Μια από τις πρώτες «ανακαλύψεις» στο κέντρο που έκανα χωρίς βέβαια να με πειράξει. Οι δικοί μου το είχαν αντιληφθεί και αναφέρονταν σ’ αυτό πολλή διακριτικότητα. Εννοώ τα ίχνη που είχε αφήσει το εγκεφαλικό στο πρόσωπό μου, στην αριστερή του πλευρά. Άρχισα το παίρνω είδηση, όταν παρατήρησα ότι μασούσα αρκετά συχνά το αριστερό μου μάγουλο εσωτερικά. Η εικόνα ξεκαθάρισε όταν άρχισα πια και τη λογοθεραπεία.
Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι τη χρειαζόμουν. Ξεκίνησα με πολύ αρνητική διάθεση. Η πρώτη επαφή με έφερε σε εξαιρετικά δυσάρεστη θέση. Έπρεπε να κάνω το πρώτο μου γεύμα ενώπιον της λοθεραπεύτριας. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτή η ειδικότητα ήταν και υπεύθυνη για τη διάγνωση της ικανότητας για κατάποση. Κάθε τροφή που επιτρεπόταν να μου δοθεί έπρεπε πρώτα ν’ αποδείξω ότι μπορώ να τη μασήσω, να την καταπιώ και ν’ αδειάσω τελείως το στόμα μου. Για να φάω ρύζι, ντομάτα, ψωμί, πορτοκάλι, κράκερ χρειάστηκε να περάσω από την προαναφερθείσα διαδικασία κάθε φορά. Τέλος πάντων.
Επιστρέφω στη λογοθεραπεία που μου τη θύμισε η πρόσφατη ανάρτηση της Άιναφετς. Μετά την πρώτη συζήτηση γνωριμίας με τη θεραπεύτρια και τις απαραίτητες για μένα διευκρινίσεις ακολούθησαν μερικές ασκήσεις αναπνοής κι εξάσκηση των μυών του προσώπου που μου φάνηκαν γελοίες.
Πρέπει να ομολογήσω ότι τον πρώτο καιρό ήμουν ιδιαίτερα εύθικτη κι είχα πολύ συχνά την αίσθηση της γελοιοποίησης. Ήμουν όλο νεύρα και παράπονα. Τα θεωρούσα όλα περιττά ή αδύνατα.
Χρειάστηκα καιρό να ελέγξω τον εαυτό μου, να ηρεμήσω, να καταλάβω το γιατί και για ποιο σκοπό γινόταν το οτιδήποτε. Ευτυχώς όμως είμαι και πεισματάρα και πνεύμα αντιλογίας. Όταν η θεραπεύτρια μού έδωσε ένα ροζ μπαλόνι να πάρω στο δωμάτιο να το φουσκώνω κάθε τόσο, ένιωσα γελοία αλλά έκρυψα το στραβομουτσούνιασμα. Όμως όταν μου κόλλησε στο πρόσωπο ροζ λεπτές λωρίδες από ταινίες που βάζουν στους αθλητές οι φυσιοθεραπευτές, για ν’ αντιληφθώ ποιους μύες πρέπει να εξασκήσω στη φάτσα μου, αγνόησα τα πολλά μεν –καλοπροαίρετα δε− πειράγματα που άκουσα. Αντίθετα εξακολούθησα να τις φοράω απτόητη για τρεις μέρες, για να τις δείξω στον ανιψιό μου που θα ερχόταν για επίσκεψη. Ήθελα με τον τρόπο μου να του πω ότι δε χρειάζεται ν’ ανησυχεί. Γέλασα λοιπόν με την έκφρασή του μόλις με είδε και του είπα πως ετοιμάζομαι για Μεγάλος Αρχηγός των Ινδιάνων και θα οδηγήσω τη φυλή σε πόλεμο.
Αυτό που με παίδεψε από την αρχή σε διαφορετικές περιστάσεις ήταν η αναπνοή. Το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας μου το περνούσα κλινήρης. Δεν το είχα ακόμη συνδέσει με το πρόβλημα της ανάσας μου. Στη λογοθεραπεία άρχισα με τις ασκήσεις να νιώθω ότι το οξυγόνο μου δεν μου έφτανε. Νέα μουρμούρα. Τη μια δεν με σήκωσαν αρκετά νωρίτερα για την όποια θεραπεία. Την άλλη με κάθισαν πολύ μπροστά στο αμαξίδιο, οπότε βρισκόμουν σαν μισοξαπλωμένη σε σεζ λονγκ. Την παράλλη με βάλανε πολύ βαθιά στο αμαξίδιο και η πλάτη του πιέζει τους πνεύμονες. Δεν ήταν λοιπόν μόνο θέμα αν κάνω ή όχι τις ασκήσεις με το μπαλόνι. Ήταν και ζήτημα του τρόπου που στηνόταν το σώμα μου. Το συμπέρασμα αυτό δεν μου πολυάρεσε. Με απάλλασσε μεν από τις ενοχές ότι οι προσπάθειές μου δεν ήταν επαρκείς. Ωστόσο δεν μου έλυνε το πρόβλημα, γιατί ο τρόπος που καθόμουν δεν εξαρτιόταν πια μόνο από μένα αλλά κι από την εμπειρία οποιουδήποτε με βοηθούσε.
Πολύ αργότερα, όταν γύρισα στο σπίτι πήρα μια μάλλον ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα «ποιος ή τι φταίει;». Την πήρα από τον φυσιοθεραπευτή μου, χωρίς να το καταλαβαίνει γιατί δεν του είπα ποτέ την απορία μου. Κάναμε ασκήσεις ρυθμού της αναπνοής για να βοηθήσουν στις σωματικές ασκήσεις. Όταν αντιλήφθηκε το πρόβλημά μου, μού σύστησε να χρησιμοποιώ συχνά το όργανο που ασκεί τους πνεύμονες σαν το μπαλόνι. Όταν τον ρώτησα αν η ζημιά είχε γίνει από το κάπνισμα, μου είπε «κατά πάσα πιθανότητα». Μου εξήγησε όμως ότι αφού το εγκεφαλικό χτύπησε την αριστερή πλευρά μου (χέρι, πόδι), ίσως αποδυναμώθηκε μαζί κι ο αριστερός πνεύμονα. Εύλογο μου φάνηκε.
Εξάλλου πολλοί στη διάρκεια της όποιας προσπάθειας βοηθώντας με μου υπενθύμιζαν: Μη ξεχνάς να αναπνέεις!