Πόδια

Γύρω από το τραπεζάκι του καθιστικού τα πόδια σχημάτιζαν τη δική τους ομήγυρη και η εικόνα τους ήταν αρκετά διαφοροποιημένη από αυτήν της παρέας που είχαν κουβαλήσει εκεί μέσα.
Στη μιαν άκρη του καναπέ ένα γόνατο χοροπηδούσε σπρωγμένο από έναν αστράγαλο που ξέφρενα ανεβοκατέβαινε. Κάπου αλλού ήθελαν να βρίσκονταν αυτά τα πόδια και καραδοκούσαν την κατάλληλη στιγμή να δραπετεύσουν. Δεν ήταν καθόλου σαφές το πού φαντάζονταν ότι θα βρίσκανε τη βολή τους, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι ανυπομονούσαν να ξεφύγουν... Από τι;
Απέναντί τους, σε μια καρέκλα, πάνω από δύο αστραγάλους δεμένους, θα 'λεγες, οι κολλημένες γάμπες σήκωναν τα σφιχτά ενωμένα γόνατα. Προσπαθούσαν να χτίσουν τοίχο, αδιαπέραστο οχυρό. Δημιουργούσαν τη βεβαιότητα ότι το βλέμμα, λίγο πιο πάνω απ' αυτά, θ' ανακάλυπτε χείλη σφιγμένα σε λεπτή γραμμή τελωνείου που σταματάει οποιαδήποτε κουβέντα δεν έχει στο διαβατήριό της σφραγισμένη άδεια εξόδου... Προς τι;
Στη μέση του καναπέ απλώνονταν στο χώρο δυο πόδια σταυρωμένα με άνεση. Φάνταζαν χαλαρά μέσα στην κυριαρχία τους και η μαλακή γωνία που σχημάτιζαν άλλαζε καμιά φορά απότομα από οξεία σε αμβλεία, σαν να έπαιζαν σαδιστικά με το πόσο χώρο θα παραχωρούσαν στα υπόλοιπα ή πόσο θα τα στρίμωχναν... Σε τι;
Στην άλλη άκρη του καναπέ δυο γόνατα ενωμένα σκιτσάριζαν ένα ιδιόρρυθμο κεφαλαίο δέλτα με τις γάμπες και τους στραβωμένους αστραγάλους ν' ανοίγουν προς τα έξω, επιτρέποντας πια μόνο στις μύτες των ποδιών να ξανασυναντηθούν για να κλείσουν την άμυνα. Προσπαθούσαν να κάνουν αυτό που ντρεπόντουσαν να δείξουν ότι θέλουν να κάνουν τα χέρια: να σηκωθούν με λυγισμένους τους υψωμένους αγκώνες να προστατέψουν... Τι;
Δυο καινούργια μοδάτα παπούτσια συνόδεψαν και τοποθέτησαν με προσοχή απέναντι από τη μέση ακριβώς του καναπέ την άλλη καρέκλα, που γοητευμένη φιλοξένησε δυο πόδια που ξεκουράζονταν φιλάρεσκα το ένα πάνω στη φτέρνα του άλλου με συχνές, μελετημένες εναλλαγές επιδεικνύοντας... Τι;
Μπροστά στη γωνιακή πολυθρόνα, απλωμένα πάνω σ' ένα χαμηλό σκαμνί, προσπαθούσαν να ξεκουραστούν δυο πόδια αδύναμα, χαμηλόφωνα, λεκιασμένα από την ηλικία, σοφά από τα χιλιόμετρα που είχαν διανύσει... Γιατί;
Ένα ζεστό σάλι τα σκέπασε με περισσή φροντίδα, όταν δυο πόδια σούρνοντας πλησίασαν το σκαμνί. Το δέρμα τους άσπριζε από το πρήξιμο -τεκμήριο συχνής και μακράς ορθοστασίας. Μερικά λεπτά αργότερα τα φουσκωμένα πόδια, με το ίδιο σούρσιμο, εμφανίστηκαν ξανά και το τραπεζάκι γέμισε με φλιτζάνια και ποτήρια. Απομακρύνθηκαν και πάλι... Από τι;
Τα άλλα πόδια δεν άλλαξαν στάση. Εξακολούθησαν να χοροπηδάνε, να σφίγγονται, να χαλαρώνουν, να στραβώνουν, να σαγηνεύουν, να αναπαύονται. Συνέχισαν στην ίδια κατάσταση ακόμη κι όταν το τραπεζάκι πλησίασαν απειλητικά δυο ροδαλά ποδαράκια, άρρυθμα και ασταθή, παραπαίοντα, μεθυσμένα, αεικίνητα. Τη μια στιγμή τεντώνονταν μέχρι που τη μόνη τους επαφή με το πάτωμα την εξασφάλιζαν δυο στρογγυλά, απρόσμενα δυνατά δαχτυλάκια. Την άλλη στιγμή λύγιζαν ίσαμε που τα μπουτάκια τους ακουμπούσαν τις τσιτωμένες μικροσκοπικές γάμπες σ' ένα τσαχπίνικο χαμόγελο.
Ένας κρότος ακούστηκε. Γυαλικά έσπασαν. Καθώς τα υπόλοιπα πόδια ξαφνιασμένα, αλλά και ενοχλημένα που χάλασαν τα σχήματά τους, αποσπάστηκαν από το πάτωμα, τα πρησμένα πόδια ξαναφάνηκαν. Πολύ γοργά αυτή τη φορά. Τα ροδαλά ποδαράκια απογειώθηκαν απότομα σαν ελικόπτερο και βρέθηκαν πάνω από τα χοντρά γόνατα. Μακριά από τα επικίνδυνα, διψασμένα για αίμα, λαμπερά αστεράκια που στόλισαν το πάτωμα.
Τα γυμνά ποδαράκια, υψωμένα πάνω απ' όλα τ' άλλα, κλωτσούσαν τον αέρα. Θαρρείς και σκαρφάλωναν. Εκείνα τώρα πρωταγωνιστούσαν. Εκείνα τώρα κυβερνούσαν.
Το παιδικό ξεκάρδισμα εκρηκτικό, καμαρωτό, αχαλίνωτο, απάντησε σε όλα...