Δοκιμές

Ξεκίνησαν τρία. Το ένα έκανε μαθήματα βιολιού, το άλλο πιάνου και το τρίτο αποφάσισε ότι ήταν αρκετά περίεργο να δει πώς είναι. Τρία λοιπόν απάντησαν καταφατικά, κάπου εκεί στα μέσα Νοεμβρίου, στη διστακτική μου ερώτηση για το αν θα τα ενδιέφερε να παρακολουθήσουν ζωντανά κλασική μουσική.

Δυο τρεις βδομάδες αργότερα με βρήκε το ένα απ’ αυτά με την πληροφορία ότι θα εμφανιζόταν στο Μέγαρο ο Λεωνίδας Καβάκος. Πού την ανακάλυψε, δεν ξέρω, γιατί στην ιστοσελίδα του Μεγάρου δεν υπήρχαν ακόμα στοιχεία. Όταν διασταύρωσα τελικά την είδηση για τις 11 Φεβρουαρίου, θεώρησα καλό να ξαναρωτήσω το τμήμα για την πιθανότητα ευρύτερης συμμετοχής. Αυτή τη φορά σηκώθηκαν δέκα χέρια και στο δάλειμμα ήρθαν να με βρουν κι άλλα παιδιά από τα υπόλοιπα τμήματα της δευτέρας, στα οποία δεν διδάσκω. Τη σκυτάλη πήρε η θεολόγος του σχολείου που ενημέρωσε και τα τμήματα της πρώτης.

Κάτω από το δύσπιστο βλέμμα κάποιων συναδέλφων συγκεντρώθηκε ένας κατάλογος τριάντα ενός παιδιών, που όχι μόνο συγκέντρωσαν χωρίς καθυστερήσεις πριν από την έναρξη της προπώλησης των εισιτηρίων το αντίτιμό τους, αλλά και δεν πτοήθηκαν από τις προειδοποιήσεις μου ότι ίσως το πρόγραμμα της συγκεκριμένης εκδήλωσης (σονάτες του Beethoven για βιολί και πιάνο) να έπεφτε κάπως βαρύ για «πρωτάρηδες».

Beethoven, violin sonata no 6 – Λ. Καβάκος, E. Pace

Περνάνε τρεις βδομάδες με καθημερινά χαμόγελα και ερωτηματικά βλέμματα στα διαλείμματα. Δυο μέρες πριν την εκδήλωση συγκεντρωνόμαστε για μια σύντομη ενημέρωση. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν έχει ξαναπαρακολουθήσει κάτι ανάλογο και χρειάζεται μια προετοιμασία για το τι να περιμένει, τι θα συναντήσει, πώς πρέπει να συμπεριφερθεί. Το πρόβλημα της απεργίας όλων των μέσων μεταφοράς εκείνο το Σάββατο λύνεται την τελευταία στιγμή με την ενοικίαση πούλμαν.

Άφιξη στο Μέγαρο. Διερευνητικά, αναγνωριστικά βλέμματα. Η ομάδα συσπειρώνεται. Πρώτοι ψιθυριστοί σχολιασμοί. Αναμνηστική φωτογραφία για την ιστοσελίδα του σχολείου. Είσοδος. Μοιραζόμαστε στα δύο πλαϊνά θεωρεία πίσω από τη σκηνή. Κανένα παράπονο δεν ακούγεται.

Σε λίγο τα φώτα χαμηλώνουν. Ο Λεωνίδας Καβάκος και ο Enrico Pace παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Ο βασιλιάς των οργάνων μαζί με το πληρέστερο των οργάνων γεμίζουν την αίθουσα με τους μαγικούς τους ήχους και γοητεύουν το κοινό. Καταπληκτική η χημεία των δύο μουσικών. Κάθε ανησυχία ξεχνιέται και αφήνουμε πίσω μας τον έξω κόσμο…

Στη διαδρομή της επιστροφής επιχειρώ έναν πρώτο απολογισμό σταχυολογώντας ενδεικτικές αντιδράσεις:

— Ωραία ήτανε, κυρία!

— Εμείς πάντως, κυρία, δεν χειροκροτήσαμε πριν την ώρα μας! Ακούσατε πώς φώναζαν σσσς;

— Ούτε και βήξαμε! Ωστόσο, ευγενικός ήταν!

— Θα ξανάρθουμε, κυρία;

— Εγώ, κυρία, χασμουρήθηκα μόνο δύο φορές!

— Φοβερή η αίθουσα, κυρία!

— Θα δούμε, κυρία, και μεγάλη ορχήστρα;

— Εμένα μου ’κανε εντύπωση η ησυχία!

— Χάρηκα που ήρθα. Ήθελα να δω πώς είναι. Δεν νομίζω όμως ότι θα ξανάρθω… Δεν μου πάει και πολύ.

— Πώς μπορούσαν, καλέ κυρία, να συγχρονίζονται τόσο τέλεια μεταξύ τους;

— Θα ήθελα να ξανάρθω. Μόνο, σε πιο εύθυμα κομμάτια. Να, σαν εκείνα τα μέρη που πήγαιναν πιο γρήγορα…

— Μπορούμε να πάμε, κυρία, και στη λυρική; Δεν θα ήταν ωραία να δούμε και όπερα;

Το πρώτο σποράκι έπεσε. Η συνέχεια θα δείξει…