Πώς;

Όταν ο χρόνος ακινητοποιείται… Όταν η στιγμή παγώνει μες στο κατακαλόκαιρο και συμπυκνώνει μια ζωή, δυο ζωές, τέσσερις ζωές, άπειρες ζωές, που πλούτισε με το άγγιγμά της η ύπαρξη και ματώνει η απουσία… Όταν η μαύρη τρύπα του είναι ρουφάει αδυσώπητα το πριν και στρεβλώνει το μετά… Όταν το κενό στο χώρο γίνεται χειροπιαστά πηχτό γδέρνοντας όλες τις αισθήσεις… Όταν το μυαλό παραιτείται και αφήνεται να γλιστρήσει σ’ ένα χωροχρόνο αλλοτινό κι αγαπημένο… Όταν το ψύχος σφετερίζεται το θρόνο της ψυχής, ενώ ο ήλιος καίει τη φύση, και η αρμύρα στα μάγουλα δεν είναι θαλασσινή…

Πώς;

Πώς επιστρέφεις; Πώς ανοίγεις πάλι τα μάτια; Πώς ξαναβάζεις το ένα πόδι μπροστά στο άλλο; Πώς μαθαίνεις από την αρχή να αρθρώνεις λέξεις στη νέα γλώσσα του χωρίς;

Ακουμπάς στην ευγένεια και τη διακριτικότητα που σε δίδαξε. Στηρίζεσαι στη δικαιοσύνη και την έγνοια του για τους ανθρώπους πάνω στις οποίες δόμησε τη ζωή του. Χαϊδεύεις τρυφερά το ρομαντισμό του και κρατάς σφιχτά την εμπιστοσύνη του ρεαλισμού του. Διδάσκεσαι από την κοινωνικότητά του και σέβεσαι την πάντα μετρημένη εκδήλωση των συναισθημάτων του. Αρπάζεσαι από το χιούμορ του και προσπαθείς, προπάντων, ν’ ανακαλύψεις τη μυστική πηγή απ’ όπου αντλούσε την αδιαπραγμάτευτη κατάφασή του στη ζωή, που κάθε άλλο παρά εύκολη του στάθηκε.

Αποδέχεσαι την πίκρα ότι δεν του τα είπες όλα αυτά έγκαιρα και κρατάς σα φυλαχτό την αμυδρή ελπίδα ότι το χαμόγελό του στο τελευταίο κλεφτό φιλί που σε άφησε να του δώσεις σήμαινε την αποδοχή της αγάπης σου.

Ναι! Ο πατέρας μας ήταν πλούσιος!

Γιατί πρόσφερε πάρα πολλά σε πολλούς και δεν ζήτησε από κανέναν τίποτε…