Δύσκολα

Δύσκολο να πιάσω ύστερα από τόσον καιρό το νήμα από κει που το ’χα αφήσει. Κι εδώ που τα λέμε, πού το είχα αφήσει; Τρέχα γύρευε! Έλα όμως που…
 

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα σήμερα το πρωί και παραξενεύτηκα. Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και λιακάδα! Γίνεται; Κατά τις δέκα όμως ο ουρανός θυμήθηκε και συννέφιασε. Έτσι μπράβο! Ας μην ανατραπούν τέλος πάντων όλα τα δεδομένα μας. Χρειάζομαι κάποιες σταθερές, έστω και μελαγχολικές, για να διασώσω την εύθραυστη πια ισορροπία μου.
 

Η σκέψη μου πέταξε ένα μήνα πριν, εκεί στα μέσα του Μάρτη, όταν έσκασαν μύτη οι πρώτες λιακάδες. Τα ιστολόγια είχαν τότε αναθαρρημένα χαιρετίσει τον ερχομό της άνοιξης. Είχα κι εγώ ετοιμάσει μια ανάρτηση με θέμα τη δύναμη της φύσης που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου στην άκρη μιας ζαρντινιέρας.

Σκληρός ο φετινός χειμώνας…

Παλεύεται όμως!

Ποιος νίκησε τελικά;

Ο καιρός εν τω μεταξύ ξαναχάλασε και… πάει καλιά της η αισιόδοξη ανάρτηση!
 

Μια βδομάδα αργότερα η Margo, η καλή φίλη, με «στρίμωξε» καλοπροαίρετα και παιχνιδιάρικα. Το είχε κάνει και παλιότερα, μόνο που αυτή τη φορά υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες με κράτησαν μακριά από το παιχνίδι. Ωστόσο οι ερωτήσεις της από τότε με τριβελίζουν και ξέρω καλά ότι δεν θα σταματήσουν, αν δεν τις απαντήσω. Ορίστε λοιπόν:

 1. Η πρώτη σκέψη στο ξύπνημα της μέρας:

Ωχ! Πάλι; Μμ… Για να δούμε…

 2. Θέλησες ποτέ να κρυφτείς από κάτι;

Ασφαλώς! Όλοι οι άνθρωποι, πιστεύω, το θέλησαν κάποια στιγμή της ζωής τους. Τα κατάφερα μάλιστα τόσο καλά, που με έχασα γι’ αρκετό καιρό!

 3. Τι κάνεις όταν χάσεις το δρόμο για κει που ξεκίνησες να πας;

Ρίχνω μια ματιά γύρω μου να δω μήπως εδώ που βρέθηκα είναι καλύτερα. Διαφορετικά, κοιτάω πίσω να δω πού λοξοδρόμησα και ξαναπροσπαθώ.

 4. Πώς μετράς την ευτυχία;

Το σημειώνω και στην προμετωπίδα του ιστολογίου μου με τα λόγια του George Carlin: με τις στιγμές που μου έκοψαν την ανάσα. Και ήταν στιγμές σύντομες, πυκνές και χαμηλόφωνες!

 5. Αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστείς με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Γλώσσα. Δικαιοσύνη. Θάλασσα.

 6. Πριν, τώρα, μετά, ποιο επιλέγεις και γιατί;

Πρώτη μου αντίδραση το πριν, γιατί γερνάω. Ωριμότερη επιλογή μου το μετά, γιατί είναι σαν τη θάλασσα, απρόβλεπτο.

 7. Τι θα σ’ έκανε να το ακολουθήσεις ως την άκρη του κόσμου;

Τίποτε. Αυτά που έχουν τόση δύναμη ώστε ν’ αξίζει να κινητοποιηθούμε τόσο πολύ, είναι αυτά που μπορούμε να τα δεχτούμε στην ψυχή μας, όπου και να βρισκόμαστε.

 8. Πόσο συχνά χαμογελάς τα τελευταία δύο χρόνια;

Τα τελευταία δύο χρόνια χαμογελάω μόνο χάρη στα ανίψια μου και τα «παιδιά» μου. Καλότυχη η στιγμή που οριστικοποίησα την επαγγελματική μου επιλογή!

 9. Η λέξη «κρίση» τι σημαίνει για σένα;

Μια ικανότητα που μας έλειψε εδώ και δεκαετίες και την κατάσταση στην οποία μας οδήγησε αυτή η έλλειψη. Όμως έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτό το θέμα.

10. Μια αγαπημένη σου λέξη:

Η φωτογραφία από εδώ

Θάλασσα. Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

11. Η τελευταία σκέψη στο τέλος της μέρας:

Μια πολύτιμη μητρική συμβουλή: Φρόντισε, πριν κοιμηθείς το βράδυ, να έχεις μονιάσει με όποιον τσακώθηκες τη μέρα. Αρκετές φορές δυστυχώς δεν τα κατάφερα…

Κανονικά βέβαια τώρα θα έπρεπε να παραδώσω τη σκυτάλη σε άλλους φίλους και φίλες υποβάλλοντας και τις δικές μου ερωτήσεις. Μόνο που να… το παιχνίδι έχασε πια την αμεσότητά του. Ωστόσο, ασφαλώς και κάθε πιθανή συνέχεια είναι καλοδεχούμενη.
 

Εύχομαι πάντως Καλή Ανάσταση σ’ ό,τι καλό κι ωραίο νιώθετε να σβήνει μέσα σας!