε να δροσιστεί και τράβηξε για τη θάλασσα. Στο Αιγαίο, που τόσο απολαμβάνουμε στις διακοπές μας, η ζωή των μόνιμων κατοίκων κάθε άλλο παρά ξένοιαστη και εύκολη είναι. Βραχονήσια ανεμοδαρμένα, τα περισσότερα, απαίτησαν σκληρό μόχθο για να προσφέρει η γη τους τα ελάχιστα απαραίτητα. Κι όμως από πολύ παλιά οι νησιώτες κατάφεραν το ακατόρθωτο. Μετέτρεψαν με τις ξερολιθιές ή πεζούλες την άγονη γη σε χωραφάκια και μποστάνια. Πολλές φορές μεταφέροντας χώμα από άλλα μέρη.
 

φωτογραφία από εδώ

Ύστερα θυμήθηκα ένα «λοξό» μου σχόλιο σε μια παλιά είδηση. Μια κοπέλα άστεγη, η Χεντίτζα Ουίλλιαμς, με μόνη την ανήλικη μητέρα της να τη στηρίζει και αλλάζοντας στις μετακινήσεις τους δώδεκα σχολεία σε δώδεκα χρόνια, έγινε τελικά δεκτή από πολλά πανεπιστήμια. Εκείνη διάλεξε την πλήρη υποτροφία του Χάρβαρντ.


φωτογραφία από εδώ


Μια που ήμουν στην Αμερική, κατέβηκα νοτιότερα έχοντας κατά νου το θαύμα του El sistema. Ωστόσο στην Ασουνσιόν της Παραγουάης βρήκα μια ομάδα παιδιών που μαθαίνουν και παίζουν μουσική, από Μπετόβεν μέχρι Σινάτρα, με όργανα κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα σκουπίδια. Βλέπετε, τα σπίτια τους βρίσκονται δίπλα ή πάνω στη χωματερή της πόλης.
 



Τελικά, είχε δίκιο το Ξωτικό! Μέχρι και οι (ανθρώπινες) πέτρες ανθίζουν…

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Κάτι σκοτεινό ανάμεσα σε μας και το φως


Άνοιξε απότομα τα μάτια. Ψηλαφητά έπιασε το κινητό και κοίταξε την ώρα. 05.23΄. Πρωί ή απόγευμα; αναρωτήθηκε. Το σκοτάδι πηχτό. Ένιωσε δύσπνοια. Σηκώθηκε και, σκουντουφλώντας από ’δώ κι από ’κεί, έφτασε στο παράθυρο. Τέντωσε ορθάνοιχτα τα πατζούρια.
 
Peer Gynt Suite No.1, Morning Mood (Berliner Philharmoniker, Herbert von Karajan)

Έξω μόλις χάραζε. Ρούφηξε μια βαθιά ανάσα κι έμεινε να κοιτάει χωρίς να βλέπει. Το πρώτο φως είναι γκρίζο, σκέφτηκε. Όλα μοιάζουν ασπρόμαυρα.
Ανάσανε ακόμα μια φορά και τράβηξε για την κουζίνα. Τον καφέ τον έφτιαξε δυνατό, πιότερο από συνήθεια παρά από ανάγκη. Πήρε την κούπα και βγήκε στο μπαλκόνι.
Το φως δυνάμωνε και γεννούσε χρώματα, αρώματα, ήχους. Ξεδιάκρινε το ποικίλο πράσινο στα δέντρα του δρόμου. Στα κλαδιά τους τα πουλιά, αγουροξυπνημένα αλλά κεφάτα, αντάλλασσαν τα όνειρά τους. Έσκυψε να μαζέψει ένα ταξιδιάρικο ξερό φύλλο και συνάντησε τη μυρωδιά από τα γαριφαλάκια. Ανασηκώθηκε χαμογελαστά.
Καλημέρα, ψιθύρισε. 
Αφιερωμένο στον C.H.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...