Το ημερολόγιο δείχνει Μάη. Κοντεύει μάλιστα να διαγράψει όλα τα
τετραγωνάκια του με τον κόκκινο μαρκαδόρο της.
— Γιατί διάλεξα αυτό το χρώμα; Αφού δεν μου αρέσει. Φωτεινό, ανοιξιάτικο
χρώμα, σου λέει ο άλλος. Πού την είδα την άνοιξη;
Έξω συννεφιάζει. Ξανά. Πιάνει ψιλόβροχο. Ξανά. Ο ουρανός χαμηλώνει και της
πλακώνει το στήθος. Περισσότερο.
Αναστενάζει κι ανασηκώνεται βαριά. Βγαίνει στο σκοτεινιασμένο μπαλκόνι. Δυο
γαρίφαλα φωτίζουν το βλέμμα της. Και τα πουλιά, που μαζεύονται να προφυλαχτούν απ’
τη βροχή στα γύρω δέντρα, φλύαρα και ξετρελαμένα, την κάνουν να χαμογελάσει χωρίς
να το καταλάβει.
Έχω καιρό ν’ ακούσω μουσική, συνειδητοποιεί μεμιάς.
Δυναμώνει την ένταση και ο μαγικός ήχος του βιολιού πλημμυρίζει τον χώρο. Σαν να της φαίνεται ότι και τα πουλιά το χαίρονται και αρχίζουν να κελαηδούν πιό χαρούμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα χαμόγελο απόλαυσης απλώνεται στο πρόσωπό της. Δυναμώνει λίγο ακόμα την ένταση και κάθεται πιό αναπαυτικά.
Αξαφνα, σιωπή. Και σκοτάδι. Η οθόνη σβήνει. Φρίκη.
Μιά εφιαλτική εικόνα ξεπροβάλει συνειρμικά στην οθόνη της φαντασίας της: οι γνωστές φυσιογνωμίες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.
Προσπαθεί απεγνωσμένα να την διώξει. Ας μην είμαι υπερβολική, σκέφτεται. Κάθε φορά που βρέχει το ίδιο γίνεται.
Και αφέθηκε στην απόλαυση του κελαηδίσματος των πουλιών, περιμένοντας υπομονετικά να ξανάρθει το ρεύμα.
Κωνσταντίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το σενάριο! Ακολουθεί με συνέπεια το ίδιο κυκλοθυμικό ύφος.
Αν και, επειδή συχνά ο εφιάλτης μπλέκεται πολύ ρεαλιστικά με την πραγματικότητα, είχε προνοήσει και γι' αυτό άκουγε τη μουσική από mp3-player ;)
Πόσο μου ταιριάζει σήμερα η ανάρτησή σου, το χρώμα... η μουσική... ακόμα κι εκείνο το χαμόγελο βλέποντας τα πουλιά, έστω και λυπημένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαλασσένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω. Σε είχα στο μυαλό μου. Και σένα και το ξωτικό και τη Margo και τη Νέλλη και...
Δύσκολο πράμα η απώλεια
Έχεις την αγάπη μου
Σήμερα δεν μπορεί, θα έχει ήλιο. Πάντα βγαίνει δεν μας εγκαταλείπει ποτέ.. έτσι δεν είναι Υπατία μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε που με τέτοια μουσική κάμπτονται όλες οι αντιστάσεις του;-)
Σκεπτόμουν πως μέσα στα πάνω και στα κάτω μας, βγαίνουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα για τη ζωή που μόνο χαμόγελο μας αφήνουν και μια γαλήνη απερίγραπτη, όπως και η φευγαλέα ματιά στα γαριφαλάκια που φύτρωσαν στο μπαλκόνι σου, ή το κελάηδισμα του βιολιού που τα εξηγεί όλα με σαφήνεια!
Να σαι καλά Υπατία μου!
Κρυφτό εξακολουθεί να παίζει, Margo μου, ο ήλιος και σήμερα. Μόνο που τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φύση, βλέπεις, επίμονα μας θυμίζει ότι η ζωή περιλαμβάνει και τα μικρά και τα μεγάλα. Κι αν μεγάλα είναι τα δύσκολα της ζωής, μικρά είναι τα όμορφά της. Πρέπει λοιπόν να τα μαζεύουμε, να τα κάνουμε μπουκέτο. Τότε μεγαλώνουν κι αυτά και μας επαναφέρουν σε ισορροπία.
Το κελάηδισμα των πουλιών μού θύμισε πάρα πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι του Paganini, άλλο ένα παιδικό άκουσμα! Το περίμενα ότι οι μουσικοί της παρέας θ' αναγνώριζαν τη συγγένεια των ήχων! ;-)
Σ' ευχαριστώ για τον τρόπο που με "διαβάζεις"!
Αχ! Υπατία μου...δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει και αναπολώ τις μέρες που "παίζαμε" με το Φράκταλ,το Φτερό(που ευτυχώς εμφανίζεται που και που με mail), τον αγαπημένο Γκιώνη που χάσαμε τόσο ξαφνικά, το Ξωτικό, την Margo και τόσους άλλους που έχουν τραβηχτεί από την μπλογκογειτονιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι η διάθεση μας πάντα καλή, χρειάζεται προφανώς πολύ ενέργεια για να κρατηθείς στην επιφάνεια και να μη ρουφηχτείς προς τα μέσα...δύσκολοι καιροί καρδούλα μου...η φύση όμως ξέρει να παρηγορεί όπως και η καλή μουσική!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια με μια μεγάλη αγκαλία! :)))
Πολλές φορές τα πρωϊνά έρχεται ένας κότσιφας στην κορυφή του πεύκου, άλλες φορές απογεύματα, πιάνει πιο χαμηλά και αρχίζει το κελάϊδημα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί όμως που δεν αντιστέκομαι στο χαμόγελο, είναι όταν βλέπω τον τσαλαπετεινό νά κόβει βόλτες σκαλίζοντας με το μακρύ του ράμφος.
Αν το αναρτήσω θα είναι προς τιμήν σου.
Τι όμορφη παρέα.....σ΄ευχαριστώ.
Ηλιόλουστες οι μέρες πια Υπατία μου και το καλοκαιράκι μας χαμογελάει:) ας το δούμε και έτσι:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά τον κόκκινο μαρκαδόρο που έχει σβήσει τώρα όλο τον Μάη και μετά το μελαγχολικό βιολί, δίπλα στα κοτσυφάκια (κάπου μου θύμισαν το ξωτικό και ένα αηδόνι:)) και δίπλα στα γαρύφαλλα του μπαλκονιού σου αφήνω πολλά φιλιά, μια μεγάλη αγκαλιά και ένα τραγουδάκι:) http://www.youtube.com/watch?v=TTJaIvIfyAk
Mα τι...χαμένο που είμαι !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή(δεκτή όποια ποινή)
Τώρα τι να σου πω; πως με τρομάζουν οι καιροί που δεν αντέχω ν'ακούσω όμορφη μουσική ,και ακόμα και τα κελαηδίσματα των πουλιών μου φέρνουν δάκρυα...
σιγά μη σου πώ αυτά ,λές και δεν τα ξέρεις ,εμένα περίμενες.
ΟΧΙ λοιπόν!! θα σου πώ για τη χαρά που ένοιωσα όταν μπήκα και βρήκα την όμορφη συντροφιά (με τις τόσο τρυφερές αναφορές στην απούσα αφεντιά μου) σαν να γυρνάς σε όμορφο λιμάνι μετά απο άγριες τρικυμίες .....
και θα βάλω τη μουσική σου στο τέρμα και θ'αφήσω ,χωρίς αντίσταση, την ζωή ν'ανακατεύει σταγόνες και χαμόγελα......
υγ.χμμμ..και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς συννεφιές μου λές;;;
φιλιά τιτιβίζοντα
Καλησπερούδια, κορίτσια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜισό λεπτό να ξαραχνιάσω και αρχίζω ;)
Μαγισσούλα καλή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο και κάποια καινούρια παιχνίδια θα βρούμε να παίξουμε, όλο και κάποια κόλπα θα σκεφτούμε να ξεγελάσουμε τη μελαγχολία μας με σταθερή πηγή έμπνευσης τη φύση, όπως σωτά επισημαίνεις.
ΑΦιλάκια κι από μένα
Θαλασσένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω τσαλαπετεινόόόό!
Ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισες
Άστρια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάζεψα τα πάντα από το μπαλκόνι μου (και τα φιλιά και την αγκαλιά και το τραγουδάκι) και τα φύλαξα :)
Καλοζυγισμένη επιλογή η αφιέρωση: και για το περιεχόμενο των στίχων και για το πατριωτάκι που το εκτελεί και, βέβαια, για τη Ρεμπούτσικα που δεν χορταίνω!
Ανταποδίδω με αυτό και φιλάκια πολλά
Ξωτικούλι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είσαι χαμένο. ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟ είσαι, βρε! Κάνε κάτι! Λέω εγώ τώρα, η συνεπής blogger... Χα χα :)
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται και τα δυσκόλως καλά κάνουν και αγνοούνται! Μόνο να ξέρουμε ότι είσαι καλά, βρε ψυχή μου...
Να σου πω τι θα κάνουμε τώρα χωρίς συννεφιές: θα πάρεις τη μηχανή σου και θα πάρω την πέννα μου και θα στρώσουμε στο κυνήγι τις εσωτερικές συννεφιές!
Τσίου; Τσίου, βεβαίως!!!
:) Σ' ευχαριστώ πολύ Υπατία μου. Δεν έχω ζήσει στην Αλεξάνδρεια, όμως την έχω γνωρίσει καλοκαίρι. Οι φωτογραφίες στο βίντεο πολύ όμορφες..κορνίς, Μοντάζα..:)
ΑπάντησηΔιαγραφή