Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Δια της Τέχνης...


…οι πολλές εικόνες της


…η φωνή της
Ζωή Καρέλλη, Η άνθρωπος

Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα ιδώ το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.

«Ότι δια σου αρμόζεται
γυνί τω ανδρί.»

Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνει που τόσο καλά,
τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,
πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ, έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δεν θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
Από τη συλλογή Αντιθέσεις (1957)

12 σχόλια:

  1. Υπατία μου...
    Γροθιά στο στομάχι το ποίημα και όλα τα πορτραίτα των γυναικών που παρελαύνουν με συνοδεία το βιολί, πόσα μας λένε; Πόσα έχουμε εμείς οι Γυναίκες να πούμε;
    Ένα είναι σίγουρο, πως με ή χωρίς συντρόφους είμαστε μόνες...

    ΑΦιλιά ανοιξιάτικα, μέσα από την καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλώς την !!!!!!!!!!
    Τώρα κυριαρχεί η χαρά που σε διαβάζω ,αρνούμαι να μελαγχολήσω με τις βλακείες του ανθρώπου που θέλει σώνει και καλά κάποιος να είναι πιο σπουδαίος απ'τον άλλο ,σαν να τσακώνεται το υδρογόνο με το οξυγόνο πιο είναι πιο σημαντικό στην δημιουργία του νερού.....
    τι να λέμε πια ,
    βαρέθηκα ....συναισθηματική νοημοσύνη ούτε καν....αμοιβάδας ακόμα ....
    Καλή πρόοδο στο ανθρώπινο είδος .

    Ανοιξιάτικα ,τρυφερά,αγαπησιάρικα φιλιάααααααααααααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρω τί θα έγραφα, διότι μετά το σχόλιο της κυρίας Ξωτικού περι οξυγόνου και υδρογόνου δεν χρειάστηκε να σκεφτώ τί να γράψω!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα, Μαγισσούλα!
    Αν και γραμμένο σε παλιότερα χρόνια, το γεγονός ότι εξακολουθεί ακόμη να μας αγγίζει αυτή η προσπάθεια της ανθρώπου να αρθρώσει τη δική της "φωνή", δείχνει ότι δεν έχουμε ακόμα πλησιάσει το επιθυμητό.
    Το σχόλιό σου "Ένα είναι σίγουρο, πως με ή χωρίς συντρόφους είμαστε μόνες..." μπορεί να να δεχτεί πολλαπλές ερμηνείες. Επιλέγω αυτήν που υποστηρίζει και το ποίημα: τη μοναξιά που οδηγεί στην αυτοσυνειδησία και τη διεκδίκηση της αυθυπαρξίας!
    Σε φιλώ κι εγώ, καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξωτικό μου,
    Καλώς σε βρήκα!
    Σε βρήκα; Δεν κατάλαβα: για τις βλακείες ποιανού ανθρώπου μιλάς; Ποιος διεκδίκησε μεγαλύτερη αξία από τον άλλο;
    Να υποθέσω ότι η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ θόλωσε τη ματιά σου;
    Φιλιά κι από μένα, ηλιόλουστα και... δροσερά ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κωνσταντίνε,
    Θα μείνω λοιπόν με την περιέργεια;
    Απολύτως σεβαστόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μέσα σε ένα άρθρο γένους θηλυκού η δύναμη ενός νέου ορισμού του ουσιαστικού "άνθρωπος". Έτσι που, ποιητική αδεία, αυθαιρετώντας ενάντια στη γραμματική, να δίνει την δυνατότητα μιας εναλλακτικής (και δίκαιης) θεώρησης στην εννοιολογική ουσία της λέξης.

    Πολύ ωραία ιδέα! Θα συμφωνήσω και με το ξωτικό ότι δεν στεκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, γένος με γένος, αλλά με Ένα ανθρώπινο πρόσωπο, κι αυτή η παρομοίωση υδρογόνου και οξυγόνου στο νερό ήταν καταπληκτική. Όμως δυστυχώς η πραγματικότητα σε πολλά μέρη είναι απογοητευτική σε βάρος "της ανθρώπου".

    Υπατία μου, ωραία ανάρτηση και επ' ευκαιρία μάλιστα της γιορτής της γυναίκας.

    Σε φιλώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ωχ !!
    αμάν !!!
    μηδέν πήρα καλέ κυρία;;;
    Τόσο εκτός θέματος ;;;
    Δηλαδή η πάλη των φύλων δεν έπαιζε καθόλου ;;;
    είχα την μύγα μάλλον εγώ ε ;;;
    πάω πάλι για μελέτη (κηδεμόνα δεν θα φέρω μην περιμένετε αδίκως :p

    :-))))


    υγ. παρεπιπτόντως έπεσα και πάνω σ'αυτό ,έχει ενδιαφέρον :

    http://www.synexelixi.org/en/fakeli/relations/la-batail-des-sexes


    φιλιά πλήρως καταννοητά !!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. πάντως όσο κι αν ...μελέτησα
    επιμένω να νοιώθω πως η μοναξιά του ποιήματος εμπεριέχει έντονα και την πικρία που απορρέει απο την "πάλη" των φύλλων αντι για την συνεργασία που θα βοηθούσε τον (και την )κάθε άνθρωπο να βιώσει δημιουργικότερα την άλλη μοναξιά την απορρέουσα απ'την μοναδικότητα του κάθε ενός και της κάθε μιάς μας και οδηγούσα στην αυτοσυνειδησία......
    Δεν πιστεύεις κι εσύ πως είναι μεγάλη βλακεία να τσακώνονται τα δυό φύλλα για το ποιός είναι ανώτερος ;;
    Ή μητριαρχείες ή πατριαρχείες μια ζωή ,τόσο δύσκολο πια μια κοινωνία αληθινού σεβασμού στην μοναδικότητα του κάθε είδους ;;;

    (συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά ...είχα πολλάααα μαθήματα ;-))

    Υπατιούλα μου να είσαι καλά!! (συνεχίζω να έχω μια ανησυχία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άστρια και Ξωτικό,
    Κατακόκκινη ζητώ συγγνώμη για την εξαφάνιση. Τουλάχιστον στα σχόλιά σας έπρεπε να είχα απαντήσει. Ανωτέρα βία με εμπόδισε.
    Συμφωνούμε οπωσδήποτε στο ότι όλες οι ...-αρχίες είναι κατακριτέες. Μόνο που πιστεύω ότι σε μια ομαλή συνύπαρξη συμβάλλει ως προϋπόθεση η επίγνωση της ταυτότητας των επιμέρους μερών. Στο συγκεκριμένο ποίημα, γραμμένο πολύ παλιά, η δημιουργός του αναζητά τη δική της ανεξάρτητη ταυτότητα χωρίς να στρέφεται κατά του ετέρου ημίσεως.
    Αλλά όλα αυτά πια μπαγιάτεψαν...
    Έχετε όμως πάντα ζωντανή και φρέσκια την αγάπη μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...