Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Μικρά αναπάντεχα

Οδηγείς μέσα στο μποτιλιάρισμα της κίνησης τις πρώτες απογευματινές ώρες. Το ραδιόφωνο παίζει ερήμην σου στο συνήθη σταθμό με την ήπια μουσική.
Από το πίσω κάθισμα ο μικρός εντεκάχρονος ίσα που πρόλαβε ν’ αλλάξει μόλις γύρισε από το σχολείο και τώρα κοιτάει κάθε τόσο το ρολόι του αυτοκινήτου. Φοβάται μην αργήσει στην προπόνηση. Πού και πού λέει καμιά κουβέντα. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να σκέφτεται και πιθανολογείς πως μάλλον προσπαθεί ν’ ανασυντάξει τις δυνάμεις του από τη σχολική ένταση.
Ξαφνικά σε ρωτάει:
— Θεία, πώς λέγεται αυτό το τραγούδι;
— Δεν ξέρω, χαρά μου, απαντάς και συνειδητοποιείς μόλις εκείνη τη στιγμή ότι σιγομουρμούριζε αδέξια τους στίχους που δεν πολυκαταλαβαίνει ακόμα.
— Σου αρέσει; τον ρωτάς ξαφνιασμένη. Όταν γυρίσουμε, θα το ψάξουμε…


Στην επιστροφή, μετά από μιάμιση ώρα τρεχαλητό στο γήπεδο και υπάκουη εκτέλεση των προπονητικών εντολών, αποδίδεις τη σιωπή στην κόπωση και το μασούλισμα της μπανάνας για την απαραίτητη αναπλήρωση του καλίου. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει πια.
— Τι φεγγάρι! Κοίτα το, θεία! Κοίτα τι ωραία χρώματα! Μα… κοίτα το!
Κι εσύ; Εσύ σφίγγεις το τιμόνι και προσπαθείς να συνταιριάσεις την ηλικία του, τις δραστηριότητές του και τις ανεξάντλητες σκανταλιές του με όσα φαίνεται να τον συγκινούν.
Τα παιδιά δεν παύουν να με ξαφνιάζουν…

8 σχόλια:

  1. Είσαι τυχερή ή καλύτερα είστε τυχεροί και οι δυο σας που πέσατε σ' αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι (που δεν γνώριζα) που μιλάει για ευκαιρίες...,
    Αλήθεια πόσες ευκαιρίες μας δίνονται για ν' ακούσουμε πραγματικά ένα τραγούδι και να απολαύσουμε πραγματικά το φεγγάρι;
    Και όταν αυτό το αναπάντεχο "σκούντημα" έρχεται και απ' ένα παιδί, όλο αυτό αποκτά άλλη διάσταση!

    ΑΦιλάκια Υπατίτσα τρυφερή! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τί ωραίο κομμάτι...! Την εποχή που το έπαιζε κάθε μέρα το ραδιόφωνο, θά'χει κανα χρόνο, είχα κολλήσει...
    Ηταν το Jumping Fish song των τότε ημερών, να μην το κοροϊδεύουμε και πολύ το Jumping Fish της Cosmote!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν παύει να με ξαφνιάζει το πόση πολύ δουλειά χρειάζεται για να.....χαλάσεις τα παιδιά ,να πνίξεις όλα τα πετάγματα του μυαλού ,την φυσική έλξη και ανάγκη για ομορφιά ,να......στειρώσεις την φαντασία .........
    και...το πόσο καλά και συστηματικά και αποτελεσματικά την κάνουμε.......

    υγ.Μια απ'τις μεγαλύτερες χαρές μου ήταν όταν με φώναξε επιτέλους η (τότε) μικρή για να μου δείξει το φεγγάρι .....
    Σήμερα την βλέπω και...τρομάζω και θλίβομαι αφάνταστα ....και βέβαια ΘΥΜΏΝΩ ...πολύ πάρα πολύ με αυτό το απάνθρωπο στην κυριολεξεία σύστημα ....


    Σε φιλώ Υπατιούλα μου (κι ας μου πάτησες τον κάλο ;-) ή μάλλον ακριβώς γι αυτό σε φιλώ πιο πολύ ;-)))

    υγ. ξέρω ξέρω θα περάσει....λένε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ωραίο τραγούδι αλλά .... α, μα πάντα θα υπάρχουν νέες ευκαιρίες.... ίσως μικρότερες ίσως μεγαλύτερες αλλά πάντα θα υπάρχουν αν κατορθώσει να ξεκολλήσει κανείς από αυτό που του έχει γίνει εμμονή, ή νοιώθει, ότι είναι το καλύτερο!:)

    Και η παρατήρηση του παιδιού για το φεγγάρι μαρτυρά οπωσδήποτε μια ευαίσθητη ματιά, αλλά και βέβαια, ξέρει και πού θα την απευθύνει: σε κάποιον που να μπορεί να την νοιώσει κι αυτός:)

    Να είσαι καλά Υπατία μου, χαίρομαι που ξαναβλέπω ανάρτησή σου, σε φιλώ!



    υγ. ξωτικούλι, αφού έχει μαγιά από σένα, να είσαι σίγουρη, θα περάσει σίγουρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μετά από μια ημέρα δύσκολη Υπατία μου. να μαλώνω με την οκτάχρονη κόρη μου για το πόσο άσχημα εκμεταλλεύεται τον χρόνο της ώστε μας βρίσκει το βράδυ χωρίς να έχουμε ησυχάσει από τις υποχρεώσεις της που γίνονται κυρίως δικές μου.. να ξερες πώς μου φάνηκε αυτό που έγραψες..........
    Προχθές κατέβηκα να σκάψω στον κήπο και ήρθε μαζί μου χωρίς να έχει τελειώσει τις εργασίες της. Δούλεψε μαζί μου και μου είπε.. μαμά είναι πιο ωραία η δουλειά στον κήπο, εδώ μυρίζει υπέροχα.
    Μερικές φορές νιώθω πως όλα τα κάνω λάθος..

    Καλό ξημέρωμα Υπατία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγγνώμη, φίλες και φίλοι, που θα δώσω μια συνολική απάντηση σε όλα τα σχόλια. Ο χρόνος με πιέζει, αλλά και το θέμα με καίει! Εξηγώ λοιπόν τον προβληματισμό που οδήγησε στη συγκεκριμένη ανάρτηση:
    "Αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου. Ξωτικό, όταν έκανα την ανάρτηση. Δεν περίμενα να τραβήξει την προσοχή του ιδιαίτερα ζωηρού και σκανταλιάρη ανιψιού μου ένα τραγούδι με κύριο χαρακτηριστικό τη μελωδία ούτε βέβαια το φεγγάρι μέσα από το αυτοκίνητο "μέσα στην τούρλα του Σαββάτου". Αμέσως μετά είδα και το φιλμάκι της Margo και ήρθε κι έδεσε το πράμα!
    Η απόλαυση μιας -φευγαλέας ή μη- ομορφιάς, ο απογειωτικός ενθουσιασμός της πρώτης ανακάλυψης, η συγκίνηση που ενεργοποιεί πνεύμα και ψυχή, έχουν εξοριστεί από την κυνική/ωφελιμιστική εποχή μας με τη βαριά κατηγορία του ρομαντισμού. Και όταν μας τη θυμίζουν κάποια παιδιά, κοκαλώνουμε ξαφνιασμένοι. Αυτή η υπενθύμιση της ανθρώπινης ολότητας μας βαράει σαν χαστούκι. Τότε κάποιοι από μας συνειδητοποιούμε τι είμαστε ως άνθρωποι και τι κάνουμε στα παιδιά μας. ΔΕΝ είναι όμως "ρομαντισμός" η ανθρώπινη ανάγκη για ομορφιά, συγκίνηση και περίσκεψη -για οποιαδήποτε ηλικία κι αν μιλάμε. Και σίγουρα ΔΕΝ είναι καθόλου "ωφέλιμο" να μην τους προσφέρουμε τον απαραίτητο χρόνο γι' αυτά.
    Είδα δίχρονο αγοράκι στην αγκαλιά της μητέρας του ν' απολαμβάνει το βροχερό απογευματινό ουρανό και μετά από λίγα λεπτά σιωπής να τη ρωτά αν ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα για να μη βραχεί! Το θέαμα το συγκίνησε και η συγκίνηση έθεσε σε λειτουργία το μυαλουδάκι του.
    Είδα εφήβους να στρέφουν το βλέμμα έξω από τα παράθυρα της τάξης την ώρα της λογοτεχνίας αναζητώντας τα πουλιά που κελαηδούσαν κι έμοιαζαν να κατανοούν καλύτερα τον Σολωμό!
    Πώς να τα εξηγήσει κανείς όλα αυτά στο Υπουργείο Παιδείας; Πώς να τα εξηγήσω σε κάποιους γονείς; Πώς να πείσω μαθητές και μαθήτριες μπροστά στη λαιμητόμο/λοβοτόμο της Μέγαιρας των ΠΟΣΟΤΙΚΩΝ εξετάσεων, που τυφλά υπηρετείται από τα φροντιστήρια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα παιδια ειναι υπέροχα. Μονο να μαθεις μπορείς απο αυτά.
    Εξαιρετική αναρτηση.
    Καλο βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. πολύ μεγάλη αλήθεια..
    τα παιδιά μας διδάσκουν συνεχώς και μας κάνουν να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας!

    καλώς σε βρήκα! πολύ όμορφο το μπλογκ σου! θα τα λέμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...