Είναι ωραία γυναίκα. Η ηλικία της, λίγο πάνω από τα τριανταπέντε, οπωσδήποτε κάτω από τα σαράντα, της επιτρέπει ακόμα το μακρύ μαλλί σε μαλακές σπαστές μπούκλες με λίγες ανταύγειες να φωτίζουν το καστανό χρώμα. Με λίγα προσεγμένα κοσμήματα τονίζει την απλότητα στο στενό μαύρο φόρεμα, που αφήνει ελεύθερα τα μπράτσα και τα πόδια της να δείξουν το ήδη μαυρισμένο από τον ήλιο δέρμα της. Κάθεται σταυροπόδι χαμογελώντας ανάμεσα στους συναδέλφους της που σχολιάζουν με κέφι ο καθένας το Σαββατοκύριακό του. Οι περισσότεροι από αυτούς φοράνε την άσπρη μπλούζα της ιδιότητάς τους ξεκούμπωτη λόγω της ζέστης. Μερικοί είναι ακόμα με το τζιν και το μπλουζάκι, ίσως και την αρμύρα, της διήμερης απόδρασής τους που την παρέτειναν μέχρι το πρωινό της Δευτέρας.
Κανένας δεν μοιάζει να ενοχλείται από το ότι ο μικρός χώρος μόλις που τους χωράει. Είναι ένα μικρό δωμάτιο που αρχικό προορισμό είχε να μπορεί ο κάθε γιατρός στο διάλειμμά του να πιει ήσυχος έναν καφέ ή ένα αναψυκτικό και κατέληξε να είναι το μόνιμο εντευκτήριο της ιατρικής παρέας του ορόφου, και όχι μόνο. Ένα δωματιάκι παράμερο, κρυμμένο από τα μάτια των πολιτών, ασθενών ή συγγενών τους, που απευθύνονται στο ΙΚΑ αυτής της πυκνοκατοικημένης περιοχής της πρωτεύουσας.
Έξω, στη μεγάλη κοινή αίθουσα αναμονής αλλά και στους μικρούς χώρους που σχηματίζει η δαιδαλώδης διαρρύθμιση μπροστά από την πόρτα του κάθε επιμέρους ιατρείου, ο κόσμος που περιμένει να εξυπηρετηθεί είναι πολύς. Οι πιο ηλικιωμένοι υπομένουν την πολύωρη αναμονή με τη στωικότητα, που τους επέβαλε η πολύχρονη εμπειρία τους από τις δημόσιες υπηρεσίες, ή με τη γκρίνια, που οι αδαείς αποδίδουν στην ηλικία τους, αλλά που στην πραγματικότητα είναι ο ξεθυμασμένος απόηχος μιας συμπεριφοράς που κάποτε ήξερε να διεκδικεί δικαιώματα. Οι νεότεροι αδημονούν και κοιτούν κάθε τόσο το ρολόι τους, θαρρείς και η συχνότητα αυτών των βλεμμάτων θα φέρει πιο γρήγορα το άνοιγμα της πόρτας του γιατρού που περιμένουν.
Η ωραία πνευμονολόγος άκουσε εκνευρισμένη για τρίτη φορά το όνομά της από μια άγνωστη επίμονη φωνή. Σηκώθηκε αργά, έστρωσε με μια μηχανική κίνηση το φόρεμά της στους γοφούς, έσβησε πριν την ώρα του το τέταρτο τσιγάρο της και βγήκε με απειλητικά αργό βήμα.
— Τι θέλετε, κυρία μου; Τι ώρα έχετε ραντεβού;
— Ο ελεγκτής του πέμπτου ορόφου με έστειλε σε σας για ένα χαρτί.
— Να κλείσετε ραντεβού!
— Μα, ο ελεγκτής με έστειλε…
— Να κλείσετε ραντεβού!
— Μα…
— Να κλείσετε ραντεβού! Υπάρχουν ακόμα ελεύθερα ραντεβού για σήμερα!
Με παγωμένο βλέμμα έκανε μεταβολή και επέστρεψε στην παρέα της ικανοποιημένη που επέβαλε την τάξη, ικανοποιημένη που όρθωσε το επιστημονικό της ανάστημα στον προϊστάμενό της ελεγκτή, ικανοποιημένη από τη στιγμιαία αίσθηση ισχύος.
Τρία τέταρτα αργότερα επέστρεψε στο ιατρείο της, συμπλήρωσε σε δυο λεπτά το χαρτί που της ζητούσε πριν η μεσήλικη γυναίκα και αφιέρωσε άλλο ένα πεντάλεπτο για να την επιπλήξει αυστηρά που επιχείρησε να παρακάμψει τις διαδικασίες της υπηρεσίας.
Η άλλη γυναίκα, με τη σκέψη στον κατάκοιτο ετοιμοθάνατο πατέρα της, ευχαρίστησε και προχώρησε στον επόμενο γιατρό, στον οποίο επίσης την είχε παραπέμψει ο ελεγκτής. Αυτός βρισκόταν σε άλλο όροφο και φαίνεται ότι εκεί δεν υπήρχε ιατρικό «εντευκτήριο», γιατί δεν χρειάστηκε να περιμένει πάνω από ένα τέταρτο. Όταν όμως αντίκρισε το άδειο βλέμμα του, καθώς του άπλωνε τα απαραίτητα έγγραφα, τρόμαξε.
Σχεδόν σε παραίσθηση, είδε να αναβοσβήνουν πάνω από το κεφάλι του σαν χαλασμένο νέον κάτι πράσινα φωτεινά γράμματα. Συλλάβισε:
Π Ρ Ε Β Ε Ζ Α
Καρυωτάκης, σκέφτηκε θολωμένη. Μάζεψε τα σφραγισμένα επιτέλους έγγραφα και έφυγε με την ψυχή στο στόμα.
Δυο τρεις εβδομάδες αργότερα, παγωμένη ακόμα από το αναπότρεπτο, σκεφτόταν:
— Δημόσιος υπάλληλος είσαι κι εσύ!
Συγκλονιστική ιστορία πραγματικά! Επίσης συγκλονιστική η διαπίστωση στο τέλος. Η διαφορά φαντάζομαι ξέρεις πως είναι στην ίδια τη διαπίστωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεράιδα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις; Δεν είναι πολλά τα σχόλια που ξαφνιάζουν το μυαλό μου και το σπρώχνουν λιγάκι παραπέρα. Ένα από αυτά είναι κι αυτό που έκανες. Με τη διφορούμενη τελευταία φράση σου, την οποία θέλω να εκλάβω ως καλόβουλη προτροπή ή και καμουφλαρισμένη φιλοφρόνηση. Όπως και να 'χει, σ' ευχαριστώ.
ΥΓ: Κρίμα που δεν βρίσκω μέχρι τώρα κάτι να πω, όταν επισκέπτομαι το χώρο σου. Απλώς χαζεύω άναυδη με την ευρηματικότητά σου, εγώ η αδέξια. Δεν μπορεί όμως, κάποια στιγμή κάποιο λαμπάκι θ' ανάψει :)
Eπειδή υπάρχει πάντα η αντίπερα όχθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενίκευση του θετικού ή του αρνητικού?
Νησί του Αιγαίου από τα ποιό ακριτικά.
Σκηνή πρώτη.
Μεσημέρι.
Στο Αγροτικό Ιατρείο προσέρχεται άνδρας 45 ετών με τη σύζυγό του με κρίση στηθάγχης ,πάνω στο κρεβάτι της εξέτασης παθαίνει έμφραγμα,εβρόντητος ο νεαρός γιατρός βλέπει στο μόνιτορ την ευθεία γραμμή,η γυναίκα ουρλιάζει βλέποντας τον άνθρωπο της νεκρό,ο νεαρός γιατρός αντιμέτωπος με τη μοίρα του ,αρπάζει τον απινιδωτή που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ, κάνει ηλεκροσόκ στον ασθενή ο ασθενής συνέρχεται.
Το βράδυ μονολογώντας λέει αν δεν συνερχόταν ο σαρανταπεντάρης, έπρεπε να φύγει από το νησί,η καριέρα του είχε τελειώσει ένας άνθρωπος θα είχε πεθάνει στα χέρια του!
Είχε κάνει το καθήκον του.
Σκηνή δεύτερη.
Βράδυ δύο μετά τα μεσάνυχτα ο νεαρός γιατρός κοιμάται ,τον ξυπνάνε.
Aντρας 25 ετών φαντάρος πενταετούς θητείας στο νησί,μεταφέρεται στο ιατρείο.Είναι σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου αναπνοές του μία το λεπτό ,ο γιατρός από αυτούς που τον μετέφεραν που κρύβουν την αλήθεια αντιλαμβάνεται χρήση ναρκωτικών .Οι μεταφορείς φίλοι του εξαφανίστηκαν για ευνοήτους λόγους.Μάρτυρας του περιστατικού μόνο εγώ που κάνω διακοπές στο νησί.Η επιστήμη του λέει να του χορηγηθεί ενέσιμο διάλυμα λεγόμενο narkan αντίδοτο στην ηρωίνη .
Η επιστήμη του πάλι του λέει ότι οι παρενέργειες του φαρμάκου μπορεί να οδηγήσουν στο θάνατο.Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Ο γιατρός πρέπει να κάνει πάλι το θεό, είναι άνθρωπος αμφιταλαντεύεται να την κάνει να μην την κάνει την ένεση.Αποφασίζει θα περιμένει ο χρήστης να φτάσει στα όρια της άπνοιας τον τσιμπά να πάρει αναπνοή, ο νεαρός βυθίζεται σε ύπνο χωρίς αναπνοή,έχω σοκαριστεί ,βλέπω το φαντάρο ένα βήμα πριν το θάνατο.Η ένεση γίνεται τη κατάλληλη στιγμή .Εχει γίνει το θαύμα ο νεαρός μέσα σε ένα λεπτό συνέρχεται και αναρωτιέται που βρίσκεται.
Αρνείται να μεταφερθεί στο νοσοκομείο ,καταφθάνει ο Διοικητής του.
Μετά από μέρες ισχυρίζεται ότι ο γιατρός έχει κάνει λάθος και ότι δεν είχε κάνει χρήση ναρκωτικών προφανώς για να αποφύγει τη ποινή της απόλυσης. Οι εργαστηριακές εξετάσεις τον διέψευσαν,ο γιατρός δεν εισέπραξε ούτε ένα ευχαριστώ.Είχε κάνει το καθήκον του.
Ο γιατρός αυτός φέτος το καλοκαίρι θα πάει Τανζανία ανθρωπιστική βοήθεια,όπου θερίζει το ΑIDS,και οι τροπικές ασθένειες.
Το άρθρο σου με πόνεσε γιατί γνωρίζω καλά τι σημαίνει Γιατρός ,και δεν είναι ο μόνος υπάρχουν και άλλοι πολλοί που ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σχοινί.
Αγαπητή φίλη ας βοηθήσουμε αυτούς τους λίγους που κάνουν το καθήκον τους.
α Κενταύρου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο στο συμπέρασμα του σχολίου σου. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει Γιατρός! Και από παλιές και από πρόσφατες εμπειρίες. Είναι βέβαιο ότι θα απευθύνω σ' συτούς τους Επιστήμονες και συνάμα Ανθρώπους το μεγάλο Ευχαριστώ που τους οφείλω και που τους αξίζει!
Η διαφορά βρίσκεται στον προσδιορισμό "δημόσιος υπάλληλος" που κάποια από τα άτομα με τις λευκές μπλούζες προθέτουν της ιατρικής τους ιδιότητος.
Φάνηκε και από το περιστατικό που περιέγραψα: Στο άδειο βλέμμα του δεύτερου γιατρού διάβασα την οδύνη από τη διάλυση των ονείρων, που υποθέτω ότι είχε όταν σπούδαζε και που τα είδε να καταρρέουν μέσα σ' ένα γραφειοκρατικό οργανισμό, στον οποίο εν πολλοίς έχει μετατραπεί το ΙΚΑ. Αυτός είχε ακόμη τον απόηχο της ανθρωπιάς, που η πρώτη "κυρία" μάλλον εύκολα είχε απεμπολήσει για το βόλεμα σε μια θέση, όπου απλώς συνταγογραφεί χωρίς να χρειάζεται να μπει στην επώδυνη, όπως την περιέγραψες, διαδικασία της διάγνωσης και της επιλογής της καταλληλότερης θεραπείας.
Ελπίζω τώρα να είναι σαφέστερος ο στόχος της ανάρτησης.
Σχετικά με το πρώτο μου σχόλιο, ναι, καλά κατάλαβες! Η συνειδητοποίηση ότι μπορεί κι εμείς να είμαστε ή να γίνουμε σαν κι αυτούς που κοροϊδεύουμε ή επικρίνουμε είναι το πρώτο βήμα για να μη γίνουμε ή για να αλλάξουμε....έτσι πιστεύω.... Κι εχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να κρίνουν τα κακώς κείμενα χωρίς να βλέπουν οι ίδιοι την "καμπούρα" τους....και να μεταθέτουν την ευθύνη πάντα στους άλλους. Γι' αυτό μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση η συνειδητοποίησή σου στο τέλος, γιατί το πήγες ένα βήμα παρακάτω προς την αναγκαία αυτοκριτική που οφείλει να κάνει ο καθένας μας! Αυτά! Σόρυ για το μεγάλο σχόλιο, σε ευχαριστώ και για όσα λες για το μπλογκ μου και φυσικά δε με πειράζει που επικοινωνούμε από εδώ. Οι αναρτήσεις σου είναι πάντα εξαιρετικές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεράιδα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γιατί εκτιμώ τα σχόλιά σου! Και άλλη φορά σε παρέμβασή σου είχες επισημάνει ότι υπάρχει πάντα μερίδιο ευθυνών και στους "κρίνοντες". Μια σοφή νηφαλιότητα που δεν είναι καθόλου συχνή στις μέρες μας.
Απολαμβάνω πάντα μια καλή συζήτηση!
Τι να πω τώρα; Φαίνεται αυτό το καλοκαίρι μάς έμελλε να βιώσουμε παρόμοιες εμπειρίες - σχεδόν ταυτόσημες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ο πατέρας σου, ήταν η μητέρα μου. Ήταν οι γραφειοκράτες ΙΚΑτζήδες γιατροί, ήταν οι γραφειοκράτες ΙΚΑτζήδες υπάλληλοι των γραφείων συντάξεων. Στο τέλος ήταν η ίδια διαπίστωση απορία: κι εγώ δημόσιος υπάλληλος είμαι (;). Αλλά σίγουρα όχι του χειρίστου είδους. Παλεύω να μη γίνω ό,τι σιχαίνομαι. Όπως κι εσύ, είμαι βέβαιη.
Νερένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦροντίζεις να μεγαλώνει ο κατάλογος των κοινών μας εμπειριών. Θα προτιμούσα βεβαίως αυτό το τελευταίο να έλειπε ;)
Ελπίζω η μάχη σου να τέλειωσε "νικηφόρα" (γιατί ο πόλεμος μάλλον θα διαρκέσει πολύ ακόμα)!
Δεν είναι και η καλύτερη ασχολία μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου...
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς