Άνοιξη

Έκρηξη χρωμάτων και φωτός – επανεμφάνιση των εντόμων

Αν ζούσαμε στην κλασική αρχαιότητα, πριν λίγες μέρες θα είχε τελειώσει ο Ελαφηβολιώνας μήνας (μέσα Μαρτίου – μέσα Απριλίου). Θα είχαν περάσει τα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια με το γλεντοκόπι και την κρασοκατάνυξη —τώρα το λέμε Αποκριά—, αλλά και τους τριήμερους δραματικούς αγώνες, που τώρα τους ξεχάσαμε —εκτός ίσως από το δράμα, στο οποίο δώσαμε τη δική μας σύγχρονη σημασία.
Με την άνοιξη και την αναγέννηση της φύσης οι παππούδες μας είχαν συνδέσει δύο από τους πάμπολλους μύθους τους.
Σύμφωνα με τον πρώτο, η φύση συμμετείχε έτσι στη χαρά της Δήμητρας, που υποδεχόταν και πάλι στην αγκαλιά της για ένα εξάμηνο την αγαπημένη της κόρη Περσεφόνη από τον Άδη, όπου έμενε το υπόλοιπο διάστημα με το σύζυγό της Πλούτωνα, μετά τη συμβιβαστική παρέμβαση του Δία. Ένας μύθος που με ποιητικό τρόπο και αρκετό ρεαλισμό προσπαθεί να ερμηνεύσει τις συνήθως δύσκολες σχέσεις μεταξύ της πεθεράς και του γαμπρού, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό του γάμου.

Mendelson, Spring song

Με την άνοιξη βέβαια συνδέεται και ο μύθος του Άδωνη, του ωραίου νέου που η προστάτιδά του Αφροδίτη τον είχε εμπιστευτεί στην Περσεφόνη, όταν μωρό είχε χάσει τη μάνα του. Η Περσεφόνη όμως, γοητευμένη από την ομορφιά του, δεν τον επέστρεφε από τον Άδη, μέχρι που παρενέβη και πάλι ο Δίας μοιράζοντας από ένα τρίτο του χρόνου του ωραίου νέου ανάμεσα στις δυο θεές και αφήνοντας σ’ εκείνον την επιλογή για το τελευταίο τρίτο. Εκείνος επέλεξε κι έτσι περνούσε τα δύο τρίτα στον πάνω κόσμο και το ένα τρίτο στον Άδη. Κάποτε ωστόσο ο Άδωνης σκοτώθηκε σε κυνήγι (οι σταγόνες από το αίμα του έγιναν τα πρώτα κόκκινα τριαντάφυλλα) και η απαρηγόρητη Αφροδίτη (από τα δάκρυά της πρωτοφύτρωσαν οι ανεμώνες) έκανε την Περσεφόνη να συμφωνήσει να του επιτρέπει κάθε έξι μήνες να ανασταίνεται και να επιστρέφει στον πάνω κόσμο. 
Είναι τάχα τυχαίο που και οι χριστιανοί εορτάζουν την ανάσταση του Χριστού την άνοιξη;