Πράσινες μπάλες

Όταν ήμουν πολύ μικρή, πολύ πριν γεννηθεί ο αδελφός μου και πριν πάω στο νηπιαγωγείο, η μητέρα μου με πήγαινε κάποια πρωινά στα μπαξεδάκια. Έτσι λέγαμε τότε ένα μικρό πάρκο πολύ κοντά στο σπίτι μας στην Αλεξάνδρεια. Μη φανταστείτε κανένα πάρκο  ή καμιά παιδική χαρά του σήμερα. Είχε όμως μπόλικο πράσινο και χάριζε πολύτιμη δροσιά τα πρωινά και τα απογεύματα. Στα χωμάτινα δρομάκια του μπορούσα να τρέξω και να παίξω μπάλα χωρίς να ενοχλώ και με την ασφάλεια που μου χάριζε η μητρική παρουσία.

Εκείνη την ημέρα είχα φτάσει πανευτυχής κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά μου την καινούργια μου μπάλα. Μου την είχε φέρει την παραμονή ο πατέρας μου. Ήταν λίγο πιο μεγάλη από τις δυο παλάμες μου, μέγεθος πολύ βολικό για μένα που το ποδόσφαιρο είχα στο μυαλό μου. Αδημονούσα να έρθει επιτέλους η φίλη της μητέρας μου με τον γιο της. Θα του έδειχνα την καινούργια πράσινη μπάλα μου και θα παίζαμε μέχρι να  ’ρθει το μεσημέρι. Ας ακριβολογήσω. Η μπάλα ήταν μεν πράσινη, αλλά τη στόλιζαν ελικοειδή σκουροκόκκινα σχήματα γύρω από μικρές διακριτικές άσπρες βούλες. Και ήταν γυαλιστερή! Πόσο γυάλιζε!

Την αναμονή διέκοψε μια παρέα μεγάλων παιδιών, δώδεκα δεκατριών χρόνων, που μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους. Η ανυπομονησία μου και η ιδέα ότι θα παίξω με τους «μεγάλους» μ’ έκανε να στραφώ με ικετευτικό βλέμμα προς τη μητέρα για έγκριση. Εκείνη με κάλεσε κοντά και κοιτώντας με στα μάτια μού ψιθύρισε να προσέχω, γιατί τα παιδιά ήταν άγνωστα. Βέβαιη ότι πήρα την άδεια κι ότι δεν θα πάθω τίποτε ρίχτηκα στο παιχνίδι. Μετά από ένα τέταρτο ξέφυγε η μπάλα από το δρομάκι μας. Ένα παιδί το κυνήγησε πάνω από το ανάχωμα προς το δρόμο και σε λίγο ακολούθησαν και τα άλλα.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα την πράσινη μπάλα μου με τα σκουροκόκκινα ελικοειδή σχήματα και τις άσπρες βούλες.

Έκτοτε έχω παίξει πάμπολλες φορές κι έχω χάσει μπόλικες πράσινες μπάλες. Δεν βάζω, φαίνεται μυαλό.