σε μια ολιγοήμερη πασχαλινή δραπέτευση από το άστυ και τον αγχωμένο εαυτό σου, ανακτάς την επαφή σου με τη μάνα-φύση και ξαναβρίσκεις ένα «εγώ» πρόθυμο ν’ απλωθεί στο «εμείς» και από κει ν’ αγκαλιάσει τη ζωή ολάκερη.
Το πράσινο, κυρίαρχο μ’ όλες του τις αποχρώσεις κι επιτρέποντας μόνο λεπτές πινελιές στα υπόλοιπα χρώματα, κατρακυλάει από ψηλά
και σκαρφαλώνει από χαμηλά,
λες και θέλει να διασχίσει —ή να καλύψει;— την άσφαλτο.
Ρίχνεις μια κλεφτή ματιά προς τα κάτω, στην πεδιάδα, και νιώθεις λίγο πιο κοντά στον ουρανό.
Έχει άλλη χάρη να μπορείς να χαζέψεις αφ’ υψηλού τις κουτσουπιές να σπάνε το πράσινο μονοπώλιο!
Πάνω σε μια στροφή —και με πρόσφατη στο μυαλό σου την επέτειο του πραξικοπήματος του ’67— το θέαμα ομολογουμένως σε τρομάζει.
Πλησιάζεις και διαβάζεις προσεκτικά την αναμνηστική πλάκα κι αναστενάζεις. Από ανακούφιση για τον εσφαλμένο συνειρμό σου. Από συγκίνηση και με σεβασμό για την ιστορία του τόπου που σε υποδέχεται.
Οι πρώτες στέγες των σπιτιών σου παίζουν κρυφτό μες τις κορφές των δέντρων.
Πλησιάζοντας καταμεσήμερο κι έχοντας διανύσει 235 χιλιόμετρα η Οίτη σε κερνάει λίγη δροσιά.
Μπαίνεις στο ορεινό κεφαλοχώρι και το πρώτο που αντιλαμβάνεσαι είναι η σιωπή από ανθρώπινες φωνές. Μια σιωπή Μεγάλης Παρασκευής που διακόπτεται μόνο από το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας και που σου επιτρέπει ν’ απολαύσεις το πολυφωνικό τραγούδι των πουλιών που έχουν τις δικές τους χαρές να γιορτάσουν.
Κάθε που κοντοστέκεσαι στις απότομες ανηφόρες, όλο και κάπου βρίσκει το βλέμμα σου ν’ ακουμπήσει και να ξελαχανιάσει.
Εδώ, την πασχαλιά τη λένε Απρίλη!
Στις μέρες που ακολουθούν κάνεις μια προσπάθεια να συνεχίσεις το δρόμο πάρα πέρα, προς τη Μονή Αγάθωνος. Το θέαμα όμως που αντικρίζεις, καθώς κοιτάς πίσω σου, σε κάνει ν’ αναβάλεις την επίσκεψη και να επιστρέψεις στη μικρή κωμόπολη.
Στο πανηγύρι, μετά το κάψιμο του Ιούδα τη Δευτέρα του Πάσχα, θα χορέψουν μικροί και μεγάλοι. Κι ας ήτανε φέτος λιγότεροι από άλλες χρονιές οι επισκέπτες.
Τα παιδιά πάντως συνεχίζουν να κρατάνε τις δικές τους (μόνο;) παραδόσεις!
Τη μέρα της αναχώρησης, ο ουρανός και το βουνό αγκαλιάζονται για να μοιραστούν με το δικό τους τρόπο τη στενοχώρια τους (μας)!
Άντε, γεια! Το καλοκαίρι πάλι!
Εχω πολλά χρόνια να βρεθώ σ'εκείνα τα μέρη. Πραγματικά οργιάζει το πράσινο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κατάλαβα όμως γιατί τελικώς δεν πήγατε στην μονή Αγάθωνος? Την είχα επισκεφθεί όταν ζούσε ακόμα ο παπα-Ανυπόμονος και είχε μετατρέψει την μονή σε ένα επίγειο Παράδεισο με διάφορά ζώα και πουλιά.
Καλό Μήνα και του χρόνου νάστε καλά
Νησιώτισσα εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως να με ξεγελάσουν οι πρασινάδες οι κάμποι και τα βουνά σου καλή μου?
Σσσσσσσσσσσσσ μην μας ακούσει κανείς..
Σκυψε να σου το ψυθιρίσω στο αυτί..και όμως εγινε....
Η θάλασσα Υπατία μου δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ..
Αν σε ρωτήσει πες της πως ποτέ-ποτε δεν σου το είπα.
Χαχα το χαμόγελο για το φράκταλ:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπατία μου είναι ίσως η μοναδική φορά που κάνεις ταξιδιωτικό post? Πολύ σου πάει το ρεπορτάζ του δρόμου;)
Πέρασες όμορφα και φάνηκε.. το καλοκαίρι πάλι! :)
Καλή σου νύχτα Υπατιούλα μου..
Φιλάκια πολλά!
Κάρυ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Μονή Αγάθωνος έχω πάει και ξαναπάει. Να ξέρεις δε ότι δεν είναι πρώτη μου επιλογή η επίσκεψη σε μοναστήρια γενικώς. Αλλά αυτή είναι το κάτι άλλο! Μια ολόκληρη ιστορία! Τα ζωάκια εξακολουθούν να υπάρχουν. Τα ανιψάκια μου είχαν ξετρελαθεί μαζί τους. Οι μέρες όμως λιγοστές, βλέπεις :(
Καλό μήνα και σε σένα
Fractal,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλυτα φυσιολογική η αντίδρασή σου! Να σου πω κάτι; Όταν ετοίμαζα την ανάρτηση τον Κένταυρο είχα στο μυαλό μου :)
Και μη ψιθυρίζεις! Είμαι η Αλεξανδρινή, μην το ξεχνάς! Η θάλασσα είναι ο χώρος μου, η αγάπη μου, το καταφύγιό μου, ο ενθουσιασμός μου, η οργή μου, η χαρά μου και η θλίψη μου! Η θάλασσα δεν θα με ρωτήσει. Γιατί είναι μέσα μου, όπως είναι και μέσα σου. Και γι' αυτό ξέρει!
Η σχέση μου με το βουνό προέκυψε εξ αγχιστείας -και μάλιστα του αδελφού μου!
Μ' έναν παφλασμό σε χαιρετώ!
Margo μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χαμόγελο, φαντάζομαι, ήταν και φαρδύ πλατύ. Μια που με γνωρίζεις αρκετά καλά ;)
Ναι, πέρασα χαλαρά και ζεστά, παρά την ψύχρα. Μέχρι και τζάκι ανάψαμε! Και με αγαπημένα πρόσωπα! Τι άλλο θέλει κανείς;
Αυτή η χαλάρωση μου έδωσε τη δυνατότητα να βάλω και λίγο χρώμα εδώ μέσα. Όσο για ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, δεν ξέρω. Πλήρες πάντως δεν είναι, γιατί είναι αρκετά τα στοιχεία που θα πρέπει κάποια στιγμή να συμπληρώσω. Το χρωστάω σε μια πολύ καλή μου φίλη από εδώ μέσα. Δεν την αναφέρω για να μη θεωρήσει ότι της ασκώ πίεση. Ξέρει εκείνη...
Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω
Το έχεις το ταλέντο και στην ξενάγηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τζάκι δεν μου κάνει εντύπωση, εδώ το ανάψαμε και προχθές.
Τα άλλα φάνηκαν πολύ όμορφα.
Μονή Αγάθωνος πήγαμε κλασσικά σαν μαθητές με τα παιδιά μας.
Ακόμα θυμάμαι τις μανώλιες τεράστια δένδρα.
Να περνάς καλά και να πηγαίνεις συχνά.
Θαλασσένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε ανθισμένη αυλή σε σκεφτόμουν! Και καθόλου δεν αμφέβαλλα ότι από τη Μονή Αγάθωνος εσύ τα φυτά θα θυμόσουν κυρίως ;)
Το ήξερες ότι ένας φωτισμένος της ηγούμενος είχε δημιουργήσει εκεί -λίγο μετά τον πόλεμο, αν δεν κάνω λάθος- μια τεχνική-γεωργική σχολή για τους νέους της περιοχής;
Φιλιά αλεξανδρινά
Αρχικά θέλω να σας πληροφορήσω ότι η Υπατία ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ δια λιθοβολισμού. Είχε βιαστεί και ξεσκίστηκε από το όστρακο που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι για το κάλεσμα των συναγωγών. ΔΟλοφόνος ήταν ο Ορέστης ο γνωστός και κατηγορήθηκε ΑΔΙΚΑ ο γνωστός Πέτρος ο οποίος λέγεται ότι τον κρατούσαν δεμένο κατά την ώρα του βιασμού και ΕΚΛΑΙΓΕ ΒΟΕΡΑ και ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ. Κατά την διάρκεια του βιασμού, η πρότερα ΠΑΡΘΕΝΑ αν και 45 ετών γαλουχημένη ΠΛΗΡΩΣ με την Πλατωνική και Επικουρική διδασκαλία αποστροφής προς τις σαρκικές ηδονές αλλά ΛΑΤΡΕΙΑ προς τις ψυχικές ηδονές, έφτυνε ΣΥΝΕΧΩΣ τον μετέπειται δολοφόνο της ο οποίος έκοψε κομμάτια το σώμα της και το πέταξε στην θάλασσα. Αργότερα σκότωσε άλλλη γυναίκα και την παρουσίασε ως Υπατία και κατηγόρησε τους Χριστιανούς για το έγκλημά της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά γιατί χρησιμοποιείται το όνομα μιας ΠΑΝΑΞΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ η οποία μαρτύρησε γιατί βαπτίστηκε Χριστιανή.
Γιώργη Χ.Ι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσόρισες
Θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου για τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες του θανάτου της Υπατίας και ιδιαίτερα για την αλήθεια της τελευταίας φράσης σου, αν και συμφωνώ μαζί σου ότι το πιθανότερο όργανο του εγκλήματος ήταν τα όστρακα. Έτσι όμως ονόμαζαν και οι αρχαίοι Έλληνες τα πήλινα θραύσματα -εύκολα ευρισκόμενα στην Αγορά- που χρησιμοποιούσαν στις ψηφοφορίες τους, π.χ. στον εξ-οστρακισμό.
Εντύπωση μου κάνει το πόσο συγκεντρώνεις την προσοχή σου στην ιδιότητα της Υπατίας ως φιλοσόφου και προσπερνάς τις ιδιότητές της ως μαθηματικού και αστρονόμου!
Ούτως ή άλλως, στο σημείωμα του προφίλ η έμφαση δίδεται στους "φανατικούς οπαδούς" και όχι τόσο στο ποια θρησκεία αυτοί "υπηρετούσαν"!
Επαγγελματικές ασχολίες καθυστέρησαν -και γι' αυτό ζητώ συγγνώμη- την απάντησή μου στο σχόλιό σου, που βεβαίως είναι καλοδεχούμενο.