Και μετά...

…το σποράκι έβγαλε τα πρώτα φυλλαράκια. Σε αντίθεση με τα άλλα φυτά άρχισε να βγάζει τα πρώτα πράσινα ματάκια από τον Σεπτέμβρη.

Πρώτα με βλέμματα συνωμοτικά. Μετά με χαμογελαστές σπόντες:

— Ωραία ήταν πέρσι, κυρία!

Ύστερα οι φράσεις έγιναν πιο συγκεκριμένες:

— Θα πάμε και φέτος, κυρία;

Στο τέλος τα σπρωξίματα πάρα πολύ σαφή:

— Κοιτάξτε, κυρία, αυτό το φυλλάδιο. Στο Μέγαρο θα έχει ζωντανές αναμεταδόσεις όπερας από το εξωτερικό. Δείτε τα έργα, να μας πείτε τη γνώμη σας…

— Και γιατί να μη δούμε κανονική παράσταση;

Έτσι μαζευτήκαμε η περσινή παρέα —αποδεκατισμένη κάπως από τα διαβάσματα των τελειοφοίτων και, φυσικά, από την οικονομική κρίση. Ωστόσο, υπήρξαν 18 παιδιά, αγόρια και κορίτσια —το σημειώνω αυτό— που μαζί με μερικές δασκάλες κι ένα δάσκαλο παρακολούθησαν την περασμένη Κυριακή στην Εθνική Λυρική Σκηνή την όπερα Μανόν Λεσκώ του Πουτσίνι.

 

Για τη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν η πρώτη τους εμπειρία στο λυρικό θέατρο. Η ανησυχία μου, ότι με τον ανυπόμονο ενθουσιασμό τους έπεφταν σ’ ένα έργο που δεν έχει γνωστές στο πλατύ κοινό άριες ούτε εύθυμη μουσική, διαψεύστηκε και πάλι!

Μετά από δυόμισι ώρες βγήκαν με λαμπερό βλέμμα από την αίθουσα και τιτίβιζαν γοητευμένα μέχρι τη στάση του τρόλεϊ και σ’ όλη τη διαδρομή.

(Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν τους περίμενε το περσινό πούλμαν που ο οδηγός του άλλαξε το κλίμα με τις ατυχείς μουσικές του επιλογές!)

Από αυτό το υπέροχο, από πολλές πλευρές, βράδυ κρατάω και υπογραμμίζω ότι η όλη ιστορία ξεκίνησε από τα ίδια τα παιδιά!