Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, πολύ λίγοι, που έχουν ένα σπάνιο, περιφρονημένο στην εποχή μας, αλλά ανεκτίμητο χάρισμα. Αυτό του «παραμυθά». Ξεκινώντας από την πρώτη σημασία του όρου (αυτός που λέει παραμύθια), κρατάμε συνήθως τη μεταφορική χρήση του (αυτός που λέει ψέματα) και ξεχνάμε τη δεύτερη έννοια του όρου: αυτός που ξέρει να αφηγείται (ή και να συνθέτει) με ωραίο τρόπο μια ιστορία. Την αξία των χαρισματικών αυτών ατόμων αναγνώριζαν οι άνθρωποι κάποτε, ιδιαίτερα εδώ στην Ανατολή, είτε ήταν ανώνυμοι είτε επώνυμοι. Ο Όμηρος και η Σεχραζάτ υπήρξαν δείγματα αυτής της εκτίμησης.
Αυτό που χαρακτηρίζει την αφήγηση ενός καλού παραμυθά (μετά τις πρώτες διευκρινίσεις, τα εισαγωγικά είναι περιττά) είναι ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον και την προσοχή των ακροατών του. Σε μια εποχή, βέβαια, όπου η κυριαρχία της εικόνας είναι δεδομένη, είναι δύσκολο πια να βρεθεί ο αφηγητής που θα μας κάνει να ακροαστούμε την ιστορία του. Προτιμούμε δυστυχώς να κοιτάζουμε, παρά να δημιουργούμε με τη φαντασία μας! Ωστόσο τους καλούς παραμυθάδες τους διακρίνει άλλο ένα, καθοριστικό, στοιχείο: η αφήγησή τους θέτει σε κίνηση τη σκέψη των ακροατών τους. Τους οδηγεί στο στοχασμό και, γι’ αυτό, στην παραμυθία. Τους οδηγεί στη γνώση που κατακτιέται προσωπικά και, γι’ αυτό, στη γαλήνη που φέρνουν οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.
Μια τέτοια αφήγηση μου πρόσφερε ως δώρο πριν από μερικές μέρες ένας ανώνυμος επισκέπτης παραπέμποντάς με στο βίντεο που ακολουθεί. Παρόλο που οι φιλοσοφικές —ας τις πούμε έτσι— απόψεις μου διαφοροποιούνται, ομολογώ με κάθε ειλικρίνεια ότι το περιεχόμενο της αφήγησης (όπως και το υποκείμενό της, άλλωστε, η πρόωρα χαμένη τραγουδοποιός Lhasa de Sela!) με απασχολούν από τη στιγμή που την ακροάστηκα. Και ευχαριστώ θερμά, και πάλι, τον ανώνυμο φίλο για την παραμυθία που τόσο γενναιόδωρα μου χάρισε!
Σημείωση: Για όσους η αγγλική γλώσσα ή η ακουστική του βίντεο δημιουργούν δυσκολίες, ακολουθεί μια προσπάθεια απόδοσης των όσων λέγονται σ’ αυτό.
«Θα σας πω μια ιστορία που μου είπε ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς και δεν λέει μόνο ιστορίες που έχετε ακούσει• λέει και ιστορίες για πράγματα που αυτός σκέφτεται για πολλά πολλά χρόνια. Αυτό λοιπόν που είπε είναι το εξής:
Όταν γίνεται η σύλληψή μας, εμφανιζόμαστε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας. Μοιάζουμε σαν ένα μικρό, απειροελάχιστο φως που απλώς εμφανίζεται μες στη μέση αυτού του σκοτεινού χώρου, που τον νιώθουμε σαν μια ατέλειωτη νύχτα. Υπάρχει μόνο ησυχία και σκοτάδι και ο χρόνος δεν υφίσταται εκεί. Νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε εκεί 1000 χρόνια.
Αλλά σιγά-σιγά μεγαλώνουμε. Και, καθώς μεγαλώνουμε, αρχίζουμε λίγο-λίγο ν’ αποκτούμε αισθήσεις. Αρχίζουμε να μπορούμε, ας πούμε, ν’ αγγίζουμε τους τοίχους αυτού του μέρους στο οποίο βρεθήκαμε. Αργά-αργά αρχίζουμε να ακούμε ήχους και να νιώθουμε τραντάγματα και δονήσεις που έρχονται απ’ έξω και από το σώμα της μητέρας μας, που κινείται, περπατάει, τρέχει και μιλάει. Μπορούμε σιγά-σιγά ν’ ακούμε τη φωνή της. Και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε, να μεγαλώνουμε… Τελικά, αυτός ο χώρος, μέσα στον οποίο βρισκόμαστε και που στην αρχή φαινόταν απέραντος, γίνεται όλο και πιο άβολος. Και σύντομα πρέπει να γεννηθούμε.
Ο πατέρας μου λέει ότι η στιγμή της γέννησής μας… Λέει πως θυμάται τη στιγμή που γεννήθηκε κι εγώ τον πιστεύω! Λέει ότι η στιγμή της γέννησής μας είναι τόσο βίαιη και χαοτική, που όλοι μας εκείνη τη στιγμή σκεφτόμαστε “Πεθαίνω! Αυτό είναι το τέλος της ζωής μου!”.
Και μετά —τι μεγάλη έκπληξη!—, μετά βγαίνουμε έξω και είναι μόνο η αρχή. Και στην αρχή είμαστε πολύ μικροί κι ο κόσμος φαίνεται απέραντος. Και σιγά-σιγά μαθαίνουμε πώς να χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας. Μαθαίνουμε πώς ν’ αγγίζουμε όσα μας περιβάλλουν και τους τοίχους του νέου μας σπιτιού. Και πώς να χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας, πώς να χρησιμοποιούμε τα μάτια και τ’ αφτιά μας, τη γεύση και την αφή μας…
Μετά, καμιά φορά, ανάμεικτα με όλα τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις και τους ήχους αυτής της ζωής… καμιά φορά, ακούμε ήχους και νιώθουμε τραντάγματα που έρχονται από κάπου έξω από αυτή τη ζωή. Και αυτό το άλλο “έξω” βρίσκεται μόλις από την άλλη πλευρά αυτού του πολύ λεπτού τοίχου, που είναι σχεδόν διάφανος και οι ήχοι μπορούν να τον διαπεράσουν. Ξέρω ότι στη διάρκεια της ζωής μας ακούμε πράγματα χωρίς να…, σχεδόν σαν ανάμνηση, μια υπενθύμιση για κάτι…
Και μετά, τελικά, αυτό το σώμα νιώθει και αυτό πολύ άβολα. Και μετά πρέπει να πεθάνουμε. Και τότε σκεφτόμαστε πάλι “Αυτό είναι! Αυτό είναι το τέλος. Το τέλος μου!”
Αλλά ο πατέρας μου λέει πως είναι μόνο η στιγμή που περνάμε μέσα από τον πολύ λεπτό, διάφανο τοίχο. Κάτι που έχουμε ξανακάνει. Και πάμε να ζήσουμε κάτι άλλο.
Λέει, ακόμα, ότι με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο, όταν είμαστε στην κοιλιά της μητέρας μας, αναπτύσσουμε όργανα και κάθε είδους απίστευτους και θαυμαστούς μηχανισμούς, που δεν μπορούμε καθόλου να χρησιμοποιήσουμε στο χώρο μέσα στον οποίο βρισκόμαστε εκείνο τον καιρό —είναι εντελώς άχρηστα, είναι γι’ αργότερα… Κι ο πατέρας μου λέει ότι με τον ίδιο τρόπο, στη διάρκεια αυτής της ζωής, αναπτύσσουμε επίσης όργανα, που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ή τα χρησιμοποιούμε λίγο. Μας κάνουν να νιώθουμε αδέξιοι. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτά. Αλλά είναι για…, είναι γι’ αργότερα…»
Όμορφη ιστορία... πολύ όμορφη. Είναι η ιστορία που θα έπρεπε να λέμε στα παιδιά μας όταν χάνεται κάποιος. Τα παραμύθια το έχουν αυτό. Σε κάνουν να μην φοβάσαι τα σκοτάδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι αυτό είναι κάτι παραπάνω από παραμύθι. Ένας όμορφος τρόπος να εξηγηθεί η ζωή και το πέρα από τη ζωή, η γέννηση, ο θάνατος... πολύ δύσκολα θέματα... δοσμένα με τόσο όμορφο τρόπο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι και σήμερα η αφήγηση μπορεί να μας κερδίσει. Το θέμα είναι πόσοι ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι τέτοιο και δεν εννοώ επαγγελματικά, αλλά στο στενό κύκλο της παρέας ή της οικογένειας. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι ακροατές μα και δύσκολοι συνάμα. Θέλουν κι άλλο, κι άλλο.. μας προκαλούν την φαντασία:)
Εξαιρετικό το βίντεο Υπατία μου, θα το φυλάξω.
Καλό σου μεσημέρι!
Υπατία μου η ανάρτησή σου έγινε αφορμή να ψάξω για την Lhasa και να γνωρίσω την εξαιρετική δουλειά που πρόλαβε να κάνει. Θα της αφιερώσω μια ανάρτηση στο sound of silence μου άρεσε πάρα πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ!!!
Φιλιά πολλά
Χαίρομαι πολύ που σε συν-κίνησε τόσο, ώστε να στοχαστείς πάνω σ' αυτό το ζήτημα του παραμυθιού και της παραμυθίας. Αυτό ακριβώς ήταν που με τράβηξε κι εμένα, από τότε που την άκουσα (με αφορμή φυσικά την ίδια την Lhasa που είναι μεγάλη μου αδυναμία και με το χαμό της σα να σκοτείνιασε κομματάκι αυτός ο κόσμος, αλλ' ίσως ν' άναψε αλλού κάποιο φως...) και δεν μπορώ να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Εκείνο που με ελκύει ιδιαίτερα σ' αυτή την ιστορία -παρόλο που όπως λες κι εσύ (μου επιτρέπεις τον ενικό ελπίζω) ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις πάνω στο θέμα- είναι πως η περιγραφή υπερβαίνει τα όποια θεολογικά/θρησκευτικά στεγανά που κάθε κοινωνία ενσωματώνει στην αφήγηση της για το πέρασμά μας απ' τη ζωή και το παρουσιάζει με μία πρωτόγνωρη γι' αυτό το θέμα ελευθερία, σαν μία περιπέτεια η οποία σου επιφυλάσσει μόνο εκπλήξεις (ούτε ανταλλάγματα ούτε τιμωρίες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια και ξεκινήσαμε με τη Lhasa, τι θα 'λεγες να συνεχίσουμε έτσι;
http://www.youtube.com/watch?v=ojJzmUp1uao
Ένα κομμάτι που έγινε περισσότερο γνωστό από την ερμηνεία της αξέχαστης Mercedes Sosa, εδώ σε μία εξαιρετικά συγκινητική απόδοση της Lhasa.
Είναι από το καταπλητικό ντοκιμαντέρ The Take (thetake.org) που περιγράφει τον αγώνα τον Αργεντίνων εργατών το 2001.
Φιλικά,
Ελένη
Υ.γ. Θεωρητικά "συνάδελφός" σου, απ' όσο κατάλαβα ρίχνοντας μια ματιά στις υπόλοιπες αναρτήσεις σου, αλλά στην πράξη ως έχουν τα πράγματα, όπως λέει και η φίλτατη Lhasa, μάλλον πρόκειται για "δεξιότητες/μηχανισμούς" που θα εφαρμόσω αργότερα... πολύ αργότερα... ;-)
'ενας τοίχος μας χωρίζει μια πόρτα μας ενώνει' Αυτό ειναι ο θάνατος η το κάτι άλλο απέναντι που μπορεί να μας είναι οικείο αλλά και ταυτόχρονα τόσο άγνωστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ καλή ανάρτηση μπραβο.!!!
Η παραπανω πρόταση σε εισαγωγικα δανεικη απο ενα διαλογο ενος πολυ καλου γιατρου στο νοσοκομείο αρεταιειο διευθυντή μοναδας τ.ν. (καλή του ώρα) που μου τον θυμισε η σημερινη αναρτηση σου.
ωραίο παραμύθι η πραγματικότητα αραγε;
καλημέρα και πάλι μπράβο!!!!!
Ηώς,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό δεν μου άρεσαν τα παραμύθια που έλεγαν στην εποχή μου με τον κακό το λύκο. Προτιμούσα τις πραγματικές αφηγήσεις της γιαγιάς μου...
Margo μου,
Έχεις δίκιο, δεν είναι παραμύθι. Είναι μια πολύ προσεγμένη αφήγηση που, όπως είδες, μπορεί να αιχμαλωτίσει ένα ενήλικο ακροατήριο, αλλά μπορεί να απευθυνθεί και σε νεότερες ηλικίες, γιατί είναι σοφά ευαίσθητη!
Χαίρομαι που σου άρεσε το έργο της Lhasa. Παρόλο που δεν είναι χαρακτηριστικό της δείγμα, η world μουσική (δεν μου αρέσει και τόσο ο όρος ethnic, γιατί δεν είναι ακριβής και ευτυχώς δεν χρησιμοποιείται πολύ πια} είναι από τα μουσικά είδη που αγαπώ πολύ για τον επιπλέον λόγο της πολύ καλής στιχουργίας που καταθέτει! Περιμένω με ενδιαφέρον το αφιέρωμά σου, γιατί εγώ δεν τα καταφέρνω σ' αυτά.
ΥΓ: Ένα μικρό παραπονάκι μόνο έχω: Γιατί στο blogroll σου γράφεις το όνομά μου με Ι αντί με Υ; :);)
Ελένη,
Χαίρομαι που στο σχόλιό σου χρησιμοποίησες το ρήμα "ξεκινήσαμε", γιατί αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει και συνέχεια! Αν είναι κάτι απρόσμενο που μου πρόσφερε η ψηφιακή μου δραστηριότητα, είναι ότι συνάντησα μερικούς "ομοϊδεάτες" ανθρώπους, που μοιράζομαι μαζί τους κοινές απόψεις, προβληματισμούς, αξίες και γούστα. Καλωσόρισες λοιπόν!
Ρίξε μια ματιά και στην απάντησή μου στη Margo και θα καταλάβεις καλύτερα. Σου συνιστώ θερμά να παρακολουθείς, αν βέβαια δεν γνωρίζεις ήδη, το blog sound of silence. Έχει αναρτήσεις με εξαιρετικές μουσικές επιλογές και η Margo είπε ότι θα αφιερώσει μία στη δουλειά της Lhasa.
Πολύ καλό και το δεύτερο βίντεο που μου πρότεινες. Το ντοκιμαντέρ μου ήταν ήδη γνωστό, αλλά δεν είχα προσέξει τη συγκεκριμένη εκτέλεση. Ευχαριστώ για την υπόδειξη!
Το υστερόγραφό σου χρήζει περαιτέρω διευκρινίσεων. Δεν κατάλαβα (ή δεν θέλω να καταλάβω) αυτό το "...πολύ αργότερα", τουλάχιστον όχι στο συγκεκριμένο context -για να μιλήσουμε και λίγο "φιλολογικά" ;)
vasiliki,
Είδες καμιά φορά πώς μερικές κουβέντες καρφώνονται στο μυαλό μας αποκτώντας ξεχωριστή βαρύτητα;
Η απάντηση στην ερώτησή σου εξαρτάται από την προσωπική ερμηνεία του καθενός και της καθεμιάς μας στα όσα ακούσαμε. Μπορούμε να εκλάβουμε όπως θέλουμε αυτή την ιστορία, αλλά δεν παύει να είναι μια εξαιρετική αφήγηση!
Πολύ όμορφη ανάρτηση και να συμφωνήσω με τη Margo πως είναι κάτι παραπάνω από παραμύθι...
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάμαι όταν τα παιδιά μου ήταν στο νηπιαγωγείο (φίλη με τη δασκάλα τους) πήγαινα και τους διάβαζα παραμύθια...πόσο μου άρεσε :))
Να είσαι καλά Υπατία μου
Καλώς σε βρήκα, λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο blog sound of silence δεν το ήξερα αλλά χαίρομαι πολύ που το έμαθα, ,βλέπω και εκεί αρκετούς "ομοϊδεάτες". Θα χαρώ πολύ να δω το αφιέρωμα της Margo στη Lhasa. Νομίζω κάθε ένας που έρχεται σε επαφή με το έργο και τη φωνή της μόνο κέρδος μπορεί να αποκομίσει. Αυτό το "...πολύ αργότερα" αναφέρεται στο πώς έχουν τα πράγματα για τους υποψήφιους φιλόλογους εδώ και με τις αναβολές/ακυρώσεις του ΑΣΕΠ, δανειζόμενη την τελευταία φράση της μετάφρασης/απόδοσης της αφήγησης του παραμυθιού (το "context"), πιθανολογώ πώς πρόκειται για γνώσεις που θα εφαρμόσω μάλλον σε κάποια άλλη ζωή και όχι σ' αυτήν... ;-)
Το διόρθωσα :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να βρεις (τώρα πια!) ένα τρόπο να ξέρω ότι ο ανώνυμος επισκέπτης είσαι εσύ. Δεν είναι, βέβαια, πολλοί -κάθε άλλο!- οι τυχαίοι περαστικοί αλλά, αν συνεχίσουμε (όπως αισιοδοξώ) τις συζητήσεις, θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι μιλώ μαζί σου. Για την ώρα, τα λόγια σου δεν μου προκαλούν αμφιβολία, αλλά αργότερα; Υπάρχει και το mail μου στο profil μου για οποιαδήποτε πλροφορία...
Για το "αργότερα" από την άλλη, δεν βελτιώθηκαν οι προοπτικές σου με τις μαζικές αιτήσεις σθναδέλφων για σύνταξη; Ξέρεις, σκέφτομαι καμιά φορά ότι χειρότερο από ένα γερασμένο και τελματωμένο δάσκαλο είναι κάποιος νεότερος που δεν του δόθηκε έγκαιρα η ευκαιρία να αξιοποιήσει και ν' αναπτύξει παράλληλα τις "δεξιότητές" του. Αν μάλιστα το επιθυμεί κιόλας έντονα-όπως διαβλέπω στις κουβέντες σου-, τότε το κρίμα είναι διπλό -για να μην πω πολλαπλάσιο!!!
Margo μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να μη σ' έβαλα σε κόπο, αλλά κάτι πάθαινα κάθε φορά που το έβλεπα. Όλο στους ίππους πήγαινε το μυαλό μου :):):)
Θα περιμένω με υπομονή το αφιέρωμα στη Lhasa. Ρίξε μια ματιά και στο βίντεο που υπέδειξε πιο πάνω στο πρώτο της σχόλιο η "ανώνυμη" Ελένη.
Λένα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βίντεο που πρότεινε η "ανώνυμη" φίλη οφείλεται η όποια ποιότητα της ανάρτησης!
Και ναι, προφανώς δεν είναι παραμύθι αυτό που ακούσαμε. Αλλά βρήκα σ' αυτό κάποιες αρετές (περιεχομένου και αφηγηματικού τρόπου) που μόνο στα λόγια ενός καλού παραμυθά είχα επισημάνει.
Το θέμα των αφηγήσεων στα παιδιά, όπως ανέφερε και η Margo, είναι τεράστιο. Από το ποιος αφηγείται και πώς αφηγείται μέχρι το τι αφηγείται.
Βάζω στοίχημα ότι τις αναγνώσεις που έκανες στα παιδάκια του νηπιαγωγείου δεν τις απολάμβανες μόνο εσύ ;)
Ευτυχώς πια στις μέρες μας τα πράγματα σ' αυτόν τον τομέα έχουν βελτιωθεί αρκετά. Κυρίως στον τρόπο που προσεγγίζουν πολλοί γονείς το ζήτημα, αλλά και στο τι είδους αναγνώσματα προσφέρονται στα παιδιά!
Πέρα όμως από την ανάγνωση, θα θίξω και το θέμα της προσωπικής αφήγησης, που τα παιδιά κάθε ηλικίας φαίνεται να προτιμούν γιατί το βιώνουν αλλιώς!
Να σε παραπέμψω κι εδώ;
Η γνωστή-άγνωστη Ελένη και πάλι... Είδες, δεν το είχα σκεφτεί ότι μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα η ανωνυμία, λες να βρούμε κάποιο συνθηματικό; ;-) Θα σου στείλω mail εν καιρώ να βγάλουμε μια άκρη γι' αυτό το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις προοπτικές, δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν βελτιώθηκαν ή όχι, άλλωστε είμαστε τόσοι πολλοί, εκείνο που ξέρω είναι πως στις αιτήσεις για αναπλ./ωρομ. μόνο το Μύτικα δεν έβαλα! Οψόμεθα...
"άγνωστη" Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες που βρήκες μια (προσωρινή) λύση;
Όσο για την περίοδο που οι φιλόλογοι -κι όχι μόνο- μαθαίνουν ελληνική γεωγραφία, σου εύχομαι από καρδιάς: ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ !!!
Και στο εύχεται αυτό μια σαββατογεννημένη ;)
Υπατία,
ΑπάντησηΔιαγραφήμπαίνω στο blog σου περιστασιακά και κάθε φορά που το κάνω νιώθω σα να ανοίγει ένα παράθυρο και να ρίχνει φως στην καθημερινότητά μου. Δεν έχω αναρτήσει σχόλιο ποτέ (η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι μερικές φορές σαν λαθραναγνώστης), αυτή τη φορά όμως ένιωσα την ανάγκη να το κάνω για να σου πω πόσο ευγνωμονώ την Τύχη που με έφερε στο Γαλάτσι πριν δυο χρόνια κι έτσι σε γνώρισα κι έμαθα για το ιστολόγιο που μόλις τότε έφτιαξες. Σ' ευχαριστώ λοιπόν, για όσα - χωρίς να το ξέρεις - με έχεις βοηθήσει να μάθω.
Εύχομαι να είσαι καλά.
Βάσω Φωκά
Βάσω μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα τόσο πολύ που ανέκτησα επαφή μαζί σου!
Κι εσύ με βοήθησες χωρίς να το ξέρεις (με το σενάριο για την Αντιγόνη που είχαμε συζητήσει στο παγκάκι της αυλής στο Γαλάτσι)!
Θα ήθελα να μαθαίνω νέα σου, αυτά που μεσολάβησαν από το "ηρωικό" δίμηνο του 2008. Το mail μου είναι αυτό που ήξερες. Αν το έχασες, θα το βρεις στο profile μου.
Εύχομαι κι εγώ από καρδιάς να είσαι καλά!
δεν είχα έρθει όταν διάβασα την ανάρτηση της Margo
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ομολογώ...
ήρθα σήμερα!
αγαπητή Υπατία, τον τελευταίο καιρό έχω γίνει ολίγον ακοινώνητη, διότι τώρα στα γεράμματα, έγινα "συνδικαλίστρια" τρομάρα μου
κυνηγώ μισθούς 13 μηνών για μένα και άλλους 120 συναδέλφους μου, καθώς και να πείσω τους κυβερνώντες για την αξία της μουσικής στη ζωή μας και στην παιδεία μας...τρομάρα τους...
σήμερα λοιπόν ξεκίνησα από τα χαράματα διαβάζοντας κατά σύμπτωση ποίηση φίλων μπλόγκερς για τον έρωτα (Poet και ήχος πλάγιος μόνος)
έφυγα με χαμόγελο, γύρισα όλους αυtoύς τους απεχθείς χώρους, υπουργείa δικηγόρους, γεσεε και γυρίζοντας έπεσα πάλι σε ποίηση για τον έρωτα (and33)
με το χαμόγελο λοιπόν να κρατά από το απόγευμα στο στόμα μου και την ψυχή μου, είπα να αρχίσω τη βόλτα μου από τα μέρη σου
και αποζημιώθηκα πλήρως!!!!
σε ευχαριστώ
logia,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έγινες τώρα στα γεράματα "συνδικαλίστρια". Το είχες μέσα σου! Σε πρωτογνὠρισα/διάβασα όταν είχες αναλάβει "συνδικαλιστική" δράση για τις παράλογες αλλαγές στη διευθυντική θέση του σχολείου της περιοχής σου. Πολύ θα ήθελα να είχα γονιούς σαν και σένα ή τη Margo ή το Ξωτικό στο Σύλλογο Κηδεμόνων του σχολείου μου!
Και τον τωρινό σου αγώνα τον παρακολουθώ βήμα-βήμα, κραυγή-κραυγή. Ως πολίτις αυτής της χώρας ντρέπομαι που υπάρχει η ανάγκη ενός τέτοιου αγώνα :(
Εγώ ευχαριστώ για το πέρασμα. Η γνώμη μιας δεινής φωτογράφου, μιας δασκάλας μουσικής, ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που δρα μετράει πολύ :)
Υπατία με σκλαβώνεις
ΑπάντησηΔιαγραφήκοκκινίζω
την κεφαλή γέρνω
υποχωρώ
χαιρετώ
και αναχωρώ