στο «Πρωινό» (Déjeuner du matin) του Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prévert) από τη συλλογή του Κουβέντες (Paroles).
Πρόγευμα
Έβαλε καφέ
Στο φλιτζάνι
Έβαλε γάλα
Στο φλιτζάνι του καφέ
Έβαλε ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Ανακάτεψε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Κι ακούμπησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έριξε τη στάχτη
Στο τασάκι
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Φόρεσε
Το καπέλο στο κεφάλι του
Φόρεσε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Στη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κι εγώ πήρα
Το κεφάλι μου μες στα χέρια
Κι έκλαψα.
Στο φλιτζάνι
Έβαλε γάλα
Στο φλιτζάνι του καφέ
Έβαλε ζάχαρη
Στον καφέ με το γάλα
Με το κουταλάκι
Ανακάτεψε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Κι ακούμπησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έριξε τη στάχτη
Στο τασάκι
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Φόρεσε
Το καπέλο στο κεφάλι του
Φόρεσε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Στη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κι εγώ πήρα
Το κεφάλι μου μες στα χέρια
Κι έκλαψα.
Update
Ας μιλήσουμε, λοιπόν…
Όμως να μιλήσουμε μια νέα γλώσσα.
Γιατί η παλιά ασχήμηνε.
Kιότεψε σε τόση πολύχρονη αχρηστία.
Γιατί η παλιά ασχήμηνε.
Kιότεψε σε τόση πολύχρονη αχρηστία.
Πασαλείφτηκε
φτιασίδια. Mασκάρεψε το λόγο.
Άδειασε τις λέξεις από τους χυμούς τους.
Tις εγκατέλειψε να αιωρούνται,
χρωματιστές πομφόλυγες,
πάνω από τα κεφάλια μας,
έξω από τις καρδιές μας.
Άδειασε τις λέξεις από τους χυμούς τους.
Tις εγκατέλειψε να αιωρούνται,
χρωματιστές πομφόλυγες,
πάνω από τα κεφάλια μας,
έξω από τις καρδιές μας.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν…
Να μιλήσουμε με λέξεις α-χάριστες.
Mε λέξεις-βέλη.
Mε λέξεις που γδέρνουν τη σκόνη.
Για να μας ξαναθυμίσουν την ανθρώπινη ομορφιά.
Mε λέξεις-βέλη.
Mε λέξεις που γδέρνουν τη σκόνη.
Για να μας ξαναθυμίσουν την ανθρώπινη ομορφιά.
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις», που έλεγε και ο Μανόλης Α.
Αφιερωμένο στην Άστρια με αφορμή το σχόλιό της
να μιλάμε σαν πρέπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήδύσκολο αυτό.
όσο για το ποίημα, πώς να μην αγαπήσεις τα γαλλικούλια;;
Θα μιλήσουμε, θα ξαναθυμηθούμε την ανθρώπινη ομορφιά, μόνο που η αναμονή είναι μεγάλη και επίπονη. Τόσα χρόνια εδραιώθηκε η ασχήμια, λογικό είναι να περιμένουμε τόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς συνομιλούμε έστω και σιωπηλά.. βέβαια, το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ, η καταπληκτική ερμηνεία της Marlene Dietrich και ο δικός σου επίλογος δεν μου φαίνονται καθόλου σιωπηλά!
Καλή σου μέρα Υπατία μου
Ίσως να ήταν ο πιο όμορφος τρόπος που διάβασα αυτό τον καιρό για την προτροπή άρθρωσης λόγου "χωρίς φτιασίδια", λόγο που ν' αναδεικνύει την ομορφιά κι ας "καρφώνει", κι ας "γδέρνει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πάντα οι συνειρμοί και οι επιλογές σου ξεχωριστά ποιοτικοί. Όμως αυτό το κείμενό σου αν και πεζό, έχει όλα τα στοιχεία ενός ποιήματος. Το διάβασα σταματώντας στις λέξεις που χρησιμοποίησες και τόσο πετυχημένα νοηματικά στόχευσαν ως "λέξεις βέλη".
Υπατία μου, καλό βραδάκι:)
Σε φιλώ
υγ. Μargo μου, ένα γεια από εδώ και σ' ευχαριστώ που μου είχες δείξει το μονοπάτι για τις σκέψεις - "παμφόλυγες":)
Ο Πρεβέρ για μένα σημαίνει, σχολείο όπου έπρεπε να μάθουμε απέξω τα ποιήματα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης είναι συνδυασμένος με τη μητρική μου γλώσσα και με μια κουλτούρα που με πολύ μαεστρία ήξερε τότε να τσακίζει τον συναισθηματισμό των νέων... Και ευτυχώς δεν τα πολυκατάφερε μαζί μου!
Δεν είχα ξανακούσει την Μάρλεν Ντιέτριχ να απαγγέλει...ως εξαιρετική ηθοποιός, "βγάζει" τέλεια την απελπισία μιας στεγνής σχέσεις... και σου σκίζει την καρδιά.
Η ανάρτηση σου Υπατία μου με άγγιξε όμορφα και"έβγαλε" Γαλλικές αναμνήσεις!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά!
Summertime Blues,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρα πολύ δύσκολο! Οι αρχαίοι έλεγαν: ή πες κάτι καλύτερο από τη σιωπή ή σώπα!
Αλλά και όταν κρίνουμε ότι πρέπει να μιλήσουμε, θα πρέπει να σκεφτούμε και το πώς θα μιλήσουμε!
Ναι, συμφωνώ ότι ο Πρεβέρ είναι πολύ ισχυρό δέλεαρ για να πιάσει κανείς στα χέρια του γαλλικό βιβλίο!
Καλή μου Margo,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε νομίζω ξαναπεί πόσο εύγλωττες μπορεί να είναι οι σιωπές. Εσείς ειδικά οι μουσικοί γνωρίζετε πολύ καλύτερα πόσο σημαντικό κομμάτι της μουσικής είναι οι παύσεις της.
Αν και ο Πρεβέρ εδώ μιλάει για το απόλυτο κενό της επικοινωνίας, εγώ θέλησα να θίξω την απουσία της επικοινωνίας, που κρύβεται πίσω από τις πολλές λέξεις, που το περιεχόμενό τους στρεβλώθηκε ή και εξατμίστηκε.
Είναι ανάγκη να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια της γλωσσικής μας επικοινωνίας. Μην κοιτάς που κάποιοι e-φίλοι καταφέρνετε και ξεπερνάτε αυτόν το σκόπελο με τη φωτογραφική σας δεινότητα... Δεν αρκεί! Αρκεί ίσως για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας μερικοί ομοϊδεάτες εδώ μέσα, αλλά εκεί, έξω, στην κοινωνία μας δεν αρκεί... Όχι!
Καλησπέρα και φιλάκια στα αγγελούδια!
Αστέρι λαμπυριστό,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διακριτικότητα του επαίνου σου τον κάνει ακόμα πιο πολύτιμο και σ' ευχαριστώ, καθώς πολύ μετράω τη γνώμη σου!
Σταμάτησα στις λέξεις που σου άρεσαν και άλλαξα το κείμενό μου, για να φωτογραφίσω την προσέγγισή σου.
Καλό σου βράδυ, καλή μου!
ΥΓ: Πάντως, "δεν γράφω ποιήματα", όπως έλεγε και ο Μ. Σαχτούρης. ;)
Μαγισσούλα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΉσουν κι εσύ -λόγω ταυτότητας- στο μυαλό μου όταν επέλεγα τον Πρεβέρ. Είδες λοιπόν πώς γίνεται και στη σχολική ζωή αρκετοί μεγάλοι ποιητές συνδέονται μέσα μας με τον καταναγκασμό και χρειάζεται να περάσουν χρόνια για να "συνομιλήσουμε" πάλι μαζί τους; Και καμιά φορά μπορεί να τύχει και να μην τους πιάσουμε ποτέ στα χέρια μας... Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι ειδικά ο Πρεβέρ αυτόν τον νεανικό συναισθηματισμό τον προστάτευσε με την ποίησή του. Δεν επιμένω όμως, γιατί τα βιώματα του καθενός και της καθεμιάς μας διαφέρουν.
Κι ένα μικρό πείραγμα που συμβαδίζει κυρίως με το "πνεύμα" της εποχής: Χρειάστηκε μια "Γερμανίδα" για να σε συγκινήσει; Χαχαχα
Πολλά ζεστά ΑΦάκια
Ευχαριστώ γιά την εκφραστικότατη ερμηνεία τής Marlene Dietrich· την αγνοούσα εντελώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν κάθομαι εδώ πολύ ώρα ,σιωπηλή ,ακούω διαβάζω ,αισθάνομαι,σκέφτομαι,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυλλογιέμαι,ψάχνω τις λέξεις που δεν αδειάσαμε από τους χυμούς τους......
ίσως αν παίρναμε το κεφάλι με τα χέρια μας και επι τέλους κλαίγαμε να ποτίζονταν πάλι με αλήθεια οι λέξεις....γιατί το γέλιο εύκολα μπορεί να είναι ψεύτικο μασκαρεμένο και άδειο ,
το κλάμμα όμως οχι.
"Ο πόνος είναι το σπάσιμο της πέτρας που περισφίγγει τη γνώση σας.
Οπως το κέλυφος του καρπού πρέπει να σπάσει γιά να φανεί η καρδιά του μπρος στον ήλιο, έτσι και σεις πρέπει τον πόνο να γνωρίσετε.
Κι' εσείς μπορέσατε μες στην καρδιά σας να διαφυλάξετε τον θαυμασμό μπρος στα καθημερινά θαύματα της ζωής. Ο πόνος δεν πρέπει να'ναι λιγότερο εξαίσιος από την ηδονή.
Και πρέπει να δεχτείτε την αλλαγή των εποχών μες στην καρδιά, όπως δεχτήκατε πάντα τις εποχές που έρχονται και φεύγουν ή μία πίσω από την άλλη πάνω στη γη.
Πρέπει να δείτε με γαλήνη μες από τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολύς από τον πόνο σας διαλέχτηκε μονάχος του.
Είναι το πιό πικρό ποτήρι που προσφέρει στον άρρωστο εαυτό σας ο μάγος που ζει μέσα σας και τον γιατρεύει.
Πιστέψετε σ' αυτό το μάγο, και πιείτε σιωπηλά και ήρεμα το υγρό που σας προσφέρει:
Γιατί το χέρι του, ας είναι σκληρό και βαρύ, οδηγιέται απ' το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Κι' η κούπα που φέρνει μαζί του, ας τσουρουφλίζει τα χείλη σας, πλάστηκε από πηλό που υγράθηκε απ' τον Πλάστη με τα δικά Του άγια δάκρυα."
Χαλίλ γκιμπράν
Δεν έχω άλλα λόγια μόνο ...αγάπη!
Very nice article and straight to the point. I am not sure if this is actually the best place to ask but do you people have any thoughts on where to hire some professional writers? Thx :)
ΑπάντησηΔιαγραφήdodo,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι απίθανο το τι ανακαλύπτουμε στο διαδίκτυο πια! Κι εγώ την αγνοούσα ;)
Ξωτικό μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκιο έχεις. Και τα δάκρυα νερό που ξεπλένει τη σκόνη είναι, αλλά και το βλέμμα καθαρίζουν!
Ο πόνος είναι το σπάσιμο της πέτρας που περισφίγγει τη γνώση σας
Πόσες αλήθειες μπόρεσε να στριμώξει σε τόσο λίγους στίχους ο Χαλίλ Γκιμπράν!
@ Anonymous visitor
ΑπάντησηΔιαγραφήActually, it's not. But then of course, it depends on what kind of professional writer you are seeking.
Thank you for your visit
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆστρια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφή:)