Φτου ξελευτερία!

Αυτή ήταν (και είναι) η συμπύκνωση της σημασίας του καλοκαιριού. Τρεις μήνες, ο Θεριστής, ο Αλωνάρης και ο Συκολόγος, όπως τους έλεγαν τα παλιά αναγνωστικά, ξαμολούσαν τα παιδιά σ’ έναν παράδεισο ανοιχτωσιάς, παιχνιδιού κι ανεμελιάς.

Μπορούσες να σηκωθείς από το κρεβάτι όποια ώρα ήθελες· μόνο που τώρα ήθελες να ξυπνάς πολύ πρωί για να μη χάνεις ώρα από τη χαρά που σε περίμενε. Μπορούσες να βάλεις τα πιο άνετα ρούχα σου και απλώς να μην τα λερώσεις πολύ μέχρι να σε ξαναδεί η μάνα κι ακούσεις την κατσάδα· όχι πως το κατάφερνες πολύ συχνά.

Μπορούσες να σκορπίσεις στους δρόμους γύρω από το οικογενειακό εξοχικό (ή και μακρύτερα, αλλά κρυφά) με τα ξαδέρφια σου, συμμορία ολάκερη, και να μαζευτείς μόνο την ώρα του μεσημεριανού· αν και πολύ συχνά οι τραυματισμοί αποδεκάτιζαν το εκστρατευτικό σώμα, γιατί τα γδαρμένα γόνατα, τα αγκάθια και τα τσιμπήματα έτσουζαν πολύ (τα καρούμπαλα κανείς δεν καταδεχόταν να τ’ αναφέρει). Κάποτε παρακολούθησες σταγόνες αίματος σα λαγωνικό, ώσπου κατάλαβες ότι σε οδηγούσαν στο σπίτι κι εκεί άκουσες τις φωνές του ξάδελφού σου που του έβγαζαν από την πατούσα μία μία τις βελόνες του αχινού που υποτίμησε στα βραχάκια! Πολύ λίγο όμως κράτησε το μάζεμα και η προσοχή…

Η μεγάλη απόλαυση ερχόταν μετά το φαγητό. Λαχανικά και ψάρια τα κατάπινες με δυσκολία με μπόλικο νερό και αρκετές καθυστερήσεις. Ωστόσο τα ξεροκατάπινες, γιατί ήξερες τι σε περίμενε μετά, έξω στο μπαλκόνι. Μια μεγάλη φέτα παγωμένο καρπούζι κρατημένη γερά στα δυο σου χέρια! Να σκύβεις να δαγκάσεις και να νιώθεις τη δροσιά του στα μάγουλά σου μέχρι τ’ αφτιά. Και να τρέχουν τα ζουμιά και κανείς να μη σου λέει κουβέντα, γιατί είναι καλοκαίρι. Γιατί είναι καλοκαίρι και έχουν προνοήσει· γι’ αυτό σας βγάζουν στο μπαλκόνι να φάτε το καρπούζι: για να βγουν μετά με το λάστιχο να ξεβγάλουν και σας και το μπαλκόνι, να μη πλακώσουν οι μύγες!

Ήξερες βέβαια ότι μετά θα σας έβαζαν για ύπνο. Μα άρχιζαν τα ψιθυρίσματα και τα παιδικά μυστικά και τα «Σσσς, επιτέλους πια! Κοιμηθείτε κομματάκι!» των μεγάλων. Κι εσείς υπομονεύατε με σημαδιακά χαμόγελα χαμηλώνοντας κι άλλο τη φωνή έως ότου αποκαμωμένοι οι μεγάλοι ξάπλωναν κι εκείνοι. Τότε, όταν τα τζιτζίκια ξεφάντωναν, μπορούσες να τριγυρνάς από δωμάτιο σε δωμάτιο μέχρι να συναντηθείτε όλα τα ξυπόλητα φαντασματάκια σε μια απόμερη γωνιά του σπιτιού για να σχεδιάσετε τις απογευματινές σας σκανταλιές.

Μπορούσατε να ξεκινήσετε το απογευματινό σας παιχνίδι, πριν ακόμα δροσίσει. Γιατί ήταν καλοκαίρι και η ζέστη δεν σας πτοούσε. Βέβαια δεν μπορούσατε να απομακρυνθείτε πολύ όπως το πρωί, γιατί τώρα οι μανάδες κι οι θείες κι οι γιαγιάδες έχοντας τελειώσει τη λάτρα είχαν περισσότερη δυνατότητα ελέγχου. Ωστόσο χαλάρωναν κι εκείνες, γιατί ήταν καλοκαίρι και «Άσ’ τα, καλέ! Παιδιά είναι! Άσ’ τα να χαρούν τώρα που μπορούν…»

Να λέμε την αλήθεια τώρα, κι εσείς τα ίδια δεν θέλατε να είστε πολύ μακριά την κρίσιμη στιγμή. Την απογευματινή εκείνη χρυσή στιγμή που κάποιες μέρες, χωρίς καμία κανονικότητα, περνούσε ο παγωτατζής. Το παιδομάνι θα τον πολιορκούσε μαγεμένο όχι από τον αυλό του, αλλά από τις γεύσεις και τ’ αρώματα. Κι άντε πάλι, μύτες και μάγουλα πασαλειμμένα, χέρια που κολλάνε, ρούχα λεκιασμένα και αναστεναγμοί καρτερίας και παραίτησης από το μπαλκόνι των μανάδων!

Αφήνοντας τη θάλασσα για μια φορά στην άκρη, τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει το καλοκαίρι για τα παιδιά, μικρά και μεγάλα;