Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Μικρά αναπάντεχα

Οδηγείς μέσα στο μποτιλιάρισμα της κίνησης τις πρώτες απογευματινές ώρες. Το ραδιόφωνο παίζει ερήμην σου στο συνήθη σταθμό με την ήπια μουσική.
Από το πίσω κάθισμα ο μικρός εντεκάχρονος ίσα που πρόλαβε ν’ αλλάξει μόλις γύρισε από το σχολείο και τώρα κοιτάει κάθε τόσο το ρολόι του αυτοκινήτου. Φοβάται μην αργήσει στην προπόνηση. Πού και πού λέει καμιά κουβέντα. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να σκέφτεται και πιθανολογείς πως μάλλον προσπαθεί ν’ ανασυντάξει τις δυνάμεις του από τη σχολική ένταση.
Ξαφνικά σε ρωτάει:
— Θεία, πώς λέγεται αυτό το τραγούδι;
— Δεν ξέρω, χαρά μου, απαντάς και συνειδητοποιείς μόλις εκείνη τη στιγμή ότι σιγομουρμούριζε αδέξια τους στίχους που δεν πολυκαταλαβαίνει ακόμα.
— Σου αρέσει; τον ρωτάς ξαφνιασμένη. Όταν γυρίσουμε, θα το ψάξουμε…


Στην επιστροφή, μετά από μιάμιση ώρα τρεχαλητό στο γήπεδο και υπάκουη εκτέλεση των προπονητικών εντολών, αποδίδεις τη σιωπή στην κόπωση και το μασούλισμα της μπανάνας για την απαραίτητη αναπλήρωση του καλίου. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει πια.
— Τι φεγγάρι! Κοίτα το, θεία! Κοίτα τι ωραία χρώματα! Μα… κοίτα το!
Κι εσύ; Εσύ σφίγγεις το τιμόνι και προσπαθείς να συνταιριάσεις την ηλικία του, τις δραστηριότητές του και τις ανεξάντλητες σκανταλιές του με όσα φαίνεται να τον συγκινούν.
Τα παιδιά δεν παύουν να με ξαφνιάζουν…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...