Και το σώμα θυμάται

Θυμήσου, Σώμα…

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή —  και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κ. Π. Καβάφης

Ακούμπησε το βιβλίο ανοιχτό πάνω στο τραπεζάκι δίπλα της και το βλέμμα της χάθηκε στα μολυβένια σύννεφα του Οκτώβρη. Καθώς σήκωσε την κούπα με τον καφέ, κοίταξε το μπράτσο της. Πότε χτύπησε; Παρατήρησε τα πόδια της. Πώς έγιναν όλες αυτές οι μελανιές; Κάποιες ξεθώριαζαν ήδη κιτρινωπές, αλλά πολύ κοντά τους είχαν εμφανιστεί καινούργιες, κατάμαυρες ακόμη.

Θυμήθηκε ότι τη νύχτα είχε σηκωθεί να πιει νερό κι από συνήθεια δεν άναψε το φως. Μέχρι να φτάσει στην κουζίνα δυο πόμολα την άδραξαν από το μπράτσο και το χαμηλό ντουλαπάκι του διαδρόμου σταμάτησε το αριστερό της γόνατο. Πάντα στα ίδια εμπόδια. Α, και το τραπέζι του σαλονιού έδειχνε αδυναμία στη δεξιά της γάμπα. Αν και κείνο ήταν πιο ψυχοπονιάρικο. Με στρογγυλεμένες γωνίες τη μελάνιαζε χωρίς να τη γδέρνει. Κάτι ήταν κι αυτό.

Αναρωτήθηκε γιατί αυτά τα χτυπήματα, ξανά και ξανά. Θαρρείς και γύρισε στην άγαρμπη εφηβεία! Έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να επαναλάβει νοερά αυτές τις μικρές οδυνηρές μετακινήσεις. Και τότε κατάλαβε.

Το σώμα της έκανε τις παλιές του γνώριμες διαδρομές. Θυμόταν κι ακολουθούσε το χάρτη του σπιτιού που το αγκάλιασε για τριάντα, και βάλε, χρόνια. Τώρα, στον καινούργιο χώρο, λειτουργούσε σαν τον τυφλό που του άλλαξαν τη διάταξη των επίπλων χωρίς να τον ειδοποιήσουν.

Μετά τη μετακόμισή της, τη ρωτούσαν συχνά αν βολεύτηκε στο καινούργιο σπίτι. Η απάντηση έβγαινε διστακτική και ασαφής:

— Είναι η νέα μου κατοικία. Δεν έχει γίνει ακόμη σπίτι μου.

Δεν μπορούσε να το εξηγήσει καλύτερα. Μια πολύ καλή φίλη με ευαισθησία σχολίασε ότι πρέπει να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις κι εκείνη βρήκε πολύ εύστοχη αυτή την παρατήρηση. Ναι, χρειάζεται χρόνος, ζωή βιωμένη στον εκάστοτε χώρο για να γίνει οικείος κι αυτός.

Τώρα σκεφτόταν ότι η νέα της κατοικία θα έχει γίνει σπίτι της, όταν θα μπορεί να κινηθεί με κλειστά τα μάτια χωρίς να κουτουλήσει πουθενά.

Οι μελανιές είναι ο πόνος του σώματος που ακόμα θυμάται…