Μιλάμε όλοι για την παγκόσμια κρίση και εννοούμε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αναντίρρητα τραγική για εκατομμύρια ανθρώπων ανά την υφήλιο. Ανθρώπων που υφίστανται ένα οικονομικό σύστημα, με τις περιοδικές κρίσεις του οποίου διαρκώς αυξάνει ο αριθμός όσων βυθίζονται σε όλο και μεγαλύτερη ανέχεια, ενώ παράλληλα πολλαπλασιάζεται η συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερους προνομιούχους.
Ένα οικονομικό σύστημα, που είναι και κοινωνικό και γι' αυτὀ με τους περιοδικούς φαύλους κύκλους του ανακυκλώνει τα αδιέξοδά του, βυθίζοντας τις κοινωνίες σε όλο και πιο απ-άνθρωπες καταστάσεις άκρατου ατομισμού σε όλες τις διαβαθμίσεις του: από την απλή ιδιώτευση μέχρι τον φιλoτομαρισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση του άλλου, του όποιου άλλου, ακόμη και των παιδιών μας. Εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που θεσπίζει τις αρχές και τις αξίες της σύμφωνα με τους "νόμους" αυτού του οικονομικού συστήματος, αδυνατούμε να κοιτάξουμε πραγματικά το μέλλον. Σαν να μην υπάρχει μέλλον. Σαν να πρόκειται να τελειώσουν τα πάντα με το δικό μας θάνατο.
Δανειζόμαστε χρήμα για να καταναλώνουμε και χρεώνουμε τα παιδιά μας. Καταναλώνουμε και καταστρέφουμε τη βασική, την ὧν οὐκ ἄνευ, προϋπόθεση ζωής των παιδιών μας: τον πλανήτη μας, το φυσικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να συνεχίσει την ύπαρξή του το ανθρώπινο είδος.
Η πρόφαση είναι γνωστή: "Δεν γίνεται αλλιώς· το επιβάλλει ο τρόπος της οικονομικής μας ζωής".
Η απάντηση είναι απλή: Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον. Άρα, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα της επιλογής. Καλείται λοιπόν να επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που να επιτρέπει τη συνέχιση της ζωής.
Υπενθυμίζω, επαναλαμβάνοντας εμφαντικά, ότι ο άνθρωπος είναι ένα είδος ζωής. Αυτός και τα υπόλοιπα είδη συναποτελούν το γένος, που ονομάζουμε ζωή στην Υδρόγειο Σφαίρα.
"Αν ο πλανήτης ήταν τράπεζα, θα τον είχατε σώσει από καιρό" λέει το πανό των ακτιβιστών της Greenpeace και τα σχόλια περιττεύουν.
Η ερώτηση είναι απλή: Υπάρχει η βούληση για τον άλλο τρόπο ζωής; Αυτόν που δίνει κάποιες ελπίδες για επιβίωση της ζωής;
Αυτονόητο είναι ότι το ερώτημα δεν απευθύνεται στους "ηγέτες", αλλά στους πολλούς. Σ' αυτούς που βολικά σιωπούν και αδρανούν, σηκώνοντας αμήχανα κι ανήμπορα -τάχα- τους ώμους.
Ένα οικονομικό σύστημα, που είναι και κοινωνικό και γι' αυτὀ με τους περιοδικούς φαύλους κύκλους του ανακυκλώνει τα αδιέξοδά του, βυθίζοντας τις κοινωνίες σε όλο και πιο απ-άνθρωπες καταστάσεις άκρατου ατομισμού σε όλες τις διαβαθμίσεις του: από την απλή ιδιώτευση μέχρι τον φιλoτομαρισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση του άλλου, του όποιου άλλου, ακόμη και των παιδιών μας. Εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που θεσπίζει τις αρχές και τις αξίες της σύμφωνα με τους "νόμους" αυτού του οικονομικού συστήματος, αδυνατούμε να κοιτάξουμε πραγματικά το μέλλον. Σαν να μην υπάρχει μέλλον. Σαν να πρόκειται να τελειώσουν τα πάντα με το δικό μας θάνατο.
Δανειζόμαστε χρήμα για να καταναλώνουμε και χρεώνουμε τα παιδιά μας. Καταναλώνουμε και καταστρέφουμε τη βασική, την ὧν οὐκ ἄνευ, προϋπόθεση ζωής των παιδιών μας: τον πλανήτη μας, το φυσικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να συνεχίσει την ύπαρξή του το ανθρώπινο είδος.
Η πρόφαση είναι γνωστή: "Δεν γίνεται αλλιώς· το επιβάλλει ο τρόπος της οικονομικής μας ζωής".
Η απάντηση είναι απλή: Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον. Άρα, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα της επιλογής. Καλείται λοιπόν να επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που να επιτρέπει τη συνέχιση της ζωής.
Υπενθυμίζω, επαναλαμβάνοντας εμφαντικά, ότι ο άνθρωπος είναι ένα είδος ζωής. Αυτός και τα υπόλοιπα είδη συναποτελούν το γένος, που ονομάζουμε ζωή στην Υδρόγειο Σφαίρα.
"Αν ο πλανήτης ήταν τράπεζα, θα τον είχατε σώσει από καιρό" λέει το πανό των ακτιβιστών της Greenpeace και τα σχόλια περιττεύουν.
Η ερώτηση είναι απλή: Υπάρχει η βούληση για τον άλλο τρόπο ζωής; Αυτόν που δίνει κάποιες ελπίδες για επιβίωση της ζωής;
Αυτονόητο είναι ότι το ερώτημα δεν απευθύνεται στους "ηγέτες", αλλά στους πολλούς. Σ' αυτούς που βολικά σιωπούν και αδρανούν, σηκώνοντας αμήχανα κι ανήμπορα -τάχα- τους ώμους.
Γεια σου Υπατία! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα όσα γραφεις συμβαίνουν,
Νομίζω όμως, ότι το να ρίχνουμε το φταίξιμο στις τράπεζες είναι κάτι σαν τον λεγόμενο στρουθοκαμηλισμό.
Από ότι ξέρω, δεν υπάρχει κάποια τράπεζα που να απειλή τους πολίτες να πάρουν δάνεια.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος από μονος του έφτασε να είναι για τον πλανήτη ένα "καρκίνωμα".
Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα,βλέπουμε όλοι μας από τα δελτία ειδήσεων την κυκλοφοριακή συμφόρηση μέσα στην Αθηνα, ξέρουμε επίσης ότι υπάρχουν πολλά m.m.μεταφοράς.
Και όμως, οι περισσότεροι πέρνουν τα αμάξια για να πάνε στην εργασία τους.
Αποτέλεσμα, καυσαέρια, θόρυβος,
εκνευρισμός,χάσιμο χρόνου, κορναρίσματα, ζούγκλα.
Το κράτος είναι οι πολίτες, οι πολίτες επίσης ψηφίζουν.
Αν ο άνθρωπος δεν νιώσει την φύση δεν θα νιώσει ποτε την αγάπη ούτε τον Θεό ,όσο και αν εγκλωβίζεται μέσα σε κοσμοπολίτικους ναούς και προσκυνώντας είδωλα.
Το γνώθι σ`αυτόν δεν θα το βρούν ποτε μέσα στην υπερκατανάλωση αλλα και ούτε μέσα σε αυστηρά αφύσικα "ιερά" βιβλία.
Κλείνω με μια φράση του Νίκου Δήμου...
"Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας. -η δυστυχία του να είσαι άνθρωπος-
Να είσαι καλά :)
Σ' ευχαριστώ, Ιεροφάντη, για την παρέμβασή σου. Όπως θα κατάλαβες από το κείμενο, στόχος μου δεν ήταν οι τράπεζες (που λειτούργησαν σαν αφορμή), αλλά οι πολίτες (οι πολλοί, που αναφέρω εγώ) και ο τρόπος ζωής που επιλέγουν. Τρόπος ζωής, βέβαια, που υπαγορεύεται από το συγκεκριμένο ισχύον οικονομικό σύστημα, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν και οι τράπεζες.
ΑπάντησηΔιαγραφή